Morgunblaðið - 22.03.2019, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MARS 2019
✝ María Guð-varðardóttir
fæddist 19. desem-
ber 1929 á Sauð-
árkróki og ólst þar
upp og á Skaga.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 11. mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guðvarður
Steinsson, bóndi,
sjómaður, bílstjóri
o.fl., og Bentína Þorkelsdóttir,
húsmóðir og hannyrðakona. Þau
bjuggu lengst af á Sauðárkróki
og á Kleif á Skaga í Skagafirði
með viðkomu á Eyrarbakka og í
Reykjavík
María var sú fimmta í röð 13
systkina og fyrir átti Guðvarður
eitt barn.
María var í sambúð með Gísla
Erlendi Marinóssyni, verka-
gréti, Mána, Mími og Móses.
Barnabörnin eru 10. Guðfinna, f.
31.1. 1956, gift Roger Whitt-
ingham og eiga þau saman tvö
börn, Justin Gísla og Sven Lloyd.
Börn Rogers eru Tristan og Jo-
casta. Barnabörnin eru þrjú.
Magnea er gift Agli Heiðari
Gíslasyni og eiga þau þrjú börn,
Anton, Maríu og Alex.
María var í barnaskóla í fjóra
vetur en hér var um farskóla að
ræða. Hún lærði síðan netagerð
á Eyrarbakka og náði sveinsrétt-
indum vegna reynslu og þekk-
ingar.
María vann við netagerð,
verslunarstörf, umönnun, fisk-
vinnslu og sjómennsku. Árið
1986 hóf hún störf á Alþingi, sá
um að koma pósti og öðrum
gögnum í réttar hendur og þar
lauk hún sínum starfsferli 1994.
Eftir það sá hún um barna-
pössun.
María bjó með fjölskyldu sinni
í Reykjavík, lengst af í Ásgarði
57, eða í tæp þrjátíu ár.
Útför Maríu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 22. mars 2019,
klukkan 13.
manni, skrifstofu-
manni, sölumanni
og síðar
framkvæmdastjóra,
f. 11.11. 1930, d.
30.7. 1977, og áttu
þau saman fjögur
börn en fyrir átti
María einn son. Þau
slitu samvistum.
Barn Maríu, Ró-
bert Haukur Sigur-
jónsson, f. 30.12.
1948, hann er giftur Helgu Jónu
Andrésdóttur og eiga þau fimm
börn, Andrés, Svönu Rebekku,
Maríu Rut, Stefán Hauk og Daní-
el. Barnabörn þeirra eru sjö.
Börn Maríu og Gísla eru Mar-
inó Óskar, f. 27.6. 1952, hann er
giftur Agnesi Eiríksdóttur og
eiga þau eitt barn, Gísla Erlend.
Guðvarður, f. 8.11. 1953, hann á
sex börn, Þórhall, Maríu, Mar-
Þegar ég man fyrst eftir
mömmu var hún Mæja frænka
sem saumaði kjólana og prjónaði
peysurnar, Mæja systir sem var
verkstjórinn í sláturgerðinni,
Mæja í Ásgarðinum, Mæja á róló,
Mæja sem vann í Ísbirninum,
Mæja í mjólkurbúðinni, Mæja
sem rak sumarheimili fyrir börn í
ÍR skíðaskálanum og Mæja sem
var mamma okkar. Seinna meir
var alltaf talað um hana sem Mar-
íu.
Pabbi og mamma hittust á
Siglufirði, hann á sjó og hún í síld.
Hann töff og hún sæt. Þau fluttu
til Reykjavíkur og eignuðust okk-
ur systkinin á næstu árum.
Bjuggu á Hjallavegi, Árbæjar-
bletti, Laugarnes Camp-i og svo í
eigin húsnæði í Ásgarði 57 sem er
okkar krakkanna aðalæskuheim-
ili. Þar átti hún heima fram til árs-
ins 1988 er hún flutti í Ljósheima
6. Síðasta heimili hennar, áður en
hún fór á hjúkrunarheimilið Sól-
tún, var í eigin íbúð í Sóltúni 11.
Eftir skilnað þeirra 1961 stóð
mamma eftir með fimm börn á öll-
um aldri, yngsta tveggja ára, og
engar tekjur. Hún fékk vinnu á
róló og gat tekið barnið með sér.
