Vor - 30.04.1931, Blaðsíða 16

fullþroskaða skóga,megum við teljayvist, að
við fáum að sjá Tog höfum raunar séð)gleði-
le^asta þáttinn í þessu starfi, þann, að
sja hinar ungu, véiku plöntur falla aftur £
faðm nátturunnar og fyllast þar lífsþrótti
og vaxtarhörku.
Heðan af getur ekkert cLvalið okkur í þessu
máli annað en peningaleysi eða áhugaleysi x
ymsum myndum. Við hinu fyrra er það að
segja, að kostnaður við girðingar er furð-
anlega lítill ( 30 ð 40 aurar stikan).
Áhugaleysið er verra viðfangs. En það er £
sannleika ófyrirgefanlegt að vera hirðu -
laus um þá hluti,sem fyrst prýða heimilin
ogr um leið landiðc Annars veiti eg mér ekki
þa áhygg^u, að raunalausu, að búast við
tómlæti 1 þessu máli. Eg veit, að enn eru
samtök varla hafin, en þegar meiri þekking
og úrræði fylgjast að, munu framkvæmdir
brátt verða almennar,
En ef enn skyldi einhver verða vantrúaður
á það,að hægt sé að rækta tré hvar sem er
á friðuðu og sæmilega ræktanlegu ls.ndi,vil
spyrja: Hvaoa hlunnindi fyrir ^róður hafa
þeir staðir á landi hér, sem nu eru vaxnir
allsterkum viði? Og jafnvel þótt svo væri,
( skjól og viðnámsþol gamals stofns o„s.frv.
vil eg enn spyrja, hvort það séu ekki mik-
il hlunnindi fyrir vöxt trjánna að vera í
upphafi friðað. og hirt?
En reynsla sambandsþjóðar okkar,Dana? er
rothögg á irúleysið í þessu efni. Þegar
hafizt var hanaa um að trjárækta józku
heiðarnar,sö^ðust "trúleysingjarnir"óhrædd-
ir þora að lata hengja sig £ fyrsta trénu,
sem yrði svo stórvaxið, að það gæti borið
mannsþunga. Auðvitað urðu trén geysistór,
og þótt trúleysingjarnir væri ekki hengdir
þar,^ svo sem^efni stóðu til, má þó segja,
að £ þeim skógum hengdist öll vantrú á
trjáræktamöguleikana £ þv£ landi.
í þessu efni höfum við engis að b£ða.
FÞ.