Stjarnan - 01.03.1921, Qupperneq 6

38
STJARNAN
Eitt þúsund Guineas.
Hinn sextánda dag janúarmánaðar
1866 lentu í Falmouth á Englandi nítján
menn, hinir einu, er bjargað varð af 270
sálum, farþegum og skipverjum á gufu-
skipinu “London”, sem hafði liðið skip-
brot á leiðinni frá Eundúnaborg til Mel-
bourne í Ástralíu.
Þeir sögðu sorgarsögu þess slyss, um
storminn, um lekann, og skýrðu frá, að
klukkan tíu fyrir hádegi þann hræðilega
fimtudag, hefði herra Martin, skipstjór-
inn, kallað hina tvö hundruð farþega og
alla skipverja inn í káhettuna á fyrsta
farrými og mjög rólegur sagt þeim, að
það væri engin von um björgun. Vatn-
ið stóð hátt í lestinni, stormurinn geys-
aði og engin undankoma var möguieg.
Farþegarnir hlustuðu á þessa frétt í
allri kyrþey, en voru þeir niðurlútir.
Allir voru rólegir og hlýddu skipunum.
Séra Draper, farþegi nokkur, bað til
Guðs og uppörvaði hinar ófarsælu mann-
eskjur, sem stóðu kring um hann. Hví-
lík sorgarsjón! Vinir kvöddu hverjir
aðra í hinzta sinn. Mæður grétu yfir
brjóstbörnum sínum. Eiginmenn sögðu
konum sínum hin seinustu elskuorð i
þessu lífi. Allir hugsuðu um hræðilega
augnablikið, þegar hinar æstu öldur
mundu hylja þá og búa þeim gröf í
djúpinu.
Hér um bil klukkan tvö eftir hádegi,
meðán veðrið enn geysaði og vatnið i
lestinni hækkaði, ákváðu fáeinir hug-
rakkir menn að reyna að komast í burtu
frá skipinu á björgunarbáti, heldur en
að sökkva i djúpið án þess að hafa gjört
tilraun til að bjarga sér. Þeir fóru út úr
káhettuni og létu björgunarbátninn á
bakborða síga í sjóinn og í þennan bát
fóru sextán farþegar og þrír hásetar og
hepnaðist þeim vel að komast klaklaust
i burtu frá skipinu.
Þeir máttu engan tíma missa, því skip-
ið var óðum að sökkva. Nú vildu allir
hinir fara í tvo björgunarbáta, sem eftir
voru, en þeim mishepnuðust allar ti’raun-
ir, sem gjörðar voru til að koma bátun-
um á flot. Þegar þeir, sem komust lífs
af, réru í burtu frá hinu sökkvanda
skipi, heyrðu jjeir aumkvunarvert hróp
konu nokkurrar, sem var að eins tuttugu
og þriggja ára gömul. Nú stóð hún þar
hvít í framan af hræðslu. Með skrækj-
andi rödd kallaði hún til mannanna i
bátnum: “Eitt þúsund guineas, ef þiö
leyfið mér að fara meS ykkur!” (1,000
guineas eru $5,6ooý. Hrópið var árang-
urslaust. Peningarnir voru einskis virði
undir þeim kringumstæðum. Og áður
en báturinn var kominn tvö hundruð fet
frá skipinu, eða áður en þeir voru búnir
að vera fimm mínútur í bátnum, fór
skipið í kaf og hræðilegt neyðaróp heyrð-
ist ffá hinum dauðadæmda fjölda; þar
næst varð þögn og ekkert heyrðist nema
sorgarsöngur vindarins og hljóðið í hin-
um æstu öldum.
Á þessu skipi voru vafalaust margir
auðmenn og margir, sem voru fátækir
samkvæmt mælikvarða þessa heims, en
með með dauðann fyrir augum, á þeirri
örlagastund, var auður einskis virði.
“Eitt þúsund guineas” er mikil upphæð.
Margur maður hefir eytt lífinu og glat-
að sál sinni til þess að eignast aðra eins