Hvöt - 01.03.1954, Síða 17

H V O T
15
-----------------------------------\
H VÖT
ÁRSRIT S. B.S. - 22. ÁRG. 1954
Ritstjóri:
HJÖRTUR GUÐMUNDSSON
Kennaraskólanum.
Alþýðuprentsmiðjan hi.
.____________________________________
þannig í sveit settir að þeir geta ekki sent
fulltráa á þing þess, því oft er um langa
og erfiða leið að ræða. Sambandið telur
þó sjálfsagt að senda þeim öllum söfn-
unarlista og gefa þeim þannig tækifæri
— eigi síður en hinum — til að vera með
í söfnuninni.
Er það hugmyndin að láta féð renna
til sérstaks herbergis í gæzluvistarhælinu,
og væri komið fyrir í herberginu töflu
með nöfnum þeirra skóla, sem þátt tækju
í söfnuninni, en nöfn gefendanna rituð
af þeim sjálfum, myndu varðveitt á söfn-
unarlistanum, sem bundnir yrðu inn í
sérstaka bók og síðan geymdir á hælinu.
Hér á landi er lítil reynsla fengin, enn
sem komið er, um ákjósanlegustu stað-
setningu slíks hælis og allan rekstur þess.
Sambandið tekur það fram, nú sem áður,
að slíkt mannúðarmál er engum óvið-
komandi og hefur því ekki í hyggju að
láta staðar numið í stuðningi sínum við
málið með þessari fjársöfnun, en mun
framvegis fylgjast með viðgangi þess og
gagnsemi.
Nemendur í framhaldsskólum landsins.
Tökum allir þátt í söfnuninni. Leggjum
fram skerf sem sýnir að við erum vakandi
fyrir menningarmálum þjóðarinnar og
erum fúsir til stórra átaka, ryðjum braut-
ina svo sem æskufólki sæmir.
Bjarni Jónsson
er fæddur og uppalinn í Reykjavík. Hann
er einn af hinum glæsilegu, ungu mönnum,
sem skipa hóp ungra listamanna um miðja
tuttugustu öld. Hann fékk snemma áhuga á
teikningu og síðar á málaralist og hefur feng-
ist allmikið við mólun nú á síðari árum.
Hann teiknaði forsíðumynd blaðsins, Það er
ósk Hvatar, að í náinni framtíð geti hún
kynnt sem flesta unga listamenn, því að ís-
lenzk list hefur aldrei staðið á hærra stigi
en hún stendur í dag.
Hjörtur Guðmundsson:
Mín fyrsta synd
Gegnum daggardropa. drauma minna
dreg ég mynd.
Mitt Ijóð var forðum dœmt hér til að deyja,
þá dó mín synd.
Eg lagði upp af landi héðan burtu
um langa slóð.
Söng þá alltaf sífellt eyrum mínum
saþlaust Ijóð.
Það Ijóð, sem forðum dcemt var til að deyja
og dó.