Morgunblaðið - 10.12.2018, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. DESEMBER 2018
um fæti og snerir þér í hringi.
Svo skellihlógum við að vitleys-
unni í þér.
Í huga mér eru minningar
um yndislegasta mann sem ég
hef kynnst, sem elskaði mig,
kenndi mér, hrósaði mér og
hvatti mig áfram í einu og öllu.
Afi, ef það er líf eftir þetta líf
mun ég elska þig líka þar.
Þinn ástarengill,
Arna.
Elsku afi minn. Margt fer um
hugann á kveðjustund. Minn-
ingarnar sem ég á um þig eru
minningar sem ég mun alltaf
varðveita. Allar strætóferðirn-
ar, bíóferðirnar og sumarbú-
staðarferðirnar eru mér kærar.
Þó svo þessar ferðir okkar yrðu
mikið færri hin síðustu ár
fannst mér alltaf gaman og gott
að koma í heimsókn og tala við
þig. Þú varst alltaf áhugasamur
að heyra hvað væri að frétta af
mér og það var alltaf óskaplega
gott að tala við þig og hlusta á
allar sögurnar sem þú hafðir að
segja. Ég mun aldrei gleyma
þér, elsku afi. Takk fyrir allt og
við sjáumst síðar.
Farinn ertu jörðu frá
og sárt ég þín sakna
stundum þig ég þykist sjá
á morgnana þegar ég vakna.
Ég veit þér líður vel, afi minn
vertu nú hress og kátur
innra með mér nú ég finn
þinn yndislega hlátur.
Fyrir sál þinni ég bið
og signi líkama þinn
í von um að þú finnir frið
og verðir engillinn minn.
Hvert sem ég fer
ég mynd af þér
í hjarta mér ber.
(Hanna Sigga)
Óskar Örn Einarsson.
Elsku Sæmi afi minn.
Nú er komið að kveðjustund.
Það hellast yfir mig ótal fal-
legar og dýrmætar minningar
sem ég er svo þakklát fyrir.
Takk fyrir að hafa alltaf verið
til staðar fyrir mig. Ég mun
aldrei gleyma samverustundun-
um, ráðleggingunum og samtöl-
unum okkar í gegnum tíðina.
Ég mun sakna kaldhæðnishúm-
orsins og góðu og hlýju nærver-
unnar þinnar. Ein ráðlegging-
anna sem þú gafst mér er að
það eru plúsdagar og það eru
mínusdagar, enda hef ég þessa
setningu í huga mér til hug-
hreystingar. Ég gat alltaf leitað
til þín og þegar lífið gekk ekki
eins og ég vildi sagðir þú: Mar-
grét mín, við tökum svekkels-
unum eftir röð. Þá hlógum við.
Þangað til næst, minning þín
er ljós í hjarta mér
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Jóhanna Margrét
Sigurgeirsdóttir.
Ég man fyrst eftir Sæma
sem stórum og virðulegum
skipstjóra heima hjá afa og
ömmu á Tjarnargötunni. Mann-
inum sem reddaði mér vinnu
hjá Hafskipum og ég bar lengi
vel óttablandna virðingu fyrir.
Smám saman vék óttinn þegar
ég kynntist húmornum og kurr-
andi hlátrinum sem var svo
skemmtilegur.
Hann var alltaf til í að grín-
ast aðeins og senda manni tón-
inn fyrir að vera ekki í alvöru
vinnu. Svo var líka mjög gaman
að tala við hann um gömlu
Reykjavík og breytingarnar
sem hafa orðið á samfélaginu
síðustu áratugi. Það er ekki
eins og Sæmi hafi ekki haft
sterkar skoðanir á því.
En það var alveg sama um
hvað við töluðum og hversu
ósammála við gátum verið – það
var alltaf stutt í hláturinn og
hárbeittu skotin.
Síðustu ár hef ég fengið að
vera í því virðulega hlutverki að
keyra hann og mömmu í Lands-
bankann í Grafarholti fyrsta
virka dag hvers mánaðar. Þang-
að mættu þau með reikningana,
drukku kaffi og gerðu upp við
guð og menn. Aðallega þá síð-
arnefndu samt.
