Morgunblaðið - 29.10.2018, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. OKTÓBER 2018
✝ Frímann Árna-son fæddist í
Reykjavík þann 14.
október 1952.
Hann lést á Kan-
aríeyjum þann 16.
október 2018. For-
eldrar hans voru
Árni Frímannsson
símaverkstjóri, f.
26. maí 1925, d. 21.
okt. 1992, og Ingi-
björg Ragna Ólafs-
dóttir fyrrv. starfsmaður í
Kársnesskóla, f. 12. nóv. 1925,
d. 24. jan. 2000. Systir Frímanns
er Guðrún Ágústa Árnadóttir
leikskólakennari, f. 15. júlí
1955. Eiginmaður
hennar er Krist-
mundur Jónasson
matreiðslumeistari,
f. 13. júní 1951.
Frímann ólst
upp í Kópavogi,
þar sem hann bjó
alla sína tíð. Hann
gekk í Kársnes-
skóla og nam síðan
símsmíði við Iðn-
skólann í Reykja-
vík. Hann starfaði lengst af hjá
Pósti og síma, síðar Símanum.
Útför hans fer fram frá Kópa-
vogskirkju 29. október 2018
kl.11:00.
Hann Frímann var sjaldan
kallaður annað en Frímann
frændi af okkur systkinunum og
börnunum okkar. Hann eignaðist
hvorki maka né börn sjálfur, en
fékk í staðinn hlutdeild í okkur
öllum, og við í honum. Hann var
sérstakur karakter sem gerði
hlutina á sinn eigin hátt. Hann
var bara Frímann frændi, engum
öðrum líkur. Eftir hann liggur
gríðarmikið safn myndbandsupp-
taka af öllum mögulegum og
ómögulegum fjölskylduviðburð-
um síðustu nokkurra áratuganna,
auk þess sem hann festi stundum
hversdaginn á filmu. Án hans
vissum við t.d. ekki nákvæmlega
hversu skrækur Árni Jónas var
þegar hann var lítill, að Snædís
fékk að drekka kók úr stútkönnu
tæplega eins árs, og ættum ekki
upptökur af Rögnu ca sjö ára að
syngja einsöng úti í gróðurhúsi í
Skólagerðinu hjá ömmu og afa.
Einnig er gott að rifja upp þá sem
farnir eru, gegnum upptökurnar,
og er þetta safn í raun ómetan-
legt.
Fyrir tíð stafrænna veitna var
Frímann iðinn við að slaka til
okkar ýmsu sjónvarpsefni á
minnislyklum, og einn sem orð-
inn er unglingur í dag man enn
eftir gleðinni yfir Lego Batman-
þáttum á íslensku, sem Frímann
frændi kom færandi hendi með
handa honum. Upptökur af Næt-
urvaktinni sem sendar voru á
diskum til Danmerkur urðu að
Íslendingahittingum og þau eru
fá af vinum okkar systkina sem
ekki vita hver Frímann var. Þeg-
ar 13 ára Snædís hafði fengið
þvert nei um að fá farsíma í jóla-
gjöf var það síðan auðvitað Frí-
mann frændi sem kom færandi
hendi með síma á aðfangadag og
bjargaði jólunum. Hann var líka
bóngóður og tilbúinn að aðstoða
þegar á þurfti að halda. Þegar ein
sem orðin er fullorðin í dag var á
hækjum var það Frímann sem
sótti hana í skólann og keyrði
heim, á meðan foreldrarnir voru
enn í vinnunni. Hann heimsótti
eldra fólkið í fjölskyldunni reglu-
lega og þáði kaffi og spjall, eða
rúntaði með þau t.d. í Kolaportið
eða í matvörubúð. Það er sem
sagt óhætt að segja að stórt skarð
hafi verið höggvið í fjölskylduna
okkar.
Frímann sótti í seinni tíð mikið
í sólina á Kanaríeyjum, og þar
var hann staddur þegar hans tími
kom. Það sést glöggt á myndun-
um á facebooksíðunni hans hve
vel hann naut sín þar úti, og yfir
því gleðjumst við. Í Kanaríferð-
unum lagði Frímann líka mikinn
metnað í að finna fallegar gjafir
handa fjölskyldunni heima. Þann-
ig er meirihluti allra borðdúka í
fjölskyldunni frá honum og alltaf
nóg til af aloe vera-kremi hjá öll-
um. Þegar kom að því að kaupa
föt á börnin fannst honum ótækt
að fara í túristabúðir, heldur
spurði hann þess í stað heima-
Frímann Árnason menn hvar þeir fengju föt á sínbörn og ferðaðist oft langar leiðir
til að finna prinsessukjóla og
Hvolpasveitargalla.
