Stjarnan - 01.03.1942, Side 7

STJARNAN
23
Dýrmœtur gimáteinn, sem koátar ekkert
Það var seint að hausti. Þrír nemend-
ur voru að fara heirn frá skólanum, þeir
voru heldur glettnir og kátir í skapi þegar
þeir mættu gömlum gráhærðum manni,
sem var að ganga upp að skrifstofu skól-
ans. Þeir heiisuðu honum hver eftir ann-
an á þennan hátt:
“Hallo, faðir Abraham.”
“Gott kvöld, faðir fsak.”
“Hvernig ilíður þér, faðir Jakob?”
Ókunni maðurinn sneri sér við um
leið og' þeir gengu fram hjá og sagði:
“Ungu menn,’ ’það var eitthvað það í mál-
rómi hans, sem féklt þá til að staðnæmast
og líta á hann.
“Yður skjátlast, eg er hvorki Abraham,
fisak né Jakdb. Eg er Sál sonur Kís, sem
leitaði að ösnum föður síns, og sjá, eg hefi
fundið þá.”
Pfltarnir fundu að þeir unnu til sneyp-
unnar svo þeir gengu þegjandi leiðar
sinnar. En þeir voru alveg niðurbrotnir
næsta morgun, þegar þeir sáu að maður-
inn sem þeir höfðu verið að glettast við
var háttstandandi vísindamaður, sem kom
til að kenna sérstaka námsgrein í skólan-
um, og það bætti ekki úr, að þessi náms-
grein, sem hann átti að kenna, var ein
af skyldunámsgreinum þeirra þetta árið.
Þeir voru glaðlyndir, efnilegir ungir
menn. Já, en þeir ásettn sér staðfastlega
að vera kurteisir við alla, sem þeir mættu
upp frá þessu. Maður veit aldrei hvernig
maður hittir á.
Kurteisi léttir erfiðleika lífsins, bæði
fyrir þá sem sýna hana og þá, sem fyrir
henni verða. Nú er alt á fleygiferð, svo
mikið að gjöra og hugsa, að mönnum
stundum hættir við að verða kærulausir
og gleyma því að sýna kurteisi og vin-
gjarnlegt viðmót.
Ungur maður stóð á strætisvagni, sem
var fullur af fólki. Þegar sæti losnaði,
settist hann strax, þó umhverfis væri fjöldi
af kvenfólki standandi. Vinur hans, sem
nær stóð, benti honum á þetta, en hann
svaraði: “Eg hefi engan tíma til að taka
ofan, hneigja mig og segja: Gjörðu svo vel,
hér er sæti, frú; aðrir geta gjört það ef
þeir vilja.” Þessi ungi maður var að leita
rér að atvinnu. Hann sagði samferðafólk-
inu frá því sjálfur og bætti því við, að sér
gengi illa með það. Hver skyldi furða sig
á því.
Auðvitað átt þú annríkt. Allir hafa
mikið að gjöra, að minsta kosti þeir. sem
nokkuð kveður að. En spiltu ekki fram-
tíðar tækifærum þínum með þeirri
heimskulegu hugsun að þú hafirækki tíma
til að staðnæmast augnablik til að sýna
góðvild og kurteisi.
Ungur maður einn sótti um atvinnu.
Gæti hann fengið þá stöðu, sem hann sótti
um, þá var hann viss um að geta gengið
á háskólann og þar að auki lært iðnaðar-
grein um leið. Hann var einn meðal fjölda
annara ungra, sem sóttu um plássið. “Eg
þurfti ekki að les meðmælin, sem hann
kom með,” sagði sá, sem réði Verkafólkið,
“eg vissi strax að hann var maðurinn, sem
við þurftum þegar eg sá nafn hans á um-
sækjandalistanum. Eg hefi veitt Bob eftir-
tekt seinustu þrjú árin. Eg gæti nærri því
sett úrið mitt eftir honum, hann er svo
stundvís og áreiðanlegur. Auk þess er
hann hinn vingjarnlegasti og kurteisasti
ungur maður, sem eg hefi kynst. Vér þurf-
um fleiri lílta honum í verksmiðju vorri.”
Lewis H. Brown þurfti að fá sér vinnu
þegar hann kom aftur frá Frakklandi eftir
stríðið mikla. Á leiðinni heim staðnæmd-
ist hann fáeinar klukkustundir í Chicago
og notaði þann tíma til að fá að skoða
verksmiðjn Montgomery Ward'. Honum
geðjaðist svo vel að öllu að hann leitaði
uppi manninn, sem hafði leyft 'honum að
fara í gegn og léð honum leiðsögumann,
til þess að geta þakkað honum fyrir skemt-
unina Þetta hafði þau áhrif að hann var
ráðinn þar til að tala við alla verkamenn,
siem komu þangað eða fóru þaðan. Þegar
yfirmaðurinn, sem hann fyrst sýndi þakk-
látsemi fór til Johns Manville félagsins,
þá tók hann Lewis Brown með sér. Nokkr-
um árum seinna var Mr. Brown gjörður
að formanni Johns Manville félagsins —■
mikið vegna þess að hann tók tíma til að
segja “þökk fyrir” við mann, sem hann
hafði aldrei áður séð.