Breiðholtsblaðið - jun 2015, Qupperneq 10

10 Breiðholtsblaðið JÚNÍ 2015
Bernskuminningar úr Breiðholtinu
Ég te l mig innfæddan
Breiðhylting. Þegar ég fæddist
voru foreldrar mínir ung og
voru að leita sér að möguleikum
til þess að stofna heimili. Efra
Breiðholtið var þá í byggingu
og fremur auðvelt að koma sér
upp húsnæði. Þau stofnuðu
heimili í Möðrufellinu. Þetta
var svolítið öðruvísi en í gömlu
Reykjavík. Umhverfið var enn
hrátt og í talsverðri vegalengd
frá miðbænum en fjölskyldan
vandist fljótt við að búa þarna.
Ég átti heima þarna efra allt þar
til að ég fór að heiman þá komin
yfir tvítugt. Þegar ég stofnaði
mína fjölskyldu festum við kaup á
íbúð í Grafarvoginum og höfðum
engar sérstakar hugmyndir að
fara þaðan. Íbúðin í Grafarvogi
var bara tveggja herbergja að
þegar fjölgaði í fjölskyldunni
knúði það á um að leita að
rýmra húsnæði. Við fórum að
líta í kringum okkur en vorum
samt ekki að horfa á Breiðholtið
– allavega ekki sérstaklega. Við
vorum búin að skoða nokkuð
af húsnæði þegar við rákumst
á íbúð í Fífuselinu í Breiðholti.
Við slógum til og festum kaup á
henni. Ég hef stundum sagt að
það sé eins og okkur hafi verið
stýrt þangað. Okkur hefur liðið
mjög vel og börnin notið þeirra
frábæru þjónustu sem er í boði
– bæði í Jöklaborg og Seljaskóla.
Þarna fer fram skólastarf sem að
mínum dómi er með því besta
sem gerist þótt ég hafi ef til vill
ekki nægan samanburð til þess
að dæma um það. Við erum með
börn á báðum þessu stöðum. Sá
yngsti er enn í Jöklaborg en byrjar
í Seljaborg í júní. Við eigum annan
strák sem er í sjöunda bekk og
dóttir okkar lýkur 10. bekknum
í vor og stefnir á nám við MS á
komandi hausti.
Sérstakt reykherbergi
Ég var í Fellaskóla og á góðar
minningar þaðan. Við tengdumst
vel stelpurnar og ég á 14 vinkonur
frá þeim tíma. Við hittumst enn
einu sinni í mánuði og gerum
einnig ýmislegt saman eins og að
fara í útilegur. Þarna mynduðust
tengsl. Þetta er skemmtilegur
hópur og heldur vel saman. Það
var mikill kraftur í Fellaskóla á
þessum tíma og áhersla lögð á
að halda uppi öflugu félagsstarfi.
Mikið var um leiklistarstarf og
Fellahellir var nýlunda í skóla-
og ungmennalífinu. Þar starfaði
frábært fólk sem hélt utan um
krakkaskarann og ég man að þar
var sérstakt reykherbergi þar
sem krakkar, umsjónarmenn og
Valný komu saman og reyktu.
Nokkuð sem ekki yrði liðið í dag.
Hugsunarhátturinn er breyttur.
Það var mikið leiklistarlíf og við
settum m.a. upp Eldfærin sem
var mjög flott. Krakkarnir allir
látnir gera leikmunina sjálfir og
mikið lagt í þetta. En Litla stúlkan
með eldspýturnar hafði verið
sett upp áður þá var ég of ung
til að taka þátt og það leikrit var
tekið upp og sýnt í sjónvarpinu.
Leiklistarstarfið var að miklu leyti
Ágústi Péturssyni kennara að
þakka og við græddum mikið á að
hafa hann starfandi við skólann.
Úr Fellaskóla í FB
Ég fór ekker t langt . Úr
Fellaskóla yfir í FB. Við fórum flest
þangað og þau sem fóru eitthvað
annað komu mörg til baka og
luku framhaldsskólanum í FB.
Ákveðin samkennd einkenndi svo
marga krakka úr Breiðholtinu.
Ég hygg að þetta hafi verið víðar
– til dæmis í Árbænum en sá
borgarhluti byggðist nokkuð hratt
upp líkt og Breiðholtið. Annars er
ekki rétt að tala um Breiðholtið
sem eitt hverfi eða eina byggð.
Það stendur saman af fjórum og
jafnvel fimm mismunandi hlutum
og mismunandi skipulagshugsun
liggur að baki þeirra. Þau voru
byggð með ólíkar þarfir fólks
í huga með það fyrir augum að
Breiðholtið sem heild biði upp
á breytileika mannlífsins og þar
væri verið að koma til móts við
marga og ólíka einstaklinga og
hópa. En því miður vilja sumir
setja þessa rúmlega 20 þúsund
manna byggð undir einn hatt.
Okkur sem búum í Breiðholtinu
finnst stundum erfitt að hlusta
á þær raddir sem hverfið tala
niður til þess vegna þess að
við sem búum þar vitum betur.
Já – miklu betur. Og þetta
hefur áhrif út fyrir hverfið. Til
dæmis á fasteignaverð sem oft
hefur verið í lægri kantinum
miðað við aðra borgarhluta.
Fjölmenningarsamfélagið er að
þróast og taka á sig skemmtilega
mynd. Það hefur líka verið
unnið með markvissum hætti að
auðvelda fólki víðs vegar að úr
heiminum að aðlagast íslenskum
aðstæðum. Efla þekkingu þess
á íslensku og þjóðfélagslegum
venjum Íslendinga. Stjórnendur
Fel laskóla hafa að öðrum
ólöstuðum unnið mjög gott starf
að þessu leyti.
