Morgunblaðið - 18.05.2020, Side 21

hjá móður sinni og fósturföður
Guðjóni Guðjónssyni ásamt
bróður sínum Haraldi til full-
orðinsára og dvaldi þar annað
slagið í mörg ár.
Þann 30. júní 2001 giftist
hann Elínborgu Rabanes, fædd
16. maí 1980, þau skildu. Börn
Harðar Sævars og Elínborgar
eru Íris Björk, fædd 30. júlí
1997, Anna María, fædd 23.
apríl 2003 og Hafdís Ósk, fædd
19. maí 2005.
Lengst af vann Sævar sem
sjómaður, hann fluttist til Sví-
þjóðar og var þar í 12 ár og
vann að mestu við fiskverkun.
Þegar hann fluttist heim aftur
fór hann að vinna sem neta-
gerðarmaður og að síðustu
vann hann sem baðvörður við
Laugardalslaugina þar til hann
þurfti að hætta störfum vegna
aldurs.
Útförin fer fram frá Fríkirkj-
unni 18. maí 2020 klukkan 13.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. MAÍ 2020
✝ Sigrún ElínEinarsdóttir
fæddist í Reykjavík
5. febrúar 1951.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Höfða á Akranesi
7. maí 2020. For-
eldrar hennar voru
hjónin Einar Hall-
dórsson, f. 2. júní
1923, d. 2007 og
Sigrún Bjarnadótt-
ir, f. 11. apríl 1928, d. 2013.
Systkini Elínar eru Þórunn,
f. 1946, Halldór, f. 1947, Ingi-
björg, f. 1954 og Birna, f. 1967.
Elín giftist Jóni Gunnlaugs-
syni, f. 19. desember 1949,
þann 18. ágúst 1973. Foreldrar
kona Stefáns er Þórunn María
Örnólfs – Brynjudóttir, f. 1975.
Þórunn á soninn Kristin Árna
Guðmundsson, f. 2005.
Elín ólst upp í Reykjavík.
Hún hóf skólanám í Melaskól-
anum, útskrifaðist sem gagn-
fræðingur frá Kvennaskólanum
í Reykjavík 1968 og lauk síðan
námi frá Hjúkrunarskóla Ís-
lands í september 1972. Hún
fluttist síðan til Akraness og
hóf störf við Sjúkrahúsið á
Akranesi í október 1972 og
starfaði þar sem hjúkr-
unarfræðingur til ársins 2005
eða í 33 ár.
Elín verður jarðsungin 18.
maí 2020 frá Akraneskirkju
klukkan 13. Vegna aðstæðna í
þjóðfélaginu er takmarkaður
aðgangur að kirkjunni.
Streymt verður frá athöfninni
á www.akraneskirkja.is. Stytt
slóð: https://n9.cl/ttlks. Slóð á
streymið má einnig nálgast á
www.mbl.is/andlat.
hans voru hjónin
Gunnlaugur Jóns-
son, f. 20. nóv-
ember 1920, d.
1980 og Guðrún
Halldórsdóttir, f.
13. desember 1923,
d. 2014.
Börn Elínar og
Jóns eru: a) Gunn-
laugur, f. 29. nóv-
ember 1974. Hann
á tvö börn, Jón
Breka, f. 2006 og Katrínu
Björgu, f. 2011. Barnsmóðir
Gunnlaugs er Kristín Halldórs-
dóttir, f. 1980. b) Stefán, f. 26.
nóvember 1981. Hann á tví-
buradæturnar Brynju Rún og
Elínu Ísold, f. 2017. Sambýlis-
Elsku Ella systir hefur nú
lagt upp í hina hinstu ferð, hún
fékk svo sem engu ráðið varð-
andi þetta ferðalag, en annars
elskaði hún að ferðast og fékk
sem betur fer mörg tækifæri til
þess.
Lífið er alls konar og Ella
fékk að kynnast mörgum hliðum
þess, en þó er mest um vert að
hún fékk að kynnast hamingj-
unni og góðu heimilislífi með
Nonna sínum og elsku strákun-
um sínum Gulla og Stebba.
