Stjarnan - 01.04.1934, Qupperneq 3

STJARNAN
5i
“Eg bi8 fyrir henni, Beta mín, og minnist
þess hvernig hún hefir alt af beðið fyrir mér
og okkur.”
“Og fær hún nokkurn tíma svar upp á bæn-
ir sínar?” Beta sat hljóð stundarkorn og beið
eftir svari móður sinnar.
“Það er einkennilegt Beta, að þú skyldir
tala um hvíta veggi.”—
Amma Glenn var að reyna að hagræða sér
í ruggustólnum, þar sem hún sat í sólskininu á
veggsvölunum, með falleg teppi alt í kring um
sig. Henni var mjög farin að förlast sjón, og
hugsanir hennar voru oft á við og dreif, en hún
hafði góða heyrn. Þegar samtal mæðgnanna
barst henni til eyrna, reyndi hún að sleppa
draumum sinum um liðna hamingju, og hlusta
á hvað þær töluðu. Hún skildi að þær mintust
á svar upp á bæn og “hvíta veggi.”
Hvaða vitleysa var þetta, sem B,eta kom
með ? Eins og Guð svari ekki bænum. Hún
bar mögru hendina sína, sem ekkert var nema
skinnið og beinin, upp að hvíta hárinu sínu og
reyndi að hugsa um endurminningar þær, er
þetta vakti í huga hennar. Henni var orðið svo
gjarnt að rugla saman í huganum því yfirstand-
andi og umliðna. Það var eins og i þoku fyrir
henni. “Hvítir veggir,” já, nú mundi hún það.
Svo hallaði hún hvíta höfðinu sínu upp að púð-
anum og lét aftur augun. Spegilslétt sægrænt
vatnið hvarf úr huga hennar, en í stað þess
kom lítill bóndabær.
Það var ósköp lítil bújörð, en það hafði
tekið Zeke hvert einasta cent, sem hann átti,
að kaupa hana í brúðargjöf handa hinni indælu,
fögru Katrínu Spaulding. Það var fimm doll-
ara ekran af óræktuðu landi, en jarðvegurinn
var góður. Þau höfðu brotið landið og bygt á
því hús, með tveimur herbergjum. Þessi fyrstu
ár höfðu verið mjög hamingjusöm, þótt þau
væru erfið, því samhent og samhuga höfðu þau
barist við erfiðleikana og sigrað þá. Ásetning-
ur þeirra var að hafa þar framtíðarheimili sitt,
og ala þar upp börnin sín tvö, hraustlega, litla
Chappy og indælu litlu Sue.
Eftir nokkurra ára erfiði gegn um sumar-
hita og vetrarkulda, var litli búgarðurinn orð-
inn skemtilegt heimili. Jörðin var frjósöm og
Kitty leysti hússtjórnina prýðisvel af hendi.
Börnin voru elskuleg og óspilt. Foreldrarn-
ir höfðu fylstu ástæðu til að vera ánægð og
halda áfram eins og þau höfðu gjört. — Svo
skall stríðið á. Zeke var óákveðinn hvað hann
skyldi gjöra. Kitty vildi hann réði því sjálfur,
án tillits til skoðana hennar. Eftir nokkra um-
hugsun bauð hann fram þjónustu sína í herinn,
en honum var hafnað, af því hann var haltur
á fæti. Hann hafði rneitt sig þegar hann var
að byggja húsið.
Kitty var mjög glöð vfir þessu, og Zeke var
þakklátur fyrir að þessari ábyrgð var af hon-
um létt. Fullkominn friður og hamingja ríkti
á litla heimilinu. Þau voru með glöðum hug
að búa sig undir veturinn og vonuðust eftir að
hafa það þægilegt og rólegt.
Tíminn leið. Nú var komið urn miðjan vet-
ur. Kitty söng við vinnu sína. Sólin sýndist
döpur og faldi sig af og til bak við skýin, en
gægðist svo fram á ný eins og hún væri að
reyna til að skína. Loftið bar vott um breyting
á veðri.
Tnni í litla húsinu var alt í bezta lagi. Eld-
urinn logaði glatt í eldstæðinu. yfir því var þrí-
fættur pottur og í honum sauð og ólgaði maís
búðingur, sem gaf frá sér geðþekkan ilm.
Á gólfinu nálægt viðarkassanum var Chappy
litli að byggja svínastíu úr kornstönglum, inni
í henni voru brúnar hnetur, sem áttu að vera
svínin. í horninu á eldhúsinu var rúm, sem
var flutt þangað til að hafa meiri þægindi yfir
kaldasta tíma ársins, þar sat litla Sue og var að
leika sér við heima tilbúna brúðu. Hálsinn á
henni var að vísu nokkuð líkur álftarhálsi, og
andlitið, sem Zeke hafði lagað með hnífnum
sínum, var nokkuð flatt, klæðnaðurinn var Ijós-
leitt sjal, sem vafið var utan um hana. f aug-
um litlu stúlkunnar, að minsta kosti, var þetta
fallegasta brúðan, sem til var í heiminum.
Kitty var að strokka, smjörið var þegar
farið að skiljast frá áfunum, henni gekk fljótt
að strokka í dag, hún var svo glöð yfir því,
vegna þess að nú gat hún fengið tíma til að láta
búðinginn kólna, skera hann svo í sneiðar og
steikja þær í nýju smjöri. Með brauði og nýj-
um áfum yrði þetta reglulegur veizludagur.
Kitty söng, af því hún var glöð í skapi, og
af því það skemti börnunum. Hún söng eina
eða tvær setningar, stansaði svo og hreyfði sig
svo skrítilega:
“Pompei var dauður og lá í gröf sinni,—
Lá í gröf sinni, lá í gröf sinni,”
svo endaði hún hverja setningu með lang-
dregnu: “ó-ó-ó—ó,” sem börnin tóku undir
með henni og stældu hreyfingar hennar.
Það snarkaði í eldinum eins og hann boðaði
storm. Kitty flutti uppáhalds blómið sitt, sem
hún hafði komið með alla leið frá Missouri,
burtu frá glugganum, hún bjóst við það yrði