Morgunblaðið - Sunnudagur - 15.03.2020, Síða 15

Morgunblaðið/Ásdís
Fyrsta minningin mín um pabbatengist mjög miklu „trauma“. Égvar svona tveggja ára og pabbi var
með litlu systur mína í fanginu og leiddi
mig. Löppin á mér fór undir lyftuhurð
þar sem við bjuggum. Þetta hefur verið
erfitt fyrir pabba en ég á ljúfar minningar
frá þessu. Ég man að hann hljóp með mig
og setti handklæði á alblóðugan fótinn.
Minningin er mjög hlý; pabbi var þarna
og ég vissi að allt yrði í lagi. Svo var ein-
hver vinalegur danskur læknir sem
saumaði mig saman og ég er enn með ör í
dag.“
Hermdi allt eftir foreldrunum
Hvernig pabbi var hann?
„Ótrúlega ljúfur. Ég auðvitað fattaði
það ekkert alltaf sem barn og unglingur
en þegar ég eltist þá skildi ég hvað ég var
heppin. Bæði hann og mamma lásu fyrir
okkur öll kvöld. Þau lásu Astrid Lindgren
og Einar Áskel þegar við vorum yngri.
Svo lásu þau fyrir okkur allar Enid
Blyton-bækurnar og það var þannig að
pabbi las fyrir okkur og svo settist
mamma niður við eldhúsborðið og út-
skýrði ýmislegt fyrir okkur af því að þess-
ar ævintýrabækur eru svolítið rasískar,“
segir hún.
„Okkur fannst hann auðvitað leiðin-
legur þegar hann var að segja okkur að
taka til og svona, eða vildi ekki kaupa
Cocoa Puffs daglega,“ segir hún og hlær.
„Mamma og pabbi drógu okkur með í
ferðalög út um allt, en þau voru kornung
þegar við vorum orðnar þrjár. Svo spilaði
pabbi fyrir okkur tónlist. Þegar ég var
unglingur fannst mér foreldrar mínir
hallærislegasta fólk í heimi,“ segir Ka-
milla og nefnir að móðir hennar, Hildur
Baldursdóttir, vinni á bókasafni og faðir
hennar sé rithöfundur, eins og alþjóð veit.
„Þess vegna finnst þeim svo fyndið
núna að ég skuli búa í næsta húsi við þau í
Hlíðunum og ég eigi fullt af dætrum og
kött og vinni á bókasafni og skrifi bækur.
Það er bara eins og ég hafi hermt allt eftir
þeim!“ segir Kamilla og hlær.
„Ef einhver hefði sagt mér þegar ég
var unglingur að svona yrði þetta!“ segir
hún og sýpur hveljur.
Hann er kattaóður
Kamilla segir pabba sínum vera mjög
annt um bæði börn og dýr. „Honum
finnst börn og lítil dýr það skemmtileg-
asta í heimi. Ef hann fengi að velja myndi
hann aldrei umgangast annað. Við höfum
alltaf átt ketti og stundum páfagauka,
fiska og annað. En hann er kattaóður.
Núna þegar við systurnar erum orðnar
stórar eru kettirnir búnir að taka við.
Hann á núna tvo ketti og hann hefur
miklu meiri áhyggjur af þeim en okkur.
Ef hann fer til útlanda hringir hann þrisv-
ar á dag í okkur allar til að athuga hvort
bunan sé rétt.“
Blaðamaður hváir. Bunan?
„Já, sko, kettirnar drekka bara úr bað-
karinu, þannig hann þarf að láta renna
rétta bunu fyrir þá. Þetta er auðvitað það
sem þau hafa vanið kettina á og þeir fá
þessa þjónustu. Hann vaknar nokkrum
sinnum á nóttinni til að tékka hvort bunan
sé ekki hárrétt. Hann situr og stendur eins
og kettirnir vilja. Hann segir til dæmis að
læðan vilji leggjast á mjög ákveðinn hátt og
á ákveðnum tíma dags á teppi í sófanum.
