Stjarnan - 01.04.1934, Side 2

5°
STJARNAN
“Eg mun láta tákn verða á himni”
Fyrir nokkrum vikum las eg grein í einu af
blööum vorum, þar sem menn segja frá tákn-
um þeim, er þeir sáu á himninum.
Stórt tákn sást á himninum io. júní 1931
í Lundúnum. ÞaÖ var rautt ljós ákaflega
skært, eins og kross í laginu á vestur himninum.
ÞaÖ sást í fleiri sekúndur, en hvarf svo alt í
einu.
í Stavanger í Noregi var fjöldi manna, sent
sá annað tákn. Stórt svart ský sást við sjón-
deildarhringinn í vestri. Alt í einu breyttist
þaÖ og varð eldrautt, eins og bogi í laginu, og
yfir honum stóðu þessi orð: “Snúið yður,
Jesús kemur skjótt.” Svo sást engill með hvít-
um vængjum. Við hlið hans var stór kross og
á hann ritað orðið: “Amen.” Það var fögur
sjón, en hvarf brátt bak við dimt ský. Fólkið,
sem sá þetta varð mjög hrifið.
í Svíþjóð voru 300 manns á heimleið frá
bænasamkomu, þeir sáu hönd á himninum, er
benti þangað, sem þessi setning stóð: “Sjá, eg
kem skjótt.”
í Bombay voru 100 ungar stúlkur að koma
heim frá trúboðssamkomu, sem haldin hafði
verið undir beru lofti, þær sáu boga mikinn
og á hann var ritað með eldlegum stöfum:
“Jesús kemur bráðum.
Lögregluþjónn, sem var á verði kl. 3 að
morgni dags í Providence, R. J., kvaðst hafa
séð á himninum mannshönd, og þessi orð rituð:
“Þér verðið að endurfæðast.”
Tíminn leyfir mér ekki að skrifa meira.
Bræður og systur, vér lifum á alvarlegu tíma-
bili. Endirinn er rétt fram undan oss. Erum
vér reiðubúin að mæta dómara alls holds?
D. E. Reiner.
Hvítir veggir
Eg get ekki hugsað til þeirra, eg hata þá,
þessa hvítu veggi. Eg kalla það hörmunga
heimilið. Mig hryllir við þeim, þessum skelfi-
legu, köldu hvítu veggjum.
“Beta þagnaði. Málrómur hennar bar vott
um sterka geðshræringu. Svo tók hún aftur til
máls: “Þvílíkur sorgarleikur, sem fer fram
innan þeirra veggja, hrygð og þjáningar. Eg
get ekki hugsað til þess að vinna þar. Eg vil
helst strjúka í burtu þaðan.”
“Elsku Beta mín,” sagði móðir hennar,
hrygg í bragði, “þér líður ekki vel, þú hefir
aldrei talað svona fyrri. Þú þarft að taka þér
frí og hvíla þig.”
“Frí,” endurtók Beta og hló kuldahlátur.
“Slíkt orð finst ekki, að minsta kosti ekki á
St. Matthews spítalanum, þar sem svo margar
stúlkur eru látnar fara, að þær sem eftir eru
verða að leysa tvöfalt verk at hendi, og fá svo
sama sem ekkert kaup—bara hálft kaup. Við
höfum borgað húseigandanum og matvörubúð-
inni helminginn af því, sem við skuldum þeim,
svo lengi sem við höfum getað. Við verðum
neyddar til að leigja ódýrara húsnæði,—tvö
herbergi einhversstaðar í útjaðri bæjarins.”
“Það væri ef til vill skynsamlegra, elsku
barnið mitt.”
“En vesalings amma, ef hún þyrfti að ganga
á mis við þau þægindi, sem hún hefir hér, ofn-
hitann á vetrum, sólskinið á veggsvölunum á
sumrin, garðinn, útsýnið og hina svalandi golu
frá vatninu.—Eg get ekki hugsað til þess að
hún þurfi að flytja. Hún verður ekki lengi
hjá okkur upp frá þessu. Eg vil alt til vinna
að síðustu dagar hennar verði þægilegir og
hamingjusamir.”
“Vertu róleg, barnið mitt, þú hefir verið
svo hugrökk og góð við þessar tvær hjálpar-
lausu, gömlu konur, sem þú hefir annast, að eg
er sannfærð um að Guð mun opna veg fyrir
þig. Hefir þú beðið hann um það?”
Betu hnykti við og hún svaraði: “Mamma,
að fá svar upp á bæn tilheyrir liðna tímanum,
ef það fékst þá nokkurn tíma. Nei, eg hefi
aldrei haft kjark í mér til að biðja hinn al-
máttuga að hjálpa mér, þegar eg hefi séð svo
miklu meiri neyð og þörf umhverfis mig. Það
er svo mikil þörf fyrir hjálp hans, innan þess-
ara stóru, hvítu veggja.”
“En hugsaðu þér hve miklu meiri þjáning-
ar hefðu verið, ef sjúkrahúsið hefði ekki verið
til. Bfen—”
“Bið þú fyrir okkur öllum, sérstaklega fyrir '
vesalings ömmu,” greip Beta fram í fyrir móð-
ur sinni.