Morgunblaðið - 05.12.2018, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 2018
við allar góðu stundirnar sem við
áttum saman, hvort sem það var
við eldhúsborðið að ræða málin, í
útilegu eða annars staðar og þá
helst með eitthvað gott í mjólkur-
glasi að fagna einhverju skemmti-
legu. Góða ferð elsku vinur og fé-
lagi.
Elsku Rakel, Gísli og börn,
Guðrún, Arnar og börn, vinir og
fjölskylda Robba, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin um yndislega
Robba lifir áfram í hjörtum okkar.
Ykkar vinir,
Erla Kristín, Þorsteinn, Edda
Katrín og Jón Viktor.
Ég kynntist mági mínum og
vini, Róbert, í Kaupmannahöfn í
janúar 1975. Þá kynntist ég líka
eiginkonu Róberts, Höllu Jóhann-
esdóttur. Ég hafði þá nýverið
kynnst Erlu konunni minni.
Halla og Róbert bjuggu þá á
Jyllandsvej á Frederiksberg og
var mér tekið einstaklega vel frá
fyrstu tíð og áttum við margar
góðar stundir saman, bæði þar og
hjá foreldrum Róberts í Søborg.
Róbert var nýlega menntaður
sjúkraskósmiður og Halla hjúkr-
unarfræðingur og lá í kortunum
að þau flyttust aftur til Íslands
með litlu dæturnar Guðrúnu Mjöll
og Rakel.
Eftir heimkomuna til Íslands
1976 stofnaði Róbert vinnustofu
fyrir smíði á sjúkraskóm, sem
hann rak af myndarskap. Foreldr-
ar Róberts höfðu þá flust heim
haustið áður og hóf faðir Róberts
seinna skósmíðastörf hjá honum.
Dag einn síðsumars 1983 þegar
Róbert var við vinnu stoppaði
hjartað í honum. Þá var Róbert
nýorðinn 32 ára.
Eftir erfiðar aðgerðir á Borgar-
spítalanum kom í ljós að Róbert
hafði hlotið skaða í heila vegna
súrefnisleysis í dauðadái þar sem
skammtímaminnið og frumkvæð-
ið með meiru raskaðist.
Þetta var mikið áfall fyrir Ró-
bert en einnig fyrir hans nánasta
umhverfi. Bæði fjölskyldu-, vina-
og viðskiptalíf fór í mola. Róbert
var ekki lengur sá sterki frum-
kvöðull og drifkraftur sem hafði
einkennt hann á árum áður. Fjöl-
skylda og vinir höfðu misst Ró-
bert, en það var erfitt að syrgja,
hann var jú hérna áfram ljóslif-
andi og sem betur fer með sína já-
kvæðni og hlýju.
Róbert hafði orðið fyrir áfalli.
Það var í okkar munni alltaf orðað
þannig. Það var ekki hægt að skil-
greina þetta sem Róbert hefði dá-
ið og endurfæðst í sama líkama,
sem önnur persóna! Fjölskyldu-
og félagslega var Róberti sniðið
nýtt lífsviðhorf, sem hann tókst á
við með sóma.
Á árunum sem fylgdu höfðum
við Erla mikil samskipti við Ró-
bert, bæði þegar við komum í
heimsóknir til Íslands og einnig
var Róbert duglegur að heim-
sækja okkur og bjó hann hjá okk-
ur um tíma eftir að Erla hafði
milligöngu um að Róbert fékk inni
á sérfræðideild fyrir heilaskaðaða
við Kaupmannahafnarháskóla.
Við urðum samferða á morgnana
inn til Kaupmannahafnar, ég í
mína vinnu og hann í háskólann.
Alltaf skilaði Róbert sér sjálfur
heim til Herlev. Ég held að hann
hafi aðeins einu sinni fengið sekt
fyrir að gleyma að kaupa miða í
lestina.
Róbert kenndi mér fljótlega
eftir „áfallið“ að maður á ekkert að
vera að hengja sig í fortíðina.
