Morgunblaðið - 06.02.2019, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. FEBRÚAR 2019
✝ Gylfi Guð-mundsson
fæddist á Landspít-
alanum 27. septem-
ber 1932. Hann lést
28. janúar 2019 á
Vegamótum,
Grund við Hring-
braut.
Foreldrar hans
voru hjónin Helga
Kristjánsdóttir hús-
móðir, f. á Ísafirði
árið 1903, d. 1982, og Guð-
mundur Sigurðsson, fulltrúi og
bókari, f. í Keflavík árið 1902, d.
1974.
Systkini Gylfa voru Ástríður,
f. 1926, d. 2015, Hólmfríður, f.
1928, d. 2003, Sigurður Þorkell,
f. 1930, d. 2007, Þorbjörg, f.
1936, d. 2015, og Gerður, f. 1942.
Gylfi var mjög náinn móður-
bróður sínum Guðmundi Krist-
jánssyni, konu hans Gróu Ólafs-
dóttur og dætrum þeirra,
Þorbjörgu, Margréti og Sigríði
Björgu.
Eftirlifandi eiginkona Gylfa
er Ása Hanna Hjartardóttir, f. 8.
ágúst 1940, fv. flugfreyja og
húsið var flutt vegna lengingar
N/S-brautar flugvallarins. Þá
flutti fjölskyldan á Hringbraut
37. Hann fór í sveit sem ungur
drengur, fjögur sumur að
Sveinseyri við Dýrafjörð og önn-
ur fjögur í Deildartungu í
Borgarfirði. Hann útskrifaðist
stúdent frá Menntaskólanum í
Reykjavík vorið 1952, rekstrar-
hagfræðingur (Diplom Kauf-
mann) frá háskólanum í Mann-
heim í Þýskalandi vorið 1958 og
leiðsögumaður frá Leiðsögu-
mannaskóla MK vorið 2002.
Hann starfaði hjá fyrirtækjum,
innlendum og einu erlendu, á
sviði inn- og útflutningsversl-
unar, iðnaðar og vinnslu sjávar-
afla. Störf hans voru helst fólgin
í innflutningi og innkaupum
margvíslegs varnings, sölu og
útflutningi íslenskra fram-
leiðsluvara, reikningshaldi og
almennri stjórnun. Starfsvett-
vangur hans var m.a. sem for-
stöðumaður Tilraunastöðvar
SÍS í Hafnarfirði, framkvæmda-
stjóri Hamborgarskrifstofu SÍS,
framkvæmdastjóri innkaupa-
deildar LÍÚ og fulltrúi hjá Hval
hf. Eftir að hann komst á eftir-
laun hóf hann að leiðsegja þýsk-
um ferðamönnum um Ísland.
Útför Gylfa fer fram frá Nes-
kirkju við Hagatorg í dag, 6.
febrúar 2019, og hefst athöfnin
klukkan 15.
starfaði lengi sem
deildarstjóri hjá
Reykjavíkurborg.
Þau giftust 3. júlí
1972. Foreldrar
hennar voru Ásta
Jónsdóttir, hús-
móðir og símritari,
f. 1917, d. 1969, og
Hjörtur Jónsson,
loftskeytamaður og
umdæmisstjóri
Pósts og síma á Ísa-
firði, f. 1915, d. 1993. Dætur
þeirra eru: a) Helga Maureen, f.
10. janúar 1974, og b) Ásta Ca-
milla, f. 20. október 1975.
Fyrri eiginkona Gylfa var
Hannelore Guðmundsson f.
1931, d. 2009. Dætur þeirra eru
a) Jónína Guðrún, f. 19. sept-
ember 1960, hún á þrjá drengi,
Georgios f. 1988, Kjell f. 2001,
og Ben, f. 2003, og b) Sólveig
Elke, f. 4. apríl 1963, hennar
maður er Norbert Bistry. Börn
hennar af fyrra hjónabandi eru
Finn Moritz, f. 1993, og Nika
Sóllilja f. 1996.
Gylfi ólst upp á Hörpugötu 35
í Skerjafirði til 11 ára aldurs er
Við andlát pabba er margs að
minnast, við höfum átt yndisleg
æsku- og mótunarár hjá mömmu
og pabba og við erum þakklátar
fyrir allt sem þau hafa veitt okk-
ur. Minningar um góðan og um-
hyggjusaman pabba hafa leitað á
huga okkar síðustu daga. Við vor-
um mjög náin fjölskylda og tók-
umst saman á við lífið, samglödd-
umst þegar vel gekk og studdum
hvort annað þegar á móti blés.
