Hvöt - 01.03.1954, Blaðsíða 20

18
H V O T
ekki að spyrja um, til hvaða byggingar
menn lögðu helzt leið sína. Vinna við
turninn þann hinn fræga, hófst árið 1174,
en var ekki lokið fyrr en um 1300. Hann
er 55 m. á hæð og er hallinn efst á 4.
m. frá lóðréttu. Það er líkt og með Bláa
hellinn, að segja má að óslitinn ferða-
mannatsraumur liggi til þessa staðar —
eins og enda líka til Pompej — og margar
eru minjagripasölurnar. Margar af hin-
um fögru byggingum í Písa eru illa út-
leiknar eftir síðustu styrjöld. Þráfaldlega
i sögunni hefur innrásarher suður eftir
Italíu norðan frá, en aldrei að sunnan
fyrr en núna síðast, að bandamenn settu
þar her á land. 'Stjórnmálamenn og her-
foringjar höfðu fram að þeim tíma haldið
því fram að ekki væri hægt að komast
í ítalska stígvélið nema ofanfrá eins og
aðra skó. Þetta tókst bandamönnum þó,
en 20 mánuði tók það.
Næsti áfangi skipsins var hálfs sólar-
hrings ferð til Savona á Norður-ltalíu,
lítillar borgar, á heimsmælikvarða. Sjálf-
sagt þótti að taka sér far með strætis-
vagni, til Genúa sem er nokkru austar við
ströndina, og skoða þar m. a. kirkjugarð-
inn. Nokkur hluti hans er einskonar
grafhvelfingar, langir gangar yfir gröfun-
um, en til hliða mjög fagrar standmyndir
úr hvítum marmara. Eru þær ýmist af
hinum látnu, eða syrgjandi ástvinum eða
þá myndir trúarlegs efnis.
Italir halda því mjög á lofti að Genúa
er fæðingarstaður Kólumbusar, og þar er
enn til sýnis húsið, sem hann fæddist í á
15. öld. Margskonar farartæki sáust á
götunum í Genúa. Sumir rafmagnsvagn-
anna runnu á spori en aðrir ekki, og
einnig voru þarna venjulegir bensín-
knúðir bílar af öllum stærðum og gerð-
um og auk þess hestvagnar. Þannig virð-
ist það vera í hverri borg þarna; meira
og minna af hestvögnum ,praktisérandi“
til fólksflutninga, þótt enginn skortur sé
á leigubílum.
1 Savona gengum við tveir saman inn
í kirkju, sem stóð opin. Þar virtist sem
einhver helgiathöfn stæði yfir, því að
skrýddur maður stóð innan við gráturnar
og tónaði eitthvað, lágum rómi. Þessu
höfðum við ekki búizt við, því að þarna
var fólk alltaf á gangi út og inn. Allt
gekk það þó hljóðlega og kyrrlátlega um,
og áður en konurnar gengu út, difu þær
fingrunum niður í skál með vígðu vatni
og signdu sig.
Nú leið að því að við kveddum Ítalíu,
þegar búið var að tæma skipið útflutnings-
vörunni: saltfiskinum. Meginhluti farms-
ins heim, voru svo 1500 tonn af salti frá
Ibiza, og auk þess ávextir sem teknir voru
í tveim borgum á meginlandi Spánar.
Trjágróðurinn fegrar þær borgir mjög,
ekki síður en aðrar borgir við Miðjarðar-
haf. Hvað fólkinu viðvíkur, virtist meiri
hluti þess búa við allgóð kjör, en miklu
er misskipting jarðneskra gæða meiri
þarna syðra, en hér á landi. Raunar er
ekkert hægt um þetta að segja nema að
athuga það nánar og á annan hátt en við
gerðum.
Þarna fást allskonar víntegundir alveg
frjálst, og er það sama tilhögun og ýmsir
vilja koma á hér á landi. Þá er að athuga
fyrst, hvernig Islendingar bregðast við,
þegar þeir komast í þessa aðstöðu. Eg skal
játa, að ég sá í ferðinni aðeins einn mann,
sem var mjög áberandi undir áhrifum
áfengis. En það athyglisverða er, að þessi
maður var íslendingur, sem kom í þessu
ástandi niður að höfn til að fagna lönd-
um sínum.
Framhald á hls. 21.