Skemmtiblaðið - 01.02.1921, Blaðsíða 6

6
SKEMMTIBLAÐÍÐ
urslaust. — Greifion var óhuggandi. Nótt og dag
sat hann harmþrúnginn við rúm sárþjáðrar konu
sinnar, sem varð veikari með degi hverjum. — Og
svo var það einn frostkaldan morgun f desembermán-
uði, að Jæknirinn, sem vakti með greifanum um
nóttina, kvað upp úr með það, að frúin væri dáin.
— Lfkið var skreytt gimsteinum og dýrmætum
gersemum og lagt í fagra kistu. Og þremur dögum
sfðar var það, að miklum manntjöida viðstöddum,
fiutt til dómkirkjunnar í Beaujeu og látið inn f
grafhvelfingu Montevalanna, undir kirkjukórnum.
Allstaðar f nágrenninu varð mönnum tíðrætt um
þessa viðhafnarríku jarðarför, — og einnig f
veitingahúsinu. — Einn meiri háttar riddari, sem
sat þar kvöldið eftir jarðaríörina í fjöfmennum hóp
fjelaga sinna, og hafði sjeð líkið f skrúða þess, var
mjög hámæltur um gimsteinana, handhringana og
perlubandið, sem líkið hafði verið skreytt með.
— En á bak við súlu - - í svo kölluðu »skammar-
skotic, sat böðullinn, Claude Remy, og drakk úr
vfnkrús, sem fest var við borðið með járnfesti, og
einungis ætluð honum til afnota. Hann hámaði f
sig hvert orð í lýsingu riddarans um dýrgripina.
Og ágirnd hans á þeim óx við hverl orð. — Hann
taldi fram endurgjaldið fyrír veitingarnar, skildi það
eftir á borðinu og laumaðist burt, án þess nokkur
maður tæki eftir því.
— »Já, sannarlega var hún góð og miskunnsöm,
þessi elskulega kona. Og víst á jeg henni það að
þakka, að jeg er tórandi nú og frjáls ferða minna,
Guð launi henni velgerðirnar. — En hvað hefur
hún við allar þessar dýrmætu gersemar að gera,
þar sem hún liggur nú eilífri dauðakyrrð vafin —?
Þeir hljóta að vera mikilla peninga virði, þessir
gripir. — Ef jeg ætti þá, gæti jeg flúið þangað,
sem enginn þekkti mig, og umgengist heiðarlegt
fólk sem stórefnaður maður. — Það getur ekki
verið neitt ranglæti að taka þessa hluti, því ekki
koma þeir henni að neinu gagni nú —, en óláns-
greyi, eins og mjer, geta þeir lyft upp í ærlega
stöðu. — Hann fór heira til sín og hjelt þar kyrru
fyrir þangað til komin var nótt, — niðdimm
marzmánaðarnótt, með stormi og regni, sem rykkti
í þaksteina og gluggahlera og ólmaðist inn á milli
regnbarðra trjánna.
Hann stóð upp, tók með sjer kúbein og skrúfjárn,
ljósþernu og þjófalykil og fór til dómkirkjunnar.
Hann þorði ekki að brjóta upp aðalhliðið, en kleif
yfir múrvegginn og gekk svo rakleitt að litlum dyr-
um undir kirkjunni, sem fólgnar voru milli tveggja
steinsúlna. — Hann var sonur fyrverandi grafara
og meðhjálpara og vissi því allra manna bezt um
króka og kyma, sem kirkunni tilheyrðu. Hann
opnaði dyrnar með þjófalyklinum og komst rakleitt
inn, og nú kveykti hann á ljósþernunni. — Með
miklum erfiðismunum tókst honum að brjóta læsing-
arvirkið að neðanjarðar-kapellunni, fór síðan niður
steinþrepin, og nú var hann staddur við kistu
greifafrúarinnar. Það kostaði hann mikinn tíma og
marga svitadropa að ná lokinu af, — en tókst þó
um slðir. Hann stóð nú hálfboginn og hykandi yfir
hinni fölu og fögru frú, og dró til sín perlubandið
og hvern hringinn eftir annan, og nú var aðeins
eítir sá síðasti, en hann vai allra hringanna tegurstur
og dýrastur, en sat miklu fastar á fingrinum en
nokkur hinna. — »Jeg held jeg verði að láta hann
eiga sig<, hvíslaði hann að sjálfum sjer. >Það vseri
ósæmilegt af mjer að hrufia eða limlesta þessa
göfugu frú<t.