Pabbi lagði mikla áherslu á það í
uppeldinu að við systur þekktum
okkar fólk, héldum sambandi,
réttum út hjálparhönd þegar þess
þurfti og að við værum með á
hreinu hvernig skyldleiki milli
manna væri. Stundum fannst
okkur pabbi eiga ótrúlega mikið
af frændum og frænkum en þegar
skyldleikinn var skoðaður var
kannski verið að tala um frænd-
semi í 5. lið en það skipti ekki
máli, frændi var frændi og
frænka var frænka.
Pabbi var selskapsmaður,
hafði gaman af að halda veislur og
að fara í veislu. Síðasta fjöl-
skylduboðið sem hann fór í var
jólaboðið til Þorbjargar frænku
viku fyrir jól í desember síðast-
liðnum, þar lék hann á als oddi og
naut samvista við frændur og
frænkur, stóra sem smáa.
Hann pabbi okkar fylgdi í spor
móður sinnar og tveggja systra
og fékk að kynnast alzheim-
erssjúkdómnum á eigin skinni og
fórum við mæðgur í það ferðalag
með honum, honum til halds og
trausts. Það er þó huggun harmi
gegn að hann fékk það sem kallað
er síðbúið alzheimer, greindist í
kringum áttræðisafmælið. Pabbi
var alla tíð mjög ljúfur maður og
vildi öllum vel og við erum þakk-
látar fyrir að sú skapgerð yfirgaf
hann ekki í veikindum hans.
Mamma á aðdáun okkar systra
fyrir hversu vel og af miklu ást-
ríki hún annaðist pabba í veikind-
um hans. Hann naut þeirrar gæfu
að komast að á Hlíðabæ, sem er
dagvistun fyrir heilabilaða. Pabbi
sótti Hlíðabæ í rúm tvö ár, leið vel
þar og sérstaklega voru húsa-
kynnin honum að skapi en Vil-
hjálmur Árnason skipstjóri
byggði húsið á sínum tíma. Í októ-
ber síðastliðnum flutti pabbi sig
um set innan Vesturbæjarins, er
hann fékk inni á Grund. Á Vega-
mótum á Grund ríkir aðeins eitt
markmið og það er að heimilisfólk
njóti mikillar umhyggju og virð-
ingar. Við mæðgur þökkum
starfsfólki Hlíðabæjar og Vega-
móta fyrir alla veitta aðstoð og
velvild í garð Gylfa okkar.
Það er skrítið að standa á þess-
um tímamótum að kveðja pabba,
en við vitum að hann er og verður
ávallt með okkur stelpunum
sínum. Við erum þakklátar fyrir
að hann þekkti okkur, stelpurnar
sínar þrjár, fram í andlátið og við
vorum öll dugleg, við fjögur, að
sýna hvert öðru væntumþykju í
garð hvert annars. Það var ekki
slæmt að heyra frá pabba sínum
þegar maður hitti hann eftir smá
fjarveru: „Elskan mín, ertu kom-
in, hjarta mitt tók kipp þegar ég
sá þig koma!“
Nú hefur fækkað um einn í
Villtamelsgenginu, genginu sem
taldi sig eiginlega ósigrandi. En
við sem eftir erum munum halda
áfram og halda á lofti minningu
pabba.
Þú ert það, sem þú öðrum miðlað
getur,
og allar þínar gjafir lýsa þér
og ekkert sýnir innri mann þinn betur
en andblær hugans, sem þitt viðmót
ber.
(Árni G. Finnsson)
Ástar- og saknaðarkveðjur,
Helga Maureen
og Ásta Camilla.
Minningar mínar um Gylfa
bróður minn eru margar og ljúfar
og renna nú um huga mér þegar
hann er farinn til feðra sinna.
Gylfi var 10 ára snáði í sveit á
Sveinseyri við Dýrafjörð þegar
hann fékk símhringingu, til Egg-
erts ömmubróður okkar í Sæbóli,
að Gylfi hefði eignast litla systur.
Eggert frændi okkar í Sæbóli í
Haukadal var með símstöð þar og
kom þessum fregnum til hans, fór
í snarhasti gangandi út á Sveins-
eyri, þar sem Andrés bróðir hans
bjó með fjölskyldu sinni. Söguna
sagði Gylfi mér þegar ég fór í
sveit á sjöunda ári vestur í Höll í
Haukadal
Enn ein minning kemur upp í
huga mér. Þegar ég var ung
stúlka í Lundúnum var hringt
dyrabjöllunni einn daginn og á
ganginum stóð Gylfi bróðir með
vænan lax sem pabbi okkar hafði
veitt daginn áður.
