Morgunblaðið - 23.03.2019, Qupperneq 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. MARS 2019
✝ Sæunn Guð-mundsdóttir
fæddist á Þverá í
Ólafsfirði 1.
nóvember 1937.
Hún lést á
hjúkrunarheimil-
inu Eyri á Ísafirði
9. mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmund-
ur Aðalsteinn Sig-
urðsson bóndi í
Ólafsfirði, f. 21.8 1889, d. 28.6.
1963, og Kristín Jónsdóttir hús-
freyja í Ólafsfirði, f. 21.10.
1892, d. 18.2. 1971. Systkini
Sæunnar: Sigmar Magnús, f.
10.8. 1911, d. 29.6. 1917, Hólm-
fríður Steinunn, f. 25.7. 1913, d.
7.1. 1944, Þorsteinn Gísli, f.
23.5. 1915, d. 25.11. 1920, Guð-
mundur Kristinn, f. 23.7. 1916,
d. 27.7. 1916, Baldvina, f. 13.11.
1917, d. 5.3. 1918, Baldvina f.
16.3. 1919, d. 14.2. 1995, Jón
Þorsteinn, f. 27.2. 1921, d. 20.4.
2009, Sigríður Bjarnveig, f. 6.1.
1923, d. 30.6. 1999, Emil Guð-
mundur, f. 6.12. 1925, d. 22.7.
2015, Ragnar Ólafur, f. 17.9.
1927, d. 29.9. 1999, Margrét, f.
25.7. 1929, d. 9.2. 2011, Stef-
anía Guðný, f. 25.9. 1931, d.
28.3. 1962, og Sigurður Krist-
1999. d) Helena Rós, f. 2004.
4) Magnús, f. 1965, maki
Hrefna Ragnheiður, f. 1967.
Börn þeirra: a) Margrét Heiða,
f. 1990, maki Kristinn, f. 1982
og börn; Elísabet Lára og
Ragnheiður Sunna. b) Bjarni
Maron, f. 1995, maki Jóhanna
Ósk, f. 2000.
5) Oddur, f. 1967, maki
Rúna, f. 1974. Þau skildu. Börn
þeirra: Gunnar Bjarni, f. 1996,
maki Sesselja, f. 1998, Patrekur
Magni, f. 1999, og Ívar Breki, f.
2008.
Sæunn ólst upp á Reykjum í
Ólafsfirði og síðar á Sauðanesi
í Eyjafirði. Hún fór ung að
heiman, var í vist hjá systrum
sínum, síðar kaupakona og
fluttist síðan til Reykjavíkur.
1976 flyst hún ásamt Bjarna
manni sínum til Ísafjarðar og
bjó þar alla tíð. Sæunn vann
lengst af í Íshúsfélagi Ísfirð-
inga, síðar fór hún út í rekstur
á litlu bakaríi og seldi m.a.
kleinur og flatkökur. Sæunn
hafði mikinn áhuga á veiði og
veiddi m.a. í ám, vötnum og á
sjóstöng. Hannyrðir áttu hug
hennar allan og var hún af-
kastamikil á því sviði. Hún
hafði gaman af því að skera út
í tré og síðast en ekki síst var
hún mikil prjónakona og prjón-
aði ótal lopapeysur, sjöl, sokka
og vettlinga sem margir hafa
notið góðs af.
Jarðarför Sæunnar fer fram
frá Ísafjarðarkirkju í dag, 23.
mars 2019, klukkan 14.
inn, f. 23.2. 1935.
Sæunn giftist
Vigni Jónssyni f.
29.7. 1936. Þau
skildu. Dætur
þeirra eru: 1)
Kristín H., f. 1956,
maki Þorkell, f.
1953. Börn þeirra:
a) Ester, f. 1975,
maki Sigurður
Anton, f. 1978, og
börn; Valdimar,
Bjarki, Ólafur, Benedikt. b) Sæ-
unn, f. 1983, maki Atli, f. 1979
og barn; Kristrún Linda. c) Sig-
urlaugur, f. 1989, maki Jódís, f.
1991.
2) Aðalheiður Björk, f. 1958,
maki Gunnar, f. 1951. Börn
þeirra: a) Brynjar Björn, f.