Það var dapurlegt fyrir okk-
ur mömmu að fara fyrstu ferð-
ina án Sæma. Hver á nú að
segja mér að það sé sami rass-
inn undir öllum þessum pólitík-
usum, að verðbólgan komi pott-
þétt aftur og þessi umferð í
Reykjavík sé komin útí vit-
leysu? Ég verð sennilega bara
að reyna að muna það sjálfur.
Dögg, börnum og barnabörn-
um sendi ég samúðarkveðjur.
Logi Bergmann Eiðsson.
Ekki náði ég að flytja inn í íbúðina
niðri hjá ykkur. Ég ætlaði að
koma í morgunkaffi og fá súkku-
laðibita með, það var okkar uppá-
hald. Einhvern veginn þá hugsa
ég um þig og súkkulaði í sömu
hugsun enda var það sameiginlegt
áhugamál okkar. Mikið er sárt að
þú sért ekki til staðar lengur. Ég
gat alltaf leitað til þín, þú peppaðir
mig alltaf upp. Sagðir mér að ég
væri dugleg, liti vel út og spurðir
hvort ég væri í nýrri peysu eða
„mikið klæðir þessi litur þig vel“.
Stundum var ég eins og haugur en
samt sem áður er alltaf gott að fá
hrós og ég fór ætið frá þér mun já-
kvæðari í huga en þegar ég kom.
En þú gast líka verið ákveðin og
sagt manni blákaldan sannleik-
ann. Þá varð maður bara að
gleypa það blákalt.
Þú varst alltaf að hugsa um
aðra, gera og græja fyrir alla hina.
Það var ekki fyrr en þú varst
greind með krabbamein að þú
þurftir að fara að hugsa um þig.
Þegar ég hitti þig fyrst fyrir
rúmum 30 árum var ég hálffeimin
við þessa flottu og fallegu konu, þú
varst svo framandi í mínum aug-
um, að maður tali nú ekki um hár-
ið sem var eins og á annarri söng-
konunni í Abba, þessari
dökkhærðu. Mér fannst þið alveg
eins. Börnin mín geta hugsað til
alls dekursins sem þau fengu þeg-
ar við vorum í heimsókn. Ís, blys
og alls konar góðgæti.
Mikið á ég margar minningar
um þig t.d. frá Hólalandi. Til að
byrja með fattaðirðu ekki þennan
kaldhæðnisaulahúmor hjá þessu
ruglaða tengdafólki þínu, en þú
varst nú öll að koma til eftir rúm-
lega 30 ára samveru. Svo sækir á
mig minning þegar við fórum upp í
bústað með Emmu og Alexíu.
Þegar þær voru sofnaðar sátum
við lengi fram eftir nóttu, spjöll-
uðum og sötruðum hvítt og rautt.
Nú ekki má gleyma því að minnast
á hvað þú elskaðir að liggja í sól-
baði. Jonni sagði að þú lægir á
ströndinni þegar hörðustu inn-
fæddu kellurnar væru flúnar af
henni. Hef grun um að hann hafi
haft pínu rétt fyrir sér.
Ég get ekki hugsað það til enda
að þú sért farin. Mikið eiga börnin
þín og barnabörnin eftir að sakna
þín. Þú varst svo stolt af þeim og
máttir vera það en þú skilur eftir
mikið af fallegum minningum
handa þeim til að gleðja sig við
þegar fram líða stundir.
Núna ætla ég að segja bless,
elsku Kristín, mikið er sárt að
kveðja þig, en þú þarft allavega
ekki að þjást lengur. Hittumst síð-
ar og fáum okkur kaffi og súkku-
laði.
Kveðja, þín mágkona og vin-
kona,
Inga Dóra Halldórsdóttir.
Um undrageim í himinveldi háu
nú hverfur sól og kveður jarðar glaum.
Á fegra landi gróa blómin bláu
í bjartri dögg við lífsins helgan straum.
(Benedikt Gröndal)
Elsku Kristín, kæra yndislega
vinkona. Nú ert þú komin í ljósa-
landið og megi vængir bænaljóss-
ins umlykja þig og fylgja þér.
Þakka þér fyrir samfylgdina á
andans leiðum.
Í 24 ár hittumst við reglulega í
hugleiðslu- og bænahringnum
okkar og áttum einstakar sam-
verustundir. Falleg samveran er
fjársjóður á innri sviðunum. Við
munum ávallt muna hlýju stund-
irnar heima hjá þér, Kristín mín,
þær munu seint hverfa úr vitund
okkar og við munum ávallt minn-
ast þín með ljósið í hjartanu. Alltaf
áttir þú svo auðvelt með að tala
fram fallegar hugsanir og þreytt-
ist seint á að vera til staðar fyrir
aðra sem voru í návist þinni. Í upp-
hafi hverrar hugleiðslu fórum við
með hugleiðslubænina sem hér fer
á eftir og samstillingin var einstök.
Jón, Friðgeir, Elsa, Sandra og
Halldór Ingi og öll yndislegu
barnabörnin og makar, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Megi
ljós og kærleikur umvefja ykkur
ávallt á göngunni fram á við.
Í norðri sem suðri, í austri sem vestri, í
jörðu sem lofti, megi þinn
guðdómlegi friður ríkja með öllu sem
lífsandann dregur.
Megi hið guðlega ljós lýsa í brjóstum
okkar og fylla vitund okkar af eldlegum
vilja kærleika og visku.
Megum við öðlast þolinmæði, og þraut-
seigju til að finna þig í innstu fylgsnum
sálar okkar.
Megi hugleiðslan fylla hjörtu okkar þín-
um guðlega frið, og allar áhyggjur breyt-
ast í óumræðilega ást til þín, og öll okk-
ar fortíð þurrkast út svo við lifum aðeins
í hinu eilífa núi þínu. Svo sem sólin send-
ir frá sér ljós og líf, megum við senda frá
okkur í allar áttir geisla af friði og ró.
Megum við í friðardjúpi þagnarinnar
finna þig í lótusblómum hjartna okkar.
Megi vitund okkar dvelja þar í þér og þú í
okkur.
(ZP)
Helga og Viðar.
Okkur langar með nokkrum
orðum að minnast vinkonu okkar
Kristínar Jónsdóttur sem lést 29.
nóvember sl.
Einn af okkar bestu vinum, Jón
Már Halldórsson, kvæntist Krist-
ínu og eignuðust þau tvö börn
saman, en fyrir átti Kristín tvö
börn. Börnin þeirra og börnin
okkar voru á svipuðum aldri og
mikill samgangur á milli fjöl-
skyldnanna með börnunum um
árabil. Saman fórum við í nokkrar
veiðiferðir, m.a. í Laxá á Ásum og í
Veiðivötn svo eitthvað sé nefnt.
Þau hjón áttu, ásamt fleirum, un-
aðsreit á Hólalandi í Borgarfirði
eystri, en þangað heimsóttum við
þau og eins komu þau með okkur í
Bárðardalinn. Við heimsóttum
þau í fallega sumarbústaðinn
þeirra við Skorradalsvatn og þau
komu til okkar í Efstadal.
Þó stundum yrði of langt á milli
samverustunda var alltaf gaman
að hittast og njóta góðra samvista.
Um miðjan ágúst sl. komu Jón
og Kristín til okkar kát og hress,
en um miðjan september fengum
við upphringingu frá Kristínu þar
sem hún sagði að heilsu sinni hefði
hrakað og útlitið væri ekki gott.
Síðan varð ekki við neitt ráðið sem
endaði með andláti eins og áður
segir. Kristín var mikil fjölskyldu-
manneskja og umvafði sína fjöl-
skyldu og vildi að henni liði alltaf
sem best. Kristín var sterk kona
og æðrulaus sem berlega kom í
ljós þegar yngri dóttir hennar
slasaðist illa. Þá lagði hún dag við
nótt til að gera allt sem hægt væri
að gera til að endurhæfingin skil-
aði sem allra bestum árangri.
Við þökkum Kristínu vináttuna
og sendum Jóni og öllum aðstand-
endum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Herborg og Björn.