En ágirndin svall f huga hans og marghvislaði
að honum: >kipptu fastar<. — Og hann gerði það
— ekki einu sinni, heldur þrisvar ennþá.
En hvað skeði? Við sfðasta átakið settist hún,
sem talin hafði verið steindauð, upp f kistunni. Hún
cpnaði augun, starði með einskærri undrun á
spellvirkjann og mælti með veikri röddu: >Góði
guð! Hvar er jeg? Og hvf hef jeg orðið að líða
svo mikið?< Ósegjanleg hræðsla greip Claude
Remy. — Hann hrökk aftur á bak og nfstandi
kuldaflog fóru um hann allan.
»Vægið mjer, göfuga frú!< stundi hann og fjell
á knje við kistukarminn.
»Hver ert þú? Og hvar er jeg? Og hver er
hann, þessi skuggalegi verustaður, sem jeg er
nú f?< spurði greifafrúin.
>Þjer eruð í kistunni yðar — f kapellu Montval-
anna!< svaraði Claude.
»Og hvernig vfkur þvf við?< spurði hún.
>Þjer hafið verið álitin dáin — og þess vegna
flutt hingað f kapelluna<, svaraði hann.
>Þetta er allt saman svo hræðilegt<, stundi
hún. »En hvers vegna ertu hjer, maður? Hvað
vildirðu hingað? spurði hún.
»Jeg vildi.... Jeg hugsaði, að úr þvf þjer væruð
dáin, þá mætti yður á sama standa um það, hvort
þjer hefðuð alla þessa dýrgripi hjá yður eða ekki
... Hjerna eru þeir. — Sá vondi hafði mig á valdi
sínu. Verið mjer miskunnsöm, eins og áður, og
veitið mjer, ólánsmanninum, fulla fyrirgefningu<,
bað Claude, og faldi andlit sitt í lófum sfnum.
>Það skal jeg gera af öllu hjarta. Þú hefur
verið verkfæri f höndum góðra krafta, til þess áð
frelsá mig úr voða hræðilegra örlagá. Framkvæmdir
þfnár hjer hafá orðið mjer til góðs. — En nú verður
þú áð hjálpa mjer hjeðan. Þú verður að hlaupa
til hallarinnar og segjá eiginmanni mfnum, að jeg
sje lifándi og að jeg biðji hann að senda mjer
burðarstól. — Þú skalt fá honum þennan hring
frá mjer og mun hann þá trúa þjer<.
Claude rann nú á harða spretti heim til hallar*
innar, barði upp dyravörðinn og hljóp inn.
Dyravörðurinn spurði hranalega hvað um væri
að vera.
Claude sagði honum eins og var, fjekk honum
hviuginn frúarinnar ®g skipaði honum að vekja
greifann samstundis og skýra honum frá mála-
vöxtum.
Monteval greifi varð meira en lítið forviða, er
hann sá hringinn. Hann ljet kalla á Claude Remy
í flýti, sem strax fjell á knje fyrir herra sínum, og
skýrði honum frá öllum misgjörðum sínum f þessu
sambandi undanbragðalaust.
»Blancha er lifandi! < hrópaði greifinn. — >Ljós-
kyndla! Burðarstól! - Fljótir nú!<
Á örfáum mfnútum var allt í beztu reglu, og
greifinn og Claude gengu samhliða f brjósti fylk-
ingar til dómkirkjunnar. — Þar hitti hann konu sína,
er lá á hnjánum á bæn fyrir framan altarið. Hún
var þreytt og veikluleg. En augu hennar ljómuðu
af gleði yfir endurfundi þeirra......
Á þessu hátíðlega augnabliki lofaði Claude Remy
þvf, að verða þaðan í frá betri maður.
>Þú hafðir í hyggju að vinna ódáðaverk<, sagði
greifinn við hann, >en það er þjer fyrirgefið —