Stjarnan - 01.07.1936, Blaðsíða 3

STJARNAN
5i
stóli. Hann mun gleÖjast yfir því á morgni
upprisunnar að Jiann hafÖi fengið syndir sínar
fyrirgefnar og var tilbúinn aÖ fara.
Tíminn bíÖur aldrei eftir manni og dauÖ-
inn kemur oft á óhentugumi tíma. Vér dirfumst
ekki að segja við Guðs anda eins og Felix
sagði við Pál: “Far burt að sinni, en þegar eg
fæ tóm, mun eg láta kalla þig.” Tækifærið
kemur ef til vill aldrei aftur. Þessi fjögur
atvik hafa fest mér í minni hve nauðsynlegt
það er að vera sífelt viðbúinn að mæta Jesú í
friði. Til þess að vera það, verð eg að láta
ljós mitt lýsa öðrum mönnum, svo að þeir af
félögum mínum, sem annars kynnu að glatast,
megi finna frelsarann og öðlast eilíft líf. “Ver-
ið þess vegna víðbúnir, því mannsins sonur mun
koma á þeirrí stundu sem þér sízt ætlið.”
Paul Blincoe.
“ Hún er ný á hverjum morgni”
Árið var nærri liðið. Fyrir gÖmlu Mrs.
Norman hafði það verið leiðinlegir dagar og
langar nætur, og fáar gleðistundir inn á milli.
Nú sat hún við borðið til að neyta fátæklegs
morgunverðar. Hún var heldur ólystug eftir
venju. Það var alt annað en gleðiefni að líta
fram á annan nýársdag. Auðvitað vár hann
ekkert frábrugðinn öðrum dögum, sagði Ihún
við sjálfa sig. Allir dagar voru jafnir fyrir
hana. En hún gat ekki stilt sig um að minnast
liðinna tíma. Ef framtíðin líktist liðna tím-
anurn þá — nei, hún mátfi ekki hugsa til hinna
gleðisnauðu komandi daga, það.tók allan kjark
frá henni. Alt í einu stóð hún upp og setti frá
sér matinn, sem hún hafði varla bragðað.
Nú heyrðist létt fótatak fyrir utan húsið
og svo var barið að dyrurn. Það var Esther,
ljósgeislinn hennar, sem Ihún nú fyrir augna-
blik hafði gleymt. Hún opnaði dyrnar og inn
kom glaðleg lítil stúika.
“Góðan daginn frænka Jane. Ó, veiztu
hvað? Pabbi hefir fengið vinnu, reglulega
vinnu, fyrir margar vikur eða heilt ár, það er
sú mesta náð sem við höfum fengið lengi. Eg
á að fá nýja skó og mamma nýjan kjól, og alt
sem við þurfum.”
“Það gleður mig, barn, það gleður mig
innilega,” sagði frænka Jane, og mátti sjá að
hún meinti það.
Það var þó gott. Þarna var f jölskylda, sem
mat svo mikils hvað sem þeim hlotnaðist. En
íivers vegna gat hún aldrei fengið neitt, sem
gladdi hana? Hvað var rangt? Hversvegna
var hjarta hennar svo tómt og gleðisnautt?
Hvað meinti barnið með “mestu náð?” Hún
talar alt af svo leyndardómsfult.
Hún áttaði sig brátt er hún snöggvast sá
eins og raunasvip bregða fyrir á litla andlitinu.
“Frænka Jane, eg vildi þú hefðir einhvern til
að hjálpa þér og vinna fyrir þig.”
“Þey, barn. Mér líður vel. Eg er gömul
og það gjörir ekkert til með mig.”
Litla stúlkan leit alvarlega út. Henni þótti
vænt um gömlu konuna sem ætíð var reiðubúin
að hlusta á sögur hennar og taka þátt í sorg
hennar og gleði. Fyrsta daginn sem hún hafði
farið í skólann meðan hún var alveg ókunnug
í þorpinu, þá hafði hún séð Jane, sem var að
binda uppi rósateinpng íyfir 'framan húsið.
Ester heilsaði upp á hana og frænka Jane veif-
aði hendinni til hennar. Síðan hafði henni alt
af þótt vænt um gömlu konuna, og hún hljóp
inn til að sjá hana nærri á hverjum degi. Og
hvílikt gleðiefni voru ekki þessar heimsóknir
fyrir gömlu konuna sem var svo einmana.
“Frænka Jane, ef þú gætir fengið það, sem
þig langar mest til, hvers mundir þú þá óska
þér.”
“Ester,” sagði hún hikandi. Það var langt
síðan að nokkur hafði hugsað um hvað hana
langaði til. “Eg veit það ekki, en hvað imeintir
þú með því að vinnan hans pabba þíns væri
mesta náð ?”
“Ó, þú veizt að Biblían segir að Guð veiti
oss nýja náð á hverjum morgni og við höfum
verið að hugsa um það. Stundum er það eitt-
hvað lítið, en það er samt alt af ný náð á
hverjum degi. Og vinnan sem pabbi fékk er
einhver sú stærsta sem við höfum fengið, við
vorum í svo mikilli þörf fyrir hana.”
Nýja náð. Hún var allan daginn að hugsa
um þetta. Ef hún aðeins hefði gömlu Bliblíuna
sina þá gæti hún lesið um það. En Biblían
hafði brunnið, eins og flest annað sem hún
átti, stuttu eftir að Bennie dó. Svo flutti hún
í þennan gamla kofa þar sem hún gat haft dá-
iítinn matjurtagarð og svo haldið í sér lífinu á
þessum litlu eftirlaunum sem hún fékk. Hún
hafði aldrei getað sparað nóga peninga til að
kaupa sér Biblíu aftur, svo hugsaði hún heldur