Við bræður bárum út Morgun-
blaðið í ca. tvö ár en gáfumst upp
að vetri til, þá tók mamma sig til
og gekk í hús með blaðið áður en
hún fór til vinnu, það þurfti pening
fyrir heimilið. Hún þurfti að berj-
ast fyrir því að halda húsinu og
sagði það fullum fetum að hún
myndi standa sig, sem og hún
gerði með einstökum dugnaði og
vinnusemi.
Við fráfall mömmu koma upp
minningar um þegar við bræður,
Marinó og ég, fermdumst með
eins árs millibili og enginn pen-
ingur til. Þá fór mamma í Trygg-
ingastofnun á horni Laugavegar
og Snorrabrautar og fékk fyrir-
framgreitt barnameðlag og
mæðralaun. Strangt til tekið er
þetta kallað að veðsetja fram-
færsluna. Mamma vildi og hafði
einstakan vilja til að fermingar-
veislur og afmæli okkar væru sem
best. Þá voru ekki peningar í
fermingargjöf sem hefðu getað
gengið upp í veisluna.
Þannig tók hún hvert verkefni
fyrir, lagði á sig og afgreiddi, ein-
stakur eiginleiki. Hún fór alltaf
seinust að sofa og vaknaði fyrst,
prjónaði og saumaði á okkur öll og
marga aðra.
Áhugamál mömmu voru söng-
ur með kórum, ferðalög innan-
lands og erlendis með vinkonum
og kvenfélögum. Hún var einn af
stofnendum Skagfirsku söng-
sveitarinnar og söng með henni í
36 ár. Seinna meir fór hún í Kór
eldri borgara, kvennakór Bú-
staðasóknar, Dómkórinn og söng-
hópinn Glæðurnar með völdu fólki
að syngja fyrir vistmenn í Hátúni
og á DAS. Ef maður spurði hana
hvað hún hefði haft fyrir stafni
þann daginn svaraði hún að hún
hefði farið og sungið fyrir gamla
fólkið og hún var þá 80 ára.
Á Sóltúni leið henni ágætlega
en heilabilun var farin að segja til
sín og jókst á næstu fimm árum
eða þar til yfir lauk. Ég vil þakka
starfsfólki þar óeigingjarnt starf í
því að hlúa að mömmu og öðrum
vistmönnum. Að öllum ólöstuðum
vil ég þakka Magneu systur
minni, manni hennar Agli Heiðari
Gíslasyni og börnum þeirra þá
umhyggju sem þau sýndu
mömmu á liðnum árum.
Ég er þakklátur að hafa alist
upp og verið samferðamaður
mömmu, baráttukonu sem fórnaði
sér gjörsamlega við að koma
börnum sínum á legg og hafa
húsaskjól í eigin húsnæði. Alltaf til
í að veita börnum sínum, barna-
börnum, systkinum, frænkum og
frændum aðstoð ef á þurfti að
halda. Ég er þakklátur fyrir að
börnin mín nutu samvista við hana
á æskuárum sínum. Megi hún
hvíla í friði.
Guðvarður Gíslason.
Það er mér minnisstætt hvað
það var gaman að kynnast Maríu
og fá hana sem tengdamóður. Hún
var einstök og ákveðin, kona sem
hafði mikla reynslu og hafði unnið
hörðum höndum alla tíð hin ýmsu
störf, við netahnýtingar, rekstur
sumarbúða fyrir börn, hjá Alþingi,
í mjólkurbúð og fleira. Hún var
mikil hannyrðakona og prjónaði
ótal fallegar flíkur og söng í mörg-
um kórum enda söngkona mikil.
Hagyrt var hún María og í tæki-
færiskortum til okkar fylgdi oft
falleg og innilegt ljóð. María var
skapgóð að eðlisfari og hláturmild
með fallegt bros og með yndi af
selskap og söng. Við fjölskyldan
fórum saman í margar ferðir bæði
innanlands og erlendis og þá var
oft mikið hlegið og sagðar sögur.