Þetta er rosalegt ofdekur. Þetta er verra en
að vera með þrjú ungbörn. Enda vill eng-
inn passa þessa ketti, þeir eru svo erfiðir og
ofdekraðir. En okkur finnst þetta bara
fyndið. Svo erum við allar með ketti nema
elsta systir mín fór í hundana,“ segir hún.
„Pabbi leyfir þeim að sofa uppi í. Ég
skil það ekki. Mamma hefur alveg nefnt
það að það væri kannski meiri svefnfriður
ef kettirnir myndu sofa frammi, en þá
myndi pabbi líklega fara fram líka.“
Pabbi ritvélaviðgerðarmaður
Hvernig var það þegar þú varst krakki að
eiga pabba sem var rithöfundur?
„Þegar ég var lítil þá öfundaði ég
krakka sem áttu pabba sem var í
vinnunni. Krakka sem gátu farið og heim-
sótt pabba á skrifstofuna. Eitt árið vann
hann sem formaður Rithöfunda-
sambandsins og það var æðislegt! Loks-
ins áttum við almennilegan pabba eins og
hinir krakkarnir,“ segir hún og hlær.
„Ég man að ég þurfti oft að útskýra af
hverju pabbi væri ekki í vinnu. Lengi vel
héldum við, og margir, að hann væri að
laga ritvélar. Hann var alltaf inni í her-
bergi að vesenast með ritvélar þannig að
við systur lögðum bara saman tvo og tvo,“
segir Kamilla sem hélt þá lengi vel að fað-
ir sinn væri ritvélaviðgerðarmaður.
„Við sögðum vinum okkar það. Svo
komst það upp þegar foreldrar vina okk-
ar hringdu og báðu hann um að laga ein-
hverja brauðrist eða eitthvað. Þá höfðum
við sagt að pabbi væri svona helvíti lunk-
inn. Hann sem getur ekki lagað neitt.
Hann getur varla skipt um peru. Hann er
alveg laus við handlagni. Hann í alvöru
hringir í mig til að biðja mig um að skipta
um peru. Ég hef í alvöru aldrei séð hann
gera við neitt, nema hann teipar stundum
hluti sem brotna saman,“ segir Kamilla
og brosir.
„En hann eldar; það er hans leið til að
sýna umhyggju og það er mjög krúttlegt.
Hann eldaði líka þegar ég var lítil og er
fínn kokkur.“
Spilar með Lunch United
Nú er pabbi þinn góður rithöfundur, er
honum fleira til lista lagt?
„Góð spurning. Hann er alla vega ekki
góður dansari. Mamma dró hann einu
sinni á samkvæmisdansanámskeið og það
var það hræðilegasta sem nokkur hafði
séð. Honum finnst hann, eftir ákveðið
magn af bjór, mjög góður söngvari. Ég er
ekki viss um að aðrir myndu taka undir
það,“ segir hún.
„Svo finnst honum hann afspyrnugóð-
ur fótboltamaður. Hann spilar með
Lunch United sem hittist reglulega í há-
deginu. Hann á eftir að vera mjög hissa á
að allir hafi ekki heyrt um þetta lið,“ segir
hún og útskýrir að þarna komi saman
nokkrir vinir og spili saman í hádeginu.
„Pabbi segir oft frægðarsögur af því
hvað hann skoraði mörg mörk.“
En hvað um önnur áhugamál?
„Hann les mjög mikið og fylgist vel
með því. Hann er mikið fyrir tónlist; rokk
og blús og í seinni tíð klassíska. Hann
skilur engan veginn rapptónlist. Honum
finnst það óskiljanlegt en það er kannski
ekki skrítið fyrir kall á hans aldri.“
Stjarnfræðilega óþolinmóður
Hvernig karakter er hann?
„Í rétta félagskapnum er hann rosa
hress og elskar athygli og segir sögur. Þá
er völlur á honum. En hann er ekki svona
hvar sem er og er ekkert fyrstur til að
heimta orðið. Ég þekki hann sem pabba
og finnst hann mjög umhyggjusamur.
