Feykir - 11.10.2017, Side 9

AÐSENT Rúnar Kristjánsson frá Skagaströnd
Haustar að með frónsku ferli
Öll eigum við í sjóði hugans ýmsar
perlur sem gefa okkur ómælda gleði á
vegferð okkar hér í heimi. Aldrei verður
Almættinu það fullþakkað sem okkur er
gefið með þeim hætti. Eitt sinn var ég að
hugsa um þann fjársjóð og kvað :
Oft ég sit og hugsa hér
í heimaveröld minni,
um lífið eins og lífið er
og lífsins mörgu kynni.
Og það sem kemur þá að mér,
ég þekki og vil ei týna.
Það er svo margt sem meta ber
er minningarnar skína.
Vinur minn einn spurði fyrir nokkru
hvað ég segði ? Ég svaraði með þessari
vísu:
Sálin í mér sveiflast til,
sviðin mörg þá kannar.
Hún er að nálgast hér um bil
hálfan þroska – Fannar !
Heyrði í útvarpsmönnum á Bylgjunni
og kvað:
Vaða oft með röfli reyk,
rausa út í bláinn,
halda þó um hressan kveik,
Heimir, Gulli og Þráinn.
Það viðurkenni ég fúslega að alltaf leiðist
mér hvað sumir tala mikið um peninga:
Aumt er þetta auratal,
arfur dýpstu nauða.
Safna í sinn mauramal
margir fram í dauða.
Aftökuaðferðir yfirvalda á fyrri tímum
tóku ekki mikið mið af mannúð:
Axlar-Björn sem átján drap,
illur þótti að vonum.
Þó var meira mennsku hrap
í meðferðinni á honum.
Oft hendir það fólk að ergjast yfir
tímanum, annaðhvort líður hann of
hægt eða of hratt. Eitt sinn er ég heyrði
kvartað yfir slíku fæddist eftirfarandi
vísa:
Stundum verður þelið þreytt,
þá er um að gera
að láta tímann út í eitt
algjörlega vera.
Hitt er svo annað mál að tíminn líður
eða flýgur jafnhratt allar stundir hvað
sem okkur finnst um það og enginn
mannlegur máttur breytir því:
Tíminn er á fullri ferð,
frá sér öllu ryður.
Eins og beitt og brugðið sverð,
brytjar árin niður.
Ég horfi oft á brim og fyrir nokkru orti
ég við slíkar aðstæður :
Þegar blæs um bakka og vör
byrjar öldurótið.
Fyrir sterkum hrannar hjör
heggst í sundur grjótið.
Margt virðist hægt að gera á Íslandi sem
ætti að vera bannað :
Úlfar sviptir sauðargæru
sem fá hvergi unnið trúnað,
ná sér bara í nýja æru,
nýjan kennitölubúnað.
Að síðustu vil ég svo lýsa hér viðhorfi
mínu til góðrar fylgju sem mörgum
öðrum manninum hefur líka reynst
félagshollur förunautur á lífsins ferð og
megi svo áfram verða :
Kjarni sá í sinni er
sem ég má ei glata hér.
Ljóðaþrá sem lyftir sér
líkt og á í huga mér.
Ritað undir haustjafndægur 2017.
Rúnar Kristjánsson
mér það markmið að koma
betri út úr þessari reynslu
en ég fór í hana. Betri
manneskja. Mig langaði ekki
bara að „lifa þetta af“. Það er
nú alls ekki víst að allir séu
sammála um hvað felst í því
að verða betri manneskja
svo eina leiðin er að meta
það sjálf!
Að sjálfsögðu er ég
endalaust þakklát fyrir hvað
krabbameinsmeðferðin hjá
mínum manni hefur skilað
góðum árangri. Við getum
verið bjartsýn og horft glöð til
framtíðarinnar.
En ég er líka afar þakklát
fyrir mikla og djúpa vináttu
sem ég hef fundið fyrir á
þessari vegferð. Oft hefur
hún komið mér og okkur
hjónum á óvart, mikill velvilji
og hjálpsemi allt í kringum
okkur. T.d. eitt kvöldið
þegar ég kom akandi frá
sjúkrahúsinu á Akureyri
stóðu 11 jeppar kringum
fjósið okkar. Þar hömuðust
sveitungar okkar og voru að
ljúka framkvæmdum sem
við hjónin höfðum byrjað
á. Það er reyndar erfitt
(óréttlátt?) að fara að nefna
dæmi því þau eru svo mörg.