Þannig kynntist ég Róberti enn
einu sinni og eignaðist þannig ekki
síðri vin en áður. Það getur verið
erfitt fyrir þá nánustu og vini að
sætta sig við þann missi sem
svona áföll orsaka og takast á við
fullkomlega nýjar reglur og lífs-
viðhorf.
Róbert sýndi okkur á margan
hátt, með sínu hlýja viðmóti og já-
kvæðni, hvað lífið er gjöfult þrátt
fyrir stóran missi. Hann dásamaði
oft við mig barnabörnin sín og
dæturnar tvær og betri tengda-
syni hefði hann alls ekki getað
eignast!
Þau eiga líka sinn stað í okkar
hjörtum.
Hjá börnunum okkar er líka
margs að minnast um góða sam-
veru. Alltaf voru móttökurnar
góðar, enda var Róbert einstak-
lega góður börnum.
Jón Pétur Svavarsson,
Herlev, Danmörku.
Tíminn líður, börn fæðast,
verða vinir okkar, meðan eldri
fjölskyldumeðlimir og gamlir góð-
ir vinir og ættingjar deyja og
hverfa. Þannig er lífið og vissulega
verður maður að sætta sig við það.
Einn af mínum bestu vinum,
hann Robbi minn, andaðist 19.
nóvember sl. eftir mjög stutta
sjúkralegu. Ég heimsótti hann af
og til á heimili hans, þáði kaffi og
við rifjuðum upp gamlar minning-
ar frá þeim tíma þegar hann var
fullfrískur. Við gátum hlegið
hjartanlega yfir skringilegum sög-
um sem ég minnti hann á og sam-
an brostum við að fallegum minn-
ingabrotum.
Hann var oftast hress og kátur
og lét ekki brjóta sig niður, þrátt
fyrir þau örlög sem breyttu lífi
hans svo snögglega og án fyrir-
vara. Hjartastopp öllum að
óvörum!
Á þeim tíma rak Róbert skó-
vinnustofu þar sem hann sérsmíð-
aði og hannaði sérstaka skó fyrir
bæklaða fætur þeirra sem þurftu.
Ég kom oft til hans að vinnu lok-
inni og fékk þá að fylgjast með
móttöku viðskiptavina. Liprari og
vingjarnlegri mann hef ég sjaldan
séð rækta vinnu sína. Feimnir við-
skiptavinir, sem kviðu fyrir skoð-
un hjá Robba, kvöddu brosandi að
greiningu lokinni, þegar hann
kvaddi með hlýju handtaki og
hlýjandi brosi.
Hann var góður maður sem
margir syrgja og ég er einn
þeirra.
Á hans síðustu árum vann hann
á Læk og varð þar mjög vinsæll.
Hans góðu fjölskyldu færi ég
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur á þessari sorgarstundu.
Ég mun aldrei gleyma þér,
Robbi minn.
Einar Þorgrímsson.
Öðlingurinn Ferdinand Róbert
Eiríksson eða Róbert eins og hann
var nefndur lést hinn 19. nóvem-
ber sl. Hann er einstaklingur sem
mér finnst vert að kveðja með
nokkrum orðum. Okkar kynni hóf-
ust gegnum veru Róberts heitins
hjá Helgu í Vorsabæ í Skeiða- og
Gnúpverjahreppi. Reyndar hét
sveitin Skeiðahreppur þegar leiðir
okkar Róberts lágu saman fyrir
rúmlega hálfri öld. Það æxlaðist
þannig til, að ég var sumarstrákur
í Fjalli, næsta bæ við Vorsabæ, á
sínum tíma og sá Róbert heitinn
fyrst sem ungling í útreiðartúr
ásamt Vorsabæjarfólkinu. Veru-
leg kynni urðu þó ekki milli okkar
fyrr en við vorum komnir yfir tví-
tugt og þá mest kringum ferðir í
Reykjaréttir sem við vorum iðu-
lega þátttakendur í, en Fjalls- og
Vorsabæjarmenn og fólkið af
næstu bæjum fór yfirleitt í sam-
reið til fundar við réttargleðina og
rollustússið. Það brást ekki að allt-
af var komið við í kjötsúpu í
Vorsabæ á leiðinni heim úr rétt-
um. Í þessum réttarferðum var
Róbert alveg í essinu sínu, það
leyndi sér ekki. Hann var söng-
elskur eins og margir af félögum
okkar og með sinni glaðværu
framkomu var hann vinsæll í
hópnum. Oft á tíðum riðu hann og
Eiríkur í Vorsabæ með okkur
heim í Fjall eftir réttarsúpuna til
þess að taka daginn út með meiri
söng og gleði. Árin liðu og við Ró-
bert héldum tryggð við Skeiðin.