Hann er sá fyrsti sem ég myndi hringja í
ef mig vantaði eitthvað úti í apóteki eða
eitthvað, hann væri alltaf til í að skutla
mér,“ segir Kamilla en það kemur svo í
ljós að hún er ekki með bílpróf.
„Hann er rosalega óþolinmóður.
Stjarnfræðilega. Ég virðist hafa erft það
því miður. En á móti kemur að við erum
bæði svakalega stundvís,“ segir hún.
„Hann þolir ekki hangs; það er ekki
hægt að fara með honum í IKEA því
hann nennir ekki að bíða á meðan maður
skoðar. Ef það er búið að ákveða að fara
vill hann ekki bíða eftir fólki,“ segir hún.
Fáránlega klæddur að rappa
Kamilla segir að unglingsárin hafi gengið
snurðulaust fyrir sig.
„Hann var í mesta lagi að segja okkur
að taka til í herbergjum okkar sem var
náttúrulega ófyrirgefanlegt á sínum tíma.
En maður skilur það í dag,“ segir hún.
„Manni fannst hann auðvitað frekar
hallærislegur, fáránlega klæddur og
skringilegur. Svo þegar vinir komu í
heimsókn fór hann að spyrja hvort við
værum ekki að hlusta á rapp og svo fór
hann að þykjast rappa,“ segir hún.
Nú skrifaðir þú Kópavogskróníkuna
sem kom út í hittifyrra. Barstu handritið
undir hann?
„Nei, en hann vissi að ég væri að dunda
mér við skriftir og hann var að hvetja mig
áfram. Svo þegar ég var búin að ákveða
að gera þetta í alvöru og búin að tala við
Bjart-Veröld þá studdi hann mig í því. En
ég lét hann ekki lesa neitt yfir en ræddi
frekar praktísk atriði. En ég myndi aldrei
biðja hann að lesa yfir og hann myndi
aldrei biðja um það. Hann var voða stolt-
ur og glaður þegar bókin kom út. Svo gaf
yngsta systir mín líka út skáldsögu sama
ár og pabbi líka. Mamma segir að það
hafi verið mjög taugatrekkjandi fyrir
hana.“
Segir brandara fjórum sinnum
Er pabbi þinn mikill sögumaður?
„Já, já. Hann segir sumar sögur oft.
Svo segir hann oft bara sömu lélegu
brandarana. Hann segir hræðilega
pabbabrandara. Ég hef reynt mikið að
venja hann af þessu en það gengur illa.
Honum finnst sjálfum þeir vera fyndnir.
Og ef hann fær ekki viðbrögð segir hann
kannski brandarann fjórum sinnum af
því að hann heldur að maður hafi ekki
heyrt í fyrstu skiptin; það er alveg skelfi-
legt. Svo finnst honum rosa fyndið að
þykjast labba á hluti og detta. En hann á
betri húmor sem hann dregur upp spari,“
segir hún.
„Pabbi er opinn fyrir nýjum hug-
myndum og alltaf til í að hlusta. Hann
hringir mikið í mig til að tékka á manni,
vill spjalla og athuga hvort öllum sé ekki
hlýtt og allir saddir og svona. Mjög um-
hyggjusamur knúsilegur góður kall.
Hann fylgist vel með öllu sem við systur
gerum.“
Við förum að slá botninn í samtalið.
Kamilla segist ánægð með pabba sinn og
segir hann góða fyrirmynd.
„Hluti af því að fullorðnast er að fyr-
irgefa foreldrum sínum breyskleika
þeirra og skilja að þau eru jafn ófull-
komin og maður sjálfur og gera mistök.
Eitt af því mikilvægasta sem ég hef lært
af honum er að gefa fólki annan séns.
Hann gefur fólki marga sénsa. Það er
mjög dýrmætt að læra það.“
„Segir hræðilega
pabbabrandara“
’Hann er alla vega ekkigóður dansari. Mammadró hann einu sinni á sam-kvæmisdansanámskeið og
það var það hræðilegasta
sem nokkur hafði séð.
Honum finnst hann, eftir
ákveðið magn af bjór, mjög
góður söngvari.
15.3. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15