Stjarnan - 01.08.1944, Síða 4

60
STJARNAN
við öll vopnin, Hundarnir hans eru bundn-
ir og sjálfur syngur hann: “Dýrð sé Guði
í hæstum hæðum,” og hann talar um frið
á jörðu og velþóknun Guðs yfir mönnun-
um.
J. L. BROWN.
Drengirnir þáðu gjöfina
Einn morgun í lok sunnudagaskólans
kom 12 ára gamall drengur til mín og sagði:
“Mig langar til að frelsast.”
Við settumst niður út við vegginn og eg
fletti upp Jóh. 3:16. “Eg kann þetta vers,”
sagði hann. Rétt í þessu kom annar dreng-
ur á líkum aldri og settist við hina hliðina
á mér, svo las eg versið með hægð og lagði
áherzlu á sérstök orð. Svo spurði eg fyrri
drenginn: “Veistu hverjum Guð gaf son
sinn?”
“Hann gaf þér hann,” svaraði drengur-
inn.
“Eg held hann hafi gefið okkur börnun-
um hann,” sagði þá hinn drengurinn.
“Það er rétt,” svaraði eg, “Jesús var gef-
inn ykkur, en er hann þá ykkar eign?”
Fyrri drengurinn hafði hring á hendi.
Eg spurði hvort honum hefði verið gefinn
hann, en hann hafði unnið sér inn pening-
a til að kaupa hann, sama átti sér stað með
fatnað hans. Hann hafði ekkert, sem hann
hafði fengið að gjöf. Svo eg spurði: “Ef
þér er gefin gjöf, er hún þá orðin eign
þín?” Hann hugsaði sig u-m en hinn dreng-
urinn svaraði: Þú verður að taka á móti
henni svo að hún sé þín.”
“Það er rétt,” svaraði eg. Þó Guð hafi
gefið þér soninn, þá verður þú að meðtaka
hann svo að hann sé þinn. Eg er læknir, en
eg er ekki ykkar læknir. Er eg ykkar lækn-
ir?”
“Nei,” svöruðu þeir báðir.
“Hvers vegna er eg það ekki?”
“Við fengum þig aldrei til að lækna
okkur,” svöruðu þeir.
Þessi skýring virtist nóg fyrir þá, þeir
hneigðu báðir höfuð sín og sögðu: “Herra
Jesús eg vil meðtaka þig sem Guðs gjöf til
mín.”
DR. W. L. W.
Smásögur frá Afríku
Trúboði nokkur fór framhjá þorpi einu
um uppskerutíman og sá þar dálítinn blett
þar sem uppskeran hafði ekki verið hirt.
Hann spurði um orsökina og frétti þá að
konan sem hafði ræktað þennan blett var
veik. Hann sendi þessa frétt til formanns
unglingafélags vors og hann fór ásamt 30
af félögum sínum, þeir hirtu maísinn og
komu honum í skýli við heimili konunn-
ar og luku við þetta alt á einum degi. Kona
þessi var kristin, og meðlimur annars trúar-
flokks, en enginn af meðlimum hennar gaf
sig fram til að hjálpa henni. Og þeir urðu
næsta forviða þegar ungu mennirnir okkar
komu óbeðnir til að hjálpa henni. Daginn
eftir sendi veika konan þeim gjöf, en þeir
skiluðu henni aftur og sögðu sér hefði að-
eins verið ánægja að því að hjálpa henni
þegar hún var veik. Konan varð svo hrifin
af þessari óeigingjörnu framkomu að hún
fór að spyrja um hverju þeir tryðu. Svo
kom hún á hvíldardagaskólann og meðtók
gleðiboðskapinn. Fyrir áhrif hennar hafa
tíu aðrir tekið skírn og sameinast söfn-
uðinum.
Starfsmaður vor heimsótti konu eina og
fann hana grátandi. Hún sagðist ekkert
hafa fyrir börnin að borða. Hann fór heim
og sagði konu sinni frá vandræðunum. Þau
sendu konunni bæði föt og mat. Næst
þegar hann heimsótti þessa konu voru börn-
in glöð og frísk að leika sér úti, og konan
hafði löngun til að læra kenningar Bibl-
íunnar. Hún meðtók gleðiboðskapinn og
varð alvarlega kristin kona.
Sonur höfðingjans var veikur. Kennar-
inn og aðstoðarmenn hans hjálpuðu unga
manninum alt sem þeir gátu, til að ná
heilsu aftur. Þetta þótti höfðingjanum svo
vænt um að hann fór að senda konur sínar
tii kirkju vorrar. Seinna þegar helsta kona
höfðingjans varð veik þá fóru meðlimir
vorir og unnu í garðinum hennar. Maður
hennar fór nú að gefa meiri gaum að
kenningu vorri og konan gekk á Biblíu-
skólann.
Einn af kennurum vorum byrjaði skóla
í kaþólsku héraði, það gekk mjög erfitt og
hann mætti mikilli mótstöðu. Svo um þurka
tíma ársins brann kofi höfðingjans.
Snemma morguninn eftir fór kennarinn og