Við áttum góða æsku í stóra
fjölskylduhúsinu á Ljósvallagöt-
unni, þar var líf og fjör og góð
umgjörð með matseðli þess
tíma, fiskur á virkum dögum og
lambasteik um helgar. Pabbi
sótti ferskan fisk í soðið á trill-
unni sinni og einnig ólumst við
upp við kartöflurækt og vorum
við systkinin liðtæk við þá rækt.
Smám saman var bryddað upp á
nýjungum í matseld sem urðu
sígildar svo sem spaghetti a la
Silla, sem varð ómissandi um
helgar.
Við fluttum svo í Norðurbrún
18 sem var aldeilis frábært hús
og þar voru mamma og pabbi
samhent í að taka á móti gest-
um til lengri og skemmri dvalar.
Hún Ella systir var prjóna-
kona góð, sem við fjölskyldan
fengum að njóta góðs af, og
bókelsk var hún, þannig að nám
sóttist henni vel, sem hún sýndi
í Kvenna- og síðan í Hjúkrunar-
skólanum, og þar kom sér vel að
danskan lá vel fyrir henni, því
kennslubækurnar voru á
dönsku í den. Eflaust hefur
áhugi mömmu á öllu dönsku
haft sín áhrif, og hinar sígildu
bókmenntir Hjemmet og Alt for
damerne, sem voru oftast að-
gengilegar á okkar heimili.
Leið hennar lá svo á Skagann
ásamt Steinunni vinkonu sinni,
þar sem þær lögðu sjúkrahúsinu
lið um árabil, og eignuðust fjöl-
skyldur og undu hag sínum vel.
Ella blómstraði í hjúkrunar-
starfinu meðan heilsan leyfði,
því hún var félagslynd og hafði
góða nærveru.
Það hefur margt verið brallað
gegnum tíðina, og góðar minn-
ingar um frábær ferðalög innan-
lands sem utan koma upp í hug-
ann sem og haustveislurnar
miklu þegar mætt var til Ellu
og Nonna og tekið slátur, svo
var elduð veislumáltíð og gist á
Skaganum, því líklega var
dreypt á rauðvíni að góðu dags-
verki loknu.
Nonni var bara þokkalega
sáttur við systurnar frá Hofi
saman komnar, að ég held, í það
minnsta höfum við alltaf verið
velkomnar í hans landsfrægu
pönnsur gegnum tíðina.
Staðalbúnaður Ellu var fal-
legt bros, rauður varalitur og
endalaus bjartsýni, alveg fram á
síðasta dag.
Takk fyrir allt og allt.
Ingibjörg systir.
Lífið er yndislegt segir í vin-
sælum texta og sannarlega var
gott fyrir okkur krakkana að
alast upp við Ljósvallagötu í
traustu skjóli frábærra foreldra
og enginn var yndislegri en
elsku Ella sem var þriðja í röð
okkar systkinanna. Aldrei minn-
ist ég þess að hafa orðið sundur-
orða við hana og líf hennar Ellu
fetaði sinn farsæla veg. Hún út-
skrifaðist sem hjúkrunarkona
og þær vinkonurnar Steinunn
Sigurðardóttir höfðu hug á að
fara til vinnu á Selfossi en
blessunarlega tóku þær beygj-
una vestur og enduðu á Akra-
nesi þar sem þessar góðu stelp-
ur hófu störf og unnu saman á
sjúkrahúsinu á Akranesi í ára-
tugi. Blessunarlega segi ég, því
á Akranesi hitti Ella lífsföru-
naut sinn Jón Gunnlaugsson.
Örlögin voru ráðin og varla
hefði hún getað hitt betri mann
sem þar að auki var hörku
knattspyrnumaður, sem var
nokkuð sem pabbi okkar Einar
Halldórsson kunni vel að meta.
