Stjarnan - 01.04.1949, Page 7

STJARNAN
31
Hans vegna
Það var eftir ákaflega harðan bardaga.
Dauðir menn og særðir lágu hér og þar á
orustuvellinum. Einn særður hermaður var
grátandi að reyna að hjálpa deyjandi vini
sínum og hughreysta hann. “Ó Jim,” sagði
hann grátandi, “ég vildi það væri ég en
ekki þú. Ég á engan vin nema þig, það
verður líka svo þungt fyrir föður þinn.
Er nokkuð sem ég get gjört fyrir þig?”
Hinn deyjandi hermaður bað um skriffæri
og pappír sem væri í tösku hans. Svo orð-
aði hann bréf til föður síns og í endir þess
bætti hann við: “Þegar George heimsækir
þig þá gjörðu fyrir hann það sem þú get-
ur.” Svo bað hann George að hjálpa sér
til að skrifa undir það, og hann skrifaði:
“Vegna Jims, sonar þíns.”
George tók brefið heim til Ameríku
nokkrum mánuðum seinna, og einn dag
fór hann upp að stóru verslunarhúsi. Á
skrifstofuhurðinni stóð: “Formaðurinn,”
og nafn föður Jims. George var hálf feim-
inn en hann hélt á bréfinu í hendinni.
Þegar hann stóð fyrir framan skrifborðið
gat hann ekki komið upp orði, aðeins rétti
fram bréfið og beið meðan það var lesið.
Eftir það sem honum fanst langur tími,
gekk maðurinn með hægð yfir að gluggan-
um. Eftir nokkrar mínútur sneri hann sér
við, leit á George, gekk til hans, lagði hönd
sína á öxl hans og sagði: “Ég tel víst að
þú ert George.”
“Já, herra minn.”
‘Hvar áttu heima George?”
“Ég hef ekkert heimili. Ég er nýkominn
úr hernum. Foreldrar mínir eru bæði
dáin.’
Dauft bros sást á andliti verslunar-
mannsins er hann sagði: “Fyrst Jim hefir
valið þig fyrir vin George, þá hlýtur þú
að vera góður drengur. Viltu hans vegna
koma heim með mér og taka hans pláss,
sem sonur minn. Ég átti engan annan. Alt
sem ég á verður þitt. Ég veit Jim mundi
vilja hafa það þannig.” C.O.G.
------------*------------
Eandaríka bóndinn fær nú helming
verðs fyrir hvern dollar sem látinn er fyrir
matvæli Hinn helmingurinn fer fyrir flutn-
ing og sölukostnað.
Með Pardusdýri inni í húsi
Vér þurfum allir varðveislu Guðs
hverjir sem vér erum og hvar sem vér
erum, en mér finst vér þörfnumst hennar
þó mest hér úti á trúboðstöðvunum. Það
væri hægt að segja margar sögur um
hvernig Guð hefir varðveitt börn sín mitt
í dauðans hættu. *Ég ætla að segja eina
þeirra.
Innsöfnun fyrir trúboðið var byrjað.
Prestar og kennarar fóru að heiman
nokkra daga til að heimsækja sem flesta
í Sierra Leone, einn af kennurunum varð
fyrir reynslu sem mikið styrkti trú hans.
Það var orðið dimt. Hann gat ekki haldið
áfram til næsta þorps, svo hann tók sér
nátt stað á litlum sveitabæ mitt inn í skóg-
inum.
Kofinn sem hann gisti í hafði dyraum-
búðir og gluggakistur, en hvorki hurðir
né glugga. Kennarinn hafði sofið aðeins
stutta stund þegar hann vaknaði við ein-
hvern hávaða meðal sauðfjár og geita sem
voru úti á vegg svölunum. Húseigandinn
sem svaf í öðru herbergi fór á fætur og
hrópaði: “Pardusdýr, pardusdýr,” svo
flýtti hann sér inn í húsið og pardusdýrið
á eftir honum. Hann, kona hans og barn
stukku út um glugga á bakhlið hússins, en
pardusdýrið nam staðar í húsinu. Þá var
það að kennarinn sá glóra í augu þess er
það kom yfir að dyrunum á herbergi hans.
Honum datt ekki í hug að biðja um frelsun.
Það sýndist ómögulegt, en hann bað Guð
að láta sig deyja áður en pardusdýrið réð-
ist á hann, annaðhvort að höggormur biti
hann eða eitthvað, svo Pardusdýrið dræpi
hann ekki, það er svo voðalegur dauðdagi.
En Guð svaraði ekki þeirri bæn að láta
höggorm bíta hann. Stundum gjörir Guð
betur fyrir oss heldur en vér höfum vit
á að biðja hann um. Meðan kennarinn bað
kom pardusdýrið inn í herbergi hans, sneri
svo baki við kennaranum og fór út um
dyrnar aftur.
Meðan á þessu stóð höfðu nágrannarnir
sett net í kring um húsið og biðu svo fyrir
utan með barefli í höndunum þar til par-
dusdýrið kæmi út. “Það er alt svo kyrt
inni, hann hlýtur að vera að éta kennar-
ann,” hvísluðu menn hver að öðrum. En
þögnin hélst svo lengi að menn furðaði á