Skemmtiblaðið - 01.02.1921, Blaðsíða 4

4 SKEMMTIBLAÐIÐ
Veiðiþjðfnrinn Clande Remy og frú Monteval.
Árla morguns árið 1451 fór sjaldgæfur atburður
fram í Beau-skóginum við Ardíere á Frakklandi.
Eigandi skógarins og hjeraðsins þar í grenndinni,
Hugo de Monteval greifi, hatði, ásamt fjölmennu
tylgdarliði, lagt af stað frá höll sinni í Beaujea, sem
enn þann dag í dag sjást rústir af, á hæð einni
í franska Rhone-hlutanum, nálægt samneíndum bæ
— í þeim tilgangi að sýna vald sitt með hræðilegum
hætti. — Það átti að taka veiðiþjóf af lífi á þann
veg, að reira hann fastan á bak hirti, er síðan
skyldi æsa til örvita-hlaups um hvað sem fyrir
væri, þangað til dýrið dytti niður dautt með byrði
sína. Á þessum tímum voru relsingar af þessu tæi
fremur sjaldgæfar.
í rauninni var Ciaude Remy — en svo hjet veiði-
þjófurinn — einn hinn alversti allra veiðiþjófa um
þessar slóðir — og óbetranleg mannrýja. Hann var
sonur fyrverandi grafara og meðhjálpara í Beaujea,
og hafði, vegna hins slæma uppeldis, sem hann
hafði hlotið, valdið föður sínum mikillar sorgar, og
að Iokum lagt hann í gröfina. — Veiðiþjófurinn
stóð fjötraður f dálitlu rjóðri í skóginum. Bleika
andlitið hans var vaxið dökku slceggi, og augu
hans tindruðu eins og glóandi kol. Hann Ieit ótta-
sleginn í kring um sig og augu hans Ieituðu hvað
eftir annað inn á milli grænu trjánna — eins og
hann byggist við hjálp þaðan. I nánd við hann
stóðu tveir skógarverðir, sem gættu hans með
Argusaraugum og virtust gleðjast yfir refsingu
þeirri, sem sakamanninum var búiu.
>Ef hjörturinn yrði nú svo heppinn að komast
• út úr eltíngarleiknum — hve lengi ætli hann gæti
þá hlaupið með byrði sína á bakinu?< spurði annar
vörðurinn fjelaga sinn.
>í>að yrði drjúgur tími<, svaraði hinn.— >Fyrir
hjer um bil fjórum árum, var veiðiþjófur einn i
hjéraðinu Isondeau bundinn á bak hirti, er síðan
var Iofað að hlaupa að vild sinni. Þremur mán-
uðum síðar sáu menn hjörtinn aftur á hlaupum
með byrði sína og virtist hann hafa vanist henni<.
>Og maðurinn?< spurði hinn.
>Hann var auðvitað steindauður<.
. >Heyrirðu það, Clande, bannsettur þorparinn þinn.
Svona ter nú fyrir þjer<.
>Bölvaðir sjeu hinir miskunnarlausu morðingar
mínir<, nöldraði veiðiþjóturinn.
>Þú ímyndar þjer þó ekki, að þú hafir leyfi til
þess að stela óhindraður veiðidýrum húsbónda
okkar og herra, og hafa í frammi alls konar
strákapÖr? Þú ert margsekur og verðskuldar
stranga refsingu<-
>Jeg veit það. Og jeg er aðeins argur út í þá
grimmd dómaranna, að Játa mig hljóta þennan
dauðdaga. Þeir hafa vald til þess að láta hengja
mig á hæsta trjenu hjerna í skóginum, — eu að
láta mig deyja fjötraður á snartrylltum hirti, flengdan
af þyrnum og marg-limlestan af trjástofnum og
grjóti — það er djöfulsins grimmdaræði«.
>Það er nú samt góð viðvörun fyrir þína líka«,
>Þarna koma þeir með hjörtinn!< hrópaði aunar
skógarvörðurinn. >0g þarna kemur vor náðugi
herra, ásamt fylgdarliði sínu. — Sjerðu það,Claude’!<
Veiðiþjófurinn nötraði allur og skalf.
Hugo de Monteval greifi var stranggeðja aðals-
maður, þrítugur að aldri, fríður sýnum og hyklaus
í framkomu. — Við undirmenn sína var hann þó
hvergi nærri eins refsigjarn og margir at nábúa-
stjettarbræðrum hans. — En í þetta sinn hafði
einn þeirra blásið honum þessarri hegningaraðferð
í brjóst — sem allsherjar viðvörun fyrir væntan-
lega veiðiþjófa. Og þessa tillögu samþykkti hann,
þrátt fyrir það, þótt konan hans, hin unga og fríða
Blancha, grrítbændi hann af öllu afli, að láta svo
grimmdarfullt illvirki ógert.
>Það er nauðsynlegt, Blancha!« hafði hann
sagt við konu sína, — »því Claude er ólíðandi og
verðskuldar þetta. Og í eitt skifti fyrir öll skal
nú skjóta fólkinu skelk í bringu«.
Við þetta svar hans hafði kona hans gengið
hágrátandi frá honum og ekki mátt mæla eitt orð.
Greifinn kom nú í skóginn, ásamt fjölda göíugra
vina hans, og riðu þeir allir stríðöldum gæðingum,
og höfðu ótal grimma hunda í förinni, svo að
varðmönnunum veitti erfiðiega að varna þvf, að
þeir hlypu á bundinn hjörtinn. — Smiður var þar
og við staddur, er hafði meðferðis ýms tæki, svo sem
skrúfur, hlekki, og lóðunarofn og fleira.
— Monteval greifi leit reiðulega til veiðþjófsins
En hann tók eftir því, fjell á knje og hrópaði:
>Herra, herraf Verið miskunnsamur og látið
mig deyja á skaplegri hátt!«
Greifinn hristi höfuðið með vonlausum harð-
neskjusvip.
>Þú skalt engrar vægðar njóta,< sagði hann.
Þessi refsing er þjer og ódáðaverkum þfnum sam-
boðin. Þú hefur til hennar unnið þúsund sinnum<.
>Jeg bið ekki um líf«, sagðiveiðiþjófurinn, >heid-
ur aðeins um það, að þið veljið mjer annan dauð-
daga. Látið nægja að hengja mig, náðugi herra<.
>Þú veizt sem er, að böðullinn hjerna í hjeraðinu
er nýdáinn . og gerir þjer því von um að sleppa.
— Engin vægð er hugsanleg. Sá dómur, sem
upp hefur verið kveðinn, skal standa<, sagði
Monteval og gaf yfirveiðimanninum bendingu. —
Skógarverðirnir tveir leiddu nú, eða rjettara sagt;
drógu Claude, sem veináði og stritaði á móti,
þangað sem hjörturinn beið, og lyftu honum á bak
hans. Síðan tók smiðurinn til sinna starfa og tóku
þau ærinn tíma. En í sama bili og dauðahlaupið
átti að byrja, kom óvænt truflun. — Burðarstóll
sást álengdar, borinn af nokkrum mönnum, er stefndu
til manngrúans. Og öllum til hinnar mestu undrunar,
steig ofan úr honum unga greifafrúin. Hún gekk
rakleitt til manns síns, neri hendurnar örvæntingar-
full, og talaði með biðjandi og viðkvæmri rödd:
>Hjartans Hugo! Sakir guðs miskunnar, þá láttu
þessa voða-refsingu ógerða. Jeg særi þig við sálar-
heill þína, að verða við bæn minni«.
>Því í dauðanum ertu að ómaka þig hingað,
Blancha. Það er ekki fyrir þig að skifta þjer af
þessum atburði<, sagði maður hennar.
>Jeg hafði engan frið heima í höllinni. Jeg var
knúin af óviðráðanlegu hugarafli til að gera síðustu
tilraun til að fá þig ofan af þessu hræðilega ódáða-
verki. — Þú voizt hversu innilega jeg elska þig,
Hugo. En frá þessarri stundu mun jeg ekki geta