Ég hef alltaf dáðst að dugnaði og
eljusemi Maríu, sem var eina fyrir-
vinnan með fimm börn sem hún
hefur heldur betur komið til manns
og konu. Ég er þakklát Maríu fyrir
að hafa verið amma sona minna
Mána Mímis og Mósesar og
langamma Nökkva, þeir báru allir
mikinn kærleik til hennar. Ég óska
þess að hún sé nú heil og sæl á
himnum í faðmi Gísla síns.
Guðlaug Ágústa
Halldórsdóttir.
Elsku amma, það er svo margt
sem kemur upp í huga okkar
systra þegar við hugsum um þig.
Það var svo gaman að fá að koma
til þín í Ásgarðinn. Þú varst iðulega
í eldhúsinu að baka einhverjar
kræsingar handa okkur. Þú bak-
aðir bestu randalínur í heimi og
mömmukökurnar eða ömmu-
kökurnar eins og þú kallaðir þær –
nammm! Þú varst ávallt svo hress
og kát og það var alltaf stutt í
hláturinn. Þú varst með svo
dásamlegan hlátur að það var ekki
hægt annað en að hlæja með þér.
Við systur erum nokkuð vissar um
að við höfum fengið hann frá þér
því líkt og hjá þér er stutt í hlátur
og gleði.
Þú sýndir okkur Reykjavík
bæði á fæti og í strætó. Við löbb-
uðum hitaveitustokkana endilanga
og fórum oft hring í strætó þar sem
þú kenndir okkur almenna manna-
siði eins og að standa upp fyrir
fólki sem þyrfti frekar á sætunum
að halda en við, jafnvel þó strætó-
inn væri tómur. Einnig kenndirðu
okkur að henda ekki rusli á götur
bæjarins og stundum tíndum við
upp rusl sem aðrir höfðu hent á
götuna. Þú kenndir okkur góða siði
og rétt gildi í lífinu.
Þú varst alltaf prjónandi og
saumandi. Við munum svo vel eftir
því að saumavélin var staðsett í
svefnherberginu þínu og þar þurft-
um við að fara varlega til þess að
stíga ekki á títuprjóna í gólftepp-
inu. Það gerðist þó sem betur fer
aldrei. Þú varst alltaf boðin og búin
til að sauma eða prjóna á okkur
systur og oft leyndust nýjustu
trendin í afmælis og jólapökkunum
frá þér eins og stretsbuxur, legg-
hlífar og jakkar sem hægt var að
snúa við. Einnig prjónaðir þú föt á
dúkkurnar okkar og saumaðir á
okkur öskudagsbúninga.
Við rifjuðum það upp þegar við
sátum hjá þér á Sóltúni fyrir
stuttu, kórferðalagið sem við fór-
um með þér í Galtalækjarskóg. Við
gleymum þessu aldrei, það var svo
ótrúlega gaman. Þú bjóst til dýr-
indis nesti handa okkur og svo
sváfum við í tjaldi.
Þegar við hugsum um þig sjáum
við fyrir okkur einstaklega dug-
lega konu með risa stórt hjarta.
Við sjáum konu sem hugsaði ávallt
um hag annarra á undan sínum
eigin. Þegar þú vildir gera vel við
þig skelltirðu þér í bingó, leystir
krossgátur eða lagðir kapal. Það
þurfti ekki mikið til að gleðja þig,
elsku amma.
Það er með miklu þakklæti sem
við kveðjum þig í dag, elsku ynd-
islega amma. Við munum alltaf
sakna þín en sem betur fer eigum
við margar góðar minningar til að
ylja okkur við.
Þínar sonardætur,
María og Margrét.
Elsku amma mín, María Guð-
varðardóttir, hefur nú kvatt þenn-
an heim. Orð fá því varla lýst hve
mikið mér þykir vænt um hana og
hve þakklátur ég er henni fyrir
þann mikla kærleik sem hún sýndi
mér. Þegar ég var yngri var ég
svo lánsamur að fá að eyða mikl-
um tíma með ömmu. Hún hafði
mikil mótunaráhrif á mig sem
ungan dreng og kenndi mér ýmis
góð gildi sem ég hef lifað eftir allar
götur síðan. Þegar ég lít til baka til
barnæskunnar eru mér sérstak-
lega minnisstæðar óteljandi
strætóferðir með ömmu niður í
miðbæ og heimsóknir á þáverandi
vinnustað hennar, Alþingi, þar
sem hún starfaði um tíma. Sömu-
leiðis minnist ég ljúfra stunda í
Ljósheimum þar sem hún bjó um
skeið en það var algjörlega topp-
urinn á tilverunni að fá að gista
þar enda var boðið upp á íspinna í
hverri heimsókn. Þá áttum við
amma það sameiginlegt að hafa
bæði mikið dálæti á spilum og
eyddum við ótal stundum, langt
fram eftir nóttu, í að spila hin
ýmsu spil. Já, hún amma var sko
frábær félagsskapur.