Elsku Frímann frændi, takk
fyrir þinn kærleik og allar minn-
ingarnar. Við kveðjum þig að
sinni og vonum að þér líði vel
hvar sem þú ert núna.
Ragna, Árni Jónas og Snæ-
dís Kristmundsbörn.
Frímann Árnason, frændi og
kær vinur, er látinn. Hann er öll-
um harmdauði er þekktu. Dán-
arfregnin kom á óvart því þrátt
fyrir að við vissum að hann væri
ekki heill heilsu var engan bilbug
að finna á frænda. Við frænd-
systkinin ólumst upp saman á
Kársnesinu miðju á árunum þeg-
ar Kópavogur var að breytast úr
hrepp í bæ. Systkinin Árni faðir
Frímanns og Dóra móðir okkar
bjuggu ásamt fjölskyldum sínum
hlið við hlið og mikil vinátta, sam-
gangur og samvinna var á milli
heimilanna. Þarna ólst Frímann
upp í frelsi og áhyggjuleysi æsku-
áranna og naut yndislegra for-
eldra og elskulegrar systur. Það
voru líka hátíðarstundir þegar
amma og afi okkar krakkanna
komu í heimsókn á gamla Wil-
lysnum sem var sannkallaður
fjölskyldubíll og sáu um ýmsa að-
drætti fyrir bíllausar fjölskyldur.
Ungur hóf Frímann að starfa
hjá Bæjarsímanum í loftlínu-
flokki sem sá um uppsetningar og
viðhald á símaloftlínum.Þetta var
krefjandi starf sem reyndi ekki
bara á tæknilega þekkingu held-
ur líka á fimi og þor við klifur í
staurum og á húsþökum í allskon-
ar veðrum og oft við erfiðar að-
stæður. En þetta var skemmti-
legt starf, unnið var á
höfuðborgarsvæðinu og í næsta
nágrenni þess. Ekki spillti svo
fyrir að verkstjórinn sem var með
flokkinn lengst af, Árni faðir Frí-
manns, var einstaklega skemmti-
legur og vel liðinn yfirmaður sem
allir sem hafa starfað með minn-
ast með þakklæti og virðingu.
Frímann vann þarna sem línu-
maður um áratuga skeið en
nokkru eftir að hann lenti í vinnu-
slysi hætti hann störfum og fór
þá á eftirlaun. Hann hélt ágætu
sambandi við gömlu símafélag-
ana sem margir hverjir hittast
reglulega.
Eitt af áhugamálum frænda
var ljósmyndun og þá ekki síst
hreyfimyndataka. Hann átti allt-
af nýjustu græjurnar og var ólat-
ur við að koma og mynda ýmsa
fjölskylduviðburði. Það er honum
að þakka að síðustu áratugina
hafa varðveist margar ómetan-
legar stundir í fjölskyldusögunni.
Frímann var einhleypur og
barnlaus en átti góða að. Systir
hans og mágur, Guðrún og Krist-
mundur Jónasson, og afkomend-
ur þeirra voru hans fjölskylda
sem stóð vel með honum. Frí-
mann var áhugasamur um hagi
þeirra og fylgdist vel með sínu
fólki. Hann var líka einstaklega
ræktarsamur við eldri ættingja
og ólatur við að aðstoða þá á
ýmsa lund, þar komu mannkostir
hans vel í ljós. Hann bjó alla tíð í
Kópavogi og síðustu árin mátti
oft sjá hann í kaffihorni Bóka-
safns Kópavogs þar sem hann
gluggaði í blöð og bækur og
spjallaði við ættingja og vini. Nú
verður ekki eins gaman að mæta
þar.
Á hverju ári fór Frímann til
Kanaríeyja sem var uppáhalds-
taður hans. Þar leið honum vel og
átti þar marga vini, bæði þjón-
ustufólk og aðra innfædda auk
fastagestanna sem hann hitti oft
ár eftir ár. Þar lést hann 16. októ-
ber sl.
