Fréttir - Eyjafréttir - 26.06.2018, Blaðsíða 7

Eyjafréttir - 7Miðvikudagur 26. júní 2018
Fyrir rúmum tveimur árum
síðan settist blaðamaður niður
með Unnari Gísla Sigurmunds-
syni, betur þekktur undir
listamannsnafninu Júníus
Meyvant, en tilefni þess
samtals var þá nýútgefin plata
hans Floating Harmonies.
Umrædd plata sló eftirminni-
lega í gegn og var hún t.a.m.
valin plata ársins á Íslensku
tónlistarverðlaununum í flokki
popptónlistar árið eftir.
Síðustu mánuði hefur Unnar
Gísli endurnýjað kynnin við
hljóðverið en verið er að leggja
lokahönd á nýja plötu sem er
væntanleg í haust. Í fyrra
ákvað Unnar og kona hans
Sigríður Unnur Lúðvíksdóttir
að kaupa sér hús í Eyjum og
setjast þar að eftir að hafa
verið búsett í Reykjavík um
árabil en saman eiga þau tvö
börn, Sigurmund Gísla níu ára
og Júlínu Von fjögurra ára. Í
nýja húsinu tók Unnar á móti
blaðamanni og ræddi við hann
um nýju plötuna, ákvörðunina
að koma aftur heim til Eyja og
annað misgáfulegt.
Í gegnum glugga í risi hússins, sem
byggt var árið 1954, má sjá hvernig
hraunið í gosinu 1973 hefur runnið
yfir austurhluta bæjarins en storkn-
aður hraunjaðarinn er nánast í bak-
garði hússins. Í dag er svæðið þakið
lúpínu og að því virðist nokkuð
vinsæl gönguleið fyrir túrista sem
eiga leið hjá. „Það er til ótrúlega
flott ljósmynd af húsinu í gosinu
sem Sigurgeir tók,“ segir Unnar og
lýsir breytingunum sem hafa átt sér
stað síðan í gosinu en bílskúrinn er
líklega það eina sem hefur haldist í
sinni upprunalegu mynd.
Spurður út í aðdragandann að
húskaupunum segir Unnar fjöl-
skylduna hafa byrjað að líta í
kringum sig síðasta sumar en
fyrsta hugmynd Unnars var að
leggja undir sig heila götu.
„Mamma og pabbi búa í Suðurgerði
4 og við hliðina er náttúrulega
Suðurgerði 2 og eru það einu húsin
í götunni. Ég sagði því við konuna:
„hversu flott væri að eiga heila
götu?“. Vanalega stoppar hún mig
af frekar harkalega en þarna sagði
hún bara: „já, kíkjum á þetta.“ Við
förum inn í húsið að skoða og okkur
fannst það mjög flott en vorum bara
ekki alveg að tengja þannig það
náði ekki lengra. Síðan sér hún
þetta hús og við ákveðum að skoða
það líka. Við vorum bæði alltaf að
reyna að finna eitthvað að en náðum
því eiginlega ekki, okkur leið bara
vel inni í húsinu og hér erum við í
dag,“ segir Unnar en fyrir honum
var rökréttast í stöðunni að eiga
heimili í Vestmannaeyjum. „Vinna
mín fer að mestu fram í útlöndum
þannig það er gott að eiga stað á
Íslandi þar sem ódýrt er að búa og
nálægt fjölskyldunni. Svo jafnast
ekkert á við náttúrufegurðina hér.“
Einnig spilar inn í barnvænlegt
umhverfi. „Hér geta krakkarnir
hlaupið um óbundin, það er mikill
kostur. Ég man að ég var hér eins
og villtur refur í æsku minni,
hlaupandi um hraunið og niðri á
höfn. Það eina sem mamma sagði
var „ekki fara niður á höfn“ og
það eina sem sat eftir hjá mér var
„HÖFN“, það glumdi í hausnum á
mér. Maður fór alltaf niður á höfn.“
Myndir þú segja að börnin væru
líkt þér? „Simmi er bæði líkur mér
og mömmu sinni, reyndar afa
sínum og Guðmundi bróður
mínum líka. Við höltrum t.d. allir
án þess að vera meiddir í fætinum,
göngum um eins og við höfum alist
upp í Compton í Los Angeles.
Þetta er svona Eyja-gangstera
göngulag án þess að reyna að
vera töff, við bara vöggum eins
og mörgæsir,“ segir Unnar og
heldur áfram. „Dóttir mín er mjög
fyndin, þrjósk og skemmtileg.