Þau voru glæsileg hjón og þeim
fæddust fljótlega strákarnir
Gunnlaugur og Stefán og gæfan
brosti við þeim. En fæstir fara í
gegnum lífið án þess að þurfa að
taka vindinn í fangið og sann-
arlega var Ella ekki undantekn-
ing. Heilsan fór að gefa sig og
hún þurfti að takast á við dvín-
andi lífsgæði til margra ára sem
að lokum tóku lífsanda hennar.
Í gegnum þá erfiðleika komu þó
sem betur fer atburðir sem gáfu
Ellu og Jóni mikla gleði þegar
barnabörnin fæddust. Á kveðju-
stundu þökkum við innilega fyr-
ir samfylgdina og sendum sam-
úðarkveðjur til allra sem tengst
hafa Ellu tryggðarböndum.
Esther og Halldór.
Elsku vinkona, gott að þú
fékkst hvíldina, þú varst búin að
vera svo dugleg og berjast við
veikindin í langan tíma. Það var
aldrei erfitt að heimsækja þig
þótt þú værir á sjúkrahúsi, allt-
af svo jákvæð og þakklát fyrir
að fá heimsókn.
Elsku Ella, við kynntust þeg-
ar við vorum 6 ára og bjuggum
báðar á Ljósvallagötunni. Við
urðum strax góðar vinkonur og
þitt heimili varð strax eins og
mitt annað heimili. Fjölskyldan
þín varð eins og mín önnur fjöl-
skylda. Mömmur okkur töluðu
saman í síma næstum daglega
alla tíð og hittust oft á kaffihúsi
eða heima hjá hvor annarri.
Þær voru miklar vinkonur.
Ella mín, vinskapur okkar
hélst alla tíð þótt þín fjölskylda
flytti í Norðurbrúnina og við í
Hlíðarnar. Enda var þetta lang-
ur tími sem við bjuggum báðar
á Ljósvallagötunni. Eftir að þú
giftist þínum yndislega manni,
Jóni Gunnlaugssyni, sem hefur
reynst þér svo vel þá fluttir þú
til Akraness. Þú starfaðir sem
hjúkrunarkona á Akranesi. Við
hittumst aðeins minna fyrstu
árin okkar í búskap en fórum
síðan aftur að rækta sambandið
okkar og þú komst oft í heim-
sókn til mín til Reykjavíkur og
ég til þín til Akraness.
Elsku Ella mín, þetta var
mér og ég veit þér líka svo dýr-
mætur vinskapur. Þegar maður
kynnist svona ungur og þekkir
alla fjölskylduna svona vel þá
verður þetta djúp og dýrmæt
vinátta.
Ég á margar yndislegar
minningar frá vinskap okkar í
gegnum árin. Ég gisti oft hjá
þér og þá fengum við að vera í
risinu á Ljósvallagötunni þar
sem voru nokkur herbergi sem
tilheyrðu íbúðunum í húsinu.
Einnig skemmtum við okkur
mikið saman þegar við urðum
eldri, t.d. í Breiðfirðingabúð,
Tjarnarbúð, Sigtúni og síðan
auðvitað í Glaumbæ. Einnig fór-
um við saman í útilegur, til
dæmis um verslunarmannahelgi
í Húsafell.
Elsku Ella, ég mun sakna
þín. Ég votta Jóni eiginmanni
þínum og sonum ykkar og fjöl-
skyldum þeirra samúð. Einnig
systkinum þínum og fjölskyld-
um. Þakka þér og þeim fyrir
yndislega vináttu. Hvíl í friði,
Ella mín.
Lilja vinkona.
Vin sínum
skal maður vinur vera,
þeim og þess vin.
(Úr Hávamálum.)
Í dag kveð ég mína kæru vin-
konu, Elínu Einarsdóttur, sem
lést á Dvalarheimilinu Höfða
fimmtudaginn 7. maí sl.
Kynni okkar hófust í sept-
ember 1969 þegar rúmlega
þrjátíu ungar dömur hittust í
Hjúkrunarskóla Íslands. Allar
voru þær að hefja nám í hjúkr-
un. Ein þessara dama var Elín
Einarsdóttir. Með okkur tókst
góður vinskapur, strax á þriðja
degi, sem hefur varað í rúmlega
fimmtíu ár. Þrátt fyrir strangt
nám var tími til að njóta lífsins,
eins og ungu fólki er eðlilegt,
var hún ávallt hrókur alls fagn-
aðar.