1975 og börn; Kamilla Brá,
Rakel Lóa og Rebekka Sif. b)
Elmar, f. 1988, og c) Helga, f.
1992, maki Steinar, f. 1990.
Sæunn giftist síðar Bjarna
Magnússyni, f. 11.5. 1936, d.
27.12. 1994. Synir þeirra eru:
3) Ragnar, f. 1961, maki
Gyða, f. 1963. Börn þeirra: a)
Hermann Bjarni, f. 1991, maki
Sigrún, f. 1989 og barn; Natalí
Rós. b) Kristófer, f. 1993, maki,
Sandra, f. 1987. c) Andri
Steinn, f. 1999, maki Helga, f.
Til mömmu
Þú ert gull og gersemi
góða besta mamma mín.
Dyggðir þínar dásami
eilíflega dóttir þín.
Vandvirkni og vinnusemi
væntumþykja úr augum skín
Hugrekki og hugulsemi
og huggun þegar hún er brýn.
Þrautseigja og þolinmæði
– kostir sem að prýða þig.
Bjölluhlátur, birtuljómi,
barlóm, lætur eiga sig.
Trygglynd, trú, já algjört æði.
Takk fyrir að eiga mig.
(Anna Þóra)
Þín
Kristín.
Elskulegri tengdamóður
minni kynntist ég fyrst þegar ég
heimsótti þau Sæunni og Bjarna
Magnússon, tengdaforeldra
mína, árið 1982. Þau bjuggu þá í
Hnífsdal, húsi sem þau höfðu ný-
lega byggt við Smárateig.
Skömmu síðar þurftu þau að
flytja sig hinum megin í dalinn
þar sem húsin við Smárateig
reyndust vera á snjóflóðahættu-
svæði.
Ég fann strax fyrir þessari
miklu hlýju frá þeim báðum, en
tengdapabbi féll frá langt fyrir
aldur fram árið 1994 aðeins 58
ára að aldri. Sæunn stóð ein eftir
og börnin flutt að heiman. Fjögur
þeirra búa á höfuðborgarsvæð-
inu, en Magnús býr enn í Hnífs-
dal ásamt fjölskyldu sinni. Þau
hafa veitt Sæunni mikinn stuðn-
ing í gegnum árin.
Sæunn var dugnaðarforkur til
vinnu; – vann í mörg ár hjá Íshús-
félaginu, en síðan byggði hún að-
stöðu við húsnæði sitt í Hnífsdal
til að stunda bakstur margskonar
góðgætis sem hún seldi í versl-
anir á svæðinu. Þegar á leið fór
hún að kenna sér ýmissa veikinda
og við 67 ára aldur flutti hún inn á
dvalarheimilið Hlíf og var þar í
mörg ár. Aldrei hvarf samt lífs-
gleðin, væntumþykjan og dugn-
aðurinn. Þar var líka oft góð
James Bond-vídeóspóla í gangi
enda var hún mikill aðdáandi 007.
Alltaf voru prjónarnir við hönd-
ina enda á öll stórfjölskyldan
lopapeysur eftir hana.
Það rifjast upp margar góðar
minningar af nánu sambandi
okkar Kristínar og tengda-
mömmu, og ófáar voru heimsókn-
irnar vestur, enda þurfti ég oft að
fara á Ísafjörð vegna starfa
minna. Þá var alltaf tekið vel á
móti manni og veitingar góðar í
mat og drykk. Sama gildir um
börnin okkar Kristínar. Þau gistu
oft fyrir vestan og fóru jafnvel
vestur í vinnu á sumrin í ein-
hverju frystihúsinu. Þegar hún
kom suður gisti hún iðulega hjá
okkur. Á hugann leitar fjöldi
skemmtilegra minninga eins og
þegar við fórum saman í utan-
landsferðir og margar sumarbú-
staðaferðir. Sæunn hafði hér áð-
ur fyrr gaman af stangaveiði,
bæði silungsveiði og sjóstanga-
veiði. Þær mæðgur áttu þar sam-
eiginlegt áhugamál.
Síðustu árin var heilsan farin
að gefa sig að mörgu leyti og Sæ-
unn lést á hjúkrunarheimilinu
Eyri á Ísafirði þann 9. mars sl.