✝ Agnar Ár-mannsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 16.
apríl 1942. Hann
lést á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 29.
nóvember 2018.
Foreldrar hans
voru Ragnhildur
Eyjólfsdóttir, f. 13.
október 1917, d. 3.
maí 1984, og Ármann Friðriks-
son, f. 21. nóvember 1914, d. 11.
nóvember 1989.
Systkini Agnars: Helga Ár-
manns, f. 18. nóvember 1940, d.
7. júní 2018. Maki Sigurður
Ingiberg Ólafsson, f. 22. febr-
úar 1940. Ármann Ármannsson,
f. 2. mars 1949, d. 16. apríl
2017. Maki Lára Friðberts-
dóttir, f. 4. nóvember 1950.
Agnar kvæntist Ólafíu Ást-
hildi Sveinsdóttur 28 maí 1966.
1974. Maki Ingibjörg Gunnþórs-
dóttir, f. 18. júlí 1974. Börn: a)
Breki Ingibergur, f. 30. sept-
ember 1994, b) Hjalti Sveinn, f.
18. september 1998, c) Sturla, f.
27. september 1999, d) Dagur, f.
16. febrúar 2006. 4) Heiða, f. 22.
desember 1975.
Agnar flutti tveggja ára með
foreldrum sínum til Reykjavík-
ur og ólst þar upp. Sem ungur
maður vann Agnar ýmis störf
með námi. Hann var nokkur
sumur og vetur sem vinnumað-
ur á Skarði í Landsveit. Hann
lauk prófi í rakaraiðn frá Iðn-
skólanum í Reykjavík og opnaði
rakarastofu á Hótel Sögu 5.
desember 1964 og rak hana um
árabil. Agnar vann ýmis versl-
unarstörf og starfaði um árabil
sem sölumaður. Árið 1992
stofnaði hann hárgreiðslustof-
una Hár og rak hana til ársins
2001.
Agnar var meðlimur í ýmsum
íþróttafélögum á borð við KR,
TBR og Golfklúbb Garðabæjar,
GKG.
Útför Agnars fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 10. desem-
ber 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Foreldrar: Kristín
Ingvarsdóttir, f. 8.
október 1918, d.
31. maí 2012, og
Sveinn Björnsson,
9. júlí 1917, d. 7.
apríl 1996.
Agnar og Ólafía
eignuðust fjögur
börn, þau eru: 1)
Hildur, f. 8. októ-
ber 1966, maki
Skarphéðinn Karl
Erlingsson, f. 20. febrúar 1965.
Börn a) Herdís, f. 12. mars
1986, börn hennar eru Skarp-
héðinn Freyr, f. 12. september
2012, og Sigurdís Freyja, f. 4.
febrúar 2015, b) Kristín Helga,
f. 26. október 1991, c) Ólafía, f.
17. janúar 1996, d) Erlingur
Örn, f. 18. febrúar 1998, og e)
Agnes Líf, f. 13. desember 2004.
2) Helga f. 19 maí 1971. Sonur
Helgu er Agnar Breki, f. 4. júlí
2013. 3) Ármann, f. 26. apríl
Kæri tengdafaðir og vinur. Þú
varðst mér hvort tveggja, nálega
við fyrstu kynni. Þú tókst mér af
þeirri tilgerðarlausu vinsemd og
hlýju sem einkenndi þig alla tíð.
Þið Polla buðuð mig velkominn á
heimili ykkar með þeim hætti að
mér þótti ég alltaf hafa átt þar
heima. Strax fyrsta haustið eftir
að við Hildur kynntumst tókstu
mig með þér á rjúpnaveiðar. Þar
lögðum við grunninn að órjúf-
andi vináttuböndum. Mér eru
sérstaklega minnisstæðar ferðir
okkar til Vopnafjarðar, þar sem
þú á langri leið opnaðir hjarta
þitt og deildir sorgum og gleði
lífsins með mér. Einfaldasta
leiðin að ljúfri minningu um þig
er hver mín minning. Þú varst
þeirrar sjaldgæfu gerðar að
skilja ekkert eftir þig nema gott
eitt.
Agnar tengdafaðir minn setti
engum lífsreglur, en elti ekkert
sértaklega ólar við reglur sjálf-
ur. Hann fór algerlega eigin leið-
ir í lífinu án þess að stíga á sam-
ferðafólk sitt. Hann gekk
hiklaust í verkin, en ákafinn gat
komið honum í koll og til að
nefna dæmi þá fann hann dag
einn geitungabú í garði sínum og
ákvað að uppræta vágestinn
sjálfur. Sú sjálfskipaða mein-
dýraeyðing kostaði hann stutta
spítalavist.
Aggi var KRingur alla tíð,
áhugasamur um fótbolta og
varði drjúgum stundum horfandi
á Manchester United, gjarna
með Ármann son sinn og son-
arsyni sér við hlið. Sjálfur var
Agnar liðtækur íþróttamaður,
naut gönguferða og útiveru, spil-
aði golf og badminton um árbil
sem skilaði honum Íslandsmeist-
aratitli í tvíliðaleik öldunga.
Hann ræddi oft um veru sína
á Skarði í Landsveit. Þar átti
hann skjól af góðum húsráðend-
um og undi vist sinni mjög vel.
Hann vitnaði gjarna til þess að
sér hafi liðið svo vel þar að hann
sofnaði á hestbaki þegar hann
var að ríða á beitarhúsin.
Reyndar gat Aggi sofnað hvar
og hvenær sem var. Það var
skýrt merki um vorkomu á
heimili þeirra hjóna þegar hann
dröslaði dýnu og sæng út á pall
og lagðist til svefns í sólskininu.
Samband hans og Pollu tengda-
móður minnar einkenndist af
gagnkvæmri hlýju og ást. Aldrei
mælti hann styggðaryrði við
fólkið sitt í mín eyru. Samband
Agga og Pollu við Helgu systur
hans og Sigurð mann hennar var
einstaklega náið alla tíð. Þau
hittust mikið, ferðuðust saman
og komu á árlegri helgarferð
stórfjölskyldunnar, sem tryggt
hefur samgang og vináttu
frændsystkina. Það sem gerði
Agnar að sérstökum manni var
hógværðin. Þessi milda og ró-
lega nærvera. Algerlega tilgerð-
arlaus og ósnobbaðasti maður
sem ég hef kynnst. Sterkasta
persónueinkenni Agga var þó
hvernig hann fyrirhafnarlaust
heillaði fólk. Og þá sérstaklega
börn. Án þess að gera nokkuð
annað en að vera á staðnum löð-
uðust þau af innsæi sínu að hon-
um. Hann lék við þau, lék fyrir
þau, fór í gönguferðir, á leikvöll-
inn eða spilaði fótbolta við þau í
garðinum.
Ef þið hafið einhvern tíma
hitt mann sem ekki hreykir sér,
gerir sinn hlut ekki stærri, ætl-
ast ekki til neins af öðrum og
réttir samferðafólki sínu lífsgjaf-
irnar af hógværð, þá hafið þið
hitt Agnar Ármannsson.
Farðu í friði og sátt, minn
hjartans vinur.
Skarphéðinn Erlingsson.
Elsku afi minn. Þú varst
mesti prakkari sem ég hef
þekkt. Þú lékst við mig frá því
að ég var pínulítil. Þegar við
gerðum eitthvað saman þá fór
það yfirleitt bæði vel og illa. En
þó ekki of illa. Einu sinni vorum
við úti að leika með bolta og ég
datt á bólakaf í á og kom renn-
andi blaut heim til ömmu. Einu
sinni ætluðum við að spila golf á
golfvelli af því að við vorum búin
að æfa okkur nóg í garðinum.
Þegar við komum að vellinum
var hann læstur, en afi, þú lést
það ekki stoppa þig og klifraðir
yfir grindverkið. Við náðum að
spila golf en buxurnar þínar
voru allar rifnar efir að klifra yf-
ir girðinguna.
Þú varst mér svo góður og
mikill vinur minn. Ég mun alltaf
sakna þín og þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir með mér.
Ólafía Skarphéðinsdóttir.