Þegar námi lauk, 1972, ákvað
hún ásamt fimm bekkjarsystr-
um að hefja störf við Sjúkrahús
Akraness. Hún starfaði við
sjúkrahúsið í 33 ár. Lengst af
starfaði hún á handlækninga-
deild en lauk sínum starfsferli á
öldrunardeild í lok árs 2005.
Ella gegndi starfi deildarstjóra
á handlækningadeild í 11 ár.
Hún var farsæll stjórnandi og
vel liðin af samstarfsmönnum
og sjúklingum. Þar nutu sín
hæfileikar hennar í mannlegum
samskiptum. Frá þessum tíma
eiga samstarfsmenn góðar
minningar sem ber að þakka
fyrir og ylja nú þegar hún hefur
kvatt.
Fljótlega eftir að hún kom á
Akranes hitti hún lífsförunaut
sinn Jón Gunnlaugsson, þann
góða og mikla heiðursmann.
Þau eignuðust tvo syni, Gunn-
laug og Stefán, og eiga 5 barna-
börn. Ella var góð húsmóðir og
móðir. Þegar sjúkdómurinn sem
hún greindist með snemma á
lífsleiðinni herjaði á hana fann
hún fyrir vanmáttarkennd
gagnvart drengjunum og
vinnunni. Þegar hún hresstist
gladdi hún hópinn með sínu fal-
lega brosi og mannelsku. Hún
sagði mér oft að hún hefði viljað
sinna barnabörnunum meira en
heilsan setti henni mörk.
Ella hafði gaman af því að
gleðjast með góðum vinum.
Fyrir rúmum 30 árum stofnaði
hún ásamt 6 hjónum svokall-
aðan „hjúkljós“-hjónaklúbb.
Konurnar vinnufélagar á
sjúkrahúsinu og karlarnir
fylgdu auðvitað með. Hittist
hópurinn reglulega hvert hjá
öðru, við sögðum sögur af okkar
afrekum, borðuðum góðan mat
og glöddumst saman. Konurnar
tala um fæðingar, uppeldi og
barnabörnin en mennirnir um
fótbolta. Í þessum hópi naut
Ella sín vel og þegar kominn
var tími til að hittast á ný
minnti hún gjarnan á að nú væri
tímabært að hittast og rak á eft-
ir vinkonu sinni að skipuleggja
næsta samkvæmi. Hennar verð-
ur sárt saknað í þessum hópi.
Nú þegar komið er að leið-
arlokum og ég kveð mína kæru
vinkonu, lít yfir veginn sem við
gengum saman, koma margar
minningar í hugann en vináttan
er mér efst í huga. Við ákváðum
fyrir margt löngu að styðja og
styrkja hvor aðra eftir því sem
við hefðum þörf fyrir á lífsleið-
inni og við það höfum við staðið.
Vináttan í rúm fimmtíu ár var
okkur báðum mikilvæg og er
söknuðurinn mikill. „Að svipta
líf manna vináttunni jafngildir
því að nema sólina brott úr al-
heimi“ skrifaði heimspekingur-
inn Cicero rúmum 100 árum
f.Kr. og á það vel við enn í dag.
Við fjölskyldan öll sendum
Jóni, Gunnlaugi, Stefáni, Þór-
unni og barnabörnunum okkar
innilegustu samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum. Megi vin-
kona mín hvíla í friði.
Steinunn Sigurðardóttir.
Við göngum ung um sólbjört, syngj-
andi stræti.
Úr seiðblárri fjarlægð hið gullna
ævintýr lokkar.
Og hjörtun ungu grípur konungleg
kæti:
Við komum frá Guði og þetta er jörð-
in okkar!
(Tómas Guðmundsson.)
Árið er 1969 og það er sept-
ember. Staðurinn er Hjúkr-
unarskóli Íslands við Eiríks-
götu. Nýtt holl er að byrja og
það er eftirvænting í lofti. Það
tínast inn í skólastofu verðandi
hjúkrunarnemar. Þær koma
víða að af landinu og þekkjast
fáar fyrir þessa stund. Það vek-
ur athygli þegar tíguleg stúlka
gengur ákveðnum skrefum inn í
stofuna. Hávaxin, teinrétt, með
dökkt sítt hár sem nær niður á
bak. Andlitið glaðlegt, hlýja í
augum og fasið fallegt. Þetta er
hún Ella sem átti eftir að verða
„ein af okkur í F-holli“. Fyrr en
varir er hópurinn búinn að
hrista sig saman og ævintýrið
er hafið. Og ævintýrið hélt
áfram. Mikil hátíð í sept-
emberlok árið 1972, þegar 24
nýir hjúkrunarfræðingar
kvöddu frábæran skóla eftir
einkar skemmtileg og þrosk-
andi námsár. Albúnar til starfa
og að því er okkur fannst hokn-
ar af reynslu og færar í flestan
sjó! Nokkrar langaði að leita á
nýjar slóðir og kanna heiminn
með góða þekkingu og góðan
ásetning í farteskinu og áfanga-
staðurinn af öllum varð Akra-
nes, þar sem okkur bauðst starf
á sjúkrahúsinu og fengum hlýj-
ar móttökur. Í þessum hópi var
Ella okkar. Nándin var mikil,
við bjuggum allar saman og
unnum saman. Þarna kynnt-
umst við betur mannvininum
Ellu, hjartahlýju hennar, já-
kvæðni og spaugsemi en ekki
síst heillandi brosinu og
skemmtilegu töktunum. En hún
heillaði ekki einungis okkur og
skjólstæðinga sína. Einstakur,
ungur Skagapiltur hreifst af og
saman stofnuðu þau heimili og
tveir synir fullkomnuðu fjöl-
skylduna. Þar með var Ella orð-
in Skagamær og var það æ síð-
an, í lífi sínu og starfi.
Hópurinn hefur verið sam-
heldinn og skapað sér vissar
hefðir í gegnum árin. Holl-
fundir, aðventuhittingur og ut-
anlandsferðir á merkisafmælum
hefur haldið þræðinum óslitn-
um.
Margs er að minnast, þegar
litið er til baka, en oft er rifjað
upp þegar þrjátíu ungar dömu
tárfelldu yfir brunarústum
Glaumbæjar í desember 1971.
Það var á laugardegi að aflokn-
um skóladegi.
Það er aftur komið haust en
nú er árið 2019. Skólasysturnar
eru staddar á Höfða þar sem
Ella átti heimili síðustu árin.
Það er svokallaður hollfundur
og við erum að halda upp á 100
ára afmæli Hjúkrunarfélagsins.
Við fáum okkur tertu með
rjóma, ræðum helstu þjóðmálin,
rifjum upp gamla tíma og njót-
um samvista með henni. Um-
ræðurnar eru fjörlegar og allir
þurfa að hafa orðið, hún ekki
síður en við hinar og fallega
brosið sem einkenndi hennar
persónuleika var á sínum stað.
Þetta var síðasta samvera hóps-
ins með þeirri góðu konu sem
kvödd er í dag. Við erum þakk-
látar fyrir þessa „gæða-
samverustund“. Að leiðarlokum
þökkum við skólasysturnar
samfylgdina og biðjum Guð að
blessa minningu Elínar Ein-
arsdóttur.
Við sendum fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd skólasystra í F-
holli Hjúkrunarskóla Íslands,
Guðný Bjarnadóttir
Hanna Þórarinsdóttir.
Sigrún Elín
Einarsdóttir
✝ Hörður SævarSímonarson
fæddist 27. mars
1942 í Reykjavík.
Hann lést 9. maí
2020 á Líknar-
deildinni í Kópa-
vogi eftir skamm-
vinn veikindi.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg Þ.
