Stjarnan - 01.02.1954, Blaðsíða 2

10
STJARNAN
„Fús að leggja fram fé“. Ó, hversu
margir eru fúsir að gefa lítilsháttar af fé
sínu í stað þess að gefa Guði hjarta sitt
heilt og óskift, þeir vona Guð muni gjöra
sig ánægðan með það, en konungur kon-
unganna segir það nægi ekki.
Fjöldi fólks á Indlandi ímyndar sér
það sé hægt að komast inn um hliðardyr
til himnaríkis. Indverjar leggja á sig alls
konar þjáningar og erfiðleika í von um
að þeir á þann hátt geti áunnið sér inn-
gang í Guðs ríki. Þeir vona góðverk og
yfirbótarverk muni veita sálu þeirra frið.
Þeir takast á hendur langar pílagrímsferðir
til helgra staða í von um að öðlast sálu-
hjálp.
Sumir ganga berfættir yfir kolaglæður,
aðrir hafa aðeins þunt vott klæði til að
skýla sér með og láta svo hella glóandi
kolum yfir höfuð sér. Einn þessara hindúa
lofaði að gefa part af tungu sinni til guðs-
ins. Hann settist fyrir framan goðið, skar
sjálfur part af tungu sinni, lét hann í
hnotuskel og setti þetta fram fyrir goðið.
Áhorfendurnir dáðust að honum fyrir
þetta.
Vér aumkvum þetta vesalings fólk, en
vér finnum í öllum löndum heimsins þús-
undir manna, sem á einn eða annan hátt
leitast við að frelsa sjálfa sig með góð-
gjörðum og yfirbótarverkum. Margir vona
að góðverk þeirra muni tekin gild á meta-
skálum himinsins, aðrir reyna að breiða
yfir einhverja uppáhalds synd með því að
vera starfsamir meðlimir kirkju sinnar.
Hvaða aðferð sem menn nota geta þeir al-
drei áunnið sér inngang í Guðs ríki með
sínum eigin verkum. Jesús segir berum
orðum: „Ég er vegurinn, sannleikurinn og
lífið, enginn kemur til Föðursins nema
fyrir mig“. Enginn vor á meðal, hvort sem
hann býr í Indlandi eða Ameríku getur
frelsað sig sjálfur. „Ekki er hjálpræði í
neinum öðrum, því að eigi er heldur annað
nafn undir himninum er menn kunna að
nefna er oss sé ætlað fyrir hólpnum að
verða“. Post. 4:12. Jesús er vor eina sálu-
hjálpar von. Guð vill vér gefum honum
hjörtu vor. Siðgæði, gjafmildi, góðverk, fé-
lagsskapur Guðs barna, þetta kemur alt af
sjálfu sér ef vér erum endurfæddir svo
Jesús býr í hjörtum vorum.
—R. H. PIÉRSON
Guð stendur við loforð sín
„Ég hef rétt lokið við að planta nýja
grein á perutréð mitt“, sagði vinur minn
glaður í bragði.
„Hvers vegna gjörðir þú það?“ spurði
ég.
„Það var svo lélegt, eitt af þessum
anjous, allir ávextirnir rotnuðu á því í
stað þess að þrosisast11.
„Plokkaðir þú ávextina af því meðan
þeir voru grænir og lézt þá þroskast x
myrkri?“ spurði ég.
„Nei, hvers vegna skyldi ég gjöra það?“
„Þessi tegund af perutré ber hina beztu
ávexti, sem seljast hæðsta verði í austur-
ríkjunum. En það verður að láta ávextina
þroskast í dimmu köldu plássi eftir að þeir
eru teknir grænir af trénu“.
Eitt ár leið og aftur heimsótti ég vin
minn.
„Manstu eftir Anjou trénu, sem ég
plantaði greinarnar á í fyrra?“ spurði hann.
„Maður verður altaf að skilja eftir nokkrar
af hinum náttúrlegu greinum trésins, eins
og þú veist. Ég reyndi það sem þú sagðir
mér, og það eru beztu perur, sem ég hef
nokkurn tíma étið. Ég iðrast eftir að hafa
plantað hinar greinarnar“.
Sumt tekur tíma, þannig er það með
áform Guðs. Á sínum tíma mun Guð upp-
fylla öll sín loforð. Ó, hve dýrðleg hans
loforð eru.
Vor himneski Faðir þráir meir en vér
þann tíma þegar hann getur uppfylt öll
sín loforð til vor. Ef til vill spyr þú sjálfan
þig: Hvers vegna verður þetta að vera
þannig?. En vertu hughraustur. Vér höfum
hið spámannlega orð, og það er boðskapur
Guðs til þín, boðskapur vonarinnar.
Miljónir manna þjást af hungri og harð-
rétti, en loforðið verður uppfylt fyrir þá:
„Þeir skulu aldrei hungra framar“. Lof-
orðið til hinna sjúku verður uppfylt:
„Enginn sjúkdómur mun framar til vera“.
En dýrðlegast af öllu er loforðið um fé-
lagsskap við Jesúm sjálfan: „Og munum
vér síðan með Drotni vera alla tíma“.
—R. E. FINNEY, Jr.