Morgunblaðið - 21.10.2019, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. OKTÓBER 2019
✝ Sigríður Ey-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. febrúar 1933.
Hún lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi 8. októ-
ber 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ey-
steinn Jónsson, f.
13. nóvember 1906,
d. 11. ágúst 1993,
og Sólveig Guðrún Jóna Eyjólfs-
dóttir, f. 2. nóvember 1911, d. 29.
júní 1995. Systkini Sigríðar eru
Eyjólfur, f. 8. apríl 1935, Jón, f.
10. janúar 1937, Þorbergur, f.
28. apríl 1940, Ólöf Steinunn, f.
21. september 1947, og Finnur, f.
9. apríl 1952.
Hinn 9. september 1954 giftist
börn Elísabetar, eru a) Árni
Garðar, f. 14. mars 1979, b) Guð-
rún María, f. 4. júní 1982, maki
Þórir Rúnar Geirsson. Börn
þeirra eru Elísabet Inga, f. 12.
desember 2010, og Ingimar
Hrafn, f. 13. júlí 2014, c) Tinna
Katrín, f. 3. febrúar 1987. Börn
hennar eru Mikael Björgvin, f.
31. mars 2007, og Ronja Kol-
finna, f. 13. maí 2015.
Hinn 5. maí 1991 giftist Sig-
ríður Jóni Kristinssyni, f. 5. febr-
úar 1925, d. 24. ágúst 2013.
Sigríður starfaði með eigin-
manni sínum Sigurði við rekstur
fasteignasölu, húsgagnaverslun
og sölu raftækja, en fyrirtæki
þeirra hét Hús og skip. Eftir
andlát Sigurðar 1967 tók hún al-
farið við rekstrinum og rak
fyrirtækið í samvinnu við annan
aðila þar til hún seldi reksturinn.
Hóf hún þá störf hjá ÁTVR í
söludeild og starfaði þar fram að
starfslokum 67 ára að aldri.
Útför Sigríðar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 21. októ-
ber 2019, klukkan 13.
Sigríður Sigurði
Péturssyni, f. 1.
apríl 1933 í Reykja-
vík, d. 26. júlí 1967.
Synir þeirra eru:
Eysteinn, f. 29.
október 1956, og
Pjetur, f. 2. júlí
1964. Maki Eysteins
er Elísabet Árna-
dóttir, f. 22. október
1958. Fyrri eigin-
kona Eysteins er
Sigrún Davíðs, f. 16. janúar
1953. Börn þeirra eru a) Sigríð-
ur, f. 6. júlí 1977, maki Ingvar
Sverrisson, f. 9. desember 1965.
Börn þeirra eru Anna Sigrún, f.
3. maí 2014, Sigurður, f. og d.
21.5. 2016, og Eysteinn, f. 21.
nóvember 2017. b ) Vigfús f. 8.
júlí 1980. Fósturbörn Eysteins,
Elsku amma mín og nafna hef-
ur kvatt þennan heim, 86 ára að
aldri. Það er erfitt að trúa því þeg-
ar það er ekki nema tæpur mán-
uður síðan hún var í sinni síðustu
búðarferð að versla sér fín föt.
Hún var svo hress og skýr að ég
var að vona að hún næði sér af
þessum síðustu áföllum, eins og
öðrum.
Ég hef lengi kviðið þessarar
stundar og söknuðurinn er sár.
Amma var til staðar á góðum tím-
um sem erfiðum og var mikilvæg-
ur hluti lífs okkar fjölskyldunnar.
Það var alltaf notalegt að koma til
hennar og við áttum margar
yndislegar stundir saman.
Amma hafði einlægan áhuga á
afkomendum sínum og náði ein-
stakri tengingu við langömmu-
börnin. Anna Sigrún naut samver-
unnar við áhugasama langömmu
sína, sem skorti aldrei úthald til
þess að taka þátt í löngum og
heimspekilegum samræðum við
hana um lífið og tilveruna. Eysteini
fannst stórskemmtilegt að fá að
leika lausum hala hjá langömmu
og sitja á rafskútunni hennar.
„Langamma var alltaf svo góð“
segir Anna Sigrún. Það eru orðin
sem lýsa ömmu best, en hún var
líka eldklár, skemmtileg og tign-
arleg. Við kveðjum hana með inni-
legu þakklæti fyrir þá gæfu að
hafa átt yndislega ömmu og lang-
ömmu.
Sigríður Eysteinsdóttir.
Þriðjudaginn 8. október síðast-
liðinn andaðist Sigríður amma
mín á Landspítalanum við Hring-
braut.
Margar minningar leita á huga
minn um ömmu, sem var ákaflega
hjartahlý og dugleg kona. Hún
hélt ótrauð áfram þrátt fyrir svip-
legt fráfall Sigurðar afa sem lést
ungur að aldri árið 1967 og varð
það fjölskyldunni allri mikið áfall.
Amma ferðaðist norður í land og
kom í heimsókn til okkar og það
gladdi mig mikið sem barn að sjá
ömmu renna í hlað á Kópaskeri á
Saab-bifreið sem hún ók þá á.
Stundum var farið í Ásbyrgi og í
göngutúra um Hljóðakletta og
Dettifoss skoðaður og þá var
leigður sumarbústaður þar sem
grillað var og fjölskyldan naut
góðra stunda saman í faðmi norð-
lenskrar náttúru.
Ég vil þakka ömmu fyrir hlýjar
móttökur í Fannafoldinni þar sem
hún bjó ásamt Jóni eiginmanni
sínum og ávallt var þar ilmandi
kaffi og bakkelsi á boðstólum og
ekki var nú gómsæta Síríus
súkkulaðið sem var í skápnum
sem ég stalst stundum í síðra.
Amma var mjög mikill dýravinur
og kettir sem áttu leið um hverfið
komu gjarnan við og áttu þar gott
athvarf því að amma og Jón gáfu
kisunum sínum iðulega og léku við
þær og gældu í alla staði, ná-
grönnum sínum til gleði. Amma
var vinnusöm og sat ekki auðum
höndum því að hún bæði heklaði
og prjónaði og var alla tíð mikil
hannyrðakona og tók virkan þátt í
starfi eldri borgara í Grafarvogi
og þar sem hún bjó síðast, í þjón-
ustuíbúð í Mörkinni. Ég votta
pabba og Pétri frænda, systkinum
ömmu og allri fjölskyldunni mína
dýpstu samúð.
Takk fyrir samfylgdina, amma
mín, sjáumst síðar.
Vigfús Eysteinsson
Sigríður Eysteinsdóttir er látin
eftir skamma legu.
Sigga systir mín ólst upp í
Vesturbænum í Reykjavík hjá for-
eldrum sínum, móður okkar Sól-
veigu Eyjólfsdóttur, húsmóður og
aðstoðarmanni ráðherra, og föður
okkar Eysteini Jónssyni, al-
þingismanni og ráðherra. Hún var
elst okkar systkina og hafði hún
forystu í hópi okkar í leik og starfi
við Ásvallagötuna hvar við
bjuggum.
Samvinna milli okkar jafnaldra
og fjölskyldu sem bjó í næsta húsi
við okkar við Bræðraborgarstíg
var einstök. Húsráðandi var ekkj-
an Guðrún Beck og dætur hennar
Auður og Guðrún Katrín og synir
hennar Þór og Þorbergur. Lóðir
okkar lágu saman og ekki var haft
fyrir því að girða á milli lóða og
myndaðist því leikvöllur með sand-
kassa sem mikið var notaður.
Lengi hefur verið gott samband
milli okkar á Ásvallagötunni og
vina okkar á Bræðraborgastígn-
um, sérstaklega milli Sigríðar og
Auðar.
Sigríður og Sigurður Pétursson
kynntust ung í Gagnfræðaskóla
Vesturbæjar en synir þeirra eru
Eysteinn og Pétur. Kærleikur og
jöfnuður var milli þeirra hjóna en
Sigurður lést á besta aldri og var
mikill söknuður að honum.
Við andlát Sigurðar tók Sigríður
alfarið við rekstri Húsa og skipa hf.
en áður var hún deildarstjóri hjá
fjárhagsráði en vann svo fram til
eftirlaunaaldurs á skrifstofu
ÁTVR.
Síðari maður Sigríðar var Jón
Kristinsson verktaki.
Foreldrar okkar vöndu okkur á
að ganga um náttúru Íslands með
virðingu. Fjölskyldugöngur voru
skipulagðar með okkur systkinum,
mökum okkar og afkvæmum.
Fjallgöngur, skíðaferðir yfirleitt á
veturna, mánaðarlega, en hálfs-
mánaðarlega á sumrin.
Sunnudaginn 1. september sl.
grillaði fjölskyldan saman á úti-
vistarsvæði Garðabæjar eins og
venjulega í lok sumars. 32 fjöl-
skyldumeðlimir mættu og Sigga
mætti með göngugrind. Sigríður
lést síðan 8. október eftir stutt
veikindi.
