Feykir - 01.03.2017, Blaðsíða 6

vera í lögreglunni eða vinna á
stofnunum. Á sama tíma
starfaði Þuríður þar sem
sjúkraliði. „Þar kynntumst við
sumarið 1980,“ rifja þau upp.
Gísli segir frá hvernig þessi
fyrstu kynni atvikuðust: „Það
fyrsta sem ég heyrði af Þuríði
var að hún hafði verið á
næturvaktinni á Kleppi. Við
komum síðan á morgunvaktina
og þá hafði næturvaktin bakað
svona ógurlega fína brúntertu
og allir að lofa hana Þuríði fyrir
að hafa hugsað svona vel um
dagvaktina. Þegar sá fyrsti,
læknirinn á deildinni, smakk-
aði kökuna kom í ljós að hún
var búin til úr kaffikorg og
tannkremi. Þá fór ég nú að hafa
áhuga á að kynnast henni
betur,“ rifjar Gísli upp en tekur
fram að hrekkirnir hafi síðar að
mestu leyti elst af eiginkonunni.
„Maður reynir að halda sig til
hlés með það,“ skýtur Þuríður
inn í. „En það veitti nú ekkert
af, á þessari deild á þessum
tíma, að reyna að létta
andrúmsloftið. Þetta var erfið
deild að vinna á,“ segir hún.
„En þetta var alla vega eftir-
minnilegt og afdríkaríkt.“
Þuríður segist hafa starfað
sem sjúkraliði annað slagið
eftir að þau fluttu norður. Fyrst
vann hún part úr ári á
sjúkrahúsinu á Sauðárkróki en
fór síðan í heimahjúkrun, þá
aðallega í sveitinni en einnig á
Króknum. Seinna vann hún
nokkur ár á Dvalarheimilinu
og segist ennþá fara öðru hvoru
og leysa þar af um tíma, en ekki
hafa verið fastráðin í nokkur ár.
„Það hentar ekki alltaf að vera
útivinnandi frá búskapnum,
það eru tímabil sem er ekki
þægilegt að vera bundinn
annars staðar, t.d. vor og haust,“
útskýrir hún.
Í Glaumbæ eru um 250 fjár í
dag en var um 300 þegar mest
var. Þuríður segist hafa mikla
ánægju af búskapnum og
kunna vel við víðáttuna sem
fylgir sveitalífinu. „Það eru
forréttindi að geta verið með
búskap, mér finnst það mjög
gefandi, það er að segja huglægt
en ekki fjárhagslega,“ segir hún.
„Svo erum við eins og aðrir
Skagfirðingar, með nokkur
hross til að bíta svo ekki fari allt
í sinu og hreinsa hey sem þarf
að koma frá. Annað slagið
tökum við svo tryppi úr þessu
og látum temja til heimabrúks,“
bætir Gísli við.
Þuríður og Gísli eiga fjögur
börn. Elstur er Gunnar, fæddur
1982. Hann er byggingar-
iðnfræðingur, vinnur við smíð-
ar um allan Skagafjörð og er
búsettur heima í Glaumbæ.
„Ég er fæddur hér í Skagafirði,
á gamla sjúkrahúsinu sem er
núna safnaðarheimili Sauðár-
krókskirkju, skömmu áður en
að nýja sjúkrahúsið var tekið í
gagnið. Síðan var ég hér í
Glaumbæ fyrstu átta árin og
náði því að vera einn vetur í
skóla í Varmahlíð, í Miðgarði
sem þá var nýbyggður,“ segir
Gísli, aðspurður um æskuárin.