Kristjánsdóttir frá
Hnífsdal, fædd 29.
desember 1921, látin 27. októ-
ber 1985 og Símon Jóhannsson
frá Ísafirði, fæddur 15. maí
1911, látinn 28. september
1982.
Systkini hans samfeðra voru
Jón Kristján Sím-
onarson, fæddur 6.
nóv. 1930, Herborg
Hulda Sím-
onardóttir, fædd
21. júní 1932, látin
3. júlí 2015, Jóhann
Rósinkrans Sím-
onarson, fæddur
10. okt. 1933, lát-
inn 12. des. 2013,
Svavar Símonar-
son, fæddur 14.
ágúst 1937, Leifur Albert
Símonarson, fæddur 17. sept-
ember 1941. Bróðir hans sam-
mæðra er Haraldur Guðjóns-
son, fæddur 1. okt. 1953.
Sævar ólst upp að mestu leyti
Sem barn vissi ég að pabbi
átti bróður sem við kölluðum
Sævar en ég þekkti hann ekki.
Það var ekki fyrr en upp úr alda-
mótum sem leiðir okkar Sævars
og Ellu liggja óvænt saman og
með okkur tókst góð vinátta sem
hélst frá þeim tíma og til dán-
ardags hans. Vinátta mín og
Sævars var þannig að stundum
leið langur tími á milli samskipta
en það var alltaf eins og við hefð-
um heyrst síðast í gær. Sumt
fólk er þannig að það eignast
sérstakan stað í hjarta manns og
þannig var Sævar. Hann átti
sinn stað í hjarta mínu og þar
verða minningar mínar um hann
einnig.
Sævar er eftirminnilegur
maður, hávaxinn, fór hratt yfir,
var alltaf tilbúinn til að leysa
verkefni og fór strax í þau. Ég
finn út úr þessu, sagði hann
gjarnan ef hann var ekki viss.
Það er svo margs að minnast
þegar sest er niður við að skrifa
og efst í huga mér er brosið
hans, hvernig hann nikkaði höfð-
inu upp þegar hann brosti til
mín, hvað hann var jákvæður og
hvað honum þótti vænt um dæt-
urnar sínar. Takk elskan mín
var svo sannarlega setningin
hans. Hann var alltaf þakklátur
fyrir það sem fyrir hann var
gert. Hvort sem það var að fara
með hann til læknis eða að
sækja ábót á kaffið fyrir hann.
Sævar kom nokkrum sinnum
austur til okkar Jóns. Fyrst
ásamt Ellu og stelpunum og eft-
ir að þau skildu kom hann ýmist
með stelpurnar eða einn. Hann
vildi aldrei láta neitt fyrir sér
hafa en þótti mjög gott að fá
lambasteik, kjötsúpu eða kjöt í
karrí, ég tala nú ekki um það,
sagði hann. Eitt mesta grillævin-
týrið mitt, sem er reglulega rifj-
að upp, á ég með honum þar sem
mér tókst að grilla læri í duft.
Ég var svo spæld en nei, ekki
eyða tímanum í það, sagði Sæv-
ar. Við borðum bara kartöflur og
sósuna, það er ljómandi.
Sævar var mjög harður af sér,
sjálfstæður, vildi ekki vera nein-
um háður og bjargaði sér sjálfur.
Við vissum að hann væri veikur
og búinn að vera í nokkurn tíma
en hann bar sig samt vel. Það
var í febrúar sem dæturnar hans
fóru að vera áhyggjufullar yfir
breytingunni sem var að eiga sér
stað og þegar við fórum til lækn-
is í apríl var ljóst í hvað stefndi.
Hversu hratt áttum við alls ekki
von á og þessi tími var honum
erfiður því hann vildi bjarga sér
sjálfur, gera hlutina sjálfur á
sínum hraða og á sínum forsend-
um.
Elsku Íris, Anna og Hafdís,
stundum verður manni orða vant
en með pabba ykkar er genginn
góður maður og ég votta ykkur
mína samúð vegna fráfalls hans.
Jórunn Helena Jónsdóttir.
Hörður Sævar
Símonarson