Ef ég átti leið um sveitina að
sumri til kom ég yfirleitt við hjá
Helgu í Vorsabæ og oftar en ekki
var Róbert þá þar staddur. Er við
Róbert sátum yfir rjúkandi kaffi-
bolla í eldhúsinu hjá Helgu í
Vorsabæ var gott næði til þess að
rabba saman og ég komst nær
hans hugarheimi.
Það sem mér fannst eftir-
tektarvert á stundum sem þessum
og almennt í fari Róberts heitins
var hið jákvæða viðhorf hans til
manna og málefna. Kærleikur
hans og þakklæti til Helgu í
Vorsabæ var líka áberandi enda
viðmót hennar gagnvart Róberti í
líkingu góðrar móður til sonar og
átti Helga að mínu áliti ríkan þátt í
því að byggja Róbert upp eftir
áfall sem hann varð fyrir í blóma
lífsins.
Það vill svo til að ég var kunn-
ugur Eiríki heitnum föður Ró-
berts og við hittumst iðulega í
Sundlaug Hafnarfjarðar á árum
áður meðan ég bjó í bæjarfélaginu
og bar Róbert þá iðulega á góma.
Sama gilti um Gísla föðurbróður
hans sem ég rakst oft á í Laugar-
dalslauginni á sínum tíma. Mér er
því kunnugt um að sterkar stoðir
stóðu að baki Róberti í föðurætt-
inni. Ég veit að ég mæli fyrir
munn margra vina okkar fyrir
austan fjall með orðunum: Takk
fyrir góðar samverustundir.
Dætrum Róberts og afkomendum
þeirra sendi ég samúðarkveðjur,
svo og frændgarði hans öllum og
vinum. Minning um einstaklega
vel gerðan dreng mun lifa. Í guðs
friði.
Ólafur Beinteinn Ólafsson.
Ég sat við eldhúsborðið í
Grænukinn og gæddi mér á morg-
unkorni þegar þau komu inn eins
og stormsveipur. Þau voru að
flytja heim frá Danmörku eftir að
hafa verið þar við nám og vinnu,
Halla systir mín í hjúkrunarfræði
og Róbert í námi í sjúkraskósmíði.
Það var mikill spenningur að fá
þau heim eftir langan tíma í út-
löndum og það var alltaf mikið fjör
og galsi í kringum Robba mág.
Eftir að hafa heilsað þeim settist
ég aftur við morgunkornið sem
bragðaðist allt í einu mjög ein-
kennilega. Varð mér þá litið á
Robba sem hafði fylgst hlæjandi
með mér og ég áttaði mig á að
hann hafði laumað smá viskílögg á
diskinn. Þetta var honum líkt, allt-
af að gantast og að gera góðlátlegt
grín.
Það varð mikil breyting að fá
fjölskylduna heim því alltaf var
maður velkominn í heimsókn til
þeirra. Það var líka spennandi að
fá tvær litlar frænkur, dæturnar
Guðrúnu Mjöll og Rakel, til að
atast í. Maður fylgdist með Robba
koma skósmíðaverkstæðinu á
laggirnar og dáðist að því hve
snöggur og laginn hann var við
vinnuna. Robbi var vinsæll og vin-
margur og margir komu við á
verkstæðinu til að spjalla og
þiggja kaffisopa. Hann sló þó aldr-
ei af við vinnuna. Það var alltaf
mikið að gera hjá honum og fjöl-
skyldan dafnaði vel. Svo kom reið-
arslagið. Róbert fékk hjartaáfall á
verkstæðinu aðeins 32 ára að
aldri. Hann var ekki samur eftir
þetta áfall og nýr veruleiki blasti
við fjölskyldunni. Verkstæðinu
var lokað og um síðir skildi leiðir
Höllu og Róberts. Róbert vann
áfram við fagið í hlutastarfi hjá
Stoð en vinnuþrekið var ekki hið
sama og áður. Róbert dvaldi all-
mikið hjá Helgu á Vorsabæ á
Skeiðum eftir þetta. Hann hafði
verið mörg sumur þar í sveit og
átti góðar minningar þaðan. Þar
undi hann sér vel við gott atlæti
Helgu. Þau komu oft saman í
heimsókn á Hverabakka og fengu
grænmeti með í nesti. Það var allt-
af gaman að hitta Robba og alltaf
var sami gamli húmorinn á sínum
stað. Róbert naut þess að vera í
skjóli dætra sinna tveggja sem
hugsuðu af mikilli alúð um hann
mörg undanfarin ár. Í nokkur ár
bjó hann á neðri hæðinni hjá Rak-
el í lítilli stúdíóíbúð og þar var
hann umvafinn fjölskyldu Rakel-
ar. Hann hafði mikinn áhuga á
barnabörnunum og naut þess að
hafa þau nálægt sér.
Rakel, Guðrúnu og fjölskyldum
þeirra sendum við samúðar-
kveðjur.
Minningin um góðan dreng
lifir.
Þorleifur og Sjöfn,
Hverabakka II.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur.
Það var í byrjun árs 2006 að ég
kynntist Læk í Hafnarfirði. Þar
tók á móti mér maður með kaffi-
bollann sinn og bros á vör. Þessi
maður var Róbert. Ekki óraði mig
fyrir því þá hvað vinátta okkur
myndi verða djúpstæð og dýr-
mæt. Róbert sá alltaf það jákvæða
í lífinu.
„Villi Kalli við tökum ekki ann-
að í mál, þessir fýlupokar mega
bara eiga sig. Það eina sem vantar
til að fullkomna daginn er eitt
mjólkurglas af góðu ákavíti.“
Þetta var allt í nösunum á hon-
um, hann var með svona kald-
hæðni við okkur. Elsku Róbert
minn, mikið á ég eftir að sakna þín
og við öll í Læk. Lækur verður
ekki samur án þín og ég sakna þín
meira en orð fá lýst. Þú varst svo
mikill gleðigjafi og með þinn kalda
húmor, sagðir oft um dætur þínar:
„Það má venjast þeim.“ Það verð-
ur erfitt að venjast því að hitta þig
ekki hressan og kátan eins og alla
daga. Þú varst vanur að vera með
kústinn á lofti í annarri og kaffi-
bollann í hinni. „Eitt bros getur
dimmu í dagsljós breytt.“
Elsku Guðrún Mjöll, Rakel og
fjölskylda, missir ykkar er mikill,
ég sendi ykkur mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Þú misstir hann sem hjartanu er kær
og hlýtur sárt að finna til og stríða.
Það sem vakti gleði þína í gær
grætir þig í dag og fyllir kvíða.
Mundu samt að sorgartárin tær
trega víkja burt er stundir líða.
Við vildum gjarnan gátu lífsins ráða
geta snúið við og takti breytt.
Óglöggt finnst oft mennskum markið
þráða
en maður getur huga að því leitt.
Að líkn er svefninn fyrir þreytta og
þjáða
og þessa líkn fær Drottinn aðeins veitt.
Nú er sár og hryggur hugur þinn
hryggðin gisti líka í nótt hjá mér.
Enginn gengur einn með söknuð sinn
sameinuð í trúnni stöndum vér.
Og vita skaltu ætíð vinur minn
að vinir allir finna til með þér.
(Haraldur Haraldsson)
Elsku Róbert minn, hvíl í friði.
Ég mun aldrei gleyma þér.
Þinn vinur,
Vilhjálmur Karl.
Kæri Róbert, þú varst frábær
vinur. Þú minntir okkur félagana
sífellt á að hafa ekki áhyggjur og
vera ekki að kvarta. Svo gerðir þú
tákn með höndunum til að sýna
okkur hvaða leið áhyggjur ættu að
fara. Þú sagðist ekki nenna að
hanga í kringum leiðindapúka og
minntir fólk á að vera í góðu skapi
og taka lífinu létt. Þú varst vinur
vina þinna. Við borðuðum og
drukkum kaffi saman og ræddum
um lífið og tilveruna. Ég er mjög
þakklátur fyrir að hafa fengið að
heimsækja þig á spítalann. Þú
varst alltaf hress og kátur og líka
þá. Ég á eftir að sakna þín mikið.
Það verður tómlegt án þín. Ég trúi
því að við eigum eftir að hittast
aftur, og þá fáum við okkur kaffi
og sígó og verðum hressir.
Þinn vinur ávallt,
Þóroddur Jónsson.
Hann Róbert vinur minn er
fallinn frá. Blessuð sé minning
hans. Vinátta okkar hófst þegar
við vorum saman í sveit hjá Helgu
móðursystur minni í Vorsabæ á
Skeiðum. Þó svo þriggja ára ald-
ursmunur væri á okkur vorum við
mjög samrýmdir og brölluðum
margt saman, meðal annars í
hestamennskunni. Útreiðartúrar
voru helsta skemmtunin og vin-
sælustu reiðleiðirnar voru Hvítár-
bakkar og Hraunið. Robbi hafði
gott auga fyrir eiginleikum hesta
og var góður knapi.
Seinna sumarið okkar saman í
Vorsabæ var Robbi kominn með
bílpróf sem mér þótti frábært því
þá gátum við farið lengri leiðir á
jeppanum hennar Helgu. Þá voru
bíósýningar á Flúðum, á fimmtu-
dagskvöldum þegar ekki var sjón-
varp og minnist ég þess að við fór-
um ásamt strákunum í
austurbænum að sjá myndina
„Summer Holiday“ með Cliff
Richard, sem var mikill smellur á
sínum tíma.
Í þá daga heyrðust dægurlög
sjaldan í útvarpinu. Það var bara
ein útvarpsstöð, gamla Gufan, og
einu þættirnir sem buðu upp á
þess háttar tónlist voru Lög unga
fólksins, Óskalög sjómanna og
Óskalög sjúklinga. Eitt sinn vor-
um við Robbi að stinga skán út úr
lambhúsinu, hann var með skófl-
una en ég bar kögglana í fanginu
út á tún. Styttum við okkur stund-
ir við að hlusta á Óskalög sjó-
manna í transistorútvarpinu
hennar Helgu. Eitt af lögunum
var „Silence Is Golden“. Ég var
ekki vel að mér í ensku og spurði
hvað titill lagsins þýddi. Robbi
hætti að stinga út, hallaði sér fram
á skófluna og hugsaði sig vel um
áður en hann sagði: „Þögnin er
gulls ígildi.“ Mér fannst hann
komast svo vel að orði að álit mitt
á honum jókst til mikilla muna og
var þó mikið fyrir.
Eitt sinn fékk Robbi frí um
helgi og fór til Reykjavíkur. Not-
aði hann tækifærið og fór í klipp-
ingu. Þetta var á bítlaárunum þeg-
ar maður gætti þess að láta ekki
taka of mikið af hárinu, einkum
ekki toppnum. Þegar hann kom til
baka furðaði ég mig á því að hann
var nánast burstaklipptur. Sagðist
hann hafa verið svo þreyttur eftir
skemmtanalíf helgarinnar að
hann sofnaði í stólnum hjá rakar-
anum og þegar hann vaknaði var
búið að taka mun meira af hárinu
en hann hafði viljað.
