Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Blaðsíða 43

Sólskin flæðir inn um glugga
kirkjunnar, hús guðs, hús gleði
og sorgar, hús heita og bæna sem
brugðust, voru brotin. Hendurnar er
allt lék í lágu krosslagðar á hvítu líni
í kistu. Léku ekki lengur í hári hans.
Börnin á bekk við hlið hans. Tengda-
börn og aðrir vandamenn á öðrum
bekk. Prestur að tala. Hann ekki viljað
láta hann tala. Þekkti hann ekki, vildi
ekki þekkja hann. Börnin tekið af skar-
ið. “Þetta er nýr prestur. Hinn er far-
inn”. Hann látið kyrrt liggja. Vildi
samt ekki að allt þetta fólk væri við-
statt. Börnin þar einnig á öðru máli.
Erfitt að fylgja einförum. Allt borið
brátt að - eða var það ekki? Hún horfin
með brosið sitt blíða og orðin sem
hann átti einn í skógarlundum liðinna
ára, liðinna sumra. Og umburðarlynd-
ið. Umfram allt umburðarlyndið.
Síðan ekkert sumar.
r
Uti stjörnubjart kvöld. Ljósin við
höfnina glitruðu í lognfægðum
fleti sævarins. En maðurinn, sem ekki
kunni skil á skreytingu jólatrjáa, ekki
áhorfandi að þeirri ljómun. Lá með
luktar brár og sá allt annað.
Hér sátu þau ein eftir að bömin
fóru. Lásujólakort. Vildu veraíþessu
húsi, sem þau reistu í fátækt sinni og
bjartsýni. Böminboðiðþeimaðkoma.
Hann afþakkað. Konan sem nú hafði
“fáeina kvisti að stjörnum” viljað
þiggja boð Jósefínumömmu, Bangsa
og hinna barnanna. Látið hann ráða,
það var nú það. Fært græn barrtré í
glitofinn draum. Þau horft á það milli
þess þau lásu kortin með myndum af
börnum vina og vandamanna eða húsi
Já, hann hefði getað það. Hefði
getað miklu, miklu meira. Tilver-
an spurði ekki um hvað menn hefðu
getað gert, heldur skráði í sinn
prótókoll hvað menn gerðu. Það allt
annað og yfirleitt lakara en það sem
átti að gera. Allir vitrir eftirá. Það var
málið. Samt allt afstætt. Æviferill
geitanna þriggja gott dæmi. Ef tröllið
hefði t.d. verið Ijúft og gott, hefði
sagan orðið önnur. Eða geitamamma
sterk, geitapabbi gunga. Kannski
leiðinlegri saga, sem krakkar nenntu
ekki að hlusta á. Búið spil.
Hann ætlaði ekki að fara að gráta.
Bannsett tilætlun. Var með nasakvef.
Þrálátan skolla. Hafði ekki klút við
höndina. Varð að láta peysuermina
nægja. Já, já. “Stóri, stóri geitapabbi,
stóra geitamamma og litla kiðakið”.
Eða var upptalningin í öfugri röð?
Ekki auðvelt að fara á bak við smá-
fólkið. Það hafði Þórbergur sannað.
Þórbergsstórisannleikur. “Nei, pabbi!
Þrumaði tröllið ekki öskraði”, leiðrétti
Jósefínumamma. Þannig og ekki
öðruvísi var það. Betra að þekkja
leikreglur. Hverjirvirtu þærekki? Svo
gleymdist sú gullvæga regla í rás
áranna. Svo læra börnin málið.
Bannsett kvef var þetta. Saug upp í
nefið og brá peysuerminni upp að
vitunum.
Tréð stóð skreytt í upphafinni ró í
stofunni, sem enn var fátæk af
teppum og harðvið. Toppur þess, topp-
ur til verunnar. Gyðingakona í Bremer-
haven hafði gengið vel og vandlega
frá honum í aflangri öskju. Sjómaður-
inn ungi reynt á takmarkaðri ensku að
gera konunni skiljanlegt, hve langa
ferð hann ætti fyrir höndum yfir sollið
haf. Hún kinkað kolli. E.t. v. ekki færari
en hann í engilsaxneskri tungu. En
það dugði.
“Auf wiedersehn”, hafði hún sagt.
Hann haft það eftir. Gat brosað. Haft
rótfastar tennur. Þrátt fyrir kveðjuna
sá hann þessa konu ekki aftur. Vafa-
laust aldrei, ekki frekar en...
Hann hafði aldrei skilið leyndar-
dóminn er lá að baki jólatésskreytinga.
Allir hans þumalfingur aldrei getað
hamiðkúlurogengla,bjöllurogborða,
aldrei.
Seinna kom nýtt tré, ný tré um
hver jól. Eftirlíkingingar taldar algert
“fiff’. Nýju trén fest í grænmálaðan,
skálarlaga jámfót með skrúfuþving-
um. Þær fest trjástofninn kyrfilega.
Síðan hellt heitu vatni í skálina. Þá átti
tréð að lifa hátíðarnar. Gæti verið í
jólaskapi, skreytt og ilmandi. Þáhjálp-
aði Jósefínumamma móður sinni við
skreytinguna, bamið í körfunni hlustað
á söguna af geitunum þrem, sem vildu
bíta fallega, græna grasið í brekkunni
handan árinnar. Haft brúnan bangsa í
fanginu. Nýtt barn hjalað í körfunni.
Svo langt síðan. Þó stutt. Hafið
yfir tíma og rúm. Allt til staðar.
Óáþreifanlegt - eða hvað? Stofan full
af myrkri.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
£1