Hún var mjög ánægð á Eyri og
rétt að minnst hér á þá frábæru
umönnun sem Sæunn fékk með-
an hún dvaldi þar.
Tengdamóður minnar mun ég
minnast með hlýju og þakklæti
og hvíl þú í friði við hlið tengda-
pabba í kirkjugarðinum í Hnífs-
dal.
Þorkell Sigurlaugsson.
Það er skrýtin tilfinning og
kannski svolítið óraunveruleg
þegar ég hugsa til þess að eiga
ekki eftir að heimsækja aftur
tengdamóður mína og lífsföru-
naut til 38 ára í notalega herberg-
ið hennar á Eyri. Minningin um
hana ömmu Sæu, eins og hún var
ævinlega kölluð, sitjandi í hæg-
indastólnum með enn eina lopa-
peysuna á prjónunum, bjóðandi
gestum sem sitja í sófanum rauða
gulan brjóstsykur, líkjör í staupi,
konfekt og kökur. Minningin um
hana hlustandi á einhverja eðal-
sögu á hljóðbókinni á meðan hún
kíkti á prjónauppskriftirnar, leit-
aði að réttu gleraugunum, fjar-
stýringunni, vatnsglasinu eða
einhverju allt öðru. Brosandi að
segja frá og rifja upp það sem var
skemmtilegt eða sorglegt frá
fyrri tíð, skammast yfir pólitík-
inni eða dásama það sem vel var
gert eins og þá eðalþjónustu sem
hún fékk frá starfsfólkinu á Eyri,
konan sem stundum var erfið
eins og hún orðaði það sjálf. Það
er ljúft að hugsa til þess að hún
hafi verið á þessum stað síðustu
árin og notið þeirra yndisstunda
og lífsgæða sem þar voru í boði
þrátt fyrir aðstæður hennar og
veikindi.
Á þessum tímamótum er gott
að horfa til baka, minnast allra
þeirra gæðastunda sem við átt-
um, skemmtilegu uppátækjanna,
spjallsins og heimsóknanna, gleði
okkar og sorgir. Ég man þann
dag er ég hitti hana fyrst, ég
barnið á fermingarárinu og hún
þessi harðduglega og pínulítið
þrjóska sjálfstæða kona með
sterkar skoðanir sem notaði
óspart orð og setningar sem voru
kannski ekki hefðbundnar eða
allra. Konan sem lét það alveg í
ljós ef henni líkaði ekki hlutirnir,
konan sem gat glatt aðra hvort
sem það var með húmor, kökum,
kleinum eða bara einhverju
skemmtilegu hrekkjusvínadóti
eins og börnin kölluðu hlutina
hennar. Konan sem hafði ekki
síður það hlutverk að ala þetta
fermingabarn upp og leiðbeina
síðan ungmennunum, sem byrj-
uðu búskap, giftu sig og eignuð-
ust börn, á réttar brautir í lífinu.
Það er ómetanlegt að hafa haft
aðgang að og fengið aðstoð og ráð
foreldra og tengdaforeldra í því
hlutverki. Í þessu hlutverki var
amma góð, þrátt fyrir örlítið
skiptar skoðanir varðandi upp-
eldi barna, nammidögum sem oft
gátu þýtt stóra poka með miklu
magni, hæfilega miklu kæruleysi
þegar kom að því að leyfa barna-
börnunum að prófa það sem var
spennandi og jafnvel stundum ör-
lítið hættulegt en samt ótrúlega
skemmtilegt eins og börnin
sögðu þegar þau komu frá ömmu
Sæu.
Já, amma Sæa var engri lík og
það ættu allar fjölskyldur að eiga
eina ömmu Sæu. Það er ómetan-
legt að hafa fengið að ganga
þennan lífsins veg með þessari
ótrúlegu konu því margt hefur
hún kennt mér, bæði verklegt og
ekki síður það sem skiptir
kannski meira máli í lífinu, æðru-
leysi, þolinmæði, þrautseigju og
lífsvilja en það hafði hún svo
sannarlega. Ég mun minnast
hennar með hlýju og virðingu og
vil að lokum segja; Elsku amma
Sæa, takk fyrir okkar dýrmæta
tíma saman, aðstoðina, ráðin,
spjallið, sögurnar, hláturinn,
grínið og fleira. Hvíldu í friði í
sumarlandinu þínu eins og þú
orðaðir svo vel. Guð geymi þig,
ljúfan mín.
