Morgunblaðið - 10.12.2018, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. DESEMBER 2018
Elsku mamma okkar, amma og
tengdamamma,
INGIBJÖRG KRISTÍN ÓLAFSDÓTTIR
síðast til heimilis á Mýrarvegi 115,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð
fimmtudaginn 6. desember.
Útför fer fram frá Akureyrarkirkju miðvikudaginn 12. desember
klukkan 10.30.
Jón Óli Ólafsson Sigurbjörg Óladóttir
Kristín María Ólafsdóttir Sigurður Gunnarsson
barnabörn og barnabarnabörn
✝ KristbjörnHauksson,
Kiddi, fæddist í
Reykjavík 10. júlí
1963. Hann lést 1.
desember 2018 á
Landspítalanum
við Hringbraut
eftir stutt veik-
indi. Kiddi var
sonur hjónanna
Hauks Gunnars-
sonar, f. 1937, d.
2017, og Grétu Óskarsdóttur,
f. 1936. Systur hans eru
Helga, f. 17.11. 1958, maki
Þorsteinn Guðbjörnsson, og
Margrét, f. 29.3. 1960, maki
Hilmar Kristinsson. Systra-
börn eru Grétar, Björg, Hildur
Ýr og Íris Björk.
Kiddi ólst upp á Seltjarnar-
nesi, gekk í Mýrarhúsaskóla,
Valhúsaskóla og
Iðnskólann í
Reykjavík þar sem
hann nam húsa-
smíði.
Kiddi vann við
viðhald fasteigna
og unnu þeir feðg-
ar lengst af saman.
Kiddi var mikill
dýravinur og voru
hundar í sérstöku
uppáhaldi hjá hon-
um. Hann átti tvo hunda, fyrst
er að nefna hann Frosta og svo
Mikka.
Áhugamál Kidda voru mörg,
en í sérstöku uppáhaldi hjá
honum voru fornbílar og flug-
vélar.
Útför Kidda fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 10. des-
ember 2018, klukkan 13.
Kiddi frændi var einstakur
maður, hann hafði sérstaka sýn á
heiminn og oft aðrar skoðanir á
málefnum en margir aðrir og
ekki hræddur við að láta þær í
ljós. En hjartað í Kidda var
stærra en gengur og gerist. Þeir
sem voru þeirrar lukku aðnjót-
andi að þekkja hann fengu yfir-
leitt að njóta hjálpsemi hans í hví-
vetna.
Kiddi frændi var í mínum aug-
um stórkostlegur maður sem ég
hef alla tíð litið upp til. Hann var
og er einn besti vinur minn og ég
hefði ekki getað átt betri frænda
og vin.
Frændi var með eindæmum
skemmtilegur og var aldrei leið-
inleg stund í kringum hann. Þeg-
ar minningarnar um frænda eru
rifjaðar upp eru þær litaðar af
gleði og sérstökum húmor. Tím-
inn sem við bjuggum saman,
óteljandi bústaðaferðir þar sem
ég reyndi að útskýra Lord of the
Rings fyrir honum á meðan við
horfðum á en endaði alltaf á því
að við mundum lítið eftir mynd-
inni þar sem okkar fannst viskí í
kakói svo gott. Allir bíltúrarnir
þegar ég var krakki þar sem
frændi var að taka myndir af
gömlum bílum og gat svo þulið
heila romsu af vitneskju um bíl-
ana. Allar þessar minningar eru
ómetanlegar.
Kiddi frændi var gull af manni.
Hann skilur eftir sig stórt skarð
sem ekki er hægt að fylla. Hans
verður sárt saknað.
Ég lýk þessum orðum mínum
á heilræði sem frændi gaf mér:
„Síðasta fíflið er ekki enn fætt
þannig að það þýðir lítið að æsa
sig.“
Grétar Þorsteinsson.
Elsku besti Kiddi frændi, ég
trúi ekki að ég sé að kveðja þig.
Þetta er allt svo óraunverulegt.
Við sem áttum að eiga svo mörg
ár til viðbótar þar sem við fífl-
uðumst saman, drykkjum koníak
og þú að kenna mér eitt og annað
um lífið.
En nú verð ég að hugga mig
við allar góðu minningarnar.
Frá því ég man eftir mér hefur
þú verið stór partur af lífi mínu
og mér. Ég man hvað ég elskaði
að vakna við að heyra í þér
frammi en þú varst eina ástæðan
fyrir því að ég, svefnpurkan,
nennti fram úr fyrir 11 um helg-
ar. Ég man þegar við fórum í úti-
legu saman og gistum í grænu
þotunni, eins og við nefndum
Citroën-inn þinn, eftir að þú
sýndir mér, sposkur á svip,
hvernig hann lyftist upp og mér
fannst það svo töff – bara frændi
minn átti svona bíl! Ég minnist
einnig ófárra tíma í Vesturberg-
inu hjá ömmu og afa þar sem þú
hneykslaðir mömmu og ömmu
með einhverjum af uppátækjum
þínum sem voru öll gerð til að
skemmta litlu frænkunum þín-
um, en þú elskaðir að láta okkur
hlæja. Það sem við dáðum frænda
okkar. Þessar stundir hættu þó
aldrei þrátt fyrir að við eltumst
enda var alltaf stuð og stemning
með þig á staðnum og á ég marg-
ar góðar minningar um okkur
saman þar sem alltaf var stutt í
hláturinn.
Með aldrinum fórstu að kenna
okkur meira á lífið og ég er svo
þakklát fyrir að þú sagðir okkur
alltaf sannleikann, þó að við vild-
um kannski ekki heyra hann á því
augnabliki. En þetta gerðir þú
einungis til að styrkja okkur og
undirbúa okkur fyrir lífið. Þú
varst nefnilega alltaf að passa
upp á litlu frænkur þínar.
Það er með sorg í hjarta sem
ég horfi til framtíðarinnar því ég
veit að ég mun aldrei aftur fá
tíma með þér. Þú varst yndisleg-
ur frændi og svo góður maður
sem þóttist aldrei vera neitt ann-
að en þú varst og tókst engan há-
tíðlegan því fyrir þér voru allir
jafnir. Meiri dýravinur þekkist
heldur ekki þó víða væri leitað.
Elsku frændi minn, þú munt
ávallt eiga stóran stað í hjarta
mínu en ég kveð þig nú með sár-
um söknuði og þakka fyrir allar
góðu stundirnar sem við höfum
átt saman og allt sem þú hefur
gert fyrir mig.
Þín afmælisgjöf og litla
frænka,
Hildur Ýr.
Ég trúi því ekki að ég sé að
skrifa minningargrein um hann
Kidda frænda. Ég bíð ennþá eftir
því að einhver veki mig upp úr
þessari martröð. Hann fór alltof
fljótt frá okkur.
Minningarnar sem á ég með
Kidda einkennast af gleði, gríni
og mjög miklum hlátri. Kiddi var
yndislegur maður og ávallt til
staðar þegar maður þurfti á hon-
um að halda.
Það var alltaf stutt í grínið hjá
Kidda og það var svo skemmti-
legt að vera með honum. Kiddi
var mikill dýravinur og voru
hundar þar í uppáhaldi. Ást okk-
ar á hundum áttum við sameig-
inlega og gátum við talað saman
um hunda endalaust. Það er erfitt
að horfast í augu við raunveru-
leikann, að ég eigi aldrei eftir að
sjá Kidda frænda aftur. Hann var
svo góður við mig og mun ég
ávallt telja mig heppna að hafa
átt hann að. Hann var svo sann-
arlega besti frændi sem hægt var
að biðja um.
Elska þig og sakna þín svo
mikið, elsku Kiddi minn.
Þín „litla“ frænka,
Íris Björk.
Við Kiddi ólumst upp á Nesinu
en við kynntumst þegar við vor-
um sex ára. Það var mikið brallað
og oftar en ekki dró ég Kidda
með mér í ýmis ævintýri. Mér er
minnisstætt þegar við fórum eitt
vetrarkvöld á dúfnaveiðar. Við
Kristbjörn
Hauksson
✝ Elísabet Þor-kelsdóttir
fæddist á Brjáns-
stöðum í Grímsnesi
14. nóvember 1918.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
20. nóvember 2018.
Hún var yngst
10 barna hjónanna
Halldóru Péturs-
dóttur, f. 1. apríl
1877, d. 12. janúar
1957, og Þorkels Þorleifssonar,
f. 18. júní 1868, d. 9. febrúar
1965.
Bræður hennar voru: Jón,
Guðleifur, Ásbjörn, Pétur, Þór-
hallur og Sigurjón, en systur
Lilja, Anna og Torfhildur.
Hinn 17. apríl 1937 giftist
hún Bjarna Einarssyni vél-
smíðameistari, d. 5. ágúst 1978.
