Stjarnan - 01.10.1946, Blaðsíða 2

74
STJARNAN
fulltyngi oss sé ætlað hólpnum að verða.”
Post. 4: 12.
Sá sem fengið hefir fyrirgefning synda
sinna fyrir trú á Krist getur með glaðri
von litið á framtíðina “bæði fyrir þetta
líf og hið tilkomandi.” Hann hefir öðlast
nýtt líf. Sá sem fengið hefir fyrirgefning
synda sinna er “Endurfæddur til lifandi
vonar fyrir upprisu Krists frá dauðum.
Til hluttekningar í þeirri arfleifð, sem yður
er geymd á himni og óforgengileg er, fiekk-
laus og aldrei fölnar. Yður sem fyrir Guðs
öflugustu aðstoð varðveitist með trúnni,
svo að þér aðnjótandi verðið yður fyrir-
búinnar sælu er á síðasta tíma mun opin-
ber verða.” 1 Pét. 1: 3-5.
Hvaða gagn væri að eilífri arfleifð fyrir
dauðlega menn, sem ekki gætu lifað eilíf-
lega tii að njóta hennar. Eilíf arfleifð
getur aðeins komið að fullum notum þeim
sem lifa eilíflega, og vor himneski faðir
hefir trygt börnum sínum þetta. Um þá
sem hafa þessa lifandi von er sagt í 1. Kor.
15: 53, “Hið forgengilega verður að íklæð-
ast óforgengilegleikanum, og hið dauðlega
ódauðlegleikanum.” Allir Guðs útvöldu
sem þekkja sannleikann og lifa í honum, um
þá er sagt að þeir lifi í “von um eilíft líf,
er hinn sannorði Guð hafði heitið frá
eilífð.”
“Þeim sem í stöðugleika í góðu verki
leita vegsemdar, heiðurs og ódauðleika,”
mun Guð gefa “eilíft líf.”' Samkvæmt
kenningu Páls postula verður ódauðleik-
inn veittur við upprisu réttlátra. Frammi
fyrir Felix sagði Páll: “Og hef þá von til
Guðs sem þeir sjálfir hafa að framliðnir
muni upprísa, bæði vondir menn og goðir.”
Post. 24: 15.
Frammi fyrir Agrippa konungi talaði
Páll um vonina á “því fyrirheiti sem Guð
gaf feðrunum.” Svo bætti hann við:
“Hvernig getur það álitist ótrúlegt hjá yður
að Guð uppveki dauða?”
Hin blessaða von vor er bundin upprisu
Krists og þeirra sem sofnaðir eru í Kristi,
en nú á dögum heyrum vér lítið talað um
upprisu líkamans. Hvað skyggir á þessa
dýrmætu von? Hafa menn vanrækt að
lesa Biblíuna og minnast fyrirheita Guðs?
Jesús reis upp og eftirfylgendur hans munu
einnig upp rísa. Ef engin upprisa er, þá er
engin von fyrir menn.
“Ef dauðir ekki upprísa þá er Kristur
ekki upprisinn, en ef Kristur er ekki upp-
risinn þá er trú yðar ónýt, þér eruð þá enn
í yðar syndurn og þeir sem sofnaðir eru
í Kristi glataðir. Ef vér einungis í þessu
lífi settum vora von til Krists, þá væruffl
vér hinir vesælustu allra manna. En nú er
Kristur upprisinn frá dauðum, frumgróði
allra þeirra sem dánir eru, því þar eð
dauðinn kom fyrir einn mann, kom og
upprisa dauðra fyrir einn mann. Því að
eins og allir deyja í Adam, eins munu allir
lífgast í Kristi. En sérhver í sinni röð,
Kristur er frumgróðinn þar næst munu
þeir sem Kristi tilheyra upprísa í hans
tilkomu.” 1 Kor. 15: 16-23.
Dýrmæt von. Það gleður mig að þetta
stendur í Biblíunni. Gröfin endar ekki
allt. Ljósið skín fram yfir gröf og dauða.
Guð varðveiti oss frá að sleppa þessu von-
arinnar ljósi til að taka í þess stað hræva-
Ijós mannlegra ímyndana.
Drengur einn gekk í gegnum skóg í
Massaehusetts. Löngu eftir að dimt var
orðið settist hann niður, hann var berfætt-
ur, blóðugur og marinn á fótunum. Brátt
hresti hann upp hugann og fór af stað
aftur. Alt *í einu varð hann ákaflega
hræddur. Hann sá hann hafði vilst og vissi
nú ekkert hvert halda skyldi, og hann
hafði heyrt að villidýr væru í skóginum.
I skelfingu hrópaði hann svo hátt sem
hann gat: “Viltur, viltur, viltur!”
Nú heyrði hann hundagelt. Það var
hið fegursta, velkomnasta hljóð sem hann
hafði nokkurn tíma heyrt. Svo kallaði
maður til hans: “Vertu kyr þar sem þú
ert, eg skal korna til þín,” Rétt á eftir sá
hann ljósbera skamt í burtu milli trjánna
og sá sem á honum hélt sagði: “Fylgdu
mér.” Hann fór með manninum út úr
skóginum og upp að húsi hans á hæðinni.
Ó hversu glaður ‘hann var!
Sælir eru þeir sem sjá að þeir eru glat-
aðir og vonarlausir, ef þeir þiggja tilboðið
að fylgja honum, sem segir: “Eg er heims-
ins ljós, hver sem fylgir mér mun ekki
ganga í myrkri heldur hafa lífsins Ijós.”
Jóh. 8: 12.
Upprisa og ummyndun Guðs barna fer
fram þegar drottinn sjálfur mun niður
stíga frá himni. 1 Tess. 4: 16, 17. Páll
postuli skrifar Títusi að “Guðs náð hefir