Stjarnan - 01.02.1943, Síða 7

STJARNAN
Billy skelfdist er hann sá stóran bíl
keyra áfram, hundurinn aðeins slapp við
að verða drepinn, því hann hljóp til
hliðar, en fiðlan varð undir bílnum og
var eiðilögð. Billy gat ekki tára bundisl
er hann sá hversu komið var.
Fjöldi fólks hafði nú safnast saman
kringum Billy og litla drenginn sem grét.
Filly fékk svo mikið hrós að hann réð
það af að flýta sér í burtu. Einhver af
fólkinu mundi líta eftir barninu. Svo
hann fór beint til fiðlukennarans og sagði
honum frá óhappi sínu. Kennarinn hug-
hreysti hann og leyfði honum að koma
aftur um eftirmiðdaginn, hann skyldi
útvega honum fiðlu til að æfa sig á.
“Þökk fyrir prófessor Hayden, eg skal
k°ma í tíma.”
Billy var glaður yfir að geta þó haldið
afram námi sínu, en hann gat engan
Veg séð til að geta sparað svo mikla
Peninga að hann gæti keypt nýja fiðlu.
Hann vonaði bara að fiðlan, sem hann
fengi til að æfa sig á yrði nýrri og stærri
heldur en gamla fiðlan, sem hann hafði
notað.
Billy varð ekki lítið hissa um eftir-
naiðdaginn, þegar hann kom aftur og
prófessor Hayden tók umbúðirnar utan
af stórri, nýrri og ljómandi fallegri fiðlu
15
séð þig svo oft fyrir utan búðargluggann
horfa á og dáðst að fiðlunni.”
Elmer Carlson.
Verðmæti biblíunnar
Kínverji nokkur mætti einu sinni ung-
um sveitamanni, sem nýlega hafði tekið
trú á Jesú, og verið skírður.
“Hvað fékstu margar krónur hjá trú-
boðanum fyrir að láta skírast?” spurði
hann hæðnislega. “Fékstu 60 krónur eða
hvað?”
“Ó, miklu meira,” svaraði hinn ungi
maður.
“Nú fékstu þá þrjú hundruð?”
“Miklu meira,” svaraði hinn mjög
glaður.
“Hvað fékstu þá mikið?” spurði heið-
inginn undrandi.
“Miklu meira en þessa fjallsþyngd í
silfri og gulli.”
“Hvað, hvað segir þú?”Jirópaði hinn
yfir sig hissa.
“Jú, trúboðinn gaf mér þessa bók og
hún hefir gjört mig ríkari og hamingju-
samari, en þótt eg hefði eignast allan
heiminn.” Og um leið sýndi hann honum
sína dýrmætu Biblíu.
°g rétti honum.
“Ó, er þetta ekki ljómandi falleg fiðla,
eg æfa mig á henni?” Kennari hans
úrosti og horfði á hvernig Billy skoðaði
fiðluna í krók og kring.
“Hún er alveg eins og stóra fiðlan '
úorninu á búðinni hans Kelly,” sagði
Billy
og augu hans lýstu af gleði.
“Hað er hún,” sagði prófessor Hayden
úlátt áfram. “Þú mátt eiga hana, hún
er gjöf til þín frá Mr. Kelly. Hann sím-
aði til mín rétt eftir að hann horfði á
lúg út um gluggann, þegar þú bjargaðir
úarninu. Hann reyndi að ná í þig en þú
Varst farinn, svo hann bað mig að koma
°g ná í þessa fiðlu handa þér.”
“En prófessor Hayden.” Billy var svo
úrifinn að hann gat varla komið upp
°rði. “Hvernig gat Mr. Kelly vitað að það
Var einmitt þessi fiðla, sem eg vildi
helst?” spurði Billy.
“Kelly hefir vitað það fyrir löngu síðan,
hann gat varla vilst á því, eftir að hafa
Les biblíuna
Meðan Benjamín Franklín var í París,
sem sendiherra Ameríku, var hann stöð-
ugt hæddur af því að hann varði málstað
Biblíunnar.
Hann langaði þá til að komast að raun
um, hvort þessir spottarar hefðu lesið
Biblíuna. Þess vegna sagði hann einu
mentafélagi frá því, að hann hefði fundið
æfisögubrot frá fornum tíma, sem honum
fyndist svo merkilegt, að hann vildi gjarn-
an heyra álit félagsins um það.
Á ákveðnum tíma las svo Franklín fyr-
ir þetta lærða fólk Rutarbók.
Hinir mentuðu herrar gátu ekki til
fulls hrósað'fegurð hins upplesna, og einn
eftir annan bað Franklín að láta prenta
handritið.
“Það er prentað”, svaraði Franklín
stuttlega, “það er þáttur úr Biblíunni”.