Feykir - 01.03.2017, Blaðsíða 9

Heilir og sælir lesendur góðir.
Gott að byrja að þessu sinni með vísu
sem fædd er í Sagafirði. Höfundur Björn
Runólfsson, áður bóndi á Hofsstöðum.
Frá því fyrst mitt fjör var vakið
og fór að stríða.
Aleiga mín er andartakið
sem er að líða.
Kann ekki að segja til um höfund að næstu
vísu en mig minnir að hún hafi orðið til í
einhverjum pólitískum væringum.
Gera vamm sig breiðan Björn
á barndómsárum sínum,
en er nú sparð í Gylfa görn
gæt að orðum mínum.
Sama má segja um þá næstu, ekki kann ég að
nefna höfund að henni en við öllum blasir að
hugmyndin er góð. Og snjöll hringhenda þar
á ferð.
Blómin fjúka burt frá mér
byljir hnjúka særa.
Vil ég mjúka meyjan þér
millum strjúka læra.
Allt annað er hægt að segja um næstu vísu,
sem ég tel öruggt að sé eftir hin magnaða
hagyrðing Jakob Pétursson frá Hranastöðum.
Er á gleði orðin þurrð
allt er þungt í vöfum,
ævi minnar hallast hurð
helst til fljótt að stöfum.
Einhverju sinni er hinn landskunni hag-
yrðingur, Egill Jónasson frá Húsavík, var á
morgungöngu þar í bæ og mætti manni sem
starfaði sem arkitekt. Bauð Egill góðan dag
en sá lærði ansaði engu. Af því tilefni varð
eftirfarandi vísa til:
Enga fékk ég undirtekt
á því mína skoðun byggði,
að arkitekt með eftirtekt
sé afar sjaldgæft fyrirbrigði.
Miklir félagar voru þeir Egill og Karl Ísfeld,
sem var kunnur hagyrðingur á sinni tíð. Þegar
Karli datt í hug að gefa út eftir sig kvæði, þar
sem alla upphafsstafi vantaði, orti Egill.
Ísfeld er skáld, það er enginn vafi
eignast þyrftum við fleiri slíka,
en úr því hann sparar upphafsstafi
ætt´ann að fækka hinum líka.
Eitthvað munu þeir hafa verið kunnugir Egill
og Ásgeir Jónsson frá Gottorp. Í tilefni af
áttræðisafmæli Ásgeirs mun Egill hafa sent
honum þessa vísu.
Minnast vil ég merkisdags
mæni á þínar slóðir.
Þó ég hafi ei hóf né fax
hneggja ég til þín bróðir.
Annar snjall hagyrðingur var á Húsavík,
Kristján Ólason, og mun hafa ort svo í
vetrarbyrjun.
Haustsins mál þig orkar á
innsti sálarkjarni,
Vísnaþáttur 683
eins og þrá og eftirsjá
yfir dánu barni.
Þegar Egill heyrði þessa vísu Kristjáns varð
þessi til:
Sólin lækkar hægt og hægt,
hallast göngulína.
Svona orðar veröld vægt
vetrarboðun sína.
Þegar bókin Hitabylgja eftir Baldur
Óskarsson kom út með myndskreytingum
eftir Engilbert orti Egill þessa.
Hitabylgja hafði gert
hunangsilm af töðunni.
Svo var alveg engilbert
ástandið í hlöðunni.
Sá kunni rithöfundur og útvarpsmaður,
Helgi Sæmundsson, lét einhverju sinni
í útvarpsþætti þau orð falla að ekki væri
nokkur Þingeyingur fyndinn nema þá helst
Egill Jónasson. Helgi, sem mun hafa verið
ættaður úr Flóanum, fékk stuttu síðar þessa
kveðju:
Stakk mig vafi heiðurshnýfli,
hnúta sú er fjandi slæm,
nýja mynd af Flóa-fífli
finnur í mér Helgi Sæm.
Hálfdán Bjarnason, sem kenndur var við
Bjarghús, var á sinni tíð þekktur fyrir vel ortar
hringhendur. Þessi mun eftir hann:
Oft er vökult auga um nótt
og á hrökum vörnin.
Mínar stökur fæðast fljótt
framhjátöku börnin.
Önnur kemur hér eftir Hálfdán:
Oft er dreymin innsta þrá
af því gleymist skuggi.
Stakan sveimar ofan á
andans heimabruggi.
Að lokum þessi laglega hringhenda Hálfdáns:
Lofts í höllum geislar gljá
glitrar trölla skalli.
Táhrein mjöllin tindrar á
túnum, völlum, fjalli.
Sá kunni hagyrðingur, Hjálmar frá Hofi, er
hógvær í næstu vísu.
Ei mér fæðist óður nýr
eins og stundum forðum,
allar mínar ær og kýr
anda halda í skorðum.
Halldór H. Snæhólm sem mun hafa búið
um skeið á Laxárdalnum hér í Austur-Hún.,
sem nú er allur kominn í eyði, mun einhverju
sinni hafa ort svo um sveitunga sem þráði
heitt að komast i sveitarstjórn. Bið lesendur
að hugsa vísnamál og senda þættinum efni
til birtingar.
Enginn þokki eða trú
að þér lokkar hylli.
Þriggja flokka þú ert hjú
þeirra brokkar milli.
.
Veriði þar með
sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) palli@feykir.is
Ég þakka Ægi Finnssyni
stórvini mínum fyrir
áskorunina um pistlaskrif í
þetta feikilega góða tímarit
Feyki. Við félagarnir vorum
duglegir að bralla ýmislegt
saman á okkar yngri árum,
sem hefði líklega þótt
langsótt hefðum við alist
upp á höfuðborgarsvæðinu.
Ég er afar þakklátur fyrir að
hafa alist upp í návígi við
dreifbýlið, enda hefur það
mótað mig og gert mig að
þeim manni sem ég er í dag.