Gylfi var að fara til London og
munaði ekki mikið um að koma
laxinum til skila. John Kendall,
húsbóndinn á heimilinu, átti ekki
orð þegar Gylfi afhenti honum
laxinn og sagði að hann væri smá
gjöf til hjónanna, fyrir hugulsem-
ina við dóttur sína.
Sveini Aroni manni mínum
gleymist aldrei þegar pabbi okk-
ar Gylfa andaðist og við hjónin
vorum í sumarleyfi í Portúgal. Þá
kom hótelstjórinn til Sveins, þar
sem við vorum að tala við ensk
hjón sem síðar urðu einlægir jóla-
kortavinir okkar um áratuga
skeið. Sveinn kom síðar til mín og
bað mig að koma með sér upp í
herbergið í hótelinu. Í rólegheit-
um greindi Sveinn frá andláti
pabba. Þetta var mikið áfall, en
Gylfi var þá líka búinn að hag-
ræða jarðarför þannig að hún yrði
ekki fyrr en við kæmum heim að
viku liðinni. Fyrir tilstuðlan Gylfa
nutum við dvalarinnar í róleg-
heitum. Ég þakka honum ávallt
fyrir þessa ástúðlegu umhyggju
hans fyrir okkur Sveini.
Tengsli okkar Gylfa voru alltaf
sterk, þó að við værum ekki í sam-
bandi alla daga. Elskusemi hans
við mig var heil og góð alla tíð.
Nú er kær bróðir minn farinn
til feðra sinna. Þakka ég elsku
bróður fyrir öll árin sem við
áttum, ásamt mömmu, pabba,
Ásu systur, Fríðu systur, Sigga
bróður og Distu, sem öll eru látin.
Megi gleði og fegurð umlykja þau
öll og veit ég að tekið verður vel á
móti Gylfa bróður.
Innilegar samúðarkveðjur færi
ég dætrum hans Jónínu Guðrúnu,
Sólveigu Elke, Helgu Maureen
og Ástu Camillu og Ásu Hönnu
konu hans.
Megi blessun og friður vera
með ykkur um ókomna tíð.
Gerður G. Bjarklind.
Guð hefur sönginn gefið þér,
gagn og yndi að vinna,
en hlífðu því, sem helgast er
hjörtum bræðra minna.
Þannig skrifar Helga föður-
systir okkar, mamma Gylfa, í póe-
síubók pabba árið 1914. Kvaddur
er í dag stórfrændi og vinur okk-
ar Gylfi Guðmundsson, sem við
lítum á sem stóra bróður. Við frá-
fall Gylfa er sem kjölfestan og
akkerið í ætt okkar hafi verið tek-
ið upp og eftir sitjum við hnípin
og döpur. Það var auðvelt að
elska og virða hann Gylfa, honum
var það eðlislægt að gefa af sér og
ávallt fórum við glöð í sinni af
hans fundi. Að eigin sögn var
hann besta barnapían okkar
systranna og það getum við stað-
fest fúslega.
Frændsemi hans var viðbrugð-
ið og ætíð sýndi hann börnum
okkar og barnabörnum óskiptan
áhuga enda eru góð tengsl milli
barna okkar. Samfundir fjöl-
skyldna okkar hafa margir verið á
liðnum áratugum. Minningin um
skemmtilegar samverustundir
leita á hugann, hvort sem var á
heimilum okkar, sumarhúsum á
Snæfellsnesi, í Skorradal, Vill-
ingadal eða á Hjalteyri. Ferðin
sem við fórum með Níelsi Jóns-
syni frá Hauganesi og sigldum út
í Hrísey er sérstaklega minnis-
verð, þar var skipað í hvert rúm
með GK sem kaptein og Gylfa 1.
stýrimann. Enn fremur ferð okk-
ar á 70 ára afmæli Flateyrar 1992
að ógleymdu ættarmóti Skjald-
fannarættarinnar 1994, sem Gylfi
stóð fyrir.
