Fréttablaðið - 23.01.2016, Síða 30

V ið komum aftur til Íslands þegar stríðið byrjaði. Við skildum allt sem við áttum eftir í Sýrlandi. Á leið okkar til Íslands
sáum við fréttir af framvindunni.
Við vorum á flugvellinum í London
og sáum frétt um átökin í sjónvarp-
inu. Mamma brast í grát, við vorum
öll í áfalli,“ segir Maya um flutning
fjölskyldunnar til Íslands árið 2011.
Maya er fædd í Reykjavík en er
alin upp í tveimur löndum. Sýrlandi
og Íslandi. Foreldrar hennar eru sýr-
lenskir. „Pabbi flutti fyrst til Íslands
fyrir nærri því fjörutíu árum. Hann
kynntist íslenskri konu í Þýskalandi
sem kynnti hann fyrir íslensku sam-
félagi. Hann settist hér að og hóf
rekstur verslunarinnar Þúsund og
ein nótt. Hann eignaðist fjögur börn
sem búa hér, í Bandaríkjunum og í
Svíþjóð. Hann er orðinn áttatíu og
tveggja ára og rekur í dag verslunina
Hókus Pókus með syni sínum.“
Með annan fótinn í Sýrlandi
Faðir Mayu ber íslenskt fornafn,
Arnar. Hann skildi og kynntist
móður Mayu, Hala, í Sýrlandi.
„Hann flutti með henni hingað og
við erum þrjú alsystkinin. Ég á tvo
yngri bræður sem eru í grunnskóla
og menntaskóla. Við erum auð vitað
stór, öll fjölskyldan, þegar allir er
taldir saman.
Ég hef alltaf átt heima í tveimur
löndum því við fluttum fram og til
baka. Ég var til dæmis bæði í leik-
skóla hér og í Damaskus. Ég var í
raun með annan fótinn í Sýrlandi
og hinn á Íslandi mín uppvaxtarár.“
Maya segir það eflaust hafa mótað
sig að hafa átt tvö heimalönd. Frá
því að stríðsátökin brutust út í Sýr-
landi hefur fjölskyldan búið við ótta
og sorg.
„Það var gott fólk í Sýrlandi, og
það er ákaflega fallegt þar. Ég vissi
ekki hversu mikið ég elskaði Sýr-
land fyrr en stríðið byrjaði og ég
komst ekki þangað aftur. Vinkonur
mínar eru enn í Sýrlandi. Ég næ af og
til sambandi við þær, þær eru ekki
alltaf með internettengingu. Þær
eru á flakki og eru búnar að hafa
það erfitt. Bróðir góðrar vinkonu
minnar var handtekinn, hann var
alveg að fara að útskrifast sem lög-
fræðingur og þau vita ekki neitt um
afdrif hans. Hann hvarf árið 2012,“
segir Maya.
Margra ára áfall
Hún lýsir veruleika Sýrlendinga sem
búa á Íslandi fjarri heimahögunum.
„Þetta er eins og samfellt risastórt
áfall sem stendur yfir í mörg ár.
Mér finnst svo óréttlátt hvað ég
hef það gott á meðan vinkonur
mínar og ættingjar í Sýrlandi búa
við mikið óöryggi. Það fylgir því
óraunveruleikatilfinning og það
kemur fyrir að ég þarf að koma
mér inn í þennan raunveruleika.
Búandi hér er svo erfitt að ímynda
sér þessar aðstæður þar. Samt er það
þannig að hörmungarnar eru alltaf
með mér. Sérstaklega þegar ég horfi
á mömmu sem grætur alla daga.
Aðrir geta kannski ímyndað sér
hvernig ástand það er þegar grátur-
inn er orðinn að viðvarandi ástandi.
Fjölskylda mömmu er öll föst í Sýr-
landi. Skólinn minn sem ég gekk í er
hruninn og heimili vinkonu minnar,
það er allt vonlaust í Sýrlandi. Sýr-
land verður ekki lengur til.“
Vildi hjálpa samlöndum
Maya ákvað að nota reynslu sína til
hjálpar öðrum. „Lifandi lífinu hér þá
vissi ég ekki hvernig ég ætti að bera
mig að. Mig hefur alltaf langað til að
gera eitthvað í þessu en maður getur
lítið gert. Ég vann fyrst hjá Alþjóða-
setri og nú Jafnréttishúsi sem Amal
Tamimi rekur. Ég mun koma til með
að aðstoða börn flóttafólks í Smára-
skóla við að aðlagast lífinu á Íslandi.
Jafnréttishús er hluti af mjög metn-
aðarfullri áætlun á vegum Kópa-
Það var yndisleg stund
á KeflavíKurflugvelli
að hitta fólK frá mínu
eigin heimalandi.
auðvitað ósKa ég mér
Þess að vinKonur mínar
og fjölsKylda Komi
einn daginn líKa.
Kristjana Björg
Guðbrandsdóttir
kristjana@frettabladid.is
Flóttafólk
Stöðugur ótti
maya moubarak er alin upp bæði í Damaskus í Sýrlandi og Reykjavík. Hún þekkir af eigin
reynslu hvað er mikilvægt til að aðlagast samfélaginu og aðstoðar flóttafólk frá Sýrlandi.
vogsbæjar. Ég er ánægð með að fá
að vera hluti af henni og leggja mitt
af mörkum.“
Reynsla fjölskyldu Mayu er mis-
jöfn. „Pabba hefur gengið vel í
öllu því sem hann tekur sér fyrir
hendur. Hann hefur enda búið svo
lengi á Íslandi og þekkir samfé-
lagið. Mamma hefur hins vegar átt
mjög erfitt hér, hún hefur ekki náð
að aðlagast samfélaginu. Hún hefur
ekki lært tungumálið og þekkir ekki
mikið af fólki. Þetta hefur verið svo-
lítið erfitt fyrir hana.
Ef hún hefði náð tungumálinu
þá gengi þetta betur. Hún er orðin
svo gömul og finnst hún ekki geta
lært lengur, sama hvað hana langar
mikið til þess. Hennar leið til sam-
skipta er helst Facebook og svo les
hún Kóraninn heima, hún er ein-
angruð.“
Yndisleg stund
Maya tók á móti flóttafólkinu á
Keflavíkurflugvelli og gladdist ákaf-
lega. „Það var yndisleg stund á Kefla-
víkurflugvelli að hitta fólk frá mínu
eigin heimalandi. Auðvitað óska ég
mér þess að vinkonur mínar og fjöl-
skylda komi einn daginn líka. Ísland
er að gera meira en nóg. Ég er meira
að segja hálffeimin við það hversu
mikla aðstoð Ísland býður fram á
meðan margar arabaþjóðir bjóða
fram hlutfallslega litla aðstoð.“
Fréttablaðið/anton brink
↣
2 3 . j a n ú a r 2 0 1 6 L a U G a r D a G U r30 h e L G i n ∙ F r É T T a B L a ð i ð