Í seinni tíð þegar amma bjó í
Sóltúni leitaði ég mikið þangað,
ýmist til að læra eða til þess eins
að slaka á og gleyma dagsins
amstri. Hjá henni átti ég minn
griðastað, stað þar sem var stjan-
að við mig eins og prins og ég gat
ávallt treyst því að fá upphitaða
kjúklingabita, ofnbakaðar fransk-
ar og ískalt pepsí. Hvílík drauma-
veröld fyrir táningsdrenginn. Svo
vel leið mér í þessum vellystingum
hjá ömmu að ég íhugaði um tíma
að pakka saman föggum mínum
og flytja til hennar. Þrátt fyrir að
ég hafi aldrei látið verða að því
minnist ég þessa tíma með mikilli
hlýju enda áttum við saman fjöl-
margar gæðastundir.
Það var mér og öðrum fjöl-
skyldumeðlimum afar þungbært
að upplifa það þegar alzheimer-
sjúkdómurinn fór að láta á sér
kræla hjá ömmu. Að upplifa það
að manneskja sem er manni svo
náin og kær hverfi hægt og rólega
á vald þessa voðalega sjúkdóms.
Það var þó alltaf jafn notalegt að
heimsækja hana á hjúkrunar-
heimilið þar sem hún dvaldi síð-
ustu æviárin og ræða við hana um
heimsmálin yfir ylvolgum kaffi-
bolla, jafnvel þó að hún stæði ekki
alltaf klár á því hver maður væri.
Þrátt fyrir að amma hafi nú
kvatt þetta jarðneska líf og vitjað
nýrra ævintýra mun hún ávallt
eiga hjá mér hjartastað. Eftir sitja
fallegar og góðar minningar um
hjartahlýja og kærleiksríka
manneskju sem bar ávallt hag
minn fyrir brjósti. Minningar sem
munu ylja mér um hjartarætur
um ókomna tíð. Takk fyrir sam-
veruna, gleðina og væntumþykj-
una.
Þitt ömmugull,
Anton Egilsson.
Það er sárt að sakna. Nú þegar
amman okkar eina er fallin frá
höfum við ekkert nema góðar
minningar að líta aftur til. Við tví-
burarnir vorum mikil ömmubörn
og þegar hugsað er til baka um all-
ar góðu stundirnar er hver ann-
arri dýrmætari.
Amma hafði mjög sterkan per-
sónuleika. Hún var umhyggjusöm
og allra helst nægjusöm. Hún
gerði allt fyrir þá sem henni þótti
vænt um án þess að búast við einu
né neinu til baka. Þegar hún elsk-
aði þá elskaði hún með hverju ein-
asta beini í líkamanum, alveg skil-
yrðislaust.
Við eyddum mörgum stundum
hjá ömmu þegar við vorum krakk-
ar og hefðum aldeilis tekið því
fagnandi hefðum við fengið að búa
hjá henni. Hjá henni máttum við
nefnilega gera hvað sem er, snúa
öllu á hvolf og byggja okkur tjald
úti á miðju stofugólfi. Hún hafði
jafn gaman af okkur og við af
henni.
Við spiluðum mikið við ömmu,
þá aðallega ólsen ólsen og veiði-
mann, sem við komumst svo að
síðar að henni hafi þótt hundleið-
inlegt en hún spilaði þó.
Síðustu ár ömmu á Sóltúni voru
þá ekki síður ánægjuleg. Þau ein-
kenndust af mikilli gleði og söng
sem henni þótti sko ekki leiðin-
legt. Tónlist og þá allra helst söng-
urinn var hennar sæluvíma og
munum við seint gleyma ljóman-
um á andlitinu hennar í hvert
skipti sem kveikt var á Liljunni.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
en blettinn sinn prýddi hún vel.