Þín tengdadóttir
Hrefna Ragnheiður.
Elsku amma, það er skrítin til-
finning að þú sért farin. Þegar ég
rifja upp tímana frá því ég var hjá
þér í Dalnum hlýnar mér í hjart-
anu. Páskum og sumrum var iðu-
lega varið fyrir vestan þar sem
einhver óútskýranlegur friður og
frelsi einkennir allt. Þú leyfðir
mér allt, hjá þér náði maður að
grenja út fleiri páskaegg því egg-
in sem foreldrar mínir gáfu voru
ekki „nægilega stór“. Það var
alltaf ís í desert, því þú sagðir að
það væri alltaf pláss fyrir ís eftir
mat. Svo var það bara spurning
um „Guðrúnu eða Jónas“; Guð-
rún var jarðaberjaísinn en Jónas
súkkulaði. Ég vissi aldrei hvaðan
þessi nöfn komu, en eftir sitja
ljúfar minningar um ömmuísinn
sem enn þann dag í dag er alltaf
pláss fyrir eftir mat.
Sumrin voru líka ævintýri lík-
ust, fyrstu sumarvinnuna fékk ég
í fiski og rækju með þér í Hnífs-
dal. Það var ómetanlegt að fá að
kynnast alvöru vinnu þar sem þú
gafst mér engan afslátt af vinnu-
brögðum, enda lærði ég alvöru
vinnusemi og stundvísi. Síðar
opnaðir þú bakaríið þar sem ég
hjálpaði til við að steikja kleinur á
meðan söngur Villa Vill hljómaði
undir. Líklega hef ég þó verið
uppteknari við að gæða mér á
bakstrinum heldur en að hjálpa
til. Það sama gilti um púkana í
dalnum sem elskuðu baksturinn
og sníktu kleinur í smakk.
Þú elskaðir að veiða. Ætli
veiðiáhuginn minn komi ekki
beint frá þér. Við fórum ófáar
veiðiferðirnar í Laugardalsvatn
og þess á milli var dorgað niðri á
bryggju. Næsta veiðiferð verður
tileinkuð þér amma, skálum og
segjum skemmtilegar veiðisögur
frá því í gamla daga, þú hefðir
gaman af því.
Þegar ég fullorðnaðist kynnt-
ist ég húmornum þínum, sem var
kannski ekki alltaf sá saklausasti
en þú lumaðir alltaf á góðum
brandara. Það var líka alveg sér-
staklega skemmtilegt hvað húm-
orinn þinn small vel við hans Atla
míns, þegar þið komuð saman
komust brandararnir alveg á nýtt
stig. Það var alltaf mikið hlegið
og ég heyri hláturinn ennþá óma í
huganum þegar ég hugsa til þín.
Fyrir stuttu fann ég gamla rit-
gerð sem ég skrifaði um þig í
barnaskóla. Þar var einlæg lýs-
ing á þér, elsku amma, eða eins
og kennarinn skrifaði „skemmti-
leg ritgerð um greinilega frá-
bæra ömmu“. Ritgerðin endaði á
litlu ljóði sem heitir „Ég hlakka
til“ og lýsir svo vel tilhlökkun
minni að koma til þín á sumrin.
Ég hlakka svo til þegar hætt er að
snjóa,
ég hlakka svo til þegar veturinn dvín,
ég hlakka svo til þess að hlusta á hann
spóa,
ég hlakka svo til þegar vorsólin skín,
ég hlakka svo til þegar hér fer að gróa,
ég hlakka til að kyssa þig, sóleyjan mín,
ég hlakka svo til þess að hleypa honum
Glóa,
ég hlakka svo til þess að koma til þín.