Við frændsystkini Frímanns
kveðjum hann með eftirsjá, þakk-
læti og virðingu. Hann var ein-
staklega einlægur, vammlaus og
góður drengur sem aldrei hall-
mælti nokkrum manni og lagði
jafnan gott eitt til málanna. Hvíl í
friði, elsku frændi.
Ingi, Gunnlaugur, Helgi og
Guðrún, Dóru og Helgabörn.
Elsku Óli frændi
í Garðshorni er
fallinn frá. Við
söknum hans mik-
ið.
Ég man eins og það hefði
gerst í gær þegar okkur barst
sú harmfregn að Ólafur í Garðs-
horni Tómasson, bróðir pabba,
hefði látist af slysförum. Það
var ekki mikið talað saman
þann daginn hjá okkur í Skipa-
götunni, við vorum öll harmi
slegin. Ólafur var aðeins 51 árs
og Ólafur yngri og Þórey tví-
burasystir hans þá tuttugu og
fjögurra ára. Tvíburarnir
Oddný og Kristín voru sextán
ára og Guðrún yngst, þá sjö
ára.
Stefanía Jóhannesdóttir kona
Ólafs og börnin héldu búskapn-
um ótrauð áfram. Óli yngri varð
síðar bóndi í Garðshorni ásamt
konu sinni Arnbjörgu Steinunni
Gunnarsdóttur, sem dó langt
um aldur fram árið 1997. Arn-
björg og Óli eignuðust sex börn:
Ólaf Rafn, Áskel, Sigurlaugu,
Ingveldi, Gunnar og Tómas.
Lífið er ekki alltaf dans á
rósum og það fengu Óli og fjöl-
skylda að reyna. Óli lét aldrei
deigan síga og tók því sem að
höndum bar af æðruleysi, var
ósérhlífinn og duglegur. Hann
var skemmtilegur og góður
sögumaður.
Óli hélt mikla tryggð við
Skagafjörðinn, en feður okkar
komu frá Bústöðum í Austur-
dal. Þar bjó Óli með foreldrum
sínum og systrum þar til þau
fluttu í Garðshorn í Kræklinga-
hlíðinni árið 1944.
Margar ferðir hafa verið
farnar á æskuslóðirnar og þar
hafa verið haldin ættarmót Bú-
staðaættarinnar. Óli sagði mér
nýlega frá einni ferð vestur með
hans fólki, sem var mjög
ánægjuleg. Komu þau við í Goð-
dölum og Goðdalakirkju og
hittu frændfólk og vini. Vildi
svo vel til að í Goðdalakirkju
var kvöldmessa þennan dag,
sem þau tóku þátt í og hittu
marga. Það leyndi sér ekki að
Óli mat æskuslóðirnar mikils.
Heimsókn í Garðshorn var
mannbætandi, gestrisnin og
hlýjan lét manni líða vel. Ég er
svo heppin að hafa verið í tölu-
verðum samskiptum við Óla
frænda undanfarin ár og kom
nýlega í heimsókn þangað.
Viðgerð og endurnýjun hefur
staðið yfir á stakketi á leiði afa,
Tómasar Pálssonar, og ömmu,
Þóreyjar Sveinsdóttur. Það
skipti Óla miklu að vel væri að
verki staðið og átti hann stóran
þátt í að það yrði að veruleika.
Stakketið var sett niður í Goð-
dalakirkjugarði 8. september
síðastliðinn og er mjög fallegt.
Óli var mjög ánægður að þetta
skyldi takast og við ánægð að
hann skyldi lifa það að verkinu
lyki. Óli hefur í gegnum tíðina
séð um leiði forfeðra okkar fyrir
vestan, okkur öllum til mikils
sóma, og á hann bestu þakkir
skildar fyrir.
Fyrr á árum, þegar ég keyrði
framhjá Garðshorni með strák-
unum mínum, var mikið gert
grín að því að ég benti alltaf á
Garðshorn til að minna á góða
frændfólkið þar. Það var líka
vaninn hjá mér að segja þegar
keyrt var um Skagafjörðinn
hversu fallegur fjörðurinn væri
og var líka grínast með það af
mínu fólki. Við vorum meira
tengd föðurfjölskyldunni en
Ólafur Skagfjörð
Ólafsson
✝ Ólafur Skag-fjörð Ólafsson
fæddist 1. nóv-
ember 1928. Hann
lést 11. október
2018. Útför Ólafs
fór fram 26. októ-
ber 2018.
