Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Blaðsíða 13

Greinarhöfundur þrumar yfír félögum og gestum hjá Blindrafélaginu.
heilsast innvirðulega, kemur einhver
framámanneskja borgarstjórnarinnar
til okkar, sennilega forsetinn, heilsar
og spyr hverjir við séum. Við sögðum
til okkar. Hún kvað okkur ekki vera á
gestalistanum og það væri mjög óeðli-
legt að fréttamönnum væri boðið í
svona fína móttöku. Við reyndum að
gera okkur ákaflega merkilega í augum
hennar og útskýrðum hvaða mikil-
væga hlutverki við gegndum og að
hver einasti íslendingur vissi hverjir
við værum. Þegar konan áttaði sig á
að við vorum heimsfrægir heima á
Fróni, lét hún kynt liggja og okkur var
vísað til sætis. Þarna átum við dýrindis
hádegisverð. Það voru þrjú glös á
borðinu, eitt með vatni, annað með
hvítvíni og það þriðja með rauðvíni.
Ég gerði allt vitlaust, drakk úr
vatnsglasinu, þegar ég átti að drekka
rauðvínið og fékk mér svo hvítvín,
þegar ég átti að drekka vatn.
Borðdaman mín var miður sín fyrir
mína hönd og mér leið sárlega illa.
Ekki veit ég hvemig Amþóri reiddi
af, en það hefur sennilega bjargað
honum að hann sá ekki glóru og hans
borðnautur hjálpaði honum, en ég
reyndi eftir föngum að sýnast eins vel
sjáandi og mér var unnt. Osköp var ég
feginn þegar þessari veislu lauk, en
maturinn var frábær.
Það var þegar mesta hraunflóðið
skall á bænum og færði allt í kaf
austur í bæ. Páll bróðir hringdi í mig
klukkan hálf sex um morgun og lýsti
fyrir mér ástandinu. Hann sagði að
hraunið þokaðist að jafnaði þrjá til
fjóra metra á klukkustund. Daginn
eftir hafði ég það eftir Páli að hraunið
rynni um þrjá til fjóra metra að jafnaði
á hverri mínútu. Að vonum hringdi
Páll ekki par ánægður með ýkjur litla
bróður og krafðist þess að ég leiðrétti
þetta og bæði sig opinberlega afsök-
unar, af því að félagar hans úti í Eyjum
hefðu gert mikið grín að sér fyrir
vikið. Svo vel vildi til að maður úr
Borgarfirðinum, Jóhannes Benja-
mínsson, hafði sent okkur vísu af því
að ég hafði ættfært hann á einhvem
hátt, sem honum líkaði ekki. Ég sá
mig tilknúinn að biðja Pál afsökunar á
þessum ýkjum mínum og fór svo með
eftirfarandi vísu Jóhannesar:
“Ekki batna brœður enn,
blandna þrœði spinna.
Hraðlygnari heiðursmenn
hœgt er ekki aðfinna”.
Þegar farið var með skipulögðum
hætti að fara inn í hús og bjarga þaðan
ýmsu og athuga um ástand þeirra,
voru margir hræddir um að einhverju
yrði stolið og fengum við margar upp-
hringingar, þar sem menn báru sig
upp við okkur. Einn þeirra, sem vann
við þetta verk úti í Eyjum kom ásamt
félögum sínum að húsi á Brekastígn-
um. A útidyrahurðinni vareftirfarandi
vísa:
“Heyrið vinir, hlustið á.
Hér er heldurfátt að sjá.
Vatn er hér og hiti á
en hvorki vín né mat að fá”.
Þegar svona miklir atburðir eins
og gosið verða, komast á kreik
þjóðsögur af ýmsu tagi. Skemmtileg
saga barst okkur um hvernig allt þetta
byrjaði, en staðreyndin er sú, að Óli
Grans og Hj álmar Guðnason sáu gosið
hefjast og er þetta til í samtali, sem
Arnþór tók við Hjálmar í Eyjapistli á
ársafmæli gossins. En þjóðsagan var
eftirfarandi: Það var sagt að gamall
maður á Elliheimilinu, hann Mundi í
Draumbæ, hefði haft á orði að hann
ætlaði upp í kirkjugarð að vekja upp
draug. Gætur voruhafðaráMunda, en
hann slapp upp í kirkjugarð, gekk að
leiði einu og hóf særingar. Þegar hann
hafði þulið góða stund, heyrir hann
drunur og sér eldbjarma bera yfir
Helgafellið. Mundi hélt að nú hefði
hann vakið upp þann vonda og fór á
móti eldinum og reyndi að kveða hann
niður, en úr þessu varð gos. Þá sagði
sagan að Púlli hefði fundið eitthvað á
sér og viljað komast burt og eins er
draumur Klöru Tryggvadóttur skýrt
dæmi umfyrirboða. Jón Ó. E. Jónsson
sagði Arnþóri einu eða tveimur árum
fyrir gos frá ókennilegum sprungu-
myndunum austur á Urðum og kvað
mikið vera ef eitthvað kæmi ekki úr
þeim.
Uppi á fastalandinu mynduðust
byggðakjarnar Vestmannaey-
inga, t.d. á Suðurnesjum, Selfossi,
Hveragerði og víðar. Á Suðurnesj-
unum var stofnað félag Vestmanna-
eyinga, en formaður þess varð Eyþór
Þórðarson frá Sléttabóli, en hann var
löngu fluttur til lands. Þá stofnuðu
Vestmannaeyingarsunnanjökla, sem
búsettir voru austan fjalls, félagið
Heimþrá, en Kristján Georgsson í
Klöpp var formaður þess. Það félag
stóð fyrir heilmiklum borgarafundi í
Selfossbíói, í marsmánuði, og kom
fjöldi manns þangað. Við Arnþór átt-
um mikið og gott samstarf við Eyþór
og varð það til þess að við fengum
einu sinni ákúru frá útvarpsráði og
yfirmönnum okkar hjá útvarpinu.
Þannig var að Eyþór hringdi einn dag-
inn og sagði okkur frá miklu Eyjaballi
í Keflavík og bað okkur að auglýsa
það vel í Eyjapistli. Við spurðum
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS