Stjarnan - 01.04.1949, Qupperneq 5

STJARNAN
29
kemur óttalaus og fer vonlaus. Fólk nú
á tímum álítur sig ekki syndugt, það skilur
ekki sína andlegu neyð . . . Gremja og ilt
umtal um aðra þrífst hjá þeim sem álíta
sjálfa sig öðrum betri. Minnumst þess hvað
Guðs orð segir: “Ef vér segjum vér höfum
ekki synd þá svíkjum vér sjálfa oss og
sannleikurinn er ekki í oss. En ef vér
játum vorar syndir þá er hann trúr og
réttlátur svo að hann fyrirgefur oss synd-
irnar og hreinsar oss of öllu ranglæti.”
1 Jóh. 1:8.-9.
Þegar vér sjáum sjálfa oss í ljósi kross-
ins á Golgata þá þráum vér fyrirgefning
og frelsun frá synd. . M.L.N.
-----------*-----------
“Látið sama lunderni vera í yður”
Guð vill að vér séum áhugasamir,
starfsamir kristnir menn. Páll postuli
kemst þannig að orði: “Svo áminni ég
yður bræður, að þér vegna miskunar Guðs,
bjóðið fram líkami yðar að lifandi, heil-
agri, Guði þóknanlegri fórn, og er það
skynsamleg guðsdýrkun af yðar hendi.”
Róm. 12:1. Þetta heimtar sjálfsafneitun og
sjálfsfórn, en það verður að sýna sig í lífi
hvers sannkristins manns.
Páll samlíkir lífi hins kristna við
reynslu hermannsins. Þegar hann skrifar
Tímóteusi segir hann: “Þú skalt að þínu
leiti ilt þola eins og góður hermaður Jesú
Krists.” 2. Tím. 2:3. Enginn hermaður veit
hvað mikið verður af honum heimtað fyrir
föðurland hans og konung. Hann gengur í
herinn, annaðhvort sjálfboðaliði eða sam-
kvæmt skipun. Hann getur komist í hættu,
orðið að yfirgefa góða stöðu, og þurft að
ganga margs á mis. Hann hefir ekkert lof-
orð um að koma lifandi heim aftur.
Páll segir vér séum hermenn Krists.
Oss eru ætluð margskonar störf sumir yfir-
gefa góða stöðu og fjárhagslegt sjálfstæði,
svo þeir geti fórnað tíma sínum og lífi til
eflingar Guðs ríki. Sumir yfirgefa heim-
ili, ástvini og föðurland til þess að gjörast
hermenn Kriáts í fjarlægum löndum. Vér
fáum ekki fremur en hermenn stjórnar-
innar neitt loforð um að vér komum lifandi
aftur. Margir koma aldrei aftur. Þeir liggja
jarðaðir í Kína, Indlandi, Afríku eða Suð-
urhafseyjunum, Þessir hermenn Krists
hafa látið líf sitt í þjónustu hans. Þeir hafa
tekið til sín og hlýtt orðinu: “Verið með
sama hugarfari sem Jesús Kristur var,” og
eins og hann hafa þeir verið hlýðnir alt
fram í dauðann.
Höfum vér sýnt nokkuð svipaða sjálfs-
fórn? Eða er það fyrsta áhugamál vort að
tryggja sjálfum oss þægileg lífskjör, og
vonumst svo eftir að frekari sjálfsafneitun
verði ekki af oss heimtuð?
Skömmu eftir að ég hafði tekið læknis-
próf fyrir nokkrum árum síðan mætti ég
skólabróður frá yngri árum sem spurði:
“Hvað ætlar þú fyrir þér Ted? Hvar ætlar
þú að setjast að til að stunda lækningar?”
Ég kvaðst ætla að starfa hér um tíma með-
an ég væri að komast úr skuldum, svo
færi ég aftur til Indlands. Hann leit á mig
með augna tilliti sem lýsti bæði undrun
og meðaumkvun og sagði: “Athugaðu nú
Ted, þú skuldar félaginu ekkert. Öll þessi
ár sem þú og Jennie hefir unnið þarna úti
á hinum enda heimsins. Tólf ár í landi
eins og Indland er langur tími. Settu þig
niður sem læknir einhverstaðar hér heima,
svo þú getir notið góðs af því, sem þú hefir
erfiðað fyrir öll þessi síðastliðin 5 ár.
Hvílíkur misskilningur á skyldu krist-
ins manns. Ég skuldaði fólkinu á Indlandi
svo lengi sem þar var nokkur sem ekki
þekti frelsara sinn, eða svo lengi sem ég
hafði krafta og tækifæri til að starfa. Páll
postuli sagði: “Skyldukvöð hvílir á mér,
já vei mér ef ég ekki boðaði fagnaðar
ernindið.” 1 Kor. 9:16.
Einmitt þessi sjálfsfórnarandi gjörði al-
heimsstarf vort mögulegt og hinn undra-
verða framgang þess. Það er mjög eftir-
tektaverð skipun, sem gefin verður rétt
áður en jörðin verður eyðilögð við endur-
komu Krists: ‘Safnið saman dýrkendum
mínum, sem gjört hafa sáttmála við mig
með fórnum.” Þarna er eins og undir-
skilið hvernig fer fyrir þeim sem ekki
hafa gjört sáttmála við Guð með fórnum.
Allir sem bera nafn Krists eiga að vera
meðstarfendur hans, og leggja fram líf og
krafta til eflingar hans ríkis.
Hugrakkir starjsmenn út um heim. Ef
vér heima erum freistaðir til að álíta að
vér fórnum miklu fyrir starf guðs ríkis,
þá athugum reynslu hinna hugrökku