(Þorsteinn Gíslason)
Við munum með stolti varð-
veita minninguna um ömmu Mar-
íu, halda áfram að syngja um Lilj-
una og leyfa henni að leiða okkur
út lífið.
Guð geymi þig, amma.
Þín,
Alex og María.
María
Guðvarðardóttir
✝ Helgi H. Sig-urðsson fæddist
í Reykjavík 5. febr-
úar 1934. Hann lést
á Hrafnistu í
Reykjavík 16. mars
2019.
Foreldrar Helga
voru Sigurður Jón-
asson ritsímavarð-
stjóri frá Seyðis-
firði, f. 24.12. 1901,
d. 19.2. 1975, og
Júlía Ósk Guðnadóttir hús-
móðir, f. 30.7. 1907, d. 3.2. 1996.
Helgi ólst upp hjá foreldrum sín-
um og tveimur systkinum,
lengst af í Mjóuhlíð 4 í Reykja-
vík. Bróðir Helga var Sigurður
Jónas Sigurðsson, f. 5.3. 1939, d.
7.5. 2017, og systir hans var Jó-
hanna Guðný Sigurðardóttir, f.
26.10. 1940, d. 15.12. 2013.
Helgi giftist Eddu Sigrúnu
Ólafsdóttur héraðsdómslög-
manni 25. september 1955, hún
Edda Sigrún lést 13. mars 2017.
Teklu Ósk með fyrrverandi
sambýlismanni Bjarna Jóhanni
Árnasyni. 5) Sigrún Gréta
Helgadóttir fasteignasali, f. 8.
september 1971, og á hún
dótturina Eddu Sigrúnu Jóns-
dóttur með fyrrverandi sam-
býlismanni, Jóni Kristni
Garðarssyni.
Helgi Sigurðsson starfaði alla
tíð sem úrsmiður, lengst af rak
hann eigin verslun á Skóla-
vörðustíg 3. Hann rak þá versl-
un í hálfa öld. Helgi stundaði
sund af kappi og æfði með Sund-
félaginu Ægi og varð margfald-
ur Íslandsmeistari á árunum
1951 til 1959. Hann komst einn-
ig á verðlaunapall á Norður-
landamóti. Helgi sinnti ýmsum
störfum innan sundsambands-
ins, hann var einnig virkur í
starfi úrsmiðafélagsins og var
formaður þess um árabil. Helgi
stundaði einnig mikið skíða-
mennsku í gegnum árin sem og
trillusjómennsku með elsta syni
sínum.
Útför Helga fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 22. mars
2019, klukkan 13.
Helgi og Edda Sig-
rún eignuðust
fimm börn: 1) Sig-
urð Helgason
læknir, f. 27. apríl
1955, giftur Rann-
veigu Halldórs-
dóttur, f. 19. júní
1955, og eiga þau
þrjá syni, Halldór
Hauk, Helga og
Matthías Þór. 2)
Grétar Helgason
úrsmiður, f. 14.1. 1958, d. 24.12.
2016. Kona hans er Erla Jóns-
dóttir, f. 29. apríl 1958, og eiga
þau fjögur börn, Lindu Rún,
Hildi Eddu, Helgu Láru og
Daníel. 3) Helgi Hafsteinn
Helgason læknir, f. 10. janúar
1969, kona hans er Fjóla Grét-
arsdóttir, f. 19. mars 1968. Börn
þeirra eru Ásta Karen, Haukur
Steinn og Lilja Dögg. 4) Edda
Júlía Helgadóttir kennari, f. 28.
janúar 1970, og hún á þrjú börn,
Andra Má, Sigþór Árna og
Pabbi er farinn á vit nýrra
ævintýra, eflaust á fund mömmu
og Grétars bróður. Þau taka
fagnandi á móti honum með opinn
faðminn. Mamma og pabbi áttu
fallegt samband og pössuðu vel
upp á hvort annað. Hann reyndist
stoð hennar og stytta alla tíð.