Það kennir nefnilega ýmissa
grasa í litlum landbúnaðar- og
sjávarútvegsplássum, eins og
Skagafirði, sem er svo langt
frá 101 skipulaginu. Allir
þekkja alla og þess vegna
fylgist fólk sjálfkrafa meira
með því sem er að gerast
í kringum sig. Það er eins
og fólk sé á einhvern hátt
meðvitaðra um samfélagið
sitt sem er jafnvel eðli lítilla
samfélaga úti á landi. Íbúar
þessara staða eru um leið
meðvitaðri um styrkleika
hvers og eins. Smæðin gerir
það að verkum að hver
og einn íbúi skiptir mun
meira máli í því sem þeir
taka sér fyrir hendur hverju
sinni. Meðal annars í Lions-
klúbbnum, íþróttafélaginu,
nemendafélaginu, björg-
unarsveitinni, stjórnmálunum,
innan fyrirtækjanna og
leikfélaga svo eitthvað sé
nefnt.
Þegar ég bjó á Hofsósi tóku
allir þátt í öllu. Þá prófaði ég
að æfa allar mögulegar íþróttir
sem þar voru í boði, var virkur
í starfi björgunarsveitarinnar
og við sem vorum í grunn-
skólanum vorum með atriði
á öllum viðburðum sem
fram fóru í Félagsheimilinu
Höfðaborg. Hvort sem
um var að ræða árshátíð
skólans, íþróttafélagsins, eða
Rakelarhátíðina. Fullorðna
fólkið tók einnig þátt í öllu,
en það sá t.d. sjálft um öll
skemmtiatriðin á þorrablótinu.
Hér á suðvesturhorninu er
þetta meira og minna borið
uppi af fagfólki. Ég veit ekki
með ykkur, en ég efast
stórlega um að hann faðir
minn hefði verið kallaður til
leiks hjá Leikfélagi Reykjavíkur
á sínum tíma. En ég á
ógleymanlegar minningar af
því þegar ég fékk að fara með
honum í Leikborg og Bifröst
þegar hann var þátttakandi í
leikfélaginu.
Á þeim tíma sem börnin
í dag eru í Skólaseli eða
tómstundum vorum við vinirnir
á flakki á milli vinnustaða
foreldra okkar að kynnast
atvinnulífinu, uppi á rusla-
haugum að leita að efnivið
í kassabíl eða kofasmíði, já
eða bara heima að stofna
fyrirtæki.
Það að alast upp í litlu
plássi eru forréttindi en allt
framangreint hefur haft mikil
áhrif á þau störf sem ég hef
tekið mér fyrir hendur. Frá því
að ég hitti Bjössa Mikk úti
á götu og spurði hvort hann
vantaði ekki mann í lögguna
og þangað til ég nýtti mér þá
félagsmálareynslu sem ég
hafði öðlast í Skagafirðinum
og bauð mig fram til Alþingis.
Það eru nefnilega mikil
tækifæri í að hafa gengið í
öll störf og alast upp í litlum
þorpum úti á landi. Njótum
þess samfélags sem við búum
í hverju sinni og nýtum þau
tækifæri sem það veitir okkur.
- - - - - -

Ég skora á Söru Björk
Sigurgísladóttur að rita
næsta pistil.
Vilhjálmur Árnason, Sauðkrækingur, Hofsósingur og umfram allt Skagfirðingur
Tækifærin í smæðinni
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN palli@feykir.is
09/2017 9