Móðir hans, Ragnheiður
Margrét Ólafsdóttir, húsfreyja
og safnvörður, var fædd árið
1915 í Reykjavík og ólst þar
upp. Faðir hans, Gunnar
Gíslason, prófastur í Glaumbæ,
var fæddur 1914 á Seyðisfirði
en ólst upp hjá afa sínum í
VIÐTAL
Kristín Sigurrós Einarsdóttir
Hvammi í Laxárdal, eftir að
hann missti móður sína sex ára
gamall. Gísli er yngstur sex
systkina. Elsti bróðirinn,
Stefán, bjó í Luxemborg en
hann lést árið 1996 úr krabba-
meini. Margrét býr í Hafnar-
firði, Gunnar og Ólafur í
Reykjavík og Arnór í Varma-
hlíð. Foreldrar Gísla komu í
Glaumbæ árið 1943 þegar
Gunnar gerðist prestur þar.
Hann var þingmaður á árunum
1959-1974 og því fór fjölskyldan
að hafa vetursetu í Reykjavík.
„Þau keyptu íbúð á Laugarnes-
veginum og níu ára gamall fór
ég í skóla fyrir sunnan og var
síðan alla vetur í Reykjavík
þangað til ég kom hér aftur að
námi loknu,“ rifjar Gísli upp.
Leiðin lá í Menntaskólann í
Reykjavík og þaðan lauk Gísli
stúdentsprófi árið 1977 og hóf
svo guðfræðinám við Háskóla
Íslands og útskrifaðist þaðan
vorið 1982. Hann vígðist til
Glaumbæjarprestakalls 8. ágúst
1982 og á því 35 ára vígslu-
afmæli í sumar. En lá alltaf
beint við að fara í guðfræðina?
„Nei, þegar ég varð stúdent var
ég ekkert búinn að ákveða mig
og var að pæla í ýmsu. Meðal
annars var ég búinn að skoða
dýralæknanám í Englandi. En
síðan atvikaðist þetta þannig að
ég innritaði mig í guðfræði-
deildina um haustið og eftir
það var ég ekkert að pæla í
öðru.“
Þuríður er fædd á Húsavík
árið 1958. Foreldrar hennar
voru Þorbergur Kristjánsson og
Gísli Gunnarsson, sóknarprestur í Glaumbæ í Skagafirði, hefur alla ævi átt
lögheimili sitt á staðnum og búið þar, utan vetrardvalar í Reykjavík þar sem hann
gekk í skóla. Hann hefur miklar taugar til staðarins og á það ekki síður við um
eiginkonu hans, Þuríði Kr. Þorbergsdóttur, sem kom þangað með honum þegar
hann var vígður til prestakallsins fyrir bráðum 35 árum síðan. Blaðamaður Feykis
brá sér í heimsókn í Glaumbæ þegar þau hjónin voru nýlega komin heim úr ferð
til Taílands í tilefni af sextíu ára afmæli Gísla á dögunum.
Gísli Gunnarsson og Þuríður Kristjana Þorbergsdóttir í Feykisviðtali
„Okkur hefur liðið vel hér“
Guðfinna Árnadóttir sem bæði
eru látin. Þuríður á þrjú syst-
kini sem öll búa á heima-
slóðum. Hún ólst upp á bænum
Brúnahlíð í Aðaldal, gekk í
skóla í sveitinni og síðar fram-
haldsskóla á Húsavík. „Síðan
fór ég í Lindagötuskóla í
Reykjavík og þaðan í Sjúkra-
liðaskóla Íslands, sem þá var, í
Reykjavík,“ rifjar hún upp. Hún
segist einnig hafa farið í
Söngskóla Reykjavíkur, sér til
ánægju, og stundað nám þar
tvo vetur. Áður hafði hún
fengið kennslu í orgelleik
heima í sveitinni. Þar sem
enginn aðgangur var að tón-
listarskóla var það organistinn í
sveitinni sem kenndi henni, að
beiðni foreldra hennar.
Kynntust
á Kleppi
Leiðir þeirra Þuríðar og Gísla
lágu fyrst saman á Kleppi. Hluti
af guðfræðinámi Gísla var að
vinna eitt sumar á stað þar sem
nemarnir kynntust öðrum
hliðum á samfélaginu og var til
að mynda hægt að velja um að
Þuríður og Gísli við prestssetrið í Glaumbæ. MYNDIR: KSE
6 09/2017