Pabbi var einstaklega ljúfur og
hlýr maður, brosmildur og falleg-
ur að innan sem utan og það vita
þeir sem hann þekktu. Hann var
sá maður sem stóð mér næst í líf-
inu, alltaf til staðar fyrir mig og
mína, ótrúlega traustur og trygg-
ur þeim sem honum þótti vænt
um. Alla tíð fylgdist hann vel með
íþróttaiðkun barnanna minna og
gaf þeim tíma og var alltaf til í að
passa ef þörf var á. Börnin mín
fylgdu afa sínum oft í sund á
kvöldin og kenndi hann þeim
sundtökin eins og honum einum
var lagið.
Pabbi var duglegur og ósér-
hlífinn, hann var vinmargur og
greiðvikinn. Það var ósjaldan sem
ég fékk að þvælast með honum
sem barn niðri á Skóló. Þar
kynntist ég lífinu sem þeir áttu
kaupmennirnir í miðbænum,
kaffihúsafundir á Prikinu og á
Mokka standa upp úr. Á 10 ára
afmælisdaginn minn fór ég með
honum eins svo oft áður á Prikið
og þar sátu þeir karlarnir að
ræða heimsmálinn. Stefán frá
Möðrudal, Stórval var þeirra á
meðal ásamt Katli Larsen. Stef-
áni fannst hann þurfa að gefa mér
afmælisgjöf á þessum merkilega
degi og var hann með nokkur
listaverk í fórum sínum og leyfði
mér að velja. Ég valdi fallegt mál-
verk af hesti sem ég held mikið
upp á.
Pabbi laðaði til sín margt fólk,
enda kom hann vel fram við alla
og sinnti vel þeim sem minna
máttu sín í lífinu, gaukaði jafnvel
að þeim kaffibolla eða aur. Á
Skóló var skemmtilegt samfélag
fólks úr öllum stéttum og með
ólíkan bakgrunn, en alltaf mikil
vinátta og má segja að þarna átti
pabbi minn sitt annað heimili.
Það eru óteljandi sögur sem ég
gæti sagt af honum föður mínum,
en þær ætla ég að geyma í hjart-
anu mínu, en eitt er víst að ég var
óendanlega stolt af honum og ég
stækkaði um mörg númer þegar
fólk hafði orð á því hversu lík ég
væri honum.
Nú myndast tómarúm í lífinu
þegar bæði mamma og pabbi hafa
yfirgefið þessa jarðvist með
stuttu millibili, en ég sé þau fyrir
mér hönd í hönd á góðum stað,
helst við sjóinn.
Elska þig upp í geim, þín
Edda Júlía.
Helgi nam úrsmíði hjá Jóhann-
esi Norðfjörð. Meistari hans þar
var Karl R. Guðmundsson.
Helgi vann hjá Jóhannesi í tvö
ár, en síðan sjálfstætt, lengst af á
Skólavörðustíg 3, líklega minnstu
úraverslun og verkstæði lands-
ins. Þar tók Helgi brosandi á móti
hverjum þeim sem leit inn og
leysti hvers manns raun.
Fagmaður góður, studdi félag
sitt Úrsmiðafélag Íslands með
ráðum og dáð, var varaformaður
þess árin 1970-1982.
Mikill samgangur var milli úr-
smiða á árum áður, varahlutir í úr
lágu hjá félagsmönnum sem vissu
upp á hár hver átti hvað og skap-
aðist þannig góður vinskapur
milli félaga. Endurmenntunar-
ferðir úrsmiða tókust vel, Helgi
og Edda voru hrókur alls fagn-
aðar, nutu sín vel og settu flottan
svip á hópinn.
Við félagarnir í ÚÍ kveðjum
Helga með þakklæti fyrir hans
góðu störf fyrir ÚÍ og hans hlý-
lega viðmót.
Björn Árni Ágústsson,
formaður ÚÍ.
Vikan sem afi Dassi kvaddi
okkur var erfið. Honum þó fyrir
bestu þar sem hann og amma
Edda eru sameinuð á ný. Afi var
algjör fyrirmynd og kenndi okkur
margt í lífinu, sérstaklega þegar
kom að sundi. Hann var duglegur
að fara með okkur í sund og leið-
Helgi H. Sigurðsson