ætla mætti, því
tengingin við
móðurfjölskylduna
úr Svarfaðardaln-
um var mjög sterk.
En pabbi minn,
Páll Tómasson föð-
urbróðir Óla, og
bræðurnir Sveinn,
Eyþór, Böðvar og
Guðmundur Tóm-
assynir voru sterk
tenging við frænd-
fólkið að vestan og við Skaga-
fjörðinn.
Góð fjölskylda er gulli betri.
Hvíl í friði, elsku Óli frændi.
Sigurbjörg Pálsdóttir.
„Komdu margblessaður og
segðu fréttir.“ Þannig heilsaði
Óli gassi, eins og ég kallaði
hann, mér jafnan. Ég vissi að
hann var að sækjast eftir skag-
firskum fréttum, einkum af
fjárleitum, gangnaslarki og úti-
göngum. Sérstaklega úr Aust-
urdal. Þar var hann alinn upp
til sextán ára aldurs og það var
dalurinn hans. Ég held reyndar
að hann hafi alltaf, eyfirski
bóndinn, litið á sig sem gest í
Eyjafirði. Í hugsun og sinni var
hann skagfirskur dalakarl og
vildi vera það. Eftir því sem leið
á ævina dvaldi hugurinn oftar
og oftar við smalamennskur
unglingsáranna fram á Keldu-
dal og fram um Jökuldal. Hann
tók undir með Höskuldi á
Vatnshorni sem kvað:
Heyri ég þegar hausta fer
hóað uppi í dölunum.
Þó að ég sé að þvælast hér,
þá er ég einn af smölunum.
Óli var hestamaður og
hrossaræktandi, sérstakleg
voru smalahestar úr ræktun
hans annálaðir fyrir dugnað,
ósérhlífni og að fara vel með
knapann. Það kom sér enda vel
fyrir áhugasaman smala að
rækta smalahross.
Óli var þeirrar gerðar að af
honum gengu sögur. Hann taldi
eins og við fleiri að ekki væri
ástæða til að láta góða sögu
gjalda sannleikans og þótti ekki
verra þó bætt væri í sögur sem
af honum gengu en hvergi dreg-
ið úr. Hér skal ein sögð eins og
ég kann hana.
Óli var áhugasamur um
Grænland og Grænlendinga. Á
efri árum komst hann í Græn-
landsferð er Ferðafélagið Hörg-
ur efndi til undir fararstjórn
Bjarna Guðleifssonar á Möðru-
völlum. Óli stakk ígangsklæðum
sínum í tvo höldupoka frá Hag-
kaupum, frekari farangur þurfti
hann ekki. Í fríhöfninni á Ak-
ureyrarflugvelli spurði hann
„Hvað má ég kaupa mikið vín
hér, Bjarni?“ Bjarni furðaði sig
svolítið á spurningunni því Óli
var bindindismaður og notaði
ekki vín en svaraði þó: Tvær
flöskur. Óli keypti tvær flöskur
af sterku víni og aðrar tvær
þegar hann fór inn í Grænland.
Á Grænlandi áttu þeir góða
daga og þegar þeir fóru þaðan
keypti Óli enn tvær flöskur og
tvær í viðbót heimkominn. Með
fatapokana og vínflöskurnar
átta skálmar Óli til tollvarð-
anna. Þeir reka upp stór augu
og annar segir „Hvað ætlar þú
að gera með allt þetta vín?“ Óli
svarar umsvifalaust. „Þetta er
nú bara ormalyf í skepnurnar
mínar.“ Tollurunum verður orða
vant, svo líta þeir hver á annan
og annar snýr sér að Óla og
segir: „Æ, greyið mitt farðu
með þetta og komdu aldrei aft-
ur.“ Næsti maður á eftir Óla
var nágranni hans, honum hafði
láðst að klára úr fleygnum og
var með hálfan pela umfram.
Pelinn var umsvifalaust tekinn
af honum og víninu hellt niður.
Svona er láni manna misskipt.
Ég er vantrúaður á fram-
haldslíf, hitt er ég viss um að sé
eitthvert framhald hefur Óli
lagt á smalahest sinn, gist í
Keldudalskofa í nótt, verið kom-
inn á drögin í birtingu og rekur
nú eftirleitarfé út Jökuldal.
Handan ár ríða þeir Stebbi á
Keldulandi og Helgi á Merkigili
í sömu erindum. Þá þætti mér
góðmennt í Austurdal.
Með þökk fyrir margar gleði-
stundir.
Rögnvaldur, Flugumýr-
arhvammi.
Það er gangur lífsins að
höggvin séu skörð í vinahópinn
með hækkandi aldri en þó er
það þannig að við þann er kveð-
ur kvikna minningar og eftirsjá,
Óli í Garðshorni hélt á braut frá
hérvistinni þann 11. október.
Hálfrar aldar vinskapur er þar
með kominn á annað stig en
minningin lifir um sérstakan
mann.
Óli fór 16 ára frá Bústöðum í
Skagafirði norður í Garðshorn
en skagfirsku böndin voru alla
tíð afar sterk. Hann lifnaði í
sætinu þegar Skagafjörðinn bar
á góma og hann hafði alltaf
samband þangað til gamalla
vina. Mér fannst alltaf að
„heim“ hjá honum væri í Aust-
urdalinn þar sem barnsskónum
var slitið, ég upplifði það í
hestaferðum með honum um
skagfirsku dalina að þar þekkti
hann hverja þúfu og hvern stein
og öll örnefni lifnuðu við. Eitt
sinn er við riðum þvert yfir frá
Bústöðum og í Vesturdal í mikl-
um hita og sól sótti að okkur
þorsti og við fórum af baki til
að bergja fjallavatn úr læk. Þá
skipaði Óli okkur að drekka úr
læknum Bústaðamegin því þar
væri vatnið miklu betra, ég
trúði því þá og geri enn.
Hestarnir voru upphafið að
tengslum milli heimila okkar í
50 ár og síðan tók við vinskapur
fjölskyldnanna í heild þannig að
tímunum saman var þar sam-
gangur daglega og alltaf kom
sama setningin hjá Óla þegar
komið var í hlað: „Komiði að-
eins inn á gólfið.“ Skipti þá
engu hvort þetta var þriðja eða
fjórða koman þangað þann dag-
inn en ég var oft með tryppi þar
á húsi sem ég var að temja og
reið því stundum margar ferðir
milli bæjanna.
Óli var sögumaður með ein-
staka frásagnargáfu, gat kveikt
líf í hverri sögu og ekki síst
tókst honum að láta kátínu og
fyndni lifna. Hann sagði ekki
sögur til að gera menn minni á
nokkurn hátt, fyrst og fremst til
að skapa hlátur og velta upp
spaugilegu hliðinni. Ég skráði
um tíma sögur eftir honum sem
birtust í tímaritinu Heimaslóð.
Þá fannst mér alltaf magnað
hvað hann kunni og mundi af
kveðskap bæði frá bernskudög-
unum í Skagafirði og svo það
sem var ort hér í Eyjafirðinum
allt til síðasta dags, hann gat
þulið upp bændarímur úr Lýt-
ingsstaðahreppnum og mig
grunar að þar með hafi þær ef
til vill glatast endanlega.
Óli las afar mikið alla tíð, oft-
lega eina bók á dag. Ég var bú-
inn að færa honum marga pakk-
ana fulla af bókum hin síðustu
ár og undraði alltaf hvað hann
var fljótur að fara yfir þær og
svo ræddum við um efni þeirra.
Þjóðlegur fróðleikur var hans
uppáhald, fyrir nokkrum mán-
uðum var ég kominn í þrot með
bækur og færði honum Íslenzka
sjávarhætti sem eru ekki nein
smárit, hann var nokkra daga
að lesa það allt.
Óli var duglegur bóndi en
vann sér kannski hlutina ekki
alltaf sem léttast og það pirraði
hann oft síðustu árin þegar get-
an til verka minnkaði. Ef hann
sat inni í bæ var gaman að
spyrja af hverju hann sæti inni í
leti í staðinn fyrir að fara til
verka, þá kom gamla glottið og
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir,
tengdafaðir og afi,
VALUR HARÐARSON,
viðskiptastjóri hjá Johan Rönning,
lést á heimili sínu 24. október.
Jarðarför auglýst síðar.
Þuríður Höskuldsdóttir
Sigfríð Hallgrímsdóttir
Sigrún K. Valsdóttir Lárus Örn Lárusson
Þórdís Valsdóttir Örvar Ásmundsson
Kristín Líf Örnudóttir Þórður S. Hreiðarsson
Bryndís Aðalbjörg, Arna og Þórhildur