Einstaklingar sem standa
eins og traust tröll í kringum
okkur og hopa hvergi, hvort
sem þau eru staðsett nær
eða fjær. Svo höfum við
eignast nýja vini. Fólk sem
maður tengist í hvelli og líður
eins og maður hafi alltaf
þekkt. Fólk sem áður var
ókunnugt en leiðir mann af
ástúð í gegnum erfiðleikana.
Eins og maðurinn sagði
breyta þrengingar eins og
þung veikindi tengslanetinu
í kringum mann. Svolítið
eins og tímabundin tiltekt.
Maður verður sjálfur ekki
sérstaklega skemmtilegur
og nú reynir á. Vinirnir lenda
annaðhvort í innsta hring eða
maður setur þá „á hold“. Það
er ekki fallega gert en þegar
ekkert er aflögu að gefa af
sér gerist þetta af sjálfu sér.
Þeir sem lenda í innsta hring
þurfa að standast ströngustu
kröfur. Seinna jafnast þetta
aftur – líka af sjálfu sér.
Það var gott að fá þann
fyrirlestur hjá ókunnugum
manni á kaffihúsi viku eftir
greiningu því þetta rættist
svo sannarlega.
Hvernig getur maður eignast
svona góða vini? Ég velti
fyrir mér hvernig börnin okkar
geti þróað með sér vináttu
hvort sem er í sveit eða
borg. Í borginni gat ég bara
hlaupið yfir í næsta hús en
hér þurfa þau að skipuleggja
sig aðeins meira. Held það
skipti ekki máli, sönn vinátta
byggir ekki á praktík. Vinur
er sá sem hefur að einhverju
leyti svipaðan skilning á
lífinu og lífsgildunum og
maður sjálfur. Við eigum
innihaldsrík samskipti, getum
hlegið saman og sýnt hvert
öðru skilning. Erum alls ekki
alltaf sammála en okkur
langar að vera samferða
því við treystum hvert öðru,
virðum, og þykir vænt um
hvert annað. Í sönnum vini
speglum við okkar innri
mann og gerum okkur grein
fyrir því hver við sjálf erum.
Þannig getum við orðið betri
manneskjur.
Þeim tíma er vel varið sem
fer í að rækta vináttu. Sannir
vinir eru það sem skiptir
mestu máli í lífinu. Því ættum
við vanda okkur, gefa af
okkur, fyrirgefa og vera fyrri til
að láta gott af okkur leiða. Ég
er óendanlega þakklát fyrir
mína góðu vini.
Lokaorðin koma úr safni
ömmu Sirrýjar – „It´s not the
years in your life that count,
it´s the life in your years.“
(Abraham Lincoln).
- - - - - - -
Ég skora á Helgu
Sigurðardóttur kennara í
Varmahlíðarskóla að
skrifa næsta pistil.
Í upphafi vil ég þakka þér
Laufey fyrir að hugsa til mín
og skora á mig að skrifa.
Um leið skora ég á Helgu
Sigurðardóttur á Grófargili
að taka við og skrifa næsta
pistil.
Síðasta árið hefur verið
óvenjulega lærdómsríkt
hjá mér. Ekki kannski
námið sem maður mundi
velja sér (að vera maki
krabbameinssjúklings)
– en alveg sérstaklega
innihaldsríkt og skilar
mér (að eigin mati) betri
manneskju.
Ég hef að sjálfsögðu
lært margt og mikið
um krabbameinslyf og
-meðferðir en mest hef ég
lært um mannveruna og
þessa merkilegu vináttu
sem við getum átt. Þegar
mér fannst ég hafa „náð
botninum“ fékk ég mér
ráðgjafa/sálfræðing og setti
ÁSKORENDAPENNINN
Margrét Óladóttir Flugumýri
Vinátta
UMSJÓN
palli@feykir.is
Margrét Óladóttir og Ingimar Jónsson, bestu vinir í sveitinni.
38/2017 9