(Páll Ólafsson)
Elsku, amma, ég er svo stolt að
bera nafnið þitt og þakklát fyrir
að hafa komið í heimsókn til þín í
febrúar með Kristrúnu Lindu,
frumburðinn okkar Atla. Að
sjálfsögðu varstu búin að prjóna
ungbarnasett á hana sem við bíð-
um spennt eftir að hún stækki
upp í. Takk fyrir allar góðu
stundirnar, minningarnar geymi
ég í hjarta mínu. Knúsaðu afa frá
mér.
Sæunn Björk Þorkelsdóttir.
Elsku amma Sæa, nú ert þú
komin til afa og hvílið þið saman í
Hnífsdal.
Mínar fyrstu minningar af þér
í Hnífsdal eru alveg yndislegar.
Alltaf þegar við keyrðum til þín
þá var svo mikill spenningur og
ég man alltaf þegar maður keyrði
í gegnum litlu göngin rétt áður en
komið er inn í Ísafjörð. Aðal-
stemningin var að halda niðri í
sér andanum þegar við keyrðum í
gegn, ég geri það ennþá í dag. Ég
man alveg sérstaklega vel eftir
húsinu við Garðaveg og bakaríinu
í bílskúrnum. Það var svo gaman
að hjálpa til við að baka kleinur
en samt eiginlega skemmtilegra
að borða kleinudeigið, hrátt. Ég
man líka svo vel eftir hjartasalt-
inu sem þú notaðir við bakstur-
inn, þú leyfðir manni að finna
lyktina sem sveið alveg niður í
tær, þér þótti það rosalega fyndið
enda varst þú með húmorinn í
lagi!
Næsti áfangastaður sem þú
fórst á var húsið við Bakkaveg,
þar var að sjálfsögðu bakarí líka.
Það var alltaf svo mikil ró og
kyrrð þegar ég var hjá þér,
manni leið alltaf svo vel. Góður
sumardagur í Hnífsdal er með
því betra sem ég veit um og að
labba upp að Hádegissteini var
alltaf svo spennandi. Það var líka
nóg af rabarbara í garðinum hjá
þér, það var líklega í síðasta
skiptið sem ég borðaði rabarbara
með sykri.
Elsku amma okkar, mikið sem
maður á eftir að sakna þín. Ég
mun alltaf hugsa til þeirra yndis-
legu minninga sem ég átti með
þér í Hnífsdal og á Ísafirði. Ég
mun segja dóttur minni allar þær
yndislegu sögur sem ég á til af
þér og koma eins oft og við getum
í Hnífsdalinn. Svo verð ég að
sjálfsögðu að segja henni frá
hvernig nafnið „Silli Bakari“ kom
til sögunnar.
Sigurlaugur Þorkelsson.
Elsku amma hefur kvatt okkur
og orðin sem koma upp þegar
hugurinn leitar til baka eru gleði,
hlýja, þrautseigja og vinnusemi.
Hún amma kemur af þeirri kyn-
slóð sem fékk ekkert upp í hend-
urnar en tókst með miklu bar-
áttuþreki og botnlausri vinnu að
koma upp fjölskyldu og búi. Það
er svo ótal margt sem ég hef lært
af henni og svo margt sem ég á
henni að þakka.
Hlýja er fyrsta tilfinningin
sem kemur fram þegar ég hugsa
um ömmu Sæu. Manni leið ávallt
vel í kringum hana og það duldist
okkur ekki sem þekktum hana
vel að henni þótti vænt um okkur.
Það er líklegast ástæðan fyrir því
að ég sótti svona í að fara vestur
til hennar alla tíð.
Vinnusemi og elju fékk ég að
kynnast þegar ég tók mín fyrstu
skref á vinnumarkaði með ömmu
Sæu, þegar ég hóf að vinna í
frystihúsinu á Ísafirði, 13 ára
gömul. Ég var mætt í hvítu stíg-
vélunum og sett við færibandið
að verka og maðkahreinsa þorsk
allan daginn. Gleymi því ekki
þegar amma skellti heilum dalli
af þorski á borðið hjá mér og
sagði; þó að ég sé amma þín þá
færðu engan afslátt hérna vinan,
þú mátt hreinsa alla ormana, og
hló. Ég hef oft vitnað í þessa
reynslu mína í slorinu fyrir
vestan því sú lífsreynsla hefur
kennt mér margt um vinnusemi
og að vinna fyrir laununum sínum
þó svo að ég hafi ekki áttað mig á
því á þeim tíma.
