Stjarnan - 01.11.1927, Page 12

172
STJARNAN
inn sagÖi neitt. Hr. Foster varö fyrstur
til þess að rjúfa þögnina og spur'ði hvort
fólkicS gæti ekki koniið alt saman heim
tii sín næsta sunnudagskvöld, svo kona
sín og börn gætu fengið að taka þátt
i þessum biblíurannsóknum líka. Þetta
undirgengust allir viðstadir fúslega, og
hver fór leiðar sinnar.
NÍUNDI KAPÍTULI
Samkoman heima hjá Foster.
Næsta dag gekk töluvert mikið á í
bygðinni. Talsíminn var notaður óvenju-
lega mikið. Kenningar Ellu voru aðal
umtalsefnið. Heill hópur beztu -kirkju-
manna bygðarinnar kom saman í litlu
matsölubúðinni og ræddu um Samson og
Spencer. Það sem mesta eftirtekt hafði
vakið, var það, að tveir menn, er notað
höfðu tóbak allan sinn aldur, voru nú
hættir við það.
Hitt var einig eftirtektarvert, að marg-
ir, sem aldrei höfðu hirt neitt um kirkju
nc kenningar hennar, voru teknir að
liugsa alvarlega um þess konar atriði og
kosta kapps um að lifa sannkristnu lífi.
Og einn þeirra var hr. Foster. Og það,
að hann hafði boðið Ellu Samson að
koma heim til sín og fræða fjölskyldu
sína um kenningar ritningarinnar, gat
ekki annað en vakið umtal um alla bygð-
ina.
Séra Dickson, sem veitti athygli þeirri
andlegu vakningu, er orðið hafði i bygð-
inni, hugðist að færa sér hana í nyt og
auglýsti, aö næsta sunnudagskvöld yrði
ræðuefni sitt í kirkjunni: “Sál mannsins
og framtíð hennar.”
Auglýsingar prestsins komu óðara af
stað allmikilli æsingu. Allir gátu séð mót-
spyrnuna frá hans hálfu. Margir, og það
jafnvel beztu menn kirkjunnar, létu í ljós
óánægju sína yfir ráðstöfun prestsins.
Því varð ekki neitað, að það, sem Ella
Samson hafði gert, hafði orðiS bygðinni
til mikillar blessunar, svo þessi viðleitni
prestsins að eyðileggja þetta verk, virtist
benda á öfundsýki og grátlega vanþekk-
irgu á hinni andlegu þörf sóknarbarna
hans.
Hr. Foster hafði óskað eftir því, að á
samkomunni mættu menn koma með
ýmsar spurningar. Bæði hann og aðrir
vildu fá að reyna á dugnað hins unga
biblíukennara. Ellu kom þetta mjög vel,
því einmitt þessari aSferð var hún vön-
ust frá skólanum. Vera hennar heima
hjá sér var nú bráðum á enda, og hún
vonaði, að það gæti orðið Guði til dýrðar
og sannleika hans til sigurs, að menn
fengju, að koma með ýmsar spurningar,
og fengju svör við þeim, sem samkvæm
væru orði Drottins.
Sunnudagskvöldið kom. Veöur var
inndælt. Ómurinn frá hestabjöllum öku-
mannanna benti á, að margir væru á ferð,
ýmist á leið til kirkju, til nágranna sinna,
eða þá eitthvað annað. Presturinn hugg-
aði sig við þá tilhugsun, að kirkjan yrði
full og nú gæfist honum færi á að stemma
stigu fyir andlegri pest þeirri, er breitt
hafði sig út um bygðina.
Á heimili hr. Fosters var alt búiö und-
ir heimsókn vina þeirra, sem lofast höfðu
til að koma. Ella og foreldrar hennar
komu snemma, til þess að hægt væri að
byrja samkomuna sem fyrst.
Vinir og nágrannar komu stundvíslega,
og brátt kom það í ljós, að aðsóknin
ætlaði að verða miklu meiri en búist var
við. Fleiri og fleiri komu, þar til hús-
ið var fult. Ellu fanst þetta óskiljanlegt,
því slíku áttu menn ekki að venjast þar
í bygðinni.
Um kirkjusókn fólksins var alt ööru
máli að gegna. Séra Dickson stóð and-
spænis fleiri tómum sætum þetta sunnu-
dagskvöld, en hann hafði átt að venjast
lengi. Það urðu því fáir til að hlusta á
söngflokk hans, er hann hafði dubbað
upp fyrir þetta sérstaka tækifæri. Hann
skildi nú hvar komið var. Það, sem hann
vildi hafa afstýrt, var þegar fram komið.