Stjarnan - 01.02.1936, Blaðsíða 4

12
STJARNAN
kvæmt í voru eigin lífi. HiÖ fyrra gefur oss
rétt til Gut5s ríkis, hiS síÖara undirbýr oss fyrir
það.
Vegsömum Guð fyrir hans ómetanlegu náð-
argjöf. Hátum oss trúarörugga reiða oss á
réttlæti Krists til að hreinsa oss af allri synd,
og veitum honurn inngöngu í hjörtu vor, svo
líf hans og kraftur rnegi verða vort, og vér
þannig varðveitumst hreinir fyrir samfélagið
við hann.
Guð gefi að bæn Páls postula í Efes. 3:17-
19 megi verða vor stöðuga daglega reynsla:
“Að Kristur anegi fyrir trúna bua í hjörtum
yðar, og þér verða rótfestir og grundvallaðir í
kærleika. Svo þér fáið ásarnt öllum heilögum
skilið hver sé breiddin, lengdin, hæðin og dýpt-
in, og komist að raun um kærleika Krists, sem
yfirgnæfir þekkinguna, og náið að fyllast allri
Guðs fyllingu.”
W. G. Turner.
Ögleymanlegur atburður
Það var ófriðartími. Herdeild vor tók sér
náttstað undir hárri f jallshlið. Menn voru skip-
aðir til að standa á verði meðan hermennirnir
sváfu. Um miðnætti hrukku menn upp úr fasta
svefni við óp og öll, hófaspark og skothvelli,
neyðaróp særðra og deyjandi manna. Einn
varðmannanna hafði fallið í svefn. Lítill flokk-
ur óvinanna hafði smeygt sér inn á milli útvarð.
anna og reið í skyndi gegn á milli hermannanna,
sem sváfu í röðum á vellinum, þeir skutu á
mennina sofandi og skildu marga eftir særða
og dauða.
í dögun voru lík hinna dauðu lögð í röð sér.
Það mátti ennþá sjá i andlitsdráttum þeirra
þjáningarnar sem þeir höfðu liðið, því engin
blæja var lögð yfir andlitin. Herdeildinni var
skipað í ferhyrning umhverfis líkin. Þegar bú-
ið var að þessu, eins og herforinginn skipaði
fyrir, þá var hinn seki varðmaður leiddur inn
í ferhyrnda fylkinguna, og látinn ganga með
hægð fram hjá líkum félaga sinna, og þegar
hann kom að hverjum einstökum var honum
skipað að falla á kné og horfa á andlit hins
látna, meðan trumbuslagari deildarinnar lék
með hægð líksöngslagið.
Enginn nema sá, sem sjálfur hefir verið
sjónarvottur að þessum atburði getur gjört sér
í hugarlund hve voðalega alvarleg þessi stund
var. Angistin, sem afmáluð var á andliti varð-
mannsins, er hann með hægð gekk fram hjá
félögum sínum, sem nú voru liðin lík vegna
vanrækslu hans, var svo grípandi ög átakanleg
að 33 löng ár hafa ekki getað afmáð hana úr
endurminningu þess sem viðstaddur var. Enn-
þá er skýrt í huga hvert einstakt atvik i þessari
voðalegu sjón. Snemma næsta morgun mið-
uðu hermennirnir byssum sínum á mann, sem
með bindi fyrir auguum stóð fyrir frarnan
opna gröf. Þegar hleypt var af byssunum
heyrðist lágt andvarp og gröfin tók á móti varð-
manninum, sem með vanrækslu sinni hafði or-
sakað dauða félaga sinna.
Nú er eg hermaður Krists, varðmaður á
múrum Zíonsborgar. Alt umhverfis mig eru
menn og konur, sem sofa í synd. Hér á þessu
stræti eru menn og konur, sem eg á að aðvara
og vera þeim ilmur lífsins til lífsins. Hinn
himneski foringi rninn væntir þess að eg vari
þá við vélurn og árásurn óvinarins. Fyrir þekk_
ingu sannleikans er mér gefið að sjá hreyfingar
hins vonda og skilja tilgang hans gagnvart
bræðrum mínum. Hann nálgast rneir og meir.
Það er komið að miðnætti.
Gegn um árin endurhljóma ópin og köllin,
skothvellirnir og neyðaróp hinna deyjandi
rnanna. Eg sé í anda 24 líkin, og með óútmál-
anlegan angistarsvip á andliti sínu manninn
ganga fram hjá þeim, hann, sem var sök í dauða
þeirra. Guð gefi mér náð til að vera trúr varð-
maður. p. p, Potter.
Einu sinni fórst þýzkt verzlunarskip við
strendur Sþánar. Mennirnir fórust allir, en
bylgjurnar skoluðu á land einhverju af fatnaði
sjómannanna ásamt flekurn skipsins. Spán-
versk pappírsverksmiðja keypti fötin og ætiaði
að búa til pappír úr þeim. í einum vasanum
fanst eintak af Nýja Testamentinu, það var
sent til þýzka fulltrúans í Madrid. Á titilblaði
bókarinnar stóð: Markus Nothmann 1864. Las
bókina í fyrsta skifti af því systir mín bað mig
þess. 1 annað skifti las eg hana af áhyggju
fyrir velferð sálar minnar. í þriðja skifti og
öíl önnur skifti hefi eg lesið hana af kœrleika
til frelsara míns. Þetta var blessunarríkur
vitnisburður. E. s.