Frásagnarlist Gylfa var einkar
skemmtileg. Hann átti sterkar
rætur í móðurætt vestur í Höll í
Haukadal og Skjaldfönn í Ísa-
fjarðardjúpi. Þangað leitaði hug-
ur hans oft og naut hann þess að
hitta ættingja sína úr þessu vest-
firska umhverfi. Frásögur hans,
m.a. frá dvöl sinni á Sveinseyri í
Haukadal í Dýrafirði, hjá ömmu-
bróður okkar Andrési Guð-
mundssyni, sumrin 1940 til 1943
og ferð sinni sex ára gamals með
Grétu (Margréti Ebenezardótt-
ur) þegar þau sigldu með einum
Fossanna til Flateyrar. Árla
morguns er Gréta vakti Gylfa, leit
hann út um kýraugað og sagði:
„Mikið eru fjöllin flott,“ þegar
hann sá fjallið tignarlega Þorfinn
handan fjarðar.
Við þessi kaflaskil viljum við
systur þakka Gylfa og Ásu fyrir
alla þá umhyggju og ástúð sem
þau sýndu foreldrum okkar alla
tíð. Þar var enn ein birtingar-
myndin af mörgum sem staðfesti
hvaða mann hann hafði að geyma.
Þar fór „góður drengur að vest-
an“. Við og fjölskyldur okkar,
vottum Ásu, dætrunum og ástvin-
um öllum okkar samúðarkveðjur.
Vertu kært kvaddur og Guði
falinn.
Þorbjörg, Margrét og Sigríður
Björg Guðmundsdætur.
Gylfi Guðmundsson var
systursonur afa míns Guðmundar
Kristjánssonar, Gumbs. Gylfi og
afi Gumbur voru um margt líkir
og kærleikar miklir voru með
þeim. Bönd þeirra í milli styrkt-
ust enn með ástríkri vináttu
hjónanna Ásu og Gylfa, Gróu og
Gumbs, og eru svo traust að þau
halda enn og tengja eftirlifandi
kynslóðir. Afi og amma, urðu rík-
ari af barnabörnum með Gylfa-
dætrum. Gumbsdætur áttu bróð-
ur í Gylfa, þeirra börn hugljúfan
frænda og barnabörnin áhuga-
saman afa.
Gylfi var síðustu árin höfuð
ættleggs faktorshjónanna frá
Flateyri, þeirra Þorbjargar Guð-
mundsdóttur frá Höll í Haukadal
í Dýrafirði og Kristjáns Ásgeirs-
sonar frá Skjaldfönn í Nauteyr-
arhreppi við Ísafjarðardjúp. Ætt-
arhöfðingi hefur hann þó alltaf
verið í mínum huga. Ættarhöfð-
ingi hefur, og sýnir, hugheilan og
stolti vafinn áhuga á sínu fólki.
Það var Gylfa í blóð borið. Gylfi
hafði og til að bera nauðsynlegan
eiginleika vestfirsks ættarhöfð-
ingja, nefnilega einlæga virðingu
fyrir góðum drengjum ættuðum
að vestan. Þann hóp fylltu frænd-
ur og frænkur og allir sem þeim
tengdust. Hann var fróður um
sögu ættarinnar og ætta sem
henni bundust. Hugur og hjarta
Gylfa báru ættarinnar mót. Það
fullkomnaði myndina að Gylfi bar
stoltur ættarnefið, sem og lát-
bragð og svipmót móðurbræðra.
Þannig birtist gengin kynslóð
okkur í Gylfa, ekki aðeins í frá-
sögnum hans heldur einnig lif-
andi í honum sjálfum, góðum
dreng ættuðum að vestan.
Gylfi hafði reyndar almennt
áhuga á mönnum og málefnum.
Glaðværð sinni deildi hann jafnt
til skyldra og óskyldra. Hann var
minnugur og fróður og einstak-
lega orðheppinn og skemmtilegur
bæði í samræðum og skrifum.
Það birti yfir þar sem hann kom
enda fylgdi honum léttleiki og
hlýja sem smitaði út frá sér. Allir
fóru glaðari af hans fundi. Þessa
eiginleika hans hafa dætur hans
erft.
Í fjársjóðskistunni eru bréf frá
Gylfa meðal höfuðdjásna. Rit-
hönd Gylfa var einstaklega falleg,
málið ríkt og bréfin skemmtileg,
krydduð hárfínum húmor. Þannig
skrifaði Gylfi til mín í tilefni dokt-
orsvarnar við Háskólann í Þránd-
heimi, við Niðarós, að afi og
langafi „hefðu verið stoltir af að
Gylfi
Guðmundsson
„Mamma“. Þetta
eina orð er stórt og
sterkt í huga mín-
um núna þegar
mamma mín hefur kvatt okkur
en hún lést 13. desember síðast-
liðinn. Mamma hefði orðið 92
ára í dag. Hún var mikið
afmælisbarn og gladdist alltaf
þegar fólk mundi eftir afmælinu
hennar, sló á þráðinn eða sendi
kort. Við mamma vorum sam-
ferða í lífinu í rúm 60 ár. Við
vorum alltaf nánar, þó sérstak-
lega á mínum yngri árum.
