Stjarnan - 01.12.1945, Blaðsíða 4

92
STJARNAN
XII.--Hinn góði hirðir
Frelsari vor, kallaði sjálfan sig hirði, og
lærissveina sína kallaði hann hjörð sína.
Hann sagði: “Eg er góði hirðirinn, og eg
þekki mína, og mínir þekkja mig.” (Jóh.
10, 14).
Jesús átti innan skamms að yfirgefa
lærisveina sína, og hann sagði þetta til
þess að hughreysta þá. Hann vissi, að þegar
hann væri farinn frá þeim, þá mundu þeir
minnast orða hans.
Hvar sem þeir sæu hirði gæta hjarðar
sinnar, þá hlytu þeir að hugsa til hinnar
kærleiksfullu umönnunar, sem frelsarinn
bar fyrir þeim.
Það var siður þar í landi, að hirðirinn
væri yfir hjörð sinni bæði nótt og dag. Á
daginn fór hann með hana yfir klungur og
kletta og gegnum skógana, alt til hinna
yndislegu beitilanda á árbakkanum. Á
nóttunni hélt hann vörð yfir henni og
verndaði hana fyrir villidýrum og ræn-
ingjum, sem oft voru þar í grend.
Hann annaðist með mikilli nákvæmni,
það sem var sjúkt og veikburða í hjörð
hans. Hann tók litlu lömbin í fang sér og
bar þau við brjóst sér.
Hvað stór sem hjörðin var, þekti þó
hirðirinn hvern einasta sauð. Hann gaf
sérhverjum þeirra nafn, svo að hann gæti
kallað á þá með því nafni.
Þannig ber Kristur, hinn himneski hirð-
ir, umhyggju fyrir hjörð sinni, sem er
dreifð út um allan heiminn. Hann þekkir
nöfn vor allra. Hann þekkir húsið, sem
vér búum í. Hann ber slíka umhyggju fyrir
hverjum einstakling, eins og það væri eng-
inn annar til í heiminum.
Hirðirinn gekk á undan hjörðinni og
bægði frá allri hættu. Hann varð að berj-
ast við villidýr og ræningja, og stundum
var hann drepinn, meðan hann var að
verja hjörð sína.
Þannig verndar frelsarinn lærisveina-
hjörð sína. Hann hefir gengið á undan oss.
Hann hefir lifað á jörðunni eins og vér.
Hann var barn, ungmenni og fulltíða mað-
ur- Hann yfirvann Satan og allar freisting-
ar hans, svo að vér gætum einnig unnið
sigur yfir honum.
Hann dó til þess að frelsa oss. Þótt hann
sé á himnum, gleymir hann oss ekki eitt
augnablik. Hann mun trúlega gæta hvers
einasta sauðs. Óvinurinn getur ekki tekið
einn einasta af þeim, sem fylgja honum
eftir.
Einn hirðir gat haft hundruð sauða, en
ef einn þeirra vantaði, varð hann ekki eftir
hjá þeim, er vísir voru. Hann fór að leita
að því, sem tapað var.
Hann fór út í náttmyrkrið, í regn og
storm, yfir fjöll og dali. Hann hafði enga
ró, fyr en sauðkindin var fundin.
Og þá er hann hafði fundið hana, tók
hann hana sér í fang og bar hana til hjarð-
arinnar. Hann kvartaði ekki yfir hinni
erfiðu leit, en sagði glaður: “Samgleðjist
mér! því að eg hefi fundið sauðinn minn,
sem var týndur”. (Lúk. 15, 4—7).
Þannig ber frelsis-hirðirinn ekki einungis
umhyggju fyrir þeim, sem vísir eru. Hann
sagði: “Mannsins sonur er kominn til að
leita að hinu týnda og frelsa það.” (Matt.
18, 11).
“Eg segi yður, þannig mun verða gleði
á himnum yfir einum syndara, sem gerir
iðrun, fremur en yfir níutíu og níu rétt-
látum, er ekki þurfa iðrunar við. (Lúk-
15, 7).
Við höfum syndgað og ráfað burt frá
guði. Kristur segir, að vér séum einc og
villuráfandi sauðir. Hann kom til að hjálpa
oss til að lifa án syndar, og það kallar
hann að leiða oss á hinn rétta veg.
Þegar vér snúum við með hirðinum og
höldum oss frá syndinni, þá segir Kristur
við englana á himnum: “Samgleðjist mér
því að eg hefi fundið sauðinn minn, sem
var týndur.”
Og fagnaðarríkur lofsöngur heyrist frá
englasöngflokknum, sem fyllir allan him-
inn með unaðsfögrum hljóm.
Kristur talar ekki um hryggan hirði,
sem kemur aftur án þess, að hafa fundið
sauðinn. Vér getum því verið vissir um,
að ekki einn einasti villuráfandi sauður af
hjörð guðs er gleymdur, enginn er hjálpar-
laus, sérhvern þann, sem vill frelsast, mun
frelsarinn losa úr fjötrum syndarinnar.
Látum því alla villudáfandi fá nýtt hug-
rekki. Góði hirðirinn leitar að þér. Mundu,
að verk hans er að “frelsa það týnda”. Og
það ert þú.
Að efast um, að mögulegt sé að frelsa