Stjarnan - 01.08.1946, Síða 2

58
STJARNAN
Vér ættum ekki að ihika við að gefa líf
vort í hendur hans, sem elskar oss og getur
gjört meira fyrir oss heldur en vér fáum
óskað eða beðið.
Nú kemur einhver með þá afsökun að
hann sé eins góður eins og fjöldi þeirra
sem kalla sig kristna. Þeir 'hugga sig við
að ef hinir kristnu sem þeir þekkja komast
í himnaríki, þá hafi þeir alveg eins góðan
mögulegleika til að öðlast eilíft líf.
Vér skulum heyra um ungan mann
sem var óánægður heima. Honum fanst
faðirinn of strangur, og hann þóttist viss
um að ef hann gæti ikomist burt frá yfir
ráðum hans, þá yrði hann ánægður og
hamingjusamur; svo hann fór heirnan að
í von um að öðlast það frj álsræði sem hann
þráði svo mjög. En svo fann hann að því
lengur sem hann var heiman að, því meir
jukust vandræði hans. Að lokum fer hann
að hugsa sig um. Hann iðrast eftir að hafa
farið heimanað. Hann fann ekki það frelsi
og þá hamingju sem hann hafði vonast
eftir. Honum sárnar að hann skuli hafa
misskilið föðiur sinn, því nú sér hann að
hann hafði haft það svo gott heima. Hon-
um líður svo illa yfir öllu þessu að hann
snýr heim til föður síns.
Þessi einfalda dæmisaga bendir á
reynzlu syndarans. Ungi maðurinn sem
fór heiman að er syndarinn sem snýr frá
Guði. Hann ímyndar sér að Guð svifti
hann ýmsum skemtunum, sem hann held-
ur hann geti notið í heiminum. Hann í-
myndar sér að lífið með Guði hindri hann
frá að vera hamingjusamur og njóta lífs-
ins. En það líður ekki á löngu þar til hann
finnur að það er mikið af vonbrigðum og
hjartasorg í heiminum. Að lokum sann-
færist hann um að Guð er sannur kær-
leiksríkur faðir, sem er umhugað um vel-
ferð barna sinna. Hann finnur hvergi
slíka isamhygð og meðaumkvun eins og
hjá Guði. iHann iðrast þess sárt að hann
sneri sér frá honum, og nú ásetur hann sér
að snúa baki við heiminum, en snúa ein-
læglega til Guðs. Nú snýr hann andliti að
Guði og hvert fótmál færir hann nær
honum. Þegar hann sneri sér frá Guði
gekk hann syndarinnar veg. Hrygð hans
yfir að hafa farið burt frá svo góðum vin
og föður er iðrun. Þegar þessi sorg og
iðrun leiðir hann til þess að snúa við,
snúa andliti sínu til Guðs en baki við heim-
inum, það er umvendun. Hvert spor sem
hann tekur í áttina til Guðs merkir helg-
un, því hann nálgast stöðugt heimkynni
föðursins.
Umvendun meinar blátt áfram að snúa
við. Sumir misskilja þetta og eru því ekki
vissir um hvort þeir séu umventir eða
ekki. Þeir halda að það þurfi mikla hrifn-
ingu til að verða umventur, en það er
misskilningur, það meinar aðeins að snúa
við. Syndarinn snýr andliti sínu að heim-
inum en bakinu að Guði. Sá, sem um-
ventur er, snýr andliti sínu að Guði, en
baki að heiminum.
Oft heyrum vér menn segja: “Þeir
kristnu gjöra það sama og eg, en eg hef
aldrei játað kristni, þeir eru ekkert betri
en eg.”
Athugum nú mismuninn milli hins
kristna og syndarans. Vér hljótum að
kannast við að kristnum mönnum verður
stundum á að syndga og gjöra það sama
og syndarinn gjörir, og þess vegna segja
menn að það sé enginn mismunur á milli
þeirra, en athugum þetta betur.
Þegar hinn kristni hrasar og fellur,
stendur hann upp með andlit sitt til Guðs
og föðurhúsanna, því hann hefir snúið á
leið þangað. Hann iðrast eftir yfirsjón
sína, biður Guð um fyrirgefningu og held-
ur áfram leið sinni til Guðs og hans himn-
eska heimkynnis.
Þegar syndarinn fellur, stendur hann
upp án þess að iðrast, án þess að hugsa
um Guð, því hann hefir aldrei snúið sér
til Guðs en frá heiminum. Hvert skifti
sem hann fellur steypir hann sér lengra
út í heiminn, svo hann missir sjónar á
himneskmn efnum.
Það er mikið djúp milli hins kristna og
syndarans, svo það er einber heimska fyr-
ir syndarann að vonast eftir inngöngu í
himininn, upp á þá staðhæfingu að hann
sé eins góður eins og hinn kristni, þó hann
hafi aldrei snúið sér til Guðs.
Margur ungur maður virðist hafa glæsi-
lega framtíð framundan sér, en ef hann
aldrei meðtekur Jesúm sem frelsara sinn,
þá stefnir hann stöðugt niður á við leið-
ina til eilífrar glötunar. En jafnvel sá,
sem ekki gefur svo góðar vonir, ef hann
meðtekur Jesúm sem frelsara sinn og leið-