Íþróttablaðið - 01.03.1966, Blaðsíða 8

fá sérstaka æfingatíma fyrir mark-
menn deildarinnar en ekki tekist. —
Um það hve mikil stoð markmaður
er liði sínu tel ég engan vafa á að
hann er 50% liðsins.
Finnst þér einstaklingar í hand-
knattleik fá útrás á æfingum, eða
í keppni, þannig að þeir séu sælir í
leikslok og finni lífsgleði í félagshóp
og komi þess vegna aftur á æfingu
í félagi sínu?
Tel engann vafa á því, sérstaklega
þegar vel gengur í keppnum og eins
þegar æfingar eru það vel skipu-
lagðar að öllum sé sinnt. Það er nú
fyrst og fremst félagsskapurinn sem
menn sækjast eftir og því betri sem
andinn er, því sælli eru þeir er þeir
koma og fara af æfingum og keppn-
um, þó svo að leikur tapist, þá ein-
mitt reynir á félagana og félagsand-
ann.
Veizt þú nokkra aðra íþrótt, sem
á betur við íslenzkt skapferli og
túlkunarvilja. Iþrótt, sem er byggð
á samstarfi og félagslyndi, tillits-
semi og þó gefur einstaklingum
tækifæri til að skara fram úr og
verða idol?
Það er nú svo með flokkaíþróttir
að samheldni, samstarf og félags-
lyndi er það sem krafist er. Ég mæli
eindregið með handknattleiknum,
hann fellur vel við íslenzkt skapferli.
Hvaða úrbætur telur þú aðkallandi
til eflingar handknattleiksíþróttinni
hér á landi?
a. Meiri og betri íþróttahús, rýmri
æfingatíma.
b. Handknattleikur verði tekinn
fastari tökum á námsskrá Iþrótta-
skólans.
c. Fleiri lærða þjálfara, þá um leið
fleiri þjálfaranámskeið, sem væru ef
til vill í stigaformi líkt og Karl Guð-
mundsson hefur verið með í knatt-
spymu.
d. Handknattleikur verði að meiri
alvöruhandknattleik á sumrin.
Hvað mikil samskipti við útlönd
vilt þú að við höfum yfir árið að
jafnaði?
Ég er nú ekki alveg viss um hvað
meint er með þessari spurningu. En
ef ég skil hana rétt þá tel ég að:
a. Réttur félaganna til heimsókna
erlendra liða að hausti haldist.
b. Fjórir til fimm landsleikir yfir
árið í karlaflokki, hér og erlendis.
c. Kvenfólkið fái meira af keppn-
um við erlend lið, helzt hérlendis,
því ekki er gott að þurfa að rífa
skólafólkið af skólabekkjunum til
ferðalaga.
d. Unglingalið karla haldi áfram í
keppni Norðurlandanna, gaman væri
að fá það mót til íslands.
Þess má geta hér í lokin að hin
Norðurlöndin hafa gert það að skil-
yrði fyrir þátttöku okkar i unglinga-
Grímar Jónsson:
Er ég horfi yfir þann tíma, sem
liðinn er frá því að handknattleikur-
inn hefur verið æfður og leikinn hér
í borg, fer ekki hjá því að ég stanzi
við tvö tímamót, er að mínu áliti
ullu byltingu í allri leikni og leik-
aðferð, en það var við komu íþrótta-
húss Jóns Þorsteinssonar, og síðan
er flutt var með öll mót í Háloga-
land. Þessi ár hef ég áður skrifað
um, svo það verður ekki endurtekið
hér. Síðan farið var að æfa og leika
í Hálogalandi hefur verið stöðug og
sterk þróun fram á við. Fyrir hina
ágætu stjórn síðustu ára, að gera
handknattleikinn að þeirri öndvegis-
íþrótt, sem hún er í dag, vil ég fyrir
hönd okkar er voru að bjástra við
þetta í upphafi af vanþekkingu og
aðstöðuleysi, flytja þakkir.
Handknattleikur er í dag stór
þáttur í lífi æskufólks hér í borg, og
sérhver karl og kona er skipa lið
sterkustu félaganna eru þekkt og
dáð af þúsundum, þannig geta vel
stjórnaður félagsskapur stuðlað að
kynningu margra ungra manna er
síðar reynist gott veganesti er út í
lífsbaráttuna er komið.
Þar sem þetta starf við þessa
íþrótt hefur gengið svo vel, og þús-
undir hafa haft gott og gaman að,
er öll stjórn og allt skipulag verið
unnið kauplaust, en af gleði og innri
félagsþörf, þá gremst manni þegar
raddir heyrast um kaupgreiðslu leik-
manna, sem sjálfsagðan hlut. Eg
mótunum, að við kref jumst þess ekki
að þau verði haldin hér á landi, vegna
mikils kostnaðar. Við höfum sam-
þykkt þetta skilyrði en vonum og
trúum því að svo fari fyrir rest eins
og með kvennamótin, að ágæt
frammistaða okkar knúði frændur
okkar til að koma hér 1964 sem
þeir vonandi sjá ekki eftir þrátt fyrir
það, að sigurinn hlotnaðist okkar
fræga liði Norðurlandameisturum
1964.
Grímar Jónsson
vona að svo lágkúrulegur hugsunar-
háttur nái ekki eyrum þeirra sem um
þessi félagsmál fjalla næstu áratugi,
höfum frekar færri mót og utanfarir
svo vinna og nám manna bíði ekki
tjón.
Verði farið að greiða íþróttafólki
vinnutap, þá spái ég þv£ að fjáröflun
með happdrætti, auglýsingum o.fl.
megi afskrifa, að minnsta kosti hvað
mig snertir.
Að endingu vona ég að enn nýtt
tímabil stórra framfara hefjist í
handknattleik með komu hinnar
glæsilegu íþróttahallar í Laugardal.
Grímar Jónsson, Varmá.
HAIMDKIMATTLEIKURIMM
OG ATVIIMIMUMEIMiMSKAIM
80