Stjarnan - 01.09.1932, Page 8

136
STJARNAN
13. KAPÍTULI
Vér fórum öll á fætur fyrir dögun. Eg
varð að fara áður en dagsbirtan gæti
greint frá hver eg var. Móðir min var
niðurbeygð af sorg. Ef þau hefðu haft
fullvissu um að eg kæmist klakklaust af
fyrsta tíunda hlutan af leið minni, þá
hefðu þau, ef til vill haft von um áfram-
haldið. En það var efasamt hvort eg gæti
komist gegn um fyrstu járnbrautarstöð-
ina. Dauðinn sjálfur var ákjósanlegri
heldur en það að verða uppgötvaður.
Að eg hafði hingað til sloppið óáreittur,
var engin trygging fyrir því, að eg ekki
félli í hendur hinum fvrsta stríðsmanni,
sem eg mætti, nema að því leyti að það
benti á, að eg væri undir vernd hans,
móti hverjum allar hersveitir keisarans
megna minna en ekkert.
Eg kvaddi. Það var ógleymanleg
stund. Faðir minn fylgdi mér gegn um
garðinn niður á stíg, sem liggur fram með
ánni Kuma, svo fór eg og vinur sá, sem
með mér kom út í myrkrið. Framtíð mín
virtist dimm, en von og áhugi lifði í
hjarta mínu.
Þótt vér héldum oss svo langt frá al-
faraveginum og hýbýlum manna, þá urð-
um við að ganga framhjá litlu þorpi, og
hundarnir þar geltu svo ákaflega, að það
leyndi sér ekki að einhver var í nánd.
Það var rétt um birtingu þegar eg kom
til heimilis vinar míns, þar duldist eg yfir
daginn, og ætlaði svo að taka kvöldlestina
til baka, í áttina þaðan sem eg hafði flúið.
Eg þorði ekki að telja hve mikið eg hefði
af peningum. Eg stóð svo stutt við heima
að það var ómögulegt fyrir foreldra mína
að útvega meiri peninga heldur en rétt
það sem þau höfðu við hendina. Eg vissi
eg hafði nóg til að kaupa farseðil til
Irkutsk, þangað voru hér um bil 4000 míl-
ur. Það hefði vakið grun ef eg hefði
keypt farseðil lengra, því Irkutsk er skamt
frá landamærunum, og öllum milli 18 og
43 ára aldurs, var bannað að fara út úr
ríkinu meðan á stríðinu stóð.
Þegar eg bað um farseðil virtist þessi
hugsun skína út úr svip járnbrautarþjóns-
ins: “Hvað ert þú að fara, ungi maður ?’’
en hann sagði ekkert. Þegar lestin var
lögð af stað gladdist eg yfir að vera far-
inn frá þessum stað. Sérhver hætta var
þakklætis og fagnaðar efni fyrir mig þeg-
ar hún var afstaðin, jafnvel þótt nýjar
hættur væru ávalt fram undan.
Eftir stutta stund stöðvaðist lestin,
hvers vegna vissi eg ekki. Brátt kom her-
maður með ljósbera í hendi þangað sem
eg var, annar maður var einnig með hon-
um. Hjann leit í kring um sig, kom síðan
til mín, en skipaði þjóni sínum að rann-
saka farangur minn. Þegar þessu var lok-
ið hélt hann ljósberandum upp að andliti
mér í nokkrar mínútur—mér fanst það
löng stund—síöan sneri hann við og fór
út en lestin hélt leiðar sinnar.
Eg get ekki skilið þetta atvik, nema eins
og svo mörg önnur, sem eg mætti á ferð
minni—að hinn almáttugi hélt hendi sinni
yfir mér og varðveitti mig frá allri hættu.
Eg varð að fara í gegn um Úfa, fyrstu
borgina, sem eg hafði staðnæmst í á flótt-
anum. Það var sérstaklega hættulegt
pláss fyrir mig svo eg hafði mjög lítið um
mig. Eg fann mig öruggari eftir að eg
var kominn yfir Úralfjöllin inn í Síberíu.
Þetta var sá timi ársins, sem skógar-
laufið skiftir litum, og menn safna inn
uppskeru sinni í löndum með hlýju lofts-
lagi, en hér í Síberíu var veturinn þegar