Amma kenndi mér einu sinni
ágætislexíu um þrautseigju
þegar ég var 16 ára gömul að
prjóna mína fyrstu peysu. Þegar
peysan var hálfnuð áttaði ég mig
á því að það vantaði lykkjur neðst
í stroffinu. Ég gafst samstundis
upp á peysunni og fer í fússi upp í
herbergi að sofa. Þegar ég vakn-
aði morguninn eftir var búið að
prjóna peysuna upp aftur á sama
stað og lagfæra villuna. Amma
brosti bara út í annað morguninn
eftir og þóttist ekkert vita. Ég
tók að sjálfsögðu ofan fyrir henni
og skammaðist mín í hljóði fyrir
að hafa gefist upp og vorkennt
sjálfri mér fyrir þessi litlu mis-
tök.
Það sem ég þakka ömmu þó
allra mest fyrir er að kenna mér
hvað glettni og gleði eru mikil-
vægt veganesti. Það var mikið
hlegið í kringum ömmu, enda var
hún gædd mikilli kímnigáfu,
blandaðri svörtum húmor. Ég
heyri enn hlátrasköllin í henni
óma í höfðinu á mér og er ekki frá
því að eitthvað af þessu karakter-
einkenni hennar hafi smitast yfir
til mín. Gleðin var ávallt í háveg-
um höfð hjá ömmu og afa í Hnífs-
dal og hlýtt er til þess að hugsa að
þau séu saman á ný.
Elsku amma, eftir að hafa átt
þig að alla ævi er svo skrýtið að
vera án þín en ég verð ævinlega
þakklát fyrir að hafa átt þig fyrir
ömmu og allan þann tíma sem við
höfum átt saman. Amma, þú hef-
ur alltaf verið, ert og verður
ávallt í hjarta mínu. Minningarn-
ar sem þú hefur gefið mér verða
vel geymdar og verður gott að
ylja sér við þær í framtíðinni.
Þín verður ávallt sárt saknað.
Þín
Ester.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
Þetta ljóð kom upp í hugann
við fráfall minnar kæru vinkonu,
Sæju.
Hún var hvíldinni fegin enda
búin að vera veik sl. ár. Þegar
Bjarni og Sæja fluttu á Ísafjörð á
áttunda áratugnum kynntumst
við þegar mennirnir okkar unnu
saman og hefur aldrei borið
skugga á þann vinskap.
Það voru nokkur símtölin á
milli okkar, bara aðeins að rabba
eða biðja um einhvern greiða sem
var alveg sjálfsagt. Nú síðast um
áramótin hringdi hún og sagði
mér að Ólöf ( barnabarn mitt)
væri búin að vera svo í huga
hennar og að hana vantaði örugg-
lega lopapeysu sem reyndist rétt
og var hún send strax til Svíþjóð-
ar, en Ólöf okkar Sæju var aðeins
11 ára þegar hún vann hjá henni
eitt sumar við að snúa kleinur og
urðu þær mestu mátar eftir það.
Talandi um lopapeysur, þær
prjónaði hún margar af ýmsu
gerðum og annað prjónles, sjöl
o.fl., og meðan heilsan leyfði var
hún með okkur í Karitas hand-
verksmarkaði og þökkum við
henni af alhug samveruna þar.
Fjölskyldan var henni allt,
fylgdist með hverjum fyrir sig og
sagði frá hvað hefði skeð, og nú,
sl. vetur á 80 ára afmælisdegin-
um, var hún sérstaklega ánægð
með hvað margir af hennar nán-
ustu gátu fagnað með henni. Ég
heimsótti hana á afmælisdegin-
um og þótti henni verst að ég
gæti ekki verið með henni í veisl-
unni helgina á eftir, en brjóstsyk-
ur og appelsín dugðu mér.
Ég votta börnum, tengdabörn-
um, ömmu og langömmugullun-
um mínar dýpstu samúð við frá-
fall hennar.
Elsku vinkona, við Ólöf send-
um þér kæra kveðju. Hvíl þú í
friði.
Kristjana Sigurðardóttir.
Sæunn
Guðmundsdóttir
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga