Læknablaðið - mai 2019, Síða 34

238 LÆKNAblaðið 2019/105
Á sólríkum föstudagseftirmiðdegi
setjumst við með súkkulaðiköku við stórt
og mikið borðstofuborð þeirra hjóna í litlu
íbúðinni þeirra í Fossvoginum. „Það er allt
svo stórt í Bandaríkjunum,“ segja þau og
gera góðlátlegt grín að húsgögnum sínum
sem þau fluttu með sér heim. Litli dreng­
urinn þeirra, Björn, er kominn með húfu á
höfuðið. Hann er á leið í bíltúr með móð­
urafa sínum, forréttindi sem hann naut
ekki í Bandaríkjunum. Það voru einmitt
þessi forréttindi sem þau sóttu í þegar
þau ákváðu að flytja aftur til Íslands eftir
strangt nám þar ytra, ómeðvituð um að
ekkert yrði leikskólaplássið fyrir drenginn.
Þau vissu þá heldur ekki að barátta Önnu
við að fá niðurgreidda á þjónustu fyrir
sjúklinga sína yrði jafnerfið og raun bar
vitni.
En byrjum á byrjuninni. Hvar kynnt­
ust þau? „Við kynntumst á lesstofunni
í Læknagarði,“ segir Anna og Martin
samsinnir. „Við vorum saman í MR en á
sitthvoru árinu,“ segir Martin. Hún segir
þó að hún hafi vitað hver Martin var, enda
nafnið óalgengt. Martin varð dúx árgangs
síns áður en Anna útskrifaðist og hugsan­
lega var það lán í óláni að verkfræðinámið
í HÍ höfðaði ekki til hans því þau Anna
urðu þá samstiga í læknisfræði og náðu
saman í lok fyrsta árs.
„Verkfræði var augljóst val í MR en
stóðst ekki alveg væntingar þegar á
reyndi. Ég sá ekki fyrir mér að vinna í
tölvu allan daginn og vildi vinna meira
með fólki. Ég ákvað að prófa læknisfræði
og sé ekki eftir því,“ segir Martin.
Völdu sitthvort sérnámið
Þótt þau væru saman öll árin völdu þau
ekki sömu sérgrein. „Nei, sem betur fer,“
segja þau nánast í kór. „Það hjálpar okkur
að vera í sitthvorri sérgreininni. Það hefur
sína kosti og galla, en ég hef meiri innsýn
í svæfingalækningar fyrir vikið og Martin
hefur meiri innsýn inn í taugalækningar,“
segir Anna.
Þau fóru til Bandaríkjanna í kjölfar
námsins hér heima og segir Martin að
stutta svarið við því af hverju þau fóru
þangað sé að hann hafi farið á þriðja ári í
Johns Hopkins­háskólann í Baltimore og
verið undir handleiðslu Hans Tómasar
Björnssonar, sem nú er nýkominn heim.
„Skipulagið í Bandaríkjunum heill­
aði. Þar er allt mjög formfast og rann­
sóknarumhverfið heillandi. Svo áttum við
fyrirmyndir á Landspítala sem höfðu farið
þessa leið,“ segir Martin og Anna grípur
boltann. „Ég held við höfum aldrei rætt
það sérstaklega. Ég held við höfum alltaf
bæði ætlað til Bandaríkjanna.“
Í sérsniðnu paranámi
Þau sóttu um sem par. Það tryggði að þau
myndu lenda á svipuðum slóðum í Banda­
ríkjunum og fengu stöðu á sitthvorum
spítalanum í Boston. Martin fór á Brigham
and Women‘s­spítalann sem tilheyrir
læknadeild Harvard og Anna í læknadeild
Massachussetts­háskóla, (UMass), sem er
um klukkustund fyrir utan Boston.
„Við bjuggum mitt á milli og ferðuð­
umst bæði í hálftíma sitt í hvora áttina
úr úthverfi Boston.“ Bæði fóru þau svo í
undirsérgreinar í Duke í Norður­Karólínu,
hann í svæfingar fyrir hjarta­ og lungna­
skurðaðgerðir og gjörgæslulækningar og
hún sérhæfði sig í Parkinson og hreyfi­
truflunum.
Martin segir Bandaríkjamenn upp­
tekna af tölfræði sem hafi leitt af sér þetta
sérstaka fyrirkomulag að bjóða pörum
sem eru bæði læknar að lenda á svip­
uðum slóðum. „Þeir hafa tölfræði sem
sýnir að pör séu líklegri til að útskrifast
úr prógrömmum en einstaklingar,“ segir
hann.
Við ræðum muninn á heilbrigðiskerfi
Bandaríkjanna og hér á landi. „Það eru
„Við spyrjum okkur stundum að því sjálf af hverju við komum heim,“ segir Anna Björnsdóttir taugalæknir.
Þau hjónin Anna og Martin Ingi Sigurðsson svæfingalæknir eru að koma lífi sínu í fastar skorður eftir langt og
strangt nám í Bandaríkjunum, fæðingu frumburðarins og baráttu Önnu við að komast inn á rammasamning
sérfræðilækna, sem yfirvöld höfðu lokað og sagt fullan. Nú horfir lífið björtum augum við þeim. Martin er nýtekinn
við stöðu prófessors og yfirlæknis í svæfinga- og gjörgæslulækningum við læknadeild Háskóla Íslands og á
aðgerðasviði Landspítala og eftirspurn eftir sérfræðiþjónustu Önnu er svo mikil að biðin er hálft ár.
Heim í faðm fjölskyldunnar
■ ■ ■ Gunnhildur Arna Gunnarsdóttir