Morgunblaðið - 13.12.2019, Side 27

Mikael Torfason og Elma
örfáum mínútum fyrir sýn-
ingu í Burgtheater.
FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2019 MORGUNBLAÐIÐ 27
Álfheimar 74, Glæsibær | 104 Reykjavík | ynja.is
fyrir konur á öllum aldri
færðu í Ynju
J gjóla öfina
Skoðið laxdal.is
Skipholti 29b • S. 551 4422
HÁTÍÐARDRESSIÐ
ER KOMIÐ Í LAXDAL
V
ið eigum svo margt sam-
eiginlegt, mamma. Pabbi
minn drakk sig í hel og
það sama gerði pabbi
þinn. Auðvitað erum við bæði að
vinna úr þeim áföllum. Hvort með
sínum hætti. Það hefur alltaf hjálp-
að mér að skrifa og ég veit að sum
verkin mín hafa gengið nærri þér,
hvort sem það eru bækur eða leik-
rit, því oftar en ekki hefur þú verið
umfjöllunarefnið með beinum eða
óbeinum hætti.
Manstu þegar ég skrifaði mína
fyrstu bók og gaf hana út sjálfur í
ljósriti? Ljóðabókin Guð, eru
mömmur til? Ég hef aldrei sagt
þér það en mér rann til rifja að sjá
hversu illa þér leið eftir að hafa
lesið þetta litla óljóðakver sem ég
kallaði svo. Ef ég man rétt þá
hrundi veröld þín og vikurnar á
eftir sökkstu í þunglyndi og vildir
ekki lifa lengur. Við höfðum fjar-
lægst svo mikið að ég ákvað að
mér væri skítsama hvað þér þætti
um mín ljóð. Ég var ljóðskáld og
listamaður og ætlaði ekki að láta
konu í Breiðholti hafa áhrif á það
hvernig ég skrifaði og um hvað.
Ég var þá unglingur, rétt sextán
ára, en þú tæplega fertug og þæg
húsmóðir í Vottunum. Þá áttum
við nákvæmlega ekkert sameig-
inlegt og vorum alveg sammála
um það.
Ljóðin í bókinni eru mestmegn-
is reiðilestur í þinn garð. Því er
merkilegt að skoða þessa bók í
dag. Ég get ekki annað en brosað
að öllu því ójafnvægi sem ung-
skáldið var í þegar það orti þessi
ljóð. Þau bera titla eins og
Ókunnug kona eða Djöflamamma,
með vísun í þann Satan sem þú
sást í hverju horni um það leyti
sem ljóðin voru samin. Í mörg ár
hafði ég engan húmor fyrir þess-
ari bók og gat ekki lesið ljóðin í
henni því ég fékk svo mikinn
kjánahroll. Í dag þykir mér vænt
um þennan ungling sem var
óhræddur við bæði væmnina og
reiðina sem lagði undir sig allt
hans tilfinningalíf.
Pabbi hélt mikið upp á þessa
ljóðabók og átti eina eintakið sem
ég held að enn sé til. Ég fann það í
dánarbúi hans þegar ég var að
taka þar til. Bókin liggur hérna á
skrifborðinu mínu. Síðurnar eru
gular og þvældar og augljóst að
pabbi hefur lesið hana oft í gegn.
Ég skrifaði hana að mestu á fylliríi
með honum þegar við bjuggum
saman tveir á Skólavörðustíg og
Ingvi bróðir með okkur þegar
hann var ekki á sjó.
Nokkrum vikum eða mánuðum
eftir að ég gaf þér bókina reifstu
þig upp úr þunglyndinu, hringdir í
mig ofan úr Breiðholti og bauðst
mér í mat. Ætli þetta hafi ekki
verið einhvers konar sátta-
hugmynd, að við ættum að hittast
í mat heima hjá þér og verða vinir
aftur. Ég samþykkti að koma þótt
ég hefði önnur plön. Og mætti svo
ekki. Stundum hef ég reynt að
telja mér trú um að ég hafi í raun
og veru viljað fara til þín í mat en
svo hafi það bara fokkast upp. En
ég held ekki. Ég held ég hafi vilj-
andi sagt já til að geta sært þig
með því að mæta ekki. Kannski
svo þú vissir hvernig mér leið þeg-
ar ég elti Löduna. Svo þið biðuð
eftir mér, þú og Villi maðurinn
þinn og Lilja systir, á meðan
lambalæri með öllu kólnaði á eld-
húsborðinu í Vesturbergi. Ég býst
við að Lilja hafi ekki fyrir sitt litla
líf þorað að spyrja hvort hún
mætti byrja að borða. Hún var
strangtrúuð og heilaþvegin af ykk-
ur Villa og Vottunum á þessum ár-
um. Ég man að hún var með flétt-
ur í hárinu og alltaf í síðu pilsi til
að móðga ekki Jehóva sem hlyti að
tryllast ef hann sæi hana í buxum.
Að lokum hefur Villi, húsbónd-
inn á heimilinu, farið með bæn:
„Himneski faðir Jehóva, við
þökkum fyrir þessa máltíð …“ og
þá hafið þið Lilja mátt byrja að
borða án mín.
Á meðan stóð ég úti á svölum á
Skólavörðustíg með æskufélögum
mínum og bannaði þeim að svara í
símann því ég vissi að þú varst að
hringja og spyrja hvort ég ætlaði
ekki að koma. Við félagarnir sung-
um lög eftir Bubba Morthens, eins
og vanalega, eða öskruðum þessi
lög öllu heldur yfir miðbæinn:
„Stál og hnífur er merki mitt.
Merki farandverkamanna.“
Við vorum þá allir komnir í
verkamannavinnu, æskufélag-
arnir, nema þeir sem voru enn í
grunnskóla, svo að Stál og hnífur
var okkar einkennislag. Pabbi
splæsti á okkur brennivíni og ef
hann var heima hneykslaðist hann
á því að það væru aldrei neinar
stelpur með okkur.
„Þið fáið ekkert að ríða út á
Bubba,“ sagði hann og gaf okkur
þau ráð að drekka rauðvín en ekki
vodka í kók því kellingarnar væru
vitlausar í léttvín.
Ef svo ólíklega hefði viljað til að
einhverjar stelpur hefðu viljað
hanga með okkur strákunum á
þessum árum veit ég að pabbi
hefði reynt að stinga undan okkur.
Einu sinni tókst honum að stinga
undan Ingva, sem bauð heim
stelpu sem hann sá ekki sólina fyr-
ir. Pabba leist svona líka vel á
hana og fór með fögur ljóð og
skenkti henni rauðvín. Hann þótti
ógurlega fallegur á þessum árum
og var voðalega smart klæddur í
stofunni á Skólavörðustíg með
léttvínsglas í hendi. Honum tókst
alltaf að lauma inn klúrum brand-
ara hér og þar til að gefa í skyn að
hann væri ofboðslega góður í rúm-
inu. Svo rauk hann til og setti Rod
Stewart á fóninn því það var að
hans sögn líklegast til að virka vel
á kvenfólkið.
„If you want my body and you
think I’m sexy, come on sugar let
me know,“ söng pabbi svo með
Rod, sem hann sagðist hafa hitt ár-
ið 1985 þegar söngvarinn kom til
landsins og var viðstaddur krýn-
ingu Hólmfríðar Karlsdóttur sem
þá varð Ungfrú Ísland og seinna
Ungfrú alls heimsins.
Þetta var mikið sjónarspil fyrir
mig og félaga mína sem forðuðum
okkur fljótlega aftur út á svalir að
reykja og syngja fyrir miðbæinn.
Og áður en við vissum af var pabbi
búinn að lauma sér inn í hjóna-
herbergi með þessari ungu konu
sem við vissum báðir að Ingvi var
skotinn í.
Kafli úr
Bréfi til mömmu
Þarftu að láta
gera við?
FINNA.is