Skemmtilegur og hvellur hlát-
ur hennar Siggu systur, kenndur
við bæinn Sómastaði við Reyðar-
fjörð sem reistur var af Hans Jak-
ob Beck langafa okkar, lifir áfram
í minningunni og yljar okkur í
hjarta.
Blessuð sé minning Sigríðar
Eysteinsdóttur.
Eyjólfur Eysteinsson og
Þorbjörg Pálsdóttir.
Ástkær systir mín hún Sigga
hefur nú kvatt þennan heim.
Hennar er sárt saknað, en hún var
stór þáttur í lífi okkar hjóna. Það
má segja að við höfum haft sam-
band við hana hér um bil í hvert
skipti sem við fórum í Reykjavík.
Það var ævinlega upplífgandi og
hressandi að vera í návist hennar.
Sigga var hvers manns hugljúfi,
ákaflega ljúf, kát og skemmtileg
og því einstaklega gott að um-
gangast hana. Öll þekkjum við
hennar hressilega hlátur, sem allt-
af var kallaður Sómastaðahlátur-
inn innan fjölskyldunnar.
Ég, Jón, var þeirrar blessunar
aðnjótandi að vera yngri bróðir
hennar sem hún passaði upp á alla
tíð og má segja að ég hafi verið
undir verndarvæng hennar frá
upphafi. Ein minning er greypt í
huga mér frá því ég var fimm ára,
en þá átti ég að hefja nám í svo-
kallaðri „tímakennslu“. Það var
ekki upplitsdjarfur drengur sem
átti að leggja af stað í skólann í
fyrsta sinn. En þá kom bjargvætt-
urinn Sigga systir og bauðst til að
fara með mér í fyrsta tímann og
hún gerði meira; hún sat hjá mér
fyrstu tímana í skólanum. Þetta er
einungis eitt dæmi um þá hugul-
semi sem hún Sigga sýndi mér alla
tíð.
Sigga giftist öðlingsmanninum
Sigurði Péturssyni 9. september
1954, en þá höfðu þau verið saman
að ég held frá 14 ára aldri. Var það
yndislegt hjónaband. Því var sorg-
in og áfallið sem Sigga varð fyrir
mjög þungt þegar Sigurður lést
langt um aldur fram, 34 ára að
aldri, í júlí 1967. Lét hann eftir sig
auk Siggu tvo efnilega drengi, Ey-
stein þá átta ára og Pjetur þriggja
ára. Árin sem fylgdu á eftir voru
Siggu mjög erfið en hún hristi
áfallið af sér m.a. með því að taka
alfarið við rekstri á verslun Sig-
urðar heitins.
Rétt þykir mér að minnast þess
hve Sigurður og Sigga báru mikla
umhyggju fyrir mér. Sem dæmi
um það nefni ég hér að þau buðu
mér að setjast að heima hjá þeim á
Melabrautinni og ljúka þar lestri
mínum fyrir lokaprófið í lögfræð-
inni. Má segja að þau hafi í vissum
skilningi bjargað mér með hvatn-
ingum sínum um að ég lyki próf-
inu, en ég var á þeim tímapunkti „í
slugsinu“ og þurfti nauðsynlega á
uppörvun að halda. Þetta er ein-
ungis eitt dæmi af mörgum um
gæsku þeirra og hugulsemi í minn
garð. Stend ég í ævarandi þakkar-
skuld við þau vegna þessa.
Síðar voru þau svo heppin að
kynnast hvort öðru Sigga og
seinni maður hennar, öðlingurinn
Jón Kristinsson. Fékk ég þann
heiður að gefa þau saman í hjóna-
band 5. maí 1991. Voru samvistir
þeirra afburðagóðar. Einnig náði
Jón ágætu sambandi við synina
Eystein og Pjetur. Árið 2013 varð
Sigga fyrir því áfalli í annað sinn
að missa maka sinn en Jón lést
það ár. Sigga átti góð ár eftir það
með góðri hjálp sona sinna og
tengdadóttur, Elísabetar, en þau
reyndust henni stoð og stytta
fram í andlátið.
Við hjónin, Magga og ég, ber-
um harm í brjósti við fráfall Siggu
en hún var ekki einungis systir
mín heldur líka minn besti vinur.
Elsku Eysteinn, Pjetur og fjöl-
skyldur, við Magga og fjölskyldur
okkar sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Megi góður guð styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Magnúsína, Jón bróðir og
fjölskylda.
Sigríður Eysteinsdóttir, eða
amma eins og við fjölskyldan köll-
uðum hana alltaf var sterkur per-
sónuleiki, fáguð og fögur. Allt hjá
ömmu var svo fallegt og vel um
hugsað, hlutirnir á sínum stað,
hreinir og fínir. Hún bar þannig
virðingu fyrir sjálfri sér og um-
hverfi sínu svo eftir var tekið.
Amma tók því sem lífið færði
henni með jafnaðargeði, bæði
gleði og sorg. Og hún sat ekki hjá,
heldur tók þátt í lífinu eins og það
bauðst hverju sinni. Amma var
líka svo dugleg og félagslynd. Hún
var stöðugt með eitthvað á prjón-
unum – heklaði hvert teppið á fæt-
ur öðru og framleiddi allskonar
fallega muni úr gleri og leir og
áfram mætti fleira telja.
Hana vantaði sjaldan í fjöl-
skyldugöngurnar og var mjög virk
í Korpúlfunum, samtökum eldri
borgara í Grafarvogi. Hún ferðað-
ist meira hin síðari ár og oftar en
ekki heimsótti hún nöfnu sína og
fjölskyldu til útlanda.
Þegar við kvöddumst hálfum
mánuði áður en hún lést ákváðum
við að næst myndum við bera sam-
an bækur okkar um Landið helga,
sem við hefðum þá báðar verið
búnar að heimsækja, en tíminn
var kominn og munum við gera
það þegar við hittumst.
Fjölskyldugangan í Heiðmörk
fyrir stuttu síðan er minnisstæð
þar sem sólin skein svo glatt og
amma naut sín með frændfólkinu
samankomnu, í hinsta sinn. Kallið
kom snöggt og nú er hún farin eins
og sumarið og veturinn kominn, án
heimsóknanna til hennar og sím-
talanna við hana. Við söknum
hennar mjög og alls þess sem hún
gaf okkur, ekki síst vináttu sína.
En dýrmætar minningar
standa eftir, þær fyrstu frá norð-
austurhorni landsins, en amma
vílaði ekki fyrir sér að keyra ein
norður í heimsókn til okkar en þá
var leiðin lengri og ógreiðari. Og
amma tók virkan þátt í lífi okkar
fyrir norðan, hvort sem farið var í
berjamó, tiltekt, málningu á hús-
inu eða skemmtilegar heimsóknir
á sveitabæina í kring. Amma
kynntist fólkinu og blandaði geði
við það og hafði áhuga á því sem
var að gerast hverju sinni.
Þegar fjarlægðin styttist á milli
okkar nutum við samvista oftar
með ömmu og er fram liðu stundir
rættust sameiginlegir draumar
okkar með ömmu- og langömmu-
börnunum. Nú er nafna hennar
nýflutt heim með litlu fjölskyld-
una og hinsta kveðja ömmu til
hennar kom frá hjartanu: Velkom-
in heim.
Heilsu ömmu hrakaði síðustu
misserin en hún var alltaf skýr og
klár og alveg fram undir það síð-
asta.
Að leiðarlokum þakka ég Sig-
ríði ömmu, okkar löngu og góðu
samferð. Fjölskyldunni allri færi
ég innilegar samúðarkveðjur frá
okkur Skírni.
Sigrún Davíðs (Sirra).
Sigríður Eysteinsdóttir, sem
við kveðjum í dag, kom inn í líf
fjölskyldunnar fyrir rúmum 40 ár-
um þegar hún og Jón, móðurbróð-
ir okkar, kynntust. Sigríður var
létt og skemmtileg og var það
mikil gæfa fyrir Nonna frænda að
leiðir þeirra skyldu liggja saman.
Það vissi alltaf á gott þegar von
var á þeim í heimsókn en þá voru
sagðar sögur hvort sem það var af
ferðalögum um Evrópu eða ein-
hverju öðru. Ferðasögur þeirra
voru dásamlega fyndnar og
skemmtilegar þar sem þeim tókst
oftar en ekki að lenda í einhverj-
um ótrúlegum ævintýrum. Alltaf
fylgdi dillandi hlátur Sigríðar með
frásögninni. Þetta voru skemmti-
legar samverustundir og þannig
er gott að minnast Sigríðar, glað-
vær og glæsileg kona. Við þökkum
fyrir góðar stundir og minningar
sem eru mikils virði og vottum
Eysteini, Pjetri og öðrum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Guðmundur Konráð,
Helga, Kristín Andrea
og Berghildur Ýr.
Sigríður
Eysteinsdóttir
Dyrnar opnast,
fyrir innan stendur
blíðleg, fíngerð og
brosandi kona, ljós
yfirlitum, klædd drapplituðu
pilsi og turkísblárri, stutterma
blússu, þarna hittumst við Bryn-
dís Kristjánsdóttir, verðandi
tengdamóðir mín, í fyrsta sinn.
Hún, ásamt manni sínum Jóni úr
Vör, tók hlýlega á móti mér og
bauð mig velkomna á heimili sitt
á Ásbrautinni. Ég man að sólin
skein skært þennan dag og ég
fann að þarna var eitthvert nýtt
Bryndís
Kristjánsdóttir
✝ Bryndís Krist-jánsdóttir
fæddist 17. ágúst
1922. Hún lést 12.
september 2019.
Útför Bryndísar
fór fram 8. október
2019.
upphaf í lífi mínu.
Það fór strax vel á
með okkur öllum
sem svo varð að ná-
inni áratuga vænt-
umþykju og vin-
áttu. Ég sá strax að
Bryndís var ein-
staklega trygg og
traust manneskja.
Hún gleymdi nefni-
lega aldrei rótunum
sínum norðan heiða
þótt hún flyttist ung hingað suð-
ur og stofnaði sitt heimili og sína
fjölskyldu sem hún elskaði skil-
yrðislaust. Taugarnar heim í dal-
inn hennar voru alla tíð mjög
sterkar og meira að segja ég
hreifst auðveldlega með. Fyrstu
búskaparárin bjuggu þau hjón í
Stokkhólmi en lengst af bjó
Bryndís með fjölskyldu sinni á
Kársnesinu í Kópavogi. Þar
eignuðust þau lítið hús sem
smátt og smátt stækkaði í takt
við fjölskylduna og varð að gull-
fallegu menningarheimili. Þvílík
forréttindi fyrir synina þrjá að
alast upp í frjálsri náttúrunni
sem þarna var, lausir við boð og
bönn hvort heldur væri uppi um
holt og hæðir eða niðri við fjöru-
kambinn. Hún sagðist aldrei
hafa þurft að hafa miklar
áhyggjur af strákunum sínum.
Þeir lærðu á aðstæðurnar og
hvar mörkin lægju. Bryndís
hafði græna fingur og var mikill
blómaunnandi. Allur hennar
gróður var ævinlega fallegur og
þróttmikill. Það var ekki bara að
hún ræktaði mörg og fjölbreytt
inniblóm, t.d. pálmana, burkn-
ana, neríurnar og friðarliljurnar,
hún sá líka um og skipulagði
stóra garðinn í kringum húsið
þeirra þar sem birkið, grenið og
annar trjágróður fékk nægt
rými ásamt öllum fjölæringun-
um og sumarblómunum.
Og þegar árin færðust yfir og
þau hjónin fluttu sig um set yfir
í miðbæ Kópavogs með stórkost-
legt útsýni til suðurs og vesturs
þá stóð hún fyrir byggingu
yndislegrar sólstofu á stóru svöl-
unum þeirra. Þar var gott að
vera í birtunni innan um lit-
skrúðugu blómin ásamt litlu
smáfuglunum sem hún vandi til
sín á svalirnar utan við.
Ég get ekki minnst tengda-
mömmu minnar án þess að geta
um að uppáhaldsliturinn hennar
var himinblár og þeirri aðdáun
deildi ég með henni. Hún kom
honum fyrir hér og þar með sínu
listræna innsæi sem gerði allt
umhverfið svo ljúft og lifandi.
Byndís var fróð og víðlesin.
Hún fylgdist vel með öllu alveg
fram á síðustu stundu og var
alltaf vel með á nótunum og það
var sama hvert við fjölskyldan
fórum, stutt eða langt, því var
ekki lokið fyrr en við höfðum
sagt henni ferðasöguna í máli og
myndum. Ég vil nú, þegar dyrn-
ar lokast í hinsta sinn, þakka
yndislegri tengdamóður minni til
37 ára, Bryndísi Kristjánsdóttur,
samfylgdina.
Hún var kletturinn, alltaf til
staðar. Hvíl í friði, elskuleg.
Valgerður Anna Þórisdóttir.
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
systir og amma,
HILDA TORFADÓTTIR,
talkennari og margt fleira,
til heimilis að Galtalæk,
Akureyri,
lést á Hlíð 8. október.
Útför verður frá Akureryrarkirkju miðvikudaginn 23. október
klukkan 13:30 og erfidrykkja á Galtalæk.
Haukur Ágústsson
Ágúst Torfi Hauksson Eva Hlín Dereksdóttir
Hlín Torfadóttir
og barnabörn
Elskulegur faðir okkar, bróðir og afi,
SIGTRYGGUR SIGURÐSSON
Völvufelli 50,
lést á líknardeild LSH 30. september.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Viktoría, Antonía og Einar Sigurður