Iðnaður og tízka - 01.09.1933, Qupperneq 5

skcið. Satnvinnan við það hefir verið mér styrk-
ur við mín daglegu störf, og ég er viss um það,
að ekki er ánægjulegra líf til en að umgang-
ast glaða og ánægða meðbræður, en það kalla
ég fyrst og fremst þá, sem maður er í samvinnu
með. Þetta ættum við öll að skilja. Eg býst við,
að ef við ieituðum lítið eitt í okkar eigin barmi,
meira en gert er, þá væri lífið léttara lijá fjöld-
anum.
Við megum ekki lieimta allt af öðrum,
við verðum að leggja eitthvað til sjálf, við verð-
um að skilja hvert annað,
Eins og sá, sein ekki hettr lært að hlýða og
beygja sig undir annars vilja getur aldrei, orðið
sæmilegur húsbóndi eða verkstjóri, eins getur
sá, sem ekki hettr lært að leggja hendi sína að
verki, skilið æðaslátt starfsfólksins
Líttð verður þannig iéttara, ef við þekkjum
þær nauðsynlegu greinar í liinu daglega lífi.
Það er ekki nóg, að skipa af skilningsleysi.
Því fylgir andleysi, sem kastar skugga á hina
starfandi hönd, miklu frekar að leggja liönd á
verkið, það gefur lítinn geisla og uppörfun við
starflð.
Eins er í hinum stærri dráttum. Hinir ráðandi
menn hverrar þjóðar þnrfa að skilja þá, sem
þeim er trúað fyrir, eru settir yfir. En hvern
árangur sýnir heimurinn? Iíann sýnir: Það er
bara heimtað og skipað. Fólkið heimtar, og þeir
skipa. Þarna vantar samvinnu, sem vissulcga
þarf umbóta við, og ég býst við, að ef ínenn
vildu leita, væri leiðin opin til umbóta, en það
vantar skilning og innra ljós til að upplýsa
hinn inikla menningar- og vísindastraum, sem
yfir heiminn flæðír.
Að svo mæltu: Þið sem lesið þetta litla )'it,
afsakið formgalla, því lítill tími gafst mér mitt
í jólaönnunum að setjast við miklar ritsmíðar.
Andrés Andrésson.
»Það er eíns og ég hefi alltaf sagt«.
Tveir gamlir raenn sátu á bekknum í skemmti-
garðinum og töluðu saman.
Þeir höfðu ekki annað að gera. Fyrir mörg-
um árum hafði annar verið vei'ksmiðjueigandi,
en hinn kaupmaður.
Báðum hafði gengið illa, báðir tapað fé sínu
og fyrirtæki.
En höfðu þeir breytt um skoðun?
Nei! Hvorugur þeirra hafði lært nokkurn hlut
af óláni sínu.
„Fólk er alveg vitlaust með þessai' nýju hug-
myndir og tísku“, sagði verksmiðjueigandinn.
„Ég bjó til samskonar vörur og faðir minn,
og það var vönduð vinna“.
„Þú mátt trúa því, að ég bjó til góðar vörur,
en samt sem áður hættu viðskiptavinirnir að
að kaupa. Hvernig í fj........gat ég verið að
breyta til og hafa allt eftir nýjustu tízku. Viljið
þið þetta, eða viljið þið það ekki“? sagði ég.
„.Tá“, svaraði kaupmaðurinn gamli.
„Það er eins og ég hefi alltaf sagt. Heimurinn
er að fara til fj . . . .“.
„Kornungur stráklingur kom á fót verzlun
við hliðina á minni, ja, þar var nú ljóta glingr-
ið. Þar hafa víst farið nolckrir aurar í óþarfann,
rafmagnsljós og allskonar glingri i glugganum.
En hann veiddi mína heimsku viðskiptavini eins
og fiugur“.
„Eg sagði það líka alltaf; ég hef verzlun, en
ekkert hringleikahús eins og hann nábúi minn.
Ég var ábyggilegur verzlunarmaður, og verzl-
aði með þessar góðu gamaldags vörur“.
„Já“, sagði gamli verksmiðjueigandinn fyr-
yerandi. „Heimurinn er breyttur. Það var öðru
vísi, þegar ég var að byrja að feta í fótsporin
hans föðuL* míns. Síðan liafa menn komið mcð
lirúgur af nýjum hugmyndum og kenningum, en
það er nú ljóta bölvuð vitleysan, seni menn
hafa fundið upp á“.
„Já, það er eins og ég liefi alltaf sagt við
konuna mína, í þrjátíu ár“, sagði gamli kaup-
maðurinn, „en við vorum alltaf ósammála, það
eru allir að ganga af göfiunaim“.
Að síðustu stóðu karlarnir upp, hjartanlega
sammáhi og löbbuðu heim til sín.