Skessuhorn - 25.09.2002, Blaðsíða 8

8
MIÐVIKUDAGUR 25. SEPTEMBER 2002
KIA og Takk gera með sér samning
Unglingaráð KIA og Takk, hreinlœtiwörur skrifuðu á laugardaginn undir auglýs-
ingasamning til þriggja ára. Að sögn Haraldar Friðrikssonar, formanns unglingaráðs,
er um umtalsverðarfiárhœðir að rœða en samningur felur meðal annars í se'r að aug-
lýsing frá Takk verður á öllum keppnisbuxum yngri flokka IA ruestu þtyú árin.
Haraldur Friðrikssm, firrmaður og Axel Gíslason handsala hér samninginn að lokinni
undirskrift.
Gamla kistan
Mig langar til að segja sögu
kistu sem hefur verið smíðuð á
áttunda tug nítjándu aldar því
hún var í eigu hjónanna Þor-
valdar Sigurðssonar og Valgerð-
ar Onnu Sigurðardóttur sem
bjuggu í Alftártungukoti. Þau
voru fædd 1853 og 1855. Ég
kann ekki sögu kistunnar nema
til ársins 1972 en þá var henni
stolið.
Ég er dótturdóttir þeirra
hjóna Valgerðar og Þorvaldar.
Kistan var í eigu móður minar
Sesselju Þorvaldsdóttur ffá ár-
inu 1929 þar til hún dó 1955. Þá
komst hún í mína eigu. Var hún
notuð á öllum þessum árum
undir mjölvöru og var oft nefnd
hveitikistan. Ég notaði hana
undir fatnað.
1963 seldum við Finnur bóndi
minn jörðina Gufuá, Valgerði
Önnu systur minni og manni
hennar Heiðari Arnasyni. Datt
mér þá í hug að réttast væri að
systir mín ætti kistuna, skildum
hana því eftir á Gufuá. Systir
mín og mágur fóru ekki að búa
þar strax. 1970 ætluðu þau að
fara að Gufuá en snemma það
vor dó Heiðar af slysförum svo
þá var hætt við allan búskap.
1972 vorum við hjónin búin að
byggja sumarbústað á Gufuá.
Datt mér þá í hug að hafa gömlu
kistuna þar. Hálfum mánuði
áður en við ætluðum að taka
hana var hún á sínum stað í hús-
inu. I millitíðinni var sonur
minn, Guðmundur, á leið upp
að Gufuá og sá jeppa vera á
hlaðinu við húsið. Þegar hann
var kominn upp í Hrísnesið sá
hann bílinn fara á miklum hraða
burtu og fór sá efri leiðina um
Þverbrekkur svo þeir sæust ekki.
Syni mínum datt reyndar ekki
í hug að hér væru þjófar á ferð.
Þegar kistan var skoðuð tveim
vikum áður en ég ætlaði að taka
hana var hún í nákvæmlega sama
ásigkomulagi og hún var meðan
amma og afi áttu hana, nefnilega
ómáluð. (kannski búið að mála
hana núna) Hefðbundin stærð,
geirnegld og sterkleg með kúptu
loki.
I botni kistunnar var mikið af
dauðum flugum. Þjófunum hef-
ur sjálfsagt orðið þær að góðu.
Ég auglýsti efti kistunni bæði í
útvarpi og blöðum en talaði ekki
við lögreglu eða yfirvöld. Svo
nýlega þá fór mig að dreyma
kistuna. Datt mér þá í hug að
segja söguna. Ég er viss um að
þjófurinn hefur ekki stigið gæfu-
spor.
Elín Guðmundsdóttir
Anahlíð 2 Borgamesi.
l/íiétAhó’tsud
Mig hefur leikið lífið hart
Fyrir einu
eða tveimur
árum sendi
gamall vinur
minn og skóla-
bróðir, Óli Al-
bertsson á
Keldulandi á
Skaga, mér eft-
irfarandi haustþanka:
Ennþd er komið hrákalt haust,
hélugrájörð og sláturtíð.
Síðasti mófugl í suður skaust,
sjást nú ei jramar veður blíð.
Hrafninn á gamahaug er nú
horfinn með unga sína ogjrú.
Rolluskjátumar ráfa um hlað
-rcendar lömbunum vorufljótt.
Framleitt þær hafafeikna tað
-Fyrirþví get ég nú sofið rótt.
Kjallarinn hálfur kallast nú,
kannske rúmar hann árin þrjú.
Mykju ófdgnuðs tonnin tólf
teljast úr hverri bóndans kú.
Bráðumflæðir áfióssins gólfi
fullur er kjallarinn - hananú.
Skítnum ég dreifa í viku verð.
Það verður nú aldeilis skemmtiferð!
Enn eru gimgur eftir hér,
eltingaleikur við hross og ær.
Rennandi skítugþó réttin er
rigningar eftir vikur tvœr.
Otalþar munu erkisvín
argandi vitlaus þamba vín.
Bráðlega munu birtast hér
byssujjandar í rjúpnaleit,
Heiðin villugjöm vístþeim er,
-villastþeir mættu í djöfla sveit
Fljótt mun drepa þaðfantalið
ájjöllum síðasta lífsmarkið.
Skammdegismyrkrið skemmtir brátt
skratta og leiðri draugahjörð.
Blindhríðin hvín við gluggagátt,
gnagaþá merarfreðin börð.
Holdunum skulu halda ess,
hey og síld á ég nóg til þess
Flösku ég skal mérfá í dag,
jjandinn hafi það, -jafnvel tvær.
Ríkisins dálítið rétta hag.
(reynast oft endingarstuttar þær).
Bakkus skal gleðja brátt um stund
(þölvaður þrællinn) mína lund.
Vissulega hefur sá armi þræll
glatt margan mann í gegnum tíð-
ina þó sumum hafi hann reynst
örðugur viðureignar. Teitur Hart-
mann orti um viðureign sína við
lífið (og Bakkus):
Mig hefur lífið leikið hart
og lamað þrekið.
Það hefur gefið mér svo margt
-en meira tekið.
Það er svosem engin ástæða til
að forsmá gjafir lífsins ef þær eru í
boði þó mönnum geti líka orðið
hált á boðorðunum stundum. Séra
Einar Friðgeirsson kom eitt sinn
til vinar síns Ingólfs Gíslasonar
læknis í Borgarnesi og stóð svo á
að Ingólfur hafði nýlega ráðið til
sín færeyska vinnustúlku. Þegar
prestur komst að þessu þurfti
hann náttúrlega að athuga nýju
stúlkuna og brá sér fram í eldhús
þar sem stúlkan var ein að störf-
um. Eftir stundarkorn er stofu-
hurðinni hrundið upp og Einari
presti er snarað innfyrir og lokað
á eftir honum. Þá orti Ingólfur:
Einar prestur út á mar
einn á báti reri.
Ifátviðri við Færeyjar
fleytan lenti á skeri!
Það þóttu á sínum tíma nokkur
tíðindi þegar séra Auður Eir tók
prestvígslu og gerðist sóknar-
prestur á Súgandafirði. Þá orti Ár-
mann Jóhannsson:
Biskupinn klerk úr konu gerði,
kynferðisjafn er nú prestastóll.
Mikið held ég að hempan verði
hentugur tækifæriskjóll.
Borgfirskur höfundur svaraði:
Auði skaltu ekki lá,
annars rík er þörfin,
en máske ertu að mæna á
meðhjálpara stöifin.
Ármann svaraði aftur:
Um Auðar ríku ástarþörf
ekkert vil ég tala
en meðhjálparans mætu störf
myndi ég gjaman fala.
A þessum tímapunkti blandaði
Jón í Garðsvík sér í umræðuna og
kann ég svo ekki þá sögu lengri:
Góður biskup í góðri trú
gerði konu að sálnahirði.
Mikið öfunda margir nú
meðhjálparann á Súgandafirði.
Um orðlagðan matmann var
einhverntíma sagt að honum þætti
matur góður og mörgum þykir að
minnsta kosti hangikjöt hið rnesta
ljúfmeti enda bendir eftirfarandi
samtal til þess:
„Hvað ertu að éta“? „Hangiket“
„Hver gafþér það“? „Frúin“
„Hvemig er það“? „Gott ég get“
„Gef mér smakka“ „Búinn“.
I sumra augum eru falleg föt
mikil lífsnautn þó öðrum sé nán-
ast sama hverju þeir klæðast með-
an þeim er þokkalega hlýtt og þeir
ná að hylja nekt sína. Ekki man ég
hver orti eftirfarandi kveðling um
eina fataelskandi frauku:
Alltaf stendur einhvemveginn
óljóstfyrir mér
hvo’rt þú varst sniðin fyrir fót
eða fótin handa þér.
Vonandi hefur stúlkunni ekki
orðið kalt og kannske verið í síðu
pilsi. Andrés Eyjólfsson í Síðu-
múla orti einhverntíma:
Kveikir bál í konusál
kjaftamál og silkiprjál,
lausatjál við Pétur og Pál.
Pilsafálutiyggð er hál.
Þetta varð upphaf að svokölluð-
um Pilsafáluvísum sem urðu all-
nokkrar en ekki mun hafa verið
full vissa um alla höfunda þeirra
enda margir hagyrðingar í Hvítár-
síðu og nágrenni á þeim árum en
þar í er þessi:
Eykur brjál og óróa
Astamálaslangur,
Pyntar sálir piltanna
pilsafálugangur
Eins og menn vita er óbundið
mál algjörlega bannað í þingveisl-
um og á einni slíkri samkomu
hygg ég að hafi verið ort þó ekki
viti ég um höfundinn og látum við
það verða kveðjuorðin að sinni:
Engin ræða er á þeim stað,
önnur gæði hrífa,
vísur flæða eyrum að
eins og skæðadrífa.
Með þökk fyrir lesturinn
Dagbjartur Dagbjartsson
Refsstöðum 320 Reykholt
S 435 1367
j&líSSUItUL,
Góðgerðastofiiun nokkur, í
litlum bæ úti á landi, var að
átta sig á því að aðfluttur lög-
fræðingur hafði aldrei gefið
krónu til góðgerðamála. Þrátt
fyrir að samkvæmt opinberum
gögnum væri hann með tugi
milljóna í árstekjur. Svo þeir
ákváðu að hringja...
„Samkvæmt okkar gögnum
hefur þú aldrei gefið til góðgerða
eða líknarmála, þrátt fyrir mikla
velgengni. Má ekki bjóða þér að
borga samfélaginu eitthvað til
baka?“
Lögfræðingurinn velti þessu
aðeins fyrir sér, en segir síðan: „I
fyrsta lagi, sögðu gögnin sem þið
hafið um mig, að móðir mín er
að deyja efrir langvarandi veik-
indi og að lyfjareikningar hennar
eru sjöfalt það sem hún þénar á
ári?“
Vandræðalegt andartak í sím-
anum, „Um...nei.“
„—eða að bróðir minn, á besta
aldri, er blindur og bundinn við
hjólastól?"
Maðurinn ffá góðgerðastofn-
uninni var byrjaður að reyna að
stynja upp einhverjar afsakanir,
en var truflaður:
„—eða að mágur minn dó í
umferðaslysi,“ rödd lögfræðings-
ins var farin að bera vott um
reiði, „og systir mín situr eftir
allslaus með þrjú börn?!“
Auðmýktur maðurinn á hinni
línunni sagði einfaldlega,
„Veism? Ég hafði bara ekki hug-
mynd...“
„—og ef ég læt þau ekld fá
krónu, af hverju skyldi ég láta
ykkur fá eitthvað?“
Eiginmaður kemur til sál-
fræðings:
„Læknir, þú verður að hjálpa
mér. Konan mín heldur ffamhjá
mér. A hverju föstudagskvöldi
fer hún á Players til að reyna við
karlmenn. Reyndar sefur hún
nánast hjá hverjum sem er! Ég er
að verða vitlaus á þessu. Hvað á
ég eiginlega að gera?“
„Róaðu þig,“ segir læknirinn,
„Dragðu djúpt andann. Segðu
mér. Hvar er Players nákvæm-
lega?“
Kennarinn var að kenna
litlu bömunum líffræði og
kennslan snérist um hvali.
Kennarinn útskýrði fyrir
krökkunum að þrátt fyrir að
hvalir væm mjög stórir, þá
hefðu þeir lítinn háls og þess
vegna væri ómögulegt fyrir þá
að gleypa manneskju.
„En hvalurinn gleypti Jónas!“
segir ein stelpan í bekknum.
Kennarinn hélt fast við sitt og
sagði að hvalir gæm ekki gleypt
fólk.
„Þegar ég fer til himna,“ segir
litla stelpan, „þá ætla ég að spyrja
Jónas!!“
„En ef að Jónas fór til helvít-
is?“ spyr kennarinn háðskur.
„Þá spyrð þú hann bara...“
í heimavistarskóla einum er
deildarstýran að messa yfir
nýju stelpunum:
„... og munið ungu konur, þið
þurfið ekki bara að hugsa ykkar
eigin heiður, heldur heiður skól-
ans. Þegar þið hittið unga menn,
spyrjið ykkur: Er klukkutíma á-
nægja virði ævilangrar smánun-
ar? Jæja, em einhverjar spum-
ingar?“
,Já,“ segir ein, „Hvernig læmr
maður það endast í klukkutíma?“