Hún er lík mér að því leyti að hún
heyrir bara það sem hún vill
heyra þannig það lendir alltaf allt á
konunni.“
„Ég var náttúrulega
bara trúður“
Einhverra hluta vegna berst
samtalið að æsku Unnars og
skólagöngunni en samkvæmt
Unnari átti hann oft og tíðum erfitt
innan veggja skólans þar sem allir
eiga helst að vera steyptir í sama
mót og lítill sveigjanleiki fyrir þá
sem skera sig úr. „Ég var nátt-
úrulega bara trúður, alltaf að djóka
eitthvað og þannig séð vinur allra.
Ég var fljótur að fatta það að mér
fannst skemmtilegast að láta fólk
fara að hlægja en ég var ekki beint
besti nemandinn í skólanum og tók
lítið eftir. Ég ákvað eiginlega bara á
fyrsta skóladegi, vegna þess ég
mátti ekki gera hvað sem er og átti
að sitja kyrr, að þetta yrði leiðinlegt,
enda mjög þrjóskur. Það voru mikil
mistök hjá mér,“ segir Unnar og
heldur áfram. „Ég missti mikið úr
fyrstu árin og það var erfitt að koma
til baka því ég hafði ekki grunninn.
Skólakerfið sem slíkt er náttúrulega
ekki sniðið að hverjum sem er en
kennararnir voru
samt allir af vilja
gerðir og allir
reyndu sitt besta
við að hjálpa
mér.“
Unnar segir
athyglisbrestinn
hafa háð sér
töluvert í
skólanum og að
athyglin hafi oft
hvarflað að
einhverju allt öðru
en því sem hann
átti að einbeita sér að. „Ég var alltaf
að teikna og það róaði mig. Þar lá
hugurinn og ég vissi alltaf að ég
yrði einhvers konar listamaður.
Maður er það sem að maður leggur
hugann við og ég lagði ekki hugann
við skólann. Um leið og ég fann
það sem ég vildi leggja hugann við
þá brilleraði ég. Mér finnst Einstein
orða þetta svo vel: „Allir eru
snillingar. En ef þú dæmir fisk út
frá hæfileikum hans til að klifra upp
tré þá mun hann svo lengi sem hann
lifir halda að hann sé heimskur.”
Þannig var þetta með mig, mér
fannst ég bara vera vitlaus af því ég
var ekki góður í skóla. Þetta var
mjög streituvaldandi þegar ég var
yngri, ég horfði á stærðfræðibók og
bókstaflega svitnaði,“ segir Unnar
sem þóttist stundum vera sofandi
þegar mamma hans ætlaði að hjálpa
honum með heimanámið. „Ég
lagðist á gólfið og mamma reyndi
að draga mig upp á stólinn. Ég
gerði þetta örugglega annan hvern
dag.“
Stoppaði stutt í
framhaldsskóla
Þrátt fyrir erfiða tíma í grunnskóla
ákvað Unnar samt sem áður að
reyna fyrir sér í framhaldsskólanum
þegar að því kom. „Þar gerði ég
ekki neitt. Ég fór bara í skólann af
því vinir mínir fóru í skólann. Þegar
tveir mánuðir voru liðnir komst ég
að því að ég var í raun að rústa
skólagöngunni líka fyrir vinum
mínum því ég var alltaf að sannfæra
þá um að kíkja heim þegar það var
mögulegt. Svo þegar mamma kom
inn í herbergi var kveikt á tölvunni
og sjö strákar sofandi, einhverjir í
rúminu og hinir á gólfinu. Allir að
skrópa.“
Eftir stutt stopp í framhaldsskóla
vissi Unnar að hann yrði að finna
sér eitthvað annað gera í lífinu en
að vera í skóla, það var fullreynt.
Þrátt fyrir að koma úr mikilli
tónlistarfjölskyldu fann Unnar hins
vegar ekki ástríðu sína fyrr en 21
árs gamall þegar hann fór fyrst að
glamra á gítar. „Ég viss alltaf að ég
vildi gera tónlist en ég vissi ekki að
ég hefði það í mér. Ég þurfti
eiginlega að ná ákveðnum botni til
þess að byrja. Maður þarf eiginlega
að vera hugsjúkur til að ná árangri í
einhverju, fara alla leið.“
Fannst lífið búið 21 árs gamall
Fannst þér þú hafa náð botninum
þegar þú varst 21 árs? „Já, mér
fannst lífið bara búið, ég var búinn
að missa af öllu. Sem unglingur,
fullur af eldmóð og hormónum,
kemur stundum yfir mann slæm
blanda af hroka og óöruggi og í
þeim sporum dvaldi ég um stund.
Ég vissi allt, kunni allt en vissi
ekkert hvað ég vildi. Mér fannst ég
hafa misst af lestinni. En svo bara
fann ég þetta og ég er heppinn því
það eru ótrúlega margir þarna úti
sem vita ekkert hvað þeir eiga að
gera og eru hræddir við að fylgja
eftir draumum sínum. Síðan eru
líkurnar einn á móti milljón að gera
eitthvað í tónlist og ég er í raun enn
þá að ströggla sem tónlistarmaður.
En ég hætti ekkert að semja lög og
var að klára nýja plötu núna í
sumar,“ segir Unnar.
Dagdraumarnir alltaf miklu
stærri en veruleikinn
Hvernig gengur að tvinna saman
fjölskyldulífið og tónlistarferilinn
þar sem fjarveran getur oft verið
mikil. „Lengstu túrarnir eru svona
upp í mánuð þannig þetta er í raun
bara eins og sjómannslífið. En
auðvitað er alltaf erfitt að fara frá
fjölskyldunni,“ segir Unnar og bætir
við að þetta líf henti honum þó
ágætlega. „ Fyrir mig, mann sem er
alltaf með heilan á fullu alls staðar,
virkar þetta mjög vel, maður er bara
að gera eitt á túr. Margir halda að
þetta sé geggjað en það er ekki
svoleiðis. Dagdraumarnir eru alltaf
miklu stærri en veruleikinn. Þetta er
bara vinna, maður er í rútu, vaknar
á nýjum stað og það er alltaf sama
rútínan í gangi. Við kíkjum á
tónleikastaðinn, stillum upp, förum
í hljóðprufu og bíður þangað til
tónleikarnir byrja. Þegar búið er að
spila þá pökkum við saman og
förum aftur í rútuna. Þar fara menn
í playstation, horfa á mynd og fara
síðan að sofa. Ég fer reyndar alltaf
fyrstur í háttinn, því ef ég fer að láta
eins og strákarnir, garga og fá mér
bjór þá er röddin mín bara farin.
Eftir klukkan tíu hætti ég eiginlega
alveg að tala því annars fer ég að
hljóma eins og sjóræningi, það
brakar í mér eins og í kaffivél.“
Plata á leiðinni
Eins og fyrr segir er ný plata á
leiðinni sem er væntanleg í haust en
líklega mun þó einhver lög fá að
hljóma í útvarpi strax í sumar.
„Platan er þannig séð tilbúin en hún
kemur í september eða október. Ég
tók upp 14 lög en reikna með að
platan verði 11 eða 12 lög.
Upphaflega ætlaði ég að taka upp
17 lög en rann eiginlega út á tíma,
þetta tekur allt
sinn tíma í
hljóðverinu. Ég
ætla alltaf að
hafa allt svo
einfalt, ég einn
með gítarinn
og svona eða
bara instrumen-
tal lög en svo
fer ég alltaf í
ruglið og bæti
við sönglínum
og þess háttar.
Svo breytist
ferlið bara stundum þegar maður
byrjar, eins og í öllu öðru.“
Úr 60´s í 70´s
Verður tónlistin sjálf frábrugðin því
sem finna má á Floating Harmon-
ies? „Já, hún verður smá öðruvísi
en það er alveg Júníus-bragur á
henni. Ætli ég sé ekki kominn
aðeins meira inn í 70´s úr 60´s. Ég
reyni að fylgja gamla „sound-inu“
og vera trúr sjálfum mér. Eiginlega
allt sem ég fíla er tekið upp á
analog-tape vélarnar og smá
skítugt,“ segir Unnar sem mun
þurfa að breyta örlítið skipan hljóm-
sveitarinnar en hingað til hafa
bræður hans liðsinnt honum
töluvert. „Óli bróðir er að fara í
skóla þannig maður þarf að fá
eitthvað nýtt blóð inn. Í hljóðverinu
fékk ég alveg fullt af liði til að
hjálpa mér, fullt af mjög góðum
tónlistarmönnum því ég veit að ég
er fyrst og fremst lagasmiður en
ekki hljóðfæraleikari. Ég er svona
„fake it til you make it“ týpa og hef
minn stíl. En ég þekki mín mörk og
fæ bara menn í að gera hluti sem
tæki mig heilan dag í að mastera,
eitthvað sem tekur þá eina mínútu.“
Það hefur vakið athygli að allir
þrír bræður Unnars hafa starfað
með honum á einhverjum tíma-
punkti, annað hvort á sviði eða í
hljóðveri. Einar, sem er elstur, spilar
á gítar, Ólafur, sem er næst yngstur,
spilar á hljómborð og svo Guð-
mundur, sem er yngstur, en hann
spilar sömuleiðis á hljómborð í
hljómsveitinni. „Við Guðmundur er
líkir að því leyti að við erum báðir
lagasmiðir. Við erum líka óþolandi
þar sem við getum báðir spilað
sama hljóminn í sex klukkutíma.
Fyrir okkur er það gaman en allir
aðrir hugsa: „ætlar hann ekkert að
hætta að spila akkúrat þetta á
gítarinn?“. Óli og Einar eru aftur á
móti mikil séní á hljóðfæri, geta
pikkað upp allt og mjög fljótir að
því og almennt mjög góðir
spilarar,“ segir Unnar.
Eins og fyrr segir er 70´s einkenn-
andi fyrir nýju plötuna en að öðru
leyti er hún ekki innblásin af neinu
sérstöku að sögn Unnars. „Tónlistin
kemur oftast þegar ég er á hreyfingu
og er að gera eitthvað.“ Ertu þá að
semja á túrum? „Nei, maður semur
lítið á túrum en það kemur alveg
fyrir. Ég er í raun alltaf eitthvað að
semja nema rétt eftir að ég klára
plötu, þá fæ ég algjört ógeð. Ég þarf
alveg smá tíma til að rétta mig við
og það er fínt að HM sé í gangi til
að dreifa huganum en maður nær
ekki að slökkva mikið á sér þegar
Íslands er að keppa, þá fær maður
eiginlega bara hjartaáfall.“
Ekki farinn að huga
að myndböndum
Fyrir útgáfu Floating Harmonies
gerði Unnar myndband við lagið
Neon Experience þar sem náttúra
og mannlíf Vestmannaeyja var í
fyrirrúmi. Aðspurður hvort hann
hygðist gera annað slíkt sagði
Unnar ekkert ákveðið í þeim efnum
að svo stöddu. „Ég veit í raun
ekkert hvernig myndband ég mun
gera. Ég byrja alltaf á að koma með
einhverjar tíu hugmyndir sem mig
langar að gera en mennirnir sem eru
á bakvið myndavélina segja oftast:
„þetta er rosa góð hugmynd, ef þú
ættir tíu milljarða.“ En að öllu gríni
slepptu þá hugsa ég bara um að
koma tónlistinni út og ef tónlistin er
ekki góð þá er ekkert myndband.“
Lífið of stutt fyrir stress
En verður þú stressaður fyrir því
hvernig viðtökur tónlistin þín fær?
„Nei, lífið er of stutt til að vera
stressaður. Auðvitað er einhver
þarna úti sem finnst þetta ekki nógu
gott. En þegar ég veit að ég gerði
mitt besta og gat ekki gert meira, þá
skil ég sáttur við lögin mín. Ef
maður veit það í hjarta sínu að
maður gerir sitt besta þá er maður
bara sigurvegari,“ segir Unnar og
kveðst vera ánægður með afrakstur-
inn. „Það eru nokkur lög þarna sem
eru mjög góðir kandídatar í að
vekja athygli og ég er ánægður
með. En maður gerir þetta líka bara
fyrir ánægjuna.“
Stefna á túr í haust
Í haust er stefnan sett út fyrir
landsteinana þar sem Bandaríkin
verða meðal áfangastaða. „Við
byrjum í Evrópu og förum síðan til
Bandaríkjanna en Bandaríkjamenn
eru þeir sem hlusta mest á mig af
öllum, maður sér það bara á sölu og
öðru. En það er ofboðslega erfitt að
fara þangað, maður þarf að eiga
einhvern smá pening og helst góða
vini sem þekkja vel til þar. Þetta er
bara almennt séð dýr markaður,“
segir Unnar.
Það liggja einnig möguleikar í því
að túra með öðrum og segir Unnar
það alls ekki ólíklegt í framtíðinni.
„Maður gerir það eflaust á endanum
en ég hef þegar sagt nei við nokkra.
Á tímabili vorum við að gæla við
það að túra með Charles Bradley en
síðan veiktist hann af krabbameini
og dó í fyrra. Við vorum virkilega
spenntir fyrir því að túra með
honum.“
Útgáfutónleikar í haust
Fyrsta lag af nýju plötunni er
væntanlegt í spilun í júlí en næstu
tónleikar verða hins vegar ekki fyrr
en í haust. „Ég ætla bara að æfa
bandið vel áður en við förum að
túra en áður mun ég halda útgáfu-
tónleika hér í Eyjum með alvöru
bandi og svo náttúrulega líka uppi á
landi,“ segir Unnar að lokum.
EiNAR KRiStiNN HELGASoN
einarkrist inn@eyjafrett ir. is
” Ég vissi allt, kunni allt en vissi ekkert hvað ég vildi. Mér fannst ég hafa misst af lestinni. En svo bara fann ég þetta og ég er heppinn því það eru ótrúlega margir þarna úti sem vita ekkert hvað
þeir eiga að gera og eru hræddir við
að fylgja eftir draumum sínum.
Unnar Gísli eða Júníus Meyvant sló upp myndlistarsýningu og miðnæturtónleikum í gamla Ísfélagshúsinu á
síðust Goslokahátíð. Mætingin á tónleikana var vægast sagt góð og var fullt út dyrum og rúmlega það.