Eftir að Róbert missti heilsuna
var hann töluvert í Vorsabæ hjá
Helgu, einkum á sumrin. Hann
var mjög barngóður og börnin
hændust að honum. Edda Björk
dóttir mín var oft hjá Helgu á
þessum tíma og minnist hún hans
með mikilli hlýju því hann gaf sér
alltaf tíma til að spjalla við krakk-
ana.
Ég heimsótti Róbert á Land-
spítalann nokkrum dögum áður
en hann kvaddi þennan heim.
Hann var samur við sig því þegar
ég spurði hvort hann væri ekki
hress svaraði hann ákveðinn: „Jú,
maður lætur engan bilbug á sér
finna.“
Ég kveð Róbert með söknuði
og votta fjölskyldu hans innilega
samúð mína.
Þórður Þórkelsson.
Magga okkar er
nú búin að fá hvíld-
ina sem hún þráði.
Það var henni erfitt að upplifa
síðustu mánuði þar sem gamli
krafturinn, gleðin og orkan lét
undan og hún varð að treysta á
aðstoð í daglegum verkefnum.
Við öll sem þekktum Möggu
munum eftir eldhressri, fallegri
konu og góðri manneskju. Hún
var lengi starfandi sem kennari i
Álftamýrarskóla, íþróttakennari
sem lagði mikla rækt við sitt starf
og hver nemandi skipti máli. Hún
tengdist snemma málefnum fatl-
aðra en í Álftamýrarskóla var
Margrét Ágústa
Hallgrímsdóttir
✝ MargrétÁgústa Hall-
grímsdóttir fæddist
24. september
1936. Hún lést 24.
nóvember 2018.
Útför Margrétar
fór fram 3. desem-
ber 2018.
sérstök deild fyrir
blind og sjónskert
börn. Hún lagði sig
fram um að virkja
þau í íþróttum og
hélt námskeið fyrir
íþróttakennara um
kennslu blindra og
sjónskertra. Hún
fylgdist vel með sín-
um gömlu nemend-
um og var stolt af
þeim, hvort sem þau
náðu árangri á sviði íþrótta eða
öðrum sviðum.
Magga Hall, eins og við köll-
uðum hana oftast, var öflugur
liðsmaður Íþróttasambands fatl-
aðra og var í stjórn ÍF um árabil.
Hún stýrði verkefnum í tengslum
við norræn barna- og unglinga-
mót, aðstoðaði á mótum ÍF og var
ávallt tilbúin að liðsinna ef til
hennar var leitað. Það fylgdi
henni alltaf gleði og grín en að
sama skapi alvara, því hún tók al-
varlega þau verkefni sem henni
voru falin. Það mátti treysta því
að þar voru verkefni í góðum
höndum.
Hún elskaði að ferðast og upp-
lifði mikil ævintýri á ferðalögum
sínum. Það var engin hindrun að
ferðast ein á efri árum, eftir að
Björgvin hennar féll frá. Frekar
fór hún ein en sleppa tækifærinu,
ef eitthvað spennandi kom upp og
ferðafélagar uppteknir. Þar var
augnablikið það sem skipti máli
og ákvörðun tekin um að njóta
tækifæranna meðan þau gáfust.
Það er dýrmætt að eiga góðar
minningar um einstaka vinkonu
og ómetanlegan liðsmann í
íþróttastarfi fatlaðra. Hennar
ævistarf var sannarlega mikil-
vægt og það skipti máli þegar
heilsan brást að geta opnað á
minningabankann og fundið hve
lífsstarfið hafði gefið öðrum
mikið.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast jafn yndislegri
manneskju og hennar minning
mun lifa í hjörtum okkar.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar allrar.
F.h. stjórnar og starfsfólks ÍF,
Þórður Árni Hjaltested
Anna Karólína
Vilhjálmsdóttir.