„Kallið er komið.“
Þetta datt mér í hug þegar ég
fékk símtal til Flórída frá Ár-
manni frænda mínum í lok síð-
asta mánaðar, enda var Aggi
blessaður allur einungis 10-15
mínútum síðar. Það er sárt að
sjá á eftir yndislegum mági sín-
um eftir rúmlega fimmtíu ára
vináttu, en síðustu árin voru bú-
in að vera öllum erfið vegna bar-
áttu hans við illvígan Alzheim-
ers-sjúkdóminn.
Aggi var alla tíð léttur og
skemmtilegur þar til veikindin
náðu yfirhöndinni. Alltaf var
stutt í glens og grín hjá honum
og mér er ákaflega minnisstætt
hversu börn hændust að honum.
Ávallt var hann til í að leika og
spjalla við krakkana.
Elsku Polla, Hildur, Ármann,
Helga, Heiða og fjölskyldur ykk-
ar allra, við Begga sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur vegna fráfalls yndislegs
eiginmanns, föður og afa, um
leið og við þökkum fyrir ára-
langa samfylgd. Megi góður Guð
styrkja ykkur á erfiðri stundu.
Björn Sveinsson.
Mig langar að minnast í örfá-
um orðum kærs vinar og félaga í
gegnum 60 ár. Ég hitti Agga og
Didda (Sigurð Óskarsson) fyrst
15 ára í KR. Þarna varð strax
mikill og góður vinskapur okkar
á milli sem varð svo bara sterk-
ari eftir að við hittum okkar lífs-
förunauta. Öll náðum við vel
saman og ýmislegt brallað í
gegnum öll þessi ár.
Ófáum stundum vörðum við í
sumarhúsi við Þingvallavatn. Í
einni ferðinni þangað þegar við
vorum um þrítugt, ákváðum við
að reyna að standa á sjóskíðum.
Vatnið var spegilslétt, sólin lék
við okkur og hann Aggi hafði yf-
ir að ráða öflugum trébáti. Ég
lét tilleiðast, ég var hrædd því
virðing fyrir vatninu var mikil
og öll vissum við að allt þurfti að
ganga upp í þessu kalda vatni.
Ég skellti mér í blautbúninginn,
staðráðin í að standa mig. Aggi
fer af stað og mér fannst ég búin
að standa nokkuð lengi, í huga
mínum vorum við komin nokkuð
út á vatnið þegar ég féll, kulda-
hrollurinn fór um mig og
hræðslan tók völdin, var viss um
að drukkna þarna. Þegar Aggi
kom svo til að veiða mig upp úr
vatninu var skelfingarsvipurinn
svo mikill á mér að Aggi fór að
skellihlæja og hló svo mikið að
hann ætlaði ekki að hafa mig
upp í bátinn. Þegar ég var svo
komin yfir borðstokkinn áttaði
ég mig þegar ég heyrði hlátra-
sköllin frá landi, að við vorum al-
veg við land. Að þessu var lengi
hlegið og rifjað upp reglulega.
Því alla tíð höfum við borðað
saman allavega einu sinni í mán-
uði og farið í sumarbústaðaferðir
bæði við Þingvallavatnið og svo í
Borgarfjörðinn til Sibbu og
Didda. En hún Sibba lést fyrr á
þessu ári og hann Steini minn
fyrir sjö árum, blessuð sé minn-
ing þeirra. Því erum við bara
þrjú eftir og erum ákveðin í að
halda í vinskapinn og styðja
hvert annað.
Aggi hefur verið að eiga við
sín erfiðu veikindi í nokkur ár, í
raun löngu horfinn inn í sinn
sjúkdóm og verið flestum
ókunnugur. Polla og krakkarnir
eiga heiður skilið fyrir allt sem
þau hafa gert fyrir hann og nú
þurfa þau að finna sinn innri
styrk og takast á við nýtt líf.
Aggi var einstakur maður,
mikill öðlingur og bóngóður.
Gott var að leita til hans enda
hafði hann alltaf trú á fólki sem
er góður eiginleiki og fleiri
þyrftu að hafa. Takk fyrir allt.
Hvíl í friði.
Þorbjörg Valdimarsdóttir.
Agnar
Ármannsson