Tók iðjuþjálfunina í
fjarnámi
Ég hætti í skóla eftir FB. Var
ekki alveg viss um hvað ég vildi
læra og svo fórum við að koma
okkur upp húsnæði og að eignast
eldri börnin. En eftir að ég náði
þrítugsaldrinum réttara sagt
orðin 32 ára var ég orðin viss um
hvað ég vildi gera. Ég ákvað að
læra iðjuþjálfun. Iðjuþjálfun var
ekki kennd í Reykjavík. Lengi
ekki hér á landi og margir fóru til
Svíþjóðar eða Danmerkur til þess
að læra. Svo var farið að kenna
hana við Háskólann á Akureyri
og ég lærði allt í fjarnámi fyrir
utan að þurfa að fara í vikulangar
lotur tvisvar á önn. Ég ákvað
síðan að fara að starfa í Skógabæ.
Það er mikill kostur að starfa
nálægt heimilinu og ég sé mig
geta gert góða hluti í starfi mínu
hér. Iðjuþjálfun er eitt það helsta
sem tafið getur áhrif heilabilunar
og nauðsynlegt að nýta hana
til þess að tefja fyrir þjáningum
fólks. Ég geng líka í vinnuna þegar
verður leyfir en ég nýti oftast
heimferðina til þess að sækja
son minn í leikskólann og það
ræður stundum fararmátanum. Ég
myndi frekar ganga heim í vondu
veðri ef ég væri ekki að sækja
hann. Það er drjúgur spotti fyrir
barn á leikskólaaldri sem er orðið
þreytt eftir langan dag. Nei – ég
fór ekki sjálf í leikskóla. Reyndar
í þrjár vikur en var ekki sátt við
hann og gafst þá upp. Móðir mín
starfaði sem dagmamma á þeim
tíma og bætti mér bara í hópinn.
Ég var svona í heimaleikskóla.
Gróðurinn og
fjölmenningin mesta
breytingin
Þegar ég fer að hugsa um
hvað hafi breyst í Breiðholti frá
þeim tíma þegar ég var alast
upp kemur ekkert eitt í hugann
en hugsanlega er það gróðurinn
og fjölmenningin sem ekki var
til staðar þegar ég var að alast
upp. Þá var allt í uppbyggingu og
mikið af spýtum út um allt sem
við krakkarnir nýttum okkur í leik
og vorum dugleg að bjarga okkur
með þær. Ég man að við þurftum
alltaf að passa okkur á að stíga
ekki á nagla sem fóru auðveldlega
í gegnum strigaskónna en þær
voru ekki ófáar naglaspíturnar
í þá daga. Nú er þetta orðið vel
gróið og það segir mér að ég
sé kannski bara orðin svolítið
gömul. Byggðin er orðin gróin.
Það er tré í garðinum hjá okkur
og konan sem seldi okkur húsið
hafði gróðursett það. Hún sagði
okkur að þegar hún hafi fest
kaup á plöntunni og verið spurð
hvar hún byggi hafi henni verið
tjáð að ekki þýddi að fara með
tré þangað upp eftir því þar yxi
ekkert. Nú er tréð orðið stórt og
fallegt. Fjölmenningarsamfélagið
nær ekki eins inn í Seljahverfið
og hina hluta Breiðholtsins en
þó býr eitthvað af aðfluttu fólki
þar. Ég man að þegar ég var að
alast upp sá maður varla fólk
frá öðrum löndum. Þegar ég var
unglingur á leið til Spánar að
starfa sem au pair um tíma þurfti
ég að millilenda á Heathrow í
London. Og hvað ég varð hissa að
sjá allan þann fjölbreytileika sem
einkenndi þennan stóra flugvöll.
Hina fjölbreyttu flóru mannlífsins.
Ef til vill er fjölmenningin mesta
breytingin í Breiðholtinu.
Hefur elst vel
Það er ekki mikið rót á
Breiðholtinu. Byggðin er komin
í fastar skorður og mannlífið
aðlagast frá einum tíma til annars.
Þótt við höfum ekki ætlað okkur
í Breiðholtið þegar við þurftum
að flytja úr litlu íbúðinni í
Grafarvoginum þá erum við mjög
ánægð með hafa komið hingað.
Við höfum stækkað við okkur
aftur og þá kom ekkert annað til
greina en að halda sig í hverfinu,
okkur líður svo vel í Seljahverfi.
Breiðholtið hefur elst vel og
reynst okkur vel.
Breiðholtið hefur elst vel
Valný ásamt skólasystrum sínum og vinkonum sem halda hópinn enn þann dag í dag.
Valný Óttarsdóttir iðjuþjálfi í Skógarbæ rifjar Breiðholtsæskuna upp að þessu sinni. Hún var
þriggja vikna þegar hún fluttist í Breiðholtið með foreldrum sínum sem eins og margir aðrir
fundu möguleika til þess að koma sér upp heimili í þessu nýja byggðarlagi. Valný flutti um tíma
úr Breiðholtinu eftir að hún stofnaði sjálf heimili og segir það ekki hafa verið á stefnuskránni að
fara þangað aftur. En þegar fjölskylda hennar stækkaði og finna þurfti hentugra húsnæði varð
Seljahverfið fyrir valinu. „Það er eins og okkur hafi verið stýrt þangað,“ segir hún í samtali við
Breiðholtsblaðið.
Valný Óttarsdóttir iðjuþjálfi í
Skógabæ.