Mamma fékk lömunarveikina
1955 svo ég virðist ung hafa tek-
ið að mér það hlutverk að hjálpa
henni að komast þangað sem
hún þurfti. Mamma lét fötlunina
ekki stoppa sig, hún fór flest
það sem hana langaði til, hvort
sem það voru ferðalög utan-
lands eða innan. Þegar kemur
að kveðjustund fara ýmsar
minningar að láta á sér kræla.
Hugurinn reikar og ég stoppa
við svo margt, brosi og rifja
upp. Þegar farið var með „hers-
inguna“ í berjamó. Þá var það
regla að við fylltum berjaílátið
og fengjum svo heitt kakó og
kleinu en eitt sinn gerðist ég
sek um að setja slatta af lamba-
spörðum í fötuna og svo stór að-
albláber efst.
Ég reyndi þetta bara einu
sinni! Að þessu uppátæki mínu
var oft hlegið síðar meir. Eða
ferðirnar inn í Haganesvík að
sækja slátur fyrir hálfan bæinn
því mamma var bóngóð kona.
Þær eru svo margar, margar
fleiri eftirminnilegar. Mamma
var óhemju dugleg kona, féll
nánast aldrei verk úr hendi.
Hún t.d. gat gert fleira en eitt í
einu meðan hún skoðaði sjón-
varpið eða lagði okkur lífsregl-
Hulda
Steinsdóttir
✝ Hulda Steins-dóttir fæddist
4. febrúar 1927.
Hún lést 13. desem-
ber 2018.
Útför Huldu fór
fram 21. desember
2018.
urnar; um leið
prjónaði hún sokka,
vettlinga eða peys-
ur á sama tíma. Ég
man hve vel var
tekið eftir okkur
systkinunum þegar
við spókuðum okk-
ur í útprjónuðum
peysunum um göt-
ur Siglufjarðar .
Mamma vildi allt
fyrir okkur systkin-
in gera og oft létti hún undir eða
hjálpaði okkur með heimaverk-
efnin í skólanum. Vinnubækurn-
ar voru verðlaunaðar fyrir fal-
legan frágang, ekki það að við
legðum svona mikla vinnu í þær
heldur var það mamma sem sá
til þess að vel væri gengið frá
þeim. Mamma byrjaði að vissu
leyti nýtt líf þegar þau pabbi
fluttu til Reykjavíkur; hún
þurfti ekki lengur að setja í öll
drif á Willy’s-jeppanum til að
komast að húsinu okkar eins og
á Siglufirði heldur keyrði hún
beint inn í upphitaðan bílskúr í
Álandinu og gekk svo þaðan
sem var innangengt í íbúðina.
Mamma hafði alltaf sterkar
taugar til Siglufjarðar, þar var
hennar „heima“ og núna síðustu
mánuðina sem hún lifði talaði
hún um að sig langaði að
skreppa norður einu sinni enn.
Nú ertu farin, mamma mín, en
við sem eftir erum kveikjum á
kerti og minnumst þín á afmæl-
isdaginn. Ég sakna þín, elsku
mamma mín, Guð geymi þig. Ég
bið að heilsa pabba, ömmunum,
öfunum, Hilmari okkar og bara
öllum sem eru hjá þér.
Þú miðlaðir okkur mild og hlý
af móðurkærleikans gnótt.
Heim þú fæddir okkur í
og annaðist dag og nótt.
Sofðu nú róleg, mamma mín.
Við munum að hafa hljótt.
Þau breiða on’á þig börnin þín
og bjóða þér góða nótt.
(Kristján Árnason)
Þín dóttir
Elínborg Hilmarsdóttir.
Minningarvefur á mbl.is
Minningar
og andlát
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr
að andlátum og útförum. Þar eru birtar
andláts-, útfarar- og þakkartilkynningar
sem eru aðgengilegar öllum en auk þess
geta áskrifendur lesið minningargreinar
á vefnum.
  
 


 
þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát
ber að höndum og aðrar gagnlegar


 



 við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát