Skessuhorn - 22.03.2005, Side 6

6
ÞRIÐJUDAGUR 22. MARS 2005

Fitur fundar á Akranesi
Nefhd á vegum samgönguráðu-
neyta Færeyja og Islands sem
starfar undir heitinu FITUR, átti í
liðinni viku fund á Akranesi þar
sem fulltrúar beggja landanna hitt-
ust. Helsta verkefna þessa hóps er
að vinna að eflingu tengsla land-
anna og er það gert með ýmsum
hætti. Meðal annars er stuðlað að
aukinni ferðamennsku milli land-
anna og stuðningur er við ýmist
menningarstarf. Má þar nefna
stuðning við Færeyska daga í
Olafsvík, ritgerðarsamkeppni og
fleira. A þessum fundi var sam-
þykkt að styðja sérstaklega Skák-
samband Islands til að koma á fót
landskeppni í skák í drengja- og
stúlknaflokkum.
MM
yunuiuui
Bœjarsljárinn á Akranesi bauð hópnum til hádegisverðar í Sajnaskálanum á G'&róum.
Hér er hópurinn ásamt gestgjöfum aó skoða Iþróttasajh Islands.
Lestrarhestar á Kleppj ámsreykj um
Það er orðinn fastur hður í skóla-
starfinu á Kleppjámsreykjum að
bekkir skora hver á annan í lestrar-
keppni. Fyrir skömmu skomðu 4.
og 5. bekkur á 6. bekk og úr varð að
allir bekkirnir kepptust við að lesa í
4 daga, ffá mánudagsmorgni til há-
degis á fimmtudegi. Segja má að
verðstríðsstemning hafi þá ríkt á
skólasafninu, því slegist var um
læsilegustu bækumar.
Föstudaginn 18. mars vora úr-
slitin kynnt af skólasafiiverðinum.
Þannig fóra leikar að 6. bekkur
sigraði, með samtals 13.353 lesnum
blaðsíðum, eða að meðaltah 890
blaðsíður á hvern nemanda. 4.
bekkur settist í annað sæti og las
samtals 8.664 blaðsíður, eða 722
blaðsíður á mann. 5. bekkur las
samtals 4.134 blaðsíður en það voru
689 blaðsíður á hvern nemanda. Sá
nemandi sem las mest í hverjum
bekk fékk tilnefhinguna „lestrar-
hestur" og af því tílefni áritaða bók
firá skólasafninu. Að þessu sinni
fengu allir lestrarhestamir bókina
Svört verða sólskin, sem Náms-
gagnastofnun gefur út og fjallar um
normænu goðafræðina frá ýmsum
sjónarhomum.
JE
6. hekkur var sigurvegari keppninnar.
Lestrarhestamir Gunnhildur Bima Bjömsdóttir, Snœhjöm Þorri Amason og Axel Máni
Gíslason.
Enn berjast þeir um á hæl og
hnakka, andstæðingar Guðrúnar
Jónu í sveitarstjóm Dalabyggðar.
Deilumar um störf G.J.G. í heilsu-
gæslunni vom nú bara ein tilraunin
til að koma henni í burtu, en svo
fannst þar ekki sá grundvöllur til
þess, er menn vonuðu. En það var
þó alltént búið að hrekja hana úr
vinnu í sveitarfélaginu og nú á að
nota það sem yfirskin tíl að losna
við hana úr sveitarstjórn. Þvílík
herkænska. Hún er með lögheimili
hér en er í námi í Reykjavík og þarf
auk þess, af augljósum ástæðum að
sækja vinnu út fyrir svæðið, því hún
lifir ekki af lofrinu frekar en aðrir.
Hún ekur alla leið úr bænum til að
sækja hér fundi og geri aðrir betur.
Nú hggur á að ljúka þessu áður
en skóla lýkur hjá Guðrúnu Jónu
og hún kemur aftur heim.
En það er annar flötur á málinu.
Hér eiga nú ansi margir lögheimili
sem bæði búa og vinna annarsstað-
ar, afskiptalaust, era ekki allir í
námi. En hvernig verður það í
næstu kosningum, má þá ekkert af
þessu fólki kjósa? Ef G.J.G. hefur
ekki kjörgengi nú, þá era tugir
manna sem hafa það ekki heldur,
og þyrfri, samkvæmt þessu að færa
þeirra lögheimili líka, eða hvað?
Þetta þykir nú varla góð byggða-
stefiia og sjálfsagt óvíða rekin.
Ef allt þetta mál væri ekki í heild
sinni jafnsorglegt og það er, þá væri
ekki annað hægt en að hlæja að
svona bramboltí.
Það er dapurlegt að sveitar-
stjómin sjálf skuli eyða kröftum og
tíma, í að flæma burtu fólk, sem
hafa ekki sömu skoðun á málum og
hún.
Hvar er lýðræðið, mér er spum?
Stuehjörg Bjartmarsdóttir
Sveitarstjómarmaður í Dalabyggð
Fyrstu vorboðarnir
Það var heldur kuldalegt um að litast á Borgarfirðinum sl. miðvikudag þegar fyrstu vor-
hoðamir renndu sér inn til lendingar skammtfrá hrúarsporðinum. Þessarfjórar álftir
mætti kallafyrstu vorboðana og eru þœr vafalítið fegnar hlýindunum sem komu
nokkrum dögum eftir heimkomu þeirra. Ljósm. Bjóm Theódórsson.
PISTILL GÍSLA
Boð og bönn
„Reykingar mjög heilla rafta - rettuna færi ég
skafta,“ segir í ódauðlegum söngtexta Stuðmanna og
líkt og svo oft áður hitta þessir síkátu söngva- og
gleðimenn fyrtommunaglann á höfuðið. Raftar
hneigjast nefhilega mjög til reykinga og hafa í gegn-
um tíðina lagt sitt af mörkum við tóbaksbrennslu
sem er sjálfsagt að virða því eins og skáldið sagði:
Þetta reykir sig ekki sjálft.“
Auðvitað hafa fleiri en raftar sett mark sitt á sögu
tóbaksreykinga. Hinsvegar hagar því þannig til að tó-
baksneysla er hvergi meiri en þar sem áfengi er haft
um hönd. Frístundareykingamenn, margir hverjir, á-
stunda t.d. eingöngu reykingar þegar þeir fá sér í glas
og því eru barir, krár, öldurhús, félagsheimili og önn-
ur gleðskaparmannvirki iðulega vettvangur reykinga.
Nú kann það að vera að líða undir lok því umtals-
verðar líkur eru á því að eigendum öldurhúsa hvers
konar verði í framtíðinni bannað með öllu að gefa
gestum sínum kost á að svæla vindla, vindlinga, píp-
ur eða hverskonar reyktól eða gögn innan dyra á við-
komandi veitingastöðum.
Nú hef ég sjálfur stundað reykingar um langt ára-
bil og tek skýrt ffam að ég er ekki sérlega stoltur af
þessum sið sem ég hef tamið mér en hinsvegar vek ég
athygli á ég er ekki að brjóta nein lög þar sem undan-
tekningalaust er þetta ómengað innflutt tóbak sem
ég læt mér um munn fara en ekki ræktað í gróður-
húsum héraðsins. Því leiðist mér það nokkuð að vera
ítrekað meðhöndlaður nánast eins og sakamaður ein-
ungis út af þessum leiða ávana. Eg get að vísu sætt
mig við að mega ekki reykja inni í kirkjum, sjúkra-
húsum, íþróttahúsum og ýmsum öðrum stöðum.
Þótt ég velti því fyrir mér hvort sé hættulegra heilsu
reykingamanna, reykingarnar sjálfar eða það að þeir
þurfi ítrekað að standa klofdjúpum snjó við sína iðju
og uppskera fyrir vikið lungnabólgu sem ekki er
endilega hægt að kenna tóbaksframleiðendum um.
Það sem mér finnst þó skipta mestu máli í umræð-
unni um bann við reykingum á veitingastöðum er
sjálfiræði veitingahúsaegendanna. I þessu tdlfelli þar
sem forræðishyggjan er allsráðandi þá er verið að
svifta eigendur veitingahúsanna yfirráðum yfir þeirra
eigum að hluta til. Spumingin er því sú hvaða skref
verður tekið næst. Er ekki eðlilegt að banna líka neyslu
kokkteilsósu á sömu veitingastöðum eða að banna
kynlíf á hótelum vegna hættu á kynsjúkdómum.
Mér finnst ekkert
að því að banna
reykingar á veit-
ingastöðum svo
ffemi að það sé vilji
þeirra sem eiga eða
reka staðina. Mér þykir í hæsta máta eðlilegt að þeir
sem ekki vilja reyk í sínum húsum þeir banni sínum
gestum að brúka tóbak innandyra. A sama hátt þykir
mér sjálfsagt og rétt að þeir sem sjá ekki ástæðu til að
amast við tóbaksröftum þeir leyfi þeim að svæla frá
sér allt vit. Það væri þá hægt að skylda þá veitinga-
menn sem leyfa reikingar að setja upp viðvörunar-
skilti utan á húsið til að þeir sem vilja ekki anda að sér
reykjarsvælunni fari ekki að álpast þangað inn í ógáti.
Reykingar eru ekki heppileg heilsurækt. Það get ég
vel fallist á. Hinsvegar hljóta reykingamenn að eiga
heimtingu á vísi að mannréttindum.
Gísli Einarsson, raftur.