Íþróttablaðið - 01.02.1972, Síða 30

og útileikmaður, og ef ég man
rétt þá gerði ég nær helming
marka FH. Eftir misheppnaða
sókn hjá okkur varð að hafa hrað-
an á að korna sér í markið, en
ég fékk ekki nema 2—3 mörk
á mig á þann hátt að sent væri
yfir mig.
Handknattleiksœvintýrið
hefst
— Segja má að handknattleiks
ævintýrið hjá FH hafi hafizt
fyrir alvöru árið 1956. Þá var
btiið að koma upp harðsnúnu
liði senr í voru m. a. Ragnar Jóns-
son, Birgir Björnsson, Bergþór
Jónsson, Fíörður Jónsson, Kristó-
fer Magniisson, Ólafur Thor-
lacius, Pétur Antonsson og Ein-
ar Sigurðsson, að ógleymdum
vini nrínum Jóni Óskarssyni,
senr nú er fornraður Þórs í Vest-
mannaeyjum. Saga FH frá þess-
unr árunr er nær óslitin sigur-
ganga. Við fórum t. d. iit til Dan-
merkur þetta ár og lékum þar
allmarga leiki. Sigruðum við í
öllunr nenra tveimur sem lyktaði
nreð jafntefli.
Á þessum árum var FH víst
frægt fyrir að reyna aldrei að
leika ,,taktik“, ef svo nrá að orði
konrast. Hraðinn og framsend-
ingarnar frá markinu voru okk-
ar vopn og reyndust vel. En oft
var baráttan hörð á þessunr ár-
um, fyrst við KR-inga og síðan
við Framara. Leikirnir voru
harðir, en ekki eins grófir og
þeir \ilja vera núna. En það
var sanra á hverju gekk í leikn-
unr, — alltaf voru menn orðnir
beztu vinir að lronunr loknunr.
Þegar bandið vafðist
um Asbjöm
— Ég lék nrinn fyrsta lands-
leik árið 1959, sagði Hjalti, —
og þá á moti Norðmönnum í
Osló. Guðjón Ólafsson úr KR
var þá aðalmarkvörður lands-
liðsins, en ég var þó töluvert
inná í leiknunr. Þetta var auð-
vitað stór stund fyrir mann. en
nrér fannst ég vera allur hálf
kjánalegur. Það bætti heldur
ekki úr skák, að leiknum var
sjónvarpað, og slíkunr tækjum
var nraður þá algjörlega óvanur.
og kannski hefur maður borið
r irðingu fyrir þeinr.
Eftir þetta hef ég svo oftast
leikið með landsliðinu og nr. a.
í fjórum heimsmeistarakeppn-
unr. Keppnin árið 1961 verður
minnistæðust af þeinr, en þá
lrrepptum við sjötta sætið. Við
verðskulduðum reyndar finrnrta
sætið, en dónrarar í leiknum við
Bani hreinlega rændu því af okk-
ur, þar sem Danirnir höfðu tal-
að við þá í hálfleik, eftir að við
höfðum haft yfir.
Minnistæðasti leikurinn í þess-
ari keppni er þó leikurinn við
Tékka, senr voru þá ein allra
Irezta handknattleiksþjóð heims-
ins og flestir spáðu þeim heims-
meistaratitlinum. Mér datt vissu-
lega ekki í hug fyrir þann leik
að við hefðunr nrinnstu mögu-
leika, en var ákveðinn í að gera
ailt sem ég gæti til þess að standa
nrig. Vafalaust hafa Tékkarnir
verið of öruggir unr sigur yfir
okkur en leikurinn var hnífjafn
frá upphafi til enda. Skönrmu
fyrir leikslok tókst okkur að jafna
i5:i5, og í lokasókninni var auð-
séð að Tékkarnir ætluðu sér
ekki að gera neina vitleysu. Þeir
spiluðu og spiluðu fyrir framan
íslenzku vcrnina, unz tínrinn var
að renna út. Þá skaut einn
þeirra sannkölluðu þrumuskoti
í bláhornið vinstra megin uppi.
Ég henti nrér rrt í hornið af
slíku afli, að ég fékk marksúluna
í öxlina, en boltanum tókst mér
að ná, og það var gersamlega
(Slýsanleg tilfinning að vera nreð
hann í höndunum. Það var einn-
ig stórkostlega gaman að sjá til
Ásbj örns Sigurjónssonar, sem þá
var formaður HSÍ, þegar þessunr
leik lauk. Hann hafði ætlað sér
að lýsa leiknum inn á segulband,
senr haft var nreðferðis. Þegar
leikurinn tók svo að harðna og
að leikslokum, fór allt rrrskeiðis
lrjá honum og þegar leiknum
var lokið, lágu segulbandsspól-
urnar á víð og dreif og segul-
bandið var orðið vafið og flækt
um Ásbjörn. Ég man það líka,
að eftir þennan leik, þá vorum
við íslendingarnir greinilega
hærra settir, en við vorum fyr-
ir.
Með sykurmola í vasanum
Hjalti segir að þessi jafnteflis-
leikur við Tékkana 1961, sigur-
inn yfir Svíunr í heimsmeistara-
keppninni 1964 og jafnteflisleik-
urinn við Rúmena í Laugardals-
höllinni séu eftirminnilegustu
leikirnir sem hann hefur tekið
þátt í. — Þegar vörnin stendur
sig vel, er eins og það komi ein-
hver aukakraftur yfir nrann og
allt heppnast, sagði hann.
Aðspurður um hvernig hon-
unr liði fyrir stérleiki, sagði
Hjalti:
— Ég er alveg hættur að vera
skjálfandi á beinunum, eins 03
ég var, og oftast líður mér ágæt-
lega. Hér áður fyrri var maður
oft illa óstyrkur, og þá konr oft
íyrir að ég hafði 4—5 sykurmola
með mér að lreinran og borðaði
þá eftir að ég var kominn inn
í búningsklefann. Það var eins
og þetta róaði mann og styrkti.
— Ertu hjátrúarfullur? spurð-
unr við.
— Ekki get ég neitað því,
svaraði Hjalti. — Ég \ il t. d.
62
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