Smirill - 12.11.1931, Blaðsíða 5

S M I RI L L
o
Forstjóri Eimskipafélags Ísíands.
Svo virtist í ijili, þá er fyr-
verandi framkvæmdastj. Eim-
skipafélagsins, hr. Emil Nielsen,
lét af störfum, sem vandskipað
yrði sæti hans, sá ágætismaður
var liann fyrir allra hluta sakir.
En giftusamlega hefir til tekist
og stjórnin orðið hinheppnasta
um mannval í stöðuna, þar sem
er liinn nýi framkvæmdastjóri
félagsins, lir. Guðmundur Vil-
hjálmsson; hefir hann þegar
getið sér hins hezta oröstírs
vegna liæfileika sinna og dugn-
aðar og nýtur trausts og virð-
ingar allra þeirra, er hér eiga
hlut að máh, stjórnar félagsins,
starfsmanna þess og viðskifta-
manna.
Framkvæmdastjórinn tók við
starfi sínu á mjög svo óhag-
stæðum timamótum, og örðug
er leiðin framundan, þvi meðal
annarra erfiðleika munu liin
nýju viðskiftahöft koma liart
niður á Eimskipafélaginu, og
það ekki siður en á öörum at-
vinnurekendum þessa lands, —
en vonandi ber hr. Guðmundur
Villijálmsson gæfu til, þá er
stundir fram liða, að sigla félag-
inu lieilu í höfn gegnum „brim-
ið og boðana“. Hér um ræður
þó miklu samheldni þjóðar-
innar.
Landar góðir! — Snúið ekki
hakinu að óskabarni ykkar,
Eimskipafélagi Islands, nú á
krepputimunum. Þj óðarmetn-
aðurinn krefst þess, að þið at-
hugið vel og kryfjið til mergjar
litlu auglýsinguna, sem þið þrá-
sinnis hafið séð i blöðunum sið-
astliðið sumar:
Alt með íslenzkum skipum!
Hr. Guðmundur Vilhjálms-
son er Þingeyingur að ætt, í
háðar ættir, og varð fertugur
11. júní síðastl. Þegar hann
tók við forstöðu Eimskipafé-
lagsins í júní 1930, liafði hann
verið i þjónustu Sambands ís-
lenzkra samvinnufélaga í sam-
fleytt 15 ár erlendis, Kaup-
mannahöfn, New York og
Leith. Skrifstofa Sambandsins
í Skotlandi var stofnsett 1920
undir stjórn hans og’ veitti
hann henni forstöðu þangað til
hann fluttist til Islands. Hann
kvæntist 1924, Kristínu Tliors,
dóttur Tlior Jensen stórkaup-
manns í Reykjavik, og birtist
hér mynd af þeim hjónum.
Hr. framkvæmdastj. GuSmundur Vilhjálmsson og frú.
sirnar.
Eftir EINAR
HELGASON
Haustverkin.
Ritstjóri þessa nýja blaðs
hefir beðið mig að skrifa nokk-
ur orð um rósirnar, átti það
sérstaklega að vera leiðbein-
ingar um það, hvernig með þær
skyldi fara á liaustin.
Hér á landi hefir „blóma-
drotningin“ verið algengasta
stofublómið um langt skeið, að
minsta kosti frá þvi á seinm
hluta 19. aldar, áður hefir
pelargónían ef til vill verið fult
eins algeng.
Til ræktunar í húsum inni
eru valdar kynbættar rósir;
kynbæturnar liafa gengið í þá
átt að gera þær sem blómstærst-
ar og fegurstar og ilmríkastar,
en vaxtarþroski og hraustleiki
þessara rósa er minni en hinna
viltu.
Hér á landi hafa nokkurar
harðgerðar tegundir af hinum
svonefndu viltu rósum verið
ræktaðar í görðum við heima-
hús og menn eru farnir að færa
sig upp á skaftið og reyna með
kynbættu rósirnar úti. Það
gengur misjafnlega. Suinar-
veðráttan er tæpast nógu hag-
stæð, jafnvel þar sem bezt læt-
ur, auk heldur annarstaðar. En
þetta stendur til hóta, þótt geng-
ið sé út frá að verðáttan hafi
sinn gang svipað og verið hefir,
en ræktunin þokast áfram samt
vegna æfingar og reynslu.
Gömlu harðgerðu garðrósirn-
ar spjara sig úti, þótt lítinn við-