Börn þeirra eru: 1) Þorkell
læknir, f. 24. apríl 1941, eigin-
kona hans er Ása Kristín Odds-
dóttir, f. 14. apríl 1945. Börn
þeirra eru a) Oddur Þór, f. 16.
f. 10. apríl 1981. Eiginkona
hans er Ragna Kjartansdóttir,
f. 1980. Börn þeirra eru Bjarni
Emil, f. 2009, og Jóna, f. 2016.
c) Sverrir Pétur, f. 23. júlí
1984. Eiginkona hans er Álf-
heiður Hafsteinsdóttir, f. 1987.
Börn þeirra eru Hafsteinn
Björgvin, f. 2015, og Kristjana
Guðrún, f. 2018. 3) Ólöf Hall-
dóra læknir, f. 16. apríl 1958,
eiginmaður hennar er Stefán
Kristjánsson læknir, f. 1. janúar
1960. Börn þeirra eru: a) Unn-
ur Elísabet, f. 11. júní 1988.
Eiginmaður hennar er Har-
aldur Þórir Hugosson, f. 1988.
Sonur þeirra er Hugo Steinn, f.
2016. b) Bjarni Kristján, f. 14.
ágúst 1990, dóttir hans er El-
ísabet Anna, f. 2015.
Elísabet ólst upp hjá vanda-
lausum og var einn vetur í
Kvennaskólanum. Hún giftist
Bjarna ung og sá um börn og
bú. Í tugi ára prjónaði hún
lopapeysur fyrir Íslenskan
heimilisiðnað. Hún vann nokk-
ur ár í Kjötbúðinni Borg og sá
um heimilismatinn sem seldur
var úr búðinni.
Útför Elísabetar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag, 10. des-
ember 2018, klukkan 15.
Meira: mbl.is/minningar
desember 1968.
Eiginkona hans er
Berglind Ósk Guð-
mundsdóttir, f.
1968. Synir þeirra
eru Ingimar Örn, f.
1994, og Valtýr
Snær, f. 1999. b)
Elísabet Gerður, f.
20. september
1973. Eiginmaður
hennar er Hall-
varður Einar
Logason, f. 1973. Börn þeirra
eru Viktoría Rán, f. 2006, og
Ása Þóra, f. 2009. Áður átti El-
ísabet Sóleyju Kristínu Harð-
ardóttur, f. 1990. 2) Björgvin
Ásbjörn læknir, f. 2. maí 1949,
eiginkona hans er Kristjana
Sigrún Kjartansdóttir læknir, f.
20. janúar 1949. Börn þeirra
eru: a) Kjartan Bjarni, f. 9. júlí
1976. Eiginkona hans er Sylvía
Kristín Ólafsdóttir, f. 1980.
Börn þeirra eru Matthías
Björgvin, f. 2009, og Kormákur
Ólafur, f. 2012. b) Ingvar Orri,
Elísabetu kynntist ég 1972 þeg-
ar við Björgvin sonur hennar fór-
um að vera saman. Elísabet var
lagleg kona, sterklega byggð og
hamhleypa til verka. Hún hafði sig
ekki mikið í frammi en hafði samt
ákveðnar skoðanir. Þegar elsti
sonur okkar fæddist vantaði okk-
ur gæslu fyrir hann tæplega
þriggja mánaða. Elísabet, sem þá
vann í Kjötbúðinni Borg, bauðst
þá til að gæta hans og leysti þar
með vanda okkar. Drengurinn var
hjá ömmu í góðu yfirlæti þar til
hann flutti til Svíþjóðar tæplega
tveggja ára nær altalandi eftir
fóstrið hjá ömmu og var þar lagð-
ur góður grunnur að málþroska
hans. Elísabet hafði ekki hugsað
sér að fara að heimsækja okkur en
lét þó af verða eftir hvatningu
móður minnar og urðu þær sam-
ferða í fyrstu ferðinni báðum til
mikillar ánægju.
Elísabet hóf aftur störf í Borg
og vann þar þangað til hún tók að
sér að gæta barna fyrir Ólöfu dótt-
ur sína.
Eftir að við komum heim úr
framhaldsnámi var sunnudags-
steik með börnum, barnabörnum,
tengdabörnum og Lilju systur El-
ísabetar nánast fastur liður. Auk
þess nutu strákarnir mínir þess að
fara í pönnukökur hjá ömmu sinni
þegar pabbi þeirra og Keli voru að
tefla heima hjá henni. Þeim fannst
líka notalegt að fara stundum að
læra hjá ömmu meðan hún var á
Hrísateignum. Það er dýrmætt
fyrir börn að fá tækifæri til að
vera með og spjalla við ömmur og
afa.
Lífið var örugglega ekki alltaf
auðvelt hjá stúlkubarni fæddu í
Grímsnesinu yngst 10 systkina
1918. Ævistarfið snerist að mestu
um uppeldi barna og held ég að
hún hafi bara verið nokkuð sátt
við árangurinn og mátti líka vel
við una.
