Stjarnan - 01.03.1923, Qupperneq 11

STJARNAN
43
endurgalt þeim allan þann kærleika,
sem þau eyddu á honum. Hann lá oft
og tíöum klukkutímum saman á mott-
unni hjá skrifborði herra Judsons. Var
bann ánægður eins lengi og hann horfði
framan í fööur sinn. Ef foreldrarnir
gengu fram hjá vöggu hans, fylgdu hin
litlu bláu vonarfullu augun þeim til
dyranna og fyltust svo tárum, svo að
faðir og móSir, viS aS sjá hinn litia
verSa svo dapur í bragSi, ósjálfritr
snera aftur til vöggunnar. Þegar náms-
stundirnar voru á enda flýttu þau sér
aS taka Roger út í garSinn til aS fá sér
ferskt loft og hressingar. Og grýla su,
sem menn nefna einveru, var ekki til
þegar þau höfSu Roger meS.
Þannig leið veturinn .i fögnuSi, en
þegar vorið kom fór móSirin aS verSa
angistarfull. Á hverju kveldi var hinn
litli drengur meS hita, en á daginn virt-
ist hann vera eins frískur og aS und-
anförnu, svo foreldrarni/r vonuSu, að
hitinn myndi yfirgefa hann eftir aS
hann var búinn aS taka tennur. Morg-
un nokkurn eftir aS móSirin var búin
að íyfta honum upp úr vöggunni, hóst-
aði hann ákaft í hálfan kiukkutíma.
Hann var meS mikinn hita allan daginn
eftir þaS, en næsta dag öSlaSist hann
styrkjandi svefn. ÞriSja daginn kornu
hóstinn og hitinn aftur og þau sendu
þá eftir portugalskum presti, sem var
■eini maðurinn í borginni, er sagðist hafa
þebkingu á læknislistinni. Hann út-
vegaSi þeim meSöl; en þau hjáipuðu
honum ekki neitt í veikleika hans í háls-
inum, sem gjörSi honum þaS svo erfitt
aS draga andann, aS þaS heyrSist lang-
ar leiSir. EjórSu nóttina sat móSirin
hiá rúmi síns veika barns þangaS til
klukkan var orSin tvö, þá var hún orSin
svo dauSþreytt, aS herra Judson varS aS
taka viS. Hann gaf þeim litla mjólk
aS drekka og tók hann með græSgi á
móti henni og sofnaSi svo í vöggu sinni.
Um hálfa stund svaf hann rólegur, þá
hann alt í einu, án þess aS verSa óró-
legur, hætti aS draga andann. Hinn litli
Roger var örendur.
Sama dag eftir nóniS fylgdu fimtíu
Birmamenn og Portugallar hinum sorg-
mæddu foreldrum, sem þá fóru meS
barn sitt dauSa til hinnar litlu grafar í
garSinum. Var gröfin umkringd af
Mangotrjám. Allir, er þektu “hiS litla
hvíta barn,’’ sem kona Jarlsins nefndi
það, gjörSi alt sem í þeirra vildi stóS
til aS sýna þeim hluttekningu. Fáum
dögum seinna kom hennar hátign um-
gefin af öllu því skrauti, sem hennar háa
staSa útheimtaSi, til þess aS heimsækja
foreldrana í samhrygSarskyni. Og ef
samhrygS hennar var hlutfallslega eins
mikil og föruneyti hennar var mikiS, þá
hefir hún í sannleika veriS mikil; því
ekki færri en tvö hundruS manns fylgdu
henni. Þá hin föla og sorgbitna móS-
ir kom til aS heilsa gestinum, fór kona
jarlsins aS barma sér og sagSi: “HVers
vegna. sendúS þér ekki eftir mér, svo aS
eg hefSi getaS yeriS viS jarSarförina?”
Frú Judson svaraSi, aS hún hefSi ekki
hugsað um annaS en sína miklu sorg,
svo hin birmanska aðalskona reyndi i
hjartans einlægni aS hughreysta hana.
Hún sneri sér einnig aS herra Judson
og baS hann um aS gæta sín, til þess
að sorgin eyðilegSi ekki heilsu hans, sem
eftir útliti hans aö, dæma, var farin aS
bila.
Frú Judson vanrækti ekki skyldu sína
sem húsmóSir. Hún veitti gesti sínum
góSgjörSir, te, sykurkökur og brauS,
sem henni geðjuSust vel aS. Frú Jud-
son langaS til aS öSlast tækifæri til aS
tala við hina birmönsku jarlskonu um
sáluhjálp hennar. Þessi kona hafSi
sýnt henni svo mikla vináttu og veitt
henni svo hjartanlegar viðtökur i hvert
skifti, sem hún var búin aS koma í höll-
ina. Ef hún nú aSeins gæti endurgold-
iS henni vináttu hennar og fengiS hana
til aS meStaka hina stærstu af öllum
gjöfum, hina miklu gjöf GuSs til mann-
anna barna.