Stjarnan - 01.10.1936, Blaðsíða 3

STJARNAN
83
Vér tilfærum hér nokkur orÖ úr tímariti,
sem lesið er af miljón áskrifendum: “Hein>
urinn er niÖurbrotinn og vonlaus, þreyttur og
blindur, skjögrandi á snös eyÖileggingarinnar.
Hann hlustar á svikafull loforð haröstjóra og
ræningja, sem reyna aÖ eyÖileggja trúarbrögö
og þjóðstjórn. En það er heimur, sem er hungr-
aður og eftirvæntingarfullur.’’ Hvílík viður-
kenning um ástand það, sem nú er. Þefta eru
alvarleg orð, en þau fela þó i sér von: “Hungr-
aður og eftirvæntingarfullur.”
Nú, á þessum alvörutíma, þegar forlög
heimsins liggja á metaskálunum, eigum vér þá
að reynast ótrúir köllun vorri? Vér, sem trúaö
hefir verið fyrir hinni mestu ábyrgð, sem
nokkurn tíma hefir hvílt á mönnum. Aldrei
fyr en nú á öllu því tímabili, sem syndin hefir
ríkt, hefir það sýnt sig eins fullkomlega að
heimurinn er glataður án Krists, og að hann er
nú á barmi eyðileggingarinnar. Vér, sem höf_
um í 'höndum vorum lífsins brauð handa hinum
glataða heimi, eigum vér, hvað sem það kostar
sjálfa oss, að daufheyrast við neyðarópinu frá
hinuim aðþrengdu, sem eru í dauðans hættu?
Festið í minni orðin: “Hungraður ■ og eftir-
væntingarfullur.”
“Þeir eru margir, sem trúlega hafa gengið
í því ljósi, sem skinið hefir á veg þeirra. Þá
hungrar og þyrstir eftir því að hevra meira um
Guð og hans vilja. Alt umhverfis í heiminum
eru menn og konur, sem horfa vonaraugum til
himins. Bænir, tár og andvörp sfíga upp frá
sálum, sem þrá ljós og náð, sem þrá Guðs
heilaga anda. Margir eru nálægt Guðs ríki og
bíða þess aðeins að þeir séu leiddir inn.”
Minnist fávísu meyjanna.
Það gleður hjörtu vor að vita, að margir
eru að vakna upp af hinum andlega svefni, og
starfa nú með áhuga og ósérplægni að því, að
leiða aðra til frelsarans, þeir styðja með gleði
alheims starfið, til útbreiðslu kristindómsins.
Þetta ætti að vera áhugamál allra kristinna
manna. Eg ætla að leyfa mér að aðvara yður,
sem sofið áhyggjulausir rétt á tímamótum
eilífðarinnar.
Ef yður er ant um yðar eigin eilífu velferð,
ef þér elskið frelsarann, sem lagði alt í sölurn-
ar og jafnvel gaf út líf sitt fyrir yður, þá vakn-
ið. Vaknið upp og búið lampa yðar. Gjörið
alt, sem í yðar valdi stendur, til að leita hinna
glötuðu og leiða þá til Krists. íklæðist réttlæti
Krists, og standið reiðubúnir til að mæta brúð-
gumanum. Frá djúpi hjartans, sem þráir að
sjá yður öll frelsuð í Guðs ríki, bið eg yður:
“Ver viðbúinn að mæta Guði þínum.”
E. E. Andross.
Söngurinn frelsaði líf hans
Sólin gylti pollinn í indverska þorpinu, þar
sem fjöldi fólks var saman kominn til hátíða-
halds á tjarnarbakkanum. llmur reykelsisins
og hljómurinn af söng fólksins barst með vind-
inum. Það átti að vera tilbeiðsla þar og hátíða-
hald í heila viku til heiðurs Govri, regngyðj-
unni. Á hverjum degi kom hópur af fólki,
sem báru bakka með alls konar fórnum til að
færa gyðjunni. Á undan þeim gekk venjulega
lítill drengur rauðklæddur, á honum héngu
margir töfragripir, sem áttu að veifa “lukku.”-
Um leið og hann gekk áfram hringdi hann
bjöllu.
Puja hafði þetta embætti nú. Hann var
munaðarlaus drengur, sem hafði gengið á krist-
inn skóla í þorpinu. Honum geðjaðist ekki að
þessu starfi, af því’hann hélt að það rnundi ekki
vera frelsaranum þóknanlegt, því hann hafði
lært að þekkja og elska Jesúm. Plann óskaðJ
að hann hefði ekki lofað að hringja fyrir heiðna
fólkið við tilbeiðslu þess. Það voru ennþá
eftir 5 dagar af þessu 'hátíðahaldi og Puja á-
setti sér að afsegja að fara næsta dag. Morg-
uninn eftir vakti amma hans hann áður en lýsti
af degi, og bauð honum að flýta sér, svo hann
yrði tilbúinn fyrir hátíðahald dagsins.
“Eg get ekki hringt bjöllunni í dag,” sagði
hann ákveðið. “Eg ætla aldrei framar að gjöra
það.” Hvernig sem amma hans áminti hann og
'hótaði honum, hafði það engin áhrif. Loks
koniu þorpsbúar allir þangað, og vegna þess
þeir héldu að þessi framkoma drengsins mundi
orsaka annaðhvort ílóð eða voðalega þurka, þá
urðu þeir gramir mjög.
Loksins tóku þeir Puja, bundu hann og
fluttu út í skóg, svo villidýrin skyldu drepa
hann. Þorpsbúar héldu þetta væri eina ráðið
til að forða uppskeru sinni frá eyðileggingu.
Puja vissi að Guð elskaði hann. Nú var
hann bæði hræddur og í hættu staddur, svo