Blessuð sé minning hennar.
Kristjana S. Kjartansdóttir.
Nú er amma Beta öll. Hún flutti
með Ólöfu og fjölskyldu til Sví-
þjóðar þegar hún og Stefán fóru í
sérnám. Á þeim árum þótti mér
einstaklega dýrmætt að hitta
hana þegar hún kom til Íslands,
því ég vissi að samverustundir
okkar yrðu takmarkaðar.
Amma flutti svo aftur til Ís-
lands þegar Ólöf og Stefán klár-
uðu framhaldsnám sitt. Við þær
fregnir varð ungur drengur í
Vesturbænum glaður, en fáeinum
árum áður lést móðuramma mín
og því fannst mér kærkomið að fá
ömmu Betu heim. Þá urðu heim-
sóknir á Hrísateig fastur liður í lífi
mínu. Fyrst voru það vikulegar
heimsóknir fyrir eða eftir píanó-
tíma, þar sem við spiluðum saman
og hún kenndi mér rommí. Einnig
er vert að minnast þess þegar við
bræður og frændur hittumst
reglulega og horfðum á knatt-
spyrnuleiki heima hjá ömmu. Í
flestum þessara heimsókna varð
ekki hjá því komist að fá nýbak-
aðar og dásamlegar pönnukökur á
Hrísateignum. Handtök ömmu
voru svo snör að á þeim 10-15 mín-
útum sem það tók mann að koma
sér úr vesturbæ Reykjavíkur yfir
á Hrísateig náði amma að hræra
saman deig og baka u.þ.b. 10-15
pönnsur. Ótrúlegt.
Nokkrum árum síðar var
amma minn helsti stuðningsaðili
er ég lærði fyrir stúdentsprófin
heima hjá henni, en Hrísateigur-
inn reyndist vera hinn fullkomni
lærdómsstaður fyrir mig. Ekkert
net. Rólegt umhverfi. Ömmudek-
ur. Nærvera hennar hafði einstak-
lega góð áhrif á mig, því suma
daga og kvöld sat ég við lestur að
henni fjarstaddri og tók fljótt eftir
því að lesturinn gekk betur ef
amma var heima.
Örfáum dögum fyrir andlát
hennar átti hún aldarafmæli. Ég
og Ingvar bróðir heimsóttum
hana af því tilefni og kvöddum í
hinsta sinn. Það var ljúfsár stund,
því á síðustu metrunum var elsku
amma orðin heilsulaus, bæði and-
lega og líkamlega. Þótt ég muni
ávallt sakna ömmu minnar finnst
mér gott að hún sé til hvíldar kom-
in.
Sverrir Björgvinsson.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að nú þegar amma er farin þá
skuli hún á einhvern hátt vera
meira lifandi og nær mér en hún
hefur verið í mörg ár.
Mig hefur lengi grunað að líf
okkar snúist talsvert meira um það
sem við munum en það sem við
upplifum í alvörunni. Sú tilfinning
er aldrei sterkari en þegar flett er
gömlu myndaalbúmi þar sem ein
lítil mynd getur orðið uppistaða í
því óljósa safni sem situr eftir
innra með manni þegar maður
horfir til baka og kallar ævi sína.
Myndirnar af ömmu eru marg-
ar í mínu albúmi og mér þykir
vænt um hverja einustu. Af fyrstu
myndinni man ég ekkert, enda er
ég þá eflaust bara nokkurra vikna
og greinilega að reyna að koma
fyrir mér konunni sem heldur á
mér og horfir á mig af takmarka-
lausri ást og umhyggju.
Fyrir mér markar þessi mynd í
senn upphafið að sambandi okkar
sem og allt sem á eftir kom. Hún
minnir mig um leið á þær miklu
fleiri stundir og augnablik okkar
sem ekki var ætlað að nást á
mynd. Inni í þeim er faðmlagið
sem alltaf var þétt og hlýtt, koss-
inn sem fylgdi í kjölfarið og kveðj-
an um að allar góðar vættir fylgdu
manni. Fyrir ömmu átti þessi
kveðja eins vel við frá fyrsta skóla-
deginum mínum allt til brúð-
kaupsdagsins og augnabliksins
sem við hittumst og ég var með
nýfæddan son minn í fanginu.
Þessi kveðja hafði alltaf tilskilin
áhrif, enda varð ég aldrei svo
hryggur eða kátur að ég færi ekki
aðeins glaðari frá ömmu en ég
kom.
