Stjarnan - 01.06.1936, Blaðsíða 4

44
STJARNAN
alt, sem þegar ókomni tíminn verður nútíS, þá
er eg tilbúinn og fylgi Jesú fet fyrir fet. Eg
hefi þurft að vera í iðninni ólatur, en eg hefi
líka verið í andanum brennandi, Drotni þjón-
andi. Jæja, þetta, sem eg hefi sagt, hljómar
eins og sjálfshrós, en það er það ekki. ÞaÖ er
fyrir orð vitnisburðarins og blóð lambsins að
eg sigra. Eg þarf aðeins að líta á mitt saurg-
aða klæði, sem eg hefi varpað frá mér, til að
íklæðast réttlæti Krists, til þess að auðmýkja
mig í duftið. Eg hefi skrifað þetta, kæri
bróðir, Guði til dýrðar og til þess að gleði þín
mætti verða fullkomin.”
Sólskinsblettur í lífi hans.
Fyrir nokkrum mánuðum síðan tók eg mér
far með :skipi sem ætlaði til Hawaii eyjanna.
Eg var settur í svefnklefa með tveimur öðrum
farþegum. Eg hafði gjört mér von um að Guð
mundi á einn eða annan hátt nota mig til að
vitna um sig á þessari sjóferð. Annan mann-
inn sá eg sjaldan, því hann kom ekki inn til að
sofa fyr en um miðnætti. Hinn var mjög við-
feldinn maður. Hann var læknir á einu hinna
nafnkunnustu sjúkrahúsa í Ameríku, og stend-
ur hátt í áliti læknastéttarinnar. Þessi maður
var einnig uppgötvari og hafði víða farið.
Hann hafði verið tvö ár með Admiral Byrd
suður við heimskaut, og var með honum vetr-
arlangt í Litlu-Ameríku. Nú var hann aftur
á leið til Suðurheimskautsins. í Honolulu
bjóst hann við að mæta öðrum heimskautafara,
svo ætluðu þeir báðir að fara til Aucklands á
Nýja Sjálandi, þar átti að vera til reiðu norskt
skip handa þeim útbúið í heimskautaferðina.
Við byrjuðum að ræða um hitt og þetta. Eg
sagði honum frá læknaskóla vorum ,og af því
hann var læknir sjálfur sýndi hann mikinn á-
huga fyrir því máli. Svo sagði eg honum frá
heilsuhælum vorum, lyfsölubúðum og sjúkra-
húsum alt umhverfis heiminn og læknum þeim
og hjúkrunarkonum, sem þar starfa. Eg sagði
honum einnig frá skólum vorum og trúboðs-
starfi í öllum löndum. Hann virtist vera hrif-
inn af þessu, og svo flutti eg honum fagnaðar-
erindið sjálft. Eg sagði honum dálítið frá
minni eigin reynslu, hvernig eg fyrir fáum ár-
um síðan hefði snúið baki við heiminum, og
hvílíkan fögnuð og frið eg hefði öðlast. Þegar
við nálguðumst Honolulu, þá bað eg til Guðs
að hann vildi leggja mér orð i munn, svo eg
gæti að skilnaði sagt eitthvað við hann, sem
festi í huga hans sannleika þann, er eg hafði
flutt honum.
Síðasta kvöldið áður en við gengum til
hvílu sneri eg samtalinu aftur að fjölskyldu
hans. Eg mintist þess að hann hafði sagt mér
hve mjög hann elskaði hana, svo eg sagði nú
við hann: “Doktor, þú átt hættulega ferð fyr.
ir höndum, mögulegt að þú snúir aldrei aftur
til að sjá fjölskyldu þína.” Hann varð mjög
alvarlegur á svip og svaraði: “Það er satt. Eg
veit vel hvílíkar hættur eru á slíkum ferðum.”
Svo hélt eg áfram: “Þetta er ef til vill í síðasta
sinn sem við mætumst. Á morgun komum við
til Honolulu, þú til að halda áfram ferð þinni,
en eg til að dvelja þar um tima. Viltu að við
föllum á kné saman hér og biðjum Guð að
varðveita þig og ástvini þína, blessa þig og þá,
og gjöra þig að blessun bæði fyrir þá og aðra.”
Hann tók þessu vel og við féllum þar á kné í
bæn.
Eg bað aðeins stutta bæn, og bað sérstak-
lega að Guð vildi á einhvern hátt nota þennan
mann sér til dýrðar og mönnum til frelsunar.
Að lokinni bæninni beið eg augnablik, og hann
bar fram fimm orð, en eg skildi aðeins hið síð-
asta þeirra: “Amen.” Þegar við stóðum upp
sneri hann isér að glugganum og strauk tár af
augum sér, svo greip hann hönd mína og sagði:
“Vinur rainn, eg hefi haft margskonar
reynslu á ferðum mínum umhverfis heiminn og
á hættulegum stöðum, en þessi stund hefir
verið sólskinsblettur í lífi mínu. Eg er þér
mjög þakklátur. Viltu halda áfram að biðja
fyrir mér ?”
“Já, Doktor, það skal eg með ánægju gjöra,
en nú langar mig að biðja þig að gjöra nokkuð
fyrir mig. Viltu gjöra það ?”
“Ef það er mögulegt þá vil eg,” svaraði
hann.
“Ef eg sendi þér eitthvað að lesa, viltu þá
lesa það með því trausti til Guðs að hann flytji
þér þann boðskap sem í því er?” Hann kvaðst
vilja það. “Svo ef tækifæri gefst næsta vetur,
þegar þú verður að sitja um kyrt með þessum
mönnum suður við heimskautið, viltu þá lesa
það fyrir þá?” Hann lofaði að gjöra það ef
hann hefði tækifæri. Svo gengum við til hvílu.
Næsta morgun lentum við í Honolulu. Um
leið og hann kvaddi mig sagði hann: “Gleymdu
nú ékki.” Eg fór inn á trúboðsstöð vora og
keypti “Deiluna miklu,” í mjúku leðurbandi
og skrifaði ávarp innan á fyrstu blaðsíðuna,
svo fékk eg eitt hefti líka af “Þessi breytilegi
heimur.” Eg fór með þessar bækur til gjald-
kera skipsins og bað hann afhenda lækninum
þær, eftir að skipið hefði siglt út úr höfninni