Amma hefði kannski ekki borið
kennsl á margt úr albúminu okkar
síðustu árin. Og nú er líklega kom-
ið að mér að biðja góðar vættir að
fylgja henni og að hún rati aftur til
þeirra minninga sem hún hafði
gleymt. Þangað til mun ég geyma
þær og vitja þeirra sérhvern dag á
öruggum stað innra með mér.
Kjartan Bjarni Björgvinsson.
Þegar ég var yngri kaus ég að
fara allra minna ferða á hjóli. En
það var varla í boði að hjóla til
ömmu Betu. Hún bjó á Hrísateig í
Laugardalnum en ég Vesturbæn-
um. Til að komast oftar til ömmu
lærði ég því á strætó. Blessunar-
lega stoppaði leið 4 við Vesturbæj-
arlaug og fór með mig næstum
beinustu leið heim að dyrum hjá
ömmu. Vagninn stoppaði á Lauga-
læk og þar beið amma eftir mér
með bros á vör.
Þegar maður varð eldri þá lét
amma mann fá lykla. Maður var
nefnilega alltaf velkominn á heim-
ili hennar – alveg sama þó að hún
væri ekki sjálf heima. Ef mann
grunaði að hún væri heima þá var
bjöllunni hringt í von um að ljósið
á ganginum myndi kvikna og
hurðin fram á gang opnuð í kjöl-
farið. Í gegnum dyragardínurnar
sá maður svo ömmu sem brosti út
að eyrum og var svo glöð að mað-
ur væri kominn. Hún opnaði svo
fyrir manni og faðmaði en var svo
rokin aftur inn í eldhús til að koma
í veg fyrir að pönnukakan sem var
á pönnunni myndi brenna við. Við
komum okkur svo saman fyrir inni
í eldhúsinu og spjölluðum eða tók-
um í spil. Eftir það fór ég svo að
blaða í Andrésar Andar-blöðum á
meðan amma prjónaði eða leysti
krossgátur. Svona voru flestar
heimsóknir til ömmu. Stundum
breyttist handritið aðeins. Sér-
staklega skemmtilegt var þegar
pabbi og Keli frændi, synir ömmu,
mættu einnig á svæðið. Þeir áttu
auðvelt með að koma ömmu til að
hlæja og stuðið varð því bara
meira fyrir vikið – alveg þangað til
þeir fóru að tefla. Þá var þögn og
þeir vildu aldrei segja mér hver
vann skákina – svarið var alltaf
„Sigtryggur vann“.
Amma hafði mikinn áhuga á öll-
um íþróttum og það er sennilega
fátt skemmtilegra en að eiga sam-
eiginlegt áhugamál með ömmu
sinni. Fyrir utan fréttir þá voru
beinar útsendingar af íþróttavið-
burðum uppáhaldssjónvarpsefnið.
Til að geta sinnt þessu áhugamáli
gerðist amma áskrifandi að Stöð 2
Sport og fyrir vikið urðu heim-
sóknir mínar til ömmu enn tíðari.
Þegar kom að enska boltanum
voru menn eins og Guðni Bergs-
son og Hermann Hreiðarsson í
uppáhaldi hjá ömmu. Hún kunni
sennilega að meta dugnaðinn og
baráttuna sem einkenndi þá inni á
vellinum. Ef amma hefði spilað
fótbolta þá er hún pottþétt kona
sem ég hefði viljað hafa í mínu liði.
Hún var vinnusöm, ósérhlífin og
skörp. Einhver sem myndi aldrei
gefast upp.
Fyrir um 10 árum var ég eins
og oft áður að læra heima hjá
ömmu og fann að henni var farið
að hraka. Hún fann það líka og við
töluðum um það. Hugræn og lík-
amleg færni hafði versnað. Henni
og öllum ættingjum hennar fannst
þetta skiljanlega mjög óþægilegt.
Sérstaklega í ljósi þess að amma
var alltaf svo sjálfstæð, orkumikil
og skörp. Hún gat gert allt sjálf og
vildi ekki vera upp á aðra komin.
Þann 14. nóvember varð amma
100 ára og heimsótti ég hana og
kvaddi í síðasta skipti þann dag.
Hún lést svo sex dögum eftir 100
ára afmælisdaginn og ég held að
líkami hennar hafi hreinlega neit-
að að gefast upp fyrr.
Þó að amma Beta hafi fallið frá
fyrir tæpum þremur vikum þá er
ég búinn að sakna hennar í mörg
ár.
Hvíl í friði, elsku amma.